Κυριακή, Οκτωβρίου 28, 2007

τΗ ΜέΡα ΤοΥ ΜεΓάΛοΥ όΧι

Τη μέρα του Μεγάλου "Όχι" εγώ γιόρτασα το δικό σου Ναι. Σε ευχαριστώ που γυρνώντας από την παγωμένη σου Ανταρκτική με άφησες να χωθώ στις βελούδινες καμπύλες σου και στα πίσω σκοτάδια σου. Σε ευχαριστώ που έσωσες τη σκέψη μου λίγο πριν φρικάρει στα παγωμένα νερά της συνθετικής μου ευτυχίας. Δεν περίμενα ποτέ να με αφήσεις να χωθώ μέσα σε όλα όσα είσαι. Δεν είχα ιδέα για τις κοκκινομαβί στοές σου. Για τα απαλά σου κόκαλα και την βιασύνη που έχουν οι αναπνοές σου. Είναι μερικά πράγματα που δεν ξέρεις γιατί τα κάνεις,απλά νοιώθεις ότι πρέπει να τα κάνεις. Σε ευχαριστώ.
Τρώμε μαζί. Σε κοιτάω όσο πιο κοφτά γίνεται. Το δέρμα σου λευκό. Άσε με να το δοκιμάσω ξανά. Είναι δέρμα παλαιών ημερών αλατισμένων με ληγμένη πανσέληνο. Ύστερα γελάς με το κρασί στο χέρι και δαγκώνοντας τα χείλη σου μου κλείνεις τον διακόπτη,σαλιώνεις το σύμπαν μου και αράζεις με τις φτέρνες σου στο τετράγωνο τραπέζι της καρδιάς μου. Δεν θα σου δώσω τίποτα καθαρισμένο. Έλα να τα πάρεις με τα βρύα του πόνου μου. Και μετά δώσε μου κάτι από αυτά με την άκρη της γλώσσας σου.

Γυρνώντας πήρα ένα τρένο και τράβηξα μια ώρα πίσω. Άφησα μια νυχιά στην πλάτη του χειμώνα και δάγκωσα τις πράσινες φλέβες στο λαιμό του ουρανού την ώρα που ο ήλιος έσκυβε όλο και πιο χαμηλά. Στην ζωή μου ήθελα πάντα να έχω την αίσθηση που έχει κανείς μπαίνοντας σε ένα καφέ σε μια ξένη χώρα. Ένας αιώνιος τουρίστας χωρίς καμία υποχρέωση παρά μόνο την καταγραφή όλων όσων ζει μέσα από λέξεις ή εικόνες. Μακάρι να ήξερα πως να σε αφήσω. ίσως να μην χρειάζεται να ξέρω πια.
Παλιά ο χειμώνας ερχόταν από τον Βορρά. Ακόμα δεν κατάλαβα που πάει αυτή η ώρα που γυρνάει πίσω. Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω τις αλλιώτικες νύχτες του χειμώνα και τα κατηφή μεσημέρια που σκοτεινιάζουν αμέσως. Ευτυχώς υπάρχει η σελήνη από πάνω μου που με βάζει και κάνω μαγικά, λίγο πριν τραβήξω το πάπλωμα στο σημείο του λαιμού μου.


Αεροδρόμιο Σπάτων. Αφίξεις. Μια μικρή επιστροφή γεμάτη δώρα. Οι γονείς που ξέρω από παιδί σαν δικοί μου άφησαν πίσω το Μαρόκο και τις καμηλάδες και μπήκαν στα σκοτάδια του αυτοκινήτου μου. Κόσμος νυσταγμένος. Περασμένα μεσάνυχτα. Κίτρινα ταξί γεμάτα ύπνο. Γέλια, άρωμα ταξιδιού και εξωτικής αύρας. Κοιτάω τα μαλλιά τους και τις κλειστές παλάμες τους. Σκέφτομαι μήπως η μία ώρα που γυρίσαμε τους δείκτες πίσω έχει σκαλώσει εκεί. Μπα. Δε νομίζω. Μάλλον βρίσκεται κάτω από τις περσινές μου ζακέτες. Πως είναι αλήθεια να αφήνεις πίσω κάτι που δεν ένιωσες ποτέ δικό σου;


Κι όμως...θα ήθελα πολύ να ήξερα πως να σε αφήσω.

34 σχόλια:

bereniki είπε...

γιατί να τον αφήσεις? θέλει να φύγει?...αν θέλει θα φύγει...είτε τον αφήνεις είτε όχι... στην ουσία θα φύγει...
μάλλον έχω μπερδευτεί λίγο :)
makia
*****

Jimmy Bloody Rose είπε...

Τα "όχι" και τα "ναι" είναι πάντα ξεκάθαρες απαντήσεις!Κι οι ξεκάθαρες απαντήσεις υποδηλώνουν ανθρώπους που ξέρουν τί θέλουν, τί ζητούν, τί να κάνουν στη ζωή τους. Δηλώνουν ανθρώπους που στέκονται στα πόδια τους, που είναι ανεξάρτητοι και σκέφτονται και πράττουν ελεύθερα!
Αυτό που εμένα προσωπικά με τρελαίνει -με τρελαίνει όμως με χίλια, θολώνει το μάτι μου!- είναι το πούστικο και άκρως πουτανιάρικο "ίσως"!!!Μια απάντηση εντελώς συμφεροντολογική και βολεμένη!

Καλησπέρα Candy μου και καλό χειμώνα!

Ανώνυμος είπε...

Καλή μου... δεν υπάρχει στη ζωή του καλλιτέχνη το οχι και ναι. Δεν πιστευω σ' αυτές τις λέξεις... Υπάρχει το μπορεί, το ίσως, το γιατί, η σιωπή και φυσικά... τ' αποσιωπητικά...

ΩΣΗΕ

Mantalena Parianos είπε...

ΩΣΗΕ, με όλο το θάρρος αλλά λες βλακείες.
Στη ζωή του καλλιτέχνη υπάρχει ό,τι και στη δική σου και δική μου ζωή: Αρνήσεις και καταφάσεις - για όποιον μπορεί να τις δει/νιώσει.
ΚΙ αυτό γιατί αν υποθέσουμε πως ένας καλλιτέχνης *βλέπει* πρωτίστως με την καρδιά, αφού κάθε πετυχημένο (ουφ) έργο τέχνης απευθύνεται πρωτίστως στο συναίσθημά μας, η καρδιά δεν λέει ποτέ "ίσως", "γιατί όχι" κ.λπ.

Η καρδιά δεν αφήνει αμφιβολίες ποτέ και σου μιλά ξεκάθαρα. Με ναι και όχι.
Τα "ίσως" και οι αμφιβολίες υπεισέρχονται απ' τη στιγμή που επιτρέπουμε σε αυτή τη ρουφιάνα, τη λογική, να μπει στο δωμάτιο.

Όσο για τη σιωπή...

θα σωπάσω.
;)

the navigator είπε...

Τι ανθρώπινη παραξενιά
να μου λείπουν οι στιγμές
που δεν έχω ζήσει...
οι άγνωστες στιγμές μας...

Caesar είπε...

Πόσο εύκολα & γλυκά χάνομαι στα μονοπάτια της γραφής σου και των σκέψεών σου!
"Γύρννα τις ωρες που χάθηκαν απόψε..."
(Σ.Κ.)

markos-the-gnostic είπε...

γεια πες μου blue, είναι δυνατόν να αφήσεις κάποιον που αγαπάς; γιατί το να αφήσεις κάποιον που δεν ένοιωσες ποτέ δικό σου είναι κατανοητό, απλά δεν τον είχες ποτέ

Ανώνυμος είπε...

Καλή/ε μου φίλη/ε mantalena parianos εμένα η καρδιά μου -κι ας είμαι στη μέση ηλικία μου- δεν έχει πει ποτέ ναι ή όχι. Αυτά είναι κουβέντες της λογικής... και η λογική είναι το αντίθετο στην τέχνη...

Dee Dee είπε...

Στην ζωή μου ήθελα πάντα να έχω την αίσθηση που έχει κανείς μπαίνοντας σε ένα καφέ σε μια ξένη χώρα......................κι εγω!

Η ωρα που γυρναει πισω κρυβεται στα παταρια και μας κρυφοκοιταει γελωντας που νομιζουμε οτι την κερδισαμε ως την ανοιξη!

Γινεται να σ' αφησει καποιος να αγγιξεις ολα οσα ειναι;;;

Γλυκια καλησπερα!

candyblue είπε...

@ bereniki: Κανείς δεν θέλει να φύγει. Να ενωθεί θέλει. Να μηδενίσει και να ξαναρχίσει με αφετηρία το μεγάλο ναι. Γιατί για αυτό πρόκειται. Για το μεγάλο ναι που λες όταν αφήνεις τον έρωτα να κάψει τα λιβάδια σου χωρίς δεύτερη σκέψη. Απλά κάποιες φορές θα ήθελες νοήσουν πολύ πιο δυνατός. Να αφήσεις τον έρωτα με την μια. Πριν το «ναι» να αποκοιμηθεί στην αγκαλιά του «όχι».








@ Jimmy Bloody Rose: Πάντα ξεκάθαρες απαντήσεις αρκεί να είναι αληθινά «όχι» και «ναι»
Γιατί κάποιες φορές τα ίσως είναι πιο μαγευτικά. Στα ντεμί έχεις ίσες ευκαιρίες να ωθήσεις σε σένα τον άλλο και ίσες στο να τον διώξεις.
Αρκεί να είσαι αληθινός.
Και πόσο σίγουρη είμαστε αλήθεια για την αλήθεια μας;

Καλό χειμώνα και σε σένα τριανταφυλλοκόκκινε Jim!












@ Ανώνυμος: Στην δικιά μου ζωή το ένα αποκοιμιέται στην αγκαλιά του άλλου και γλυκά μπερδεύονται μέσα μου μέχρι που σαν δύναμη αλλόκοτου θεού με κάνουν και μετεωρίζομαι.
Πιστεύω σε κάθε λέξη. Αρκεί να είναι αληθινή και να δημιουργεί στην καρδιά μου αιμάτωμα









@ Mantalena Parianos:Μου έλειψες. Εσύ και όλο το πακέτο σου. Η καρδιά είναι
αυτή που καθοδηγεί την μυστική φωνούλα που όλοι έχουμε μέσα μας. Καλλιτέχνες ή μη. Το θέμα είναι ποιος από εμάς αλήθεια την ακούει. Γιατί αν την ακούγαμε πραγματικά τώρα θα ήμασταν σοφοί.

candyblue είπε...

@ the navigator : Οι άγνωστες στιγμές μας λείπουν μόνο όταν αναπνέουν μέσα μας.
Και αναπνέουν μόνο όταν κάποιος μας θυμίζει για αυτές. Και τότε αυτές από άγνωστες γίνονται τόσο οικίες...









@ CAESAR:Οι λέξεις είναι ένας ολόκληρος κόσμος.
Η ζωή των λέξεων είναι ανεξάρτητη με την ζωή της λογικής. Ακολούθησε τα μονοπάτια μου και θα καταλάβεις. Θα είμαι πάντα εδώ τριγύρω να θωπεύω κάθε τι που πάει στραβά.








@ markos-the-gnostic: Ναι είναι. Αν πρόκειται να τον προστατεύσεις μόνο από σένα και από αυτό που είσαι.


-Ναι, απλά δεν τον είχες ποτέ!









@ Dee Dee : Κρύβεται στα πατάρια και μας κρυφοκοιτάει ή μήπως κρύβεται μέσα στην αναπνοή των μικρών παιδιών; Μήπως ξοδεύεται σε περισσότερο αλκοόλ ή σκάβει τον λάκκο της πίσω από υγρούς θάμνους; Πόσο πίσω; Κοιτώντας παλιές φωτογραφίες και φωτοτυπίες ψυχών και παλιάς ζωής δεν την βρήκα. Που στα κομμάτια πάει αυτή η ώρα;Καταναλώνεται σε όνειρα, σε στροφές δρόμων;Στα αυτιά του γάτου μου;
Σε χορούς βαλς σε κάποιο γλέντι στην λέσχη αξιωματικών;Σε ροζ κουφέτα;




***«Γίνεται να σ' αφήσει κάποιος να αγγίξεις όλα όσα είναι;» ***
-Όχι, σίγουρα. Αλλά γίνεται να σε ωθήσει να βρεις ότι καλύτερο έχεις για να του το χαρίσεις.

Filotas είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
candyblue είπε...

@ Angelito: Έλα.Σε σταματάει κάτι;

maya είπε...

δανεικά είναι όλα - ας τα ευχαριστηθούμε για όσο, πριν φύγουν κι απο μόνα τους. στο τέλος μένεις με τον εαυτό σου. καλύτερα γεμάτη απο στιγμές ευτυχίας, για όσο κράτησαν παρά με τα μήπως, και δεν πρόλαβα...

εννοείται τίποτα καθαρισμένο!!!

καλό βράδυ!

Me:Moir είπε...

"Τη μέρα του Μεγάλου 'Όχι' εγώ γιόρτασα το δικό σου Ναι"

Δεν είναι υπέροχο να ανοίγουν επιτέλους οι πόρτες που χτυπούσες καιρό, και να βρίσκεις το καινούριο σου σπίτι?

Και ας μην είναι παντοτινό.

Να θυμάσαι μόνο πως τώρα, εδώ, είναι το μόνο που είναι αληθινό.

:)

Ανώνυμος είπε...

Candy μου είχα καιρό να διαβάσω μπλογκ και είπα να δω τι γράφεις. Διάβασα πολλά σου κείμενα μαζεμένα, κι όπως στην αρχή, έτσι και τώρα μου ξύπνησες τις αισθήσεις. Σ' ευχαριστώ για το δώρο. Τάιζε το ταλέντο σου, έχεις τόσο πολύ. Μπράβο...

Να είσαι πάντα καλά και να γράφεις...

(Μια παλιά μπλόγκερ που είχες πετύχει δύο φορές στο σινεμά, κρίμα που δε σε έχω ξαναδεί από τότε. Πολλούς χαιρετισμούς και μια μεγάλη αγκαλιά. L.)

Dee Dee είπε...

μπα....δεν μου παει ...σ'εμενα ανεβαινει σκαστα στο παταρι και με κοροιδευει την αλλη μερα που χαιρομαι που κοιμηθηκα μια ωρα παραπανω. Της βγαζω κι εγω τη γλωσσα γιατι ξερω οτι θα κατεβει την ανοιξη για να κανει μεγαλυτερη τη μερα μου ....λες και της ειπα οτι μου αρεσει αυτο.

Θα τρομαζα αν πιστευα οτι μπορω να αγγιξω ολα οσα ειναι καποιος.......να βρω ο,τι καλυτερο εχω μμμμ εδω κατι γινεται ;)

Φιλια καλη μου

etalon είπε...

Το διάβασα σ' ενα βιβλίο της Ευριδίκης Τρισόν-Μιλσανή
"Διαγώνια Πάθη"

"...Ζούμε σ' εναν πολιτισμό που καταναλίσκουμε αδιακρίτως. Καταπίνουμε τα πάντα.Τις μεγαλύτερες ανοησίες.Μ' εμένα τώρα τι γίνεται?
ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ ΕΓΩ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΝΑΓΚΗ ΜΟΥ ΝΑ ΣΥΓΚΙΝΗΘΩ? "

Εσυ δεν το χρειαζεσαι λοιπον αυτο. Βρηκες το τρόπο. Κι ειναι σπουδαιο να ο μοιραζεσαι μαζι μας, μπας και ξυπνήσουμε απο τον λήθαργο και μεις...

candyblue είπε...

@ maya: Δανεικά ναι. Και κανείς κανενός. Φιλιά πολύχρωμή μου διαβόλισσα.









@ Me:Moir: Είναι υπέροχο πράγματι, αλλά ακόμα δεν μου έχει συμβεί. Αποκυήματα είναι όλα αυτά. Αποκυήματα που προσπαθούν να πάρουν χάρακα και διαβήτη και να βγάλουν έναν όμορφο κύκλο που μέσα του επιτέλους θα καταφέρουμε να μπούμε. Εμείς οι πλασματικοί,εμείς οι φαντασμένοι.

:)








@ Ανώνυμος: Σε κατάλαβα. Έφυγες έτσι απλά, γεμάτη σφαίρες και τραύματα. Έφυγες και κρίμα γιατί πάντα χάζευα αυτά που είχες στην βιτρίνα σου

Σε ευχαριστώ για την ειλικρίνεια της κουβέντας σου και εύχομαι όλα να είναι καλά.
Μια μεγάλη αγκαλιά και από δω. Να περνάς.







@ Dee Dee: Είμαι σίγουρη ότι κάτι γίνεται...τόσο γλυκιά που φαντάζεις να είσαι. Πάντα θα χαρίζεις ότι καλύτερο. Αυτή την αίσθηση μου βγάζεις.
Όλα όσα είναι κάποιος, ούτε αυτός ο κάποιος μπορεί να τα αγγίξει. Κάποιες φορές νομίζω ότι εμείς μπορούμε καλύτερα
:)







@ etalon:Ναι εμένα αυτό δεν με αφορά. Ευτυχώς συγκινούμαι ακόμα με το τίποτα.
Δεν ξέρω αν βρήκα τον τρόπο που λες κι εσύ,σίγουρα όμως βρήκα πολλά μέσα από όλους εσάς που όλο μου λέτε και μιαν αλήθεια.
Δεν είναι λήθαργος. Νάρκη είναι...δεν ξέρω ποιας εποχής. Αλλά σίγουρα κάποτε όλοι μας ξυπνάμε. Αρκεί μια αχτίδα φωτός.

Wrong Guy είπε...

γράφεις ωραία

harlequinpan είπε...

I like these new series of works, simple but full strength.
It seems you are longing to take the yacht to sea,do you have such activities recently?
Although Taiwan is an island country, but coasted on a simple trip by yacht is not so easy.
Good Luck!my friend

Dee Dee είπε...

Μη σε ξεγελαει το χαμογελο, μεχρι πριν λιγα χρονια δεν ηξερα πως να δωσω! Περασμενα.....τωρα ειμαι εδω και συμφωνω μαζι σου ........ισως καποιοι αλλοι μπορουν να αγγιξουν ολα οσα ειμαστε περισσοτερο κι απο μας τους ιδιους!

Σε φιλω!

candyblue είπε...

@ Mr. Wrong Guy: Σε ευχαριστώ πολύ για την ειλικρίνεια και την αναμετάδωσε όσων ένιωσες μέσα από αυτή την διατύπωση .

STICK AROUND






@ harlequinpan: These series of work aren’t exactly new. I have made them 6 months ago.
They had to do with a cd cover that a music producer and friend of mine had asked me.
But I like them because they are minimal.
I wish I had a yacht….but I thing I have. My mind .I have the best trip with it.
Happy for you to be there again.








@ Dee Dee : Τώρα ξέρεις όμως και το δίνεις και αυτό που μετράει θα είναι πάντα το τώρα.

Filotas είπε...

Έρχομαι!...

Ηλιας....Just me! είπε...

Αλήθεια πως είναι να αφήνεις πίσω σου κάτι που δεν ήταν δικό σου ποτέ; Μια ωραία απορία... Αυτή η ώρα κάπου σκαλώνει σίγουρα, μέσα μας, μέσα στις ζακέτες μέσα σε όλα όσα θα αφήσουμε πίσω και κάποια στιγμή θα γυρίσουμε πίσω να κοιτάξουμε και θα πούμε: "Χει, πότε έγιναν όλα αυτά;" Αυτό που ποτέ δεν ήταν δικό σου και το έχασες τόσο αναπάντεχα προτού προλάβεις να το κάνεις δικό σου θα το κερδίσεις και πάλι! Είναι μια ώρα που μένει στα αζήτητα για εναν ολόκληρο, κρύο και σκοτεινό χειμωνα για να επιστρέψει και να ζητήσει επιτακτικά τα δικαιώματά της την Άνοιξη! Δεν είναι καλύτερα έτσι;

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

Από τα καλύτερα κολάζ σου...

Ανώνυμος είπε...

Do we want more?

candyblue είπε...

@ Angelito:Για να σε δω…






@ Ηλιας....Just me!:«Αλήθεια πως είναι να αφήνεις πίσω σου κάτι που δεν ήταν δικό σου ποτέ»;
Κάποιες φορές μοιάζει σαν να είναι κάτι μεγαλύτερο και σημαντικότερο από κάτι που ήταν δικό σου.
Πονάει το ίδιο πολύ. Γιατί απλά χάνεις το δικαίωμα να το κάνεις δικό σου.


Αργεί ακόμα η Άνοιξη...αργούνε πολλά ακόμα μαζί της.




@ VITA MI BAROUAK: Είσαι Minimal τύπος τελικά.




@ lolipop: Πάντα. Αφού το ξέρεις τι ρωτάς?

Ηλιας....Just me! είπε...

Η Άνοιξη αργεί ακόμα πολύ παρόλα αυτά δεν έφυγε προτού αφήσει τις υποσχέσεις ότι θα επιστρέψει! Κι εγώ έχω ανάγκη να πιστεύω στις υποσχέσεις της! Παρόλα αυτά και ο χειμώνας είχε αφήσει υποσχέσεις περυσι αλλά δεν βλέπω να είναι και πολύ συνεπής!

Seven Film Gallery είπε...

"TAXIDERMIA"
Μεταμεσονύκτια προβολή στο cine ΦΑΡΓΚΑΝΗ (Αγ.Παντελεήμονα 10, Καμάρα)ΕΙΣΟΔΟΣ ΔΩΡΕΑΝ στη 1πμ
Σάββατο 3.11.07

efoudi είπε...

"..τριγυρίζει σε πλακόστρωτα παρισινά δρομάκια με τη μύτη χωμένη σε ένα σκούρο κυπαρισσί κασκόλ.μάτια καρφωμένα στα γκρί τουβλάκια του δρόμου.καθένα και μια σκέψη.ένα,δύο,τρία βήματα.στοπ.
όλα αρχίζουν με ένα ¨ναι¨,με ένα χαμόγελο,ένα φιλί..και μετά ¨όχι¨,¨δεν¨,¨μην¨,¨ποτέ¨.."
απόσπασμα δικό μου.

στο δικό μου εγκεφαλικό ¨πληκτρολόγιο¨ δεν υπάρχει το -delete-ίσως για να τα βλέπω και να ψάχνω τον τρόπο..

candyblue είπε...

@ Ηλιας....Just me!: Όλοι έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε στις υποσχέσεις της Άνοιξης και ν θαυμάσουμε τις λευκές εύγλωττες γάμπες της ξανά.

Ο χειμώνας έρχεται. Μου τηλεφώνησα πως θέλει κολλάζ με κρύο, καμένα ξύλα,μυρωδιά κόκκινου κρασιού και σκότος βαρύ. Τα πράγματα έρχονται πάντα στην ώρα τους.







@ Seven Film Gallery:Από Αθήνα λίγο δύσκολο...
Θα ανέβω και φέτος .Κανονίστε να σας πετύχω αυτή τη φορά ε;







@ efi: όλα αρχίζουν με ένα ¨ναι, με ένα χαμόγελο,ένα φιλί...και μετά ¨όχι¨, ¨δεν, ¨μην, ποτέ¨.."

Το σημείο μηδέν... εκεί που ο έρωτας απευθύνει τον λόγο του.
Πολύ όμορφο το απόσπασμα σου. Σαν ματιά γρήγορη σε κοριτσίστικο ημερολόγιο.

seizeTHEsky είπε...

Υπέροχος ο λόγος σου, γεμάτος από αισθαντικές εικόνες.

candyblue είπε...

@ seizeTHEday: Γεμάτος αλήθειες καλύτερα να λες.Αλήθειες.Υπέροχες και τροφαντές.