τΗ ΜέΡα ΤοΥ ΜεΓάΛοΥ όΧι

Τη μέρα του Μεγάλου "Όχι" εγώ γιόρτασα το δικό σου Ναι. Σε ευχαριστώ που γυρνώντας από την παγωμένη σου Ανταρκτική με άφησες να χωθώ στις βελούδινες καμπύλες σου και στα πίσω σκοτάδια σου. Σε ευχαριστώ που έσωσες τη σκέψη μου λίγο πριν φρικάρει στα παγωμένα νερά της συνθετικής μου ευτυχίας. Δεν περίμενα ποτέ να με αφήσεις να χωθώ μέσα σε όλα όσα είσαι. Δεν είχα ιδέα για τις κοκκινομαβί στοές σου. Για τα απαλά σου κόκαλα και την βιασύνη που έχουν οι αναπνοές σου. Είναι μερικά πράγματα που δεν ξέρεις γιατί τα κάνεις,απλά νοιώθεις ότι πρέπει να τα κάνεις. Σε ευχαριστώ.
Τρώμε μαζί. Σε κοιτάω όσο πιο κοφτά γίνεται. Το δέρμα σου λευκό. Άσε με να το δοκιμάσω ξανά. Είναι δέρμα παλαιών ημερών αλατισμένων με ληγμένη πανσέληνο. Ύστερα γελάς με το κρασί στο χέρι και δαγκώνοντας τα χείλη σου μου κλείνεις τον διακόπτη,σαλιώνεις το σύμπαν μου και αράζεις με τις φτέρνες σου στο τετράγωνο τραπέζι της καρδιάς μου. Δεν θα σου δώσω τίποτα καθαρισμένο. Έλα να τα πάρεις με τα βρύα του πόνου μου. Και μετά δώσε μου κάτι από αυτά με την άκρη της γλώσσας σου.

Γυρνώντας πήρα ένα τρένο και τράβηξα μια ώρα πίσω. Άφησα μια νυχιά στην πλάτη του χειμώνα και δάγκωσα τις πράσινες φλέβες στο λαιμό του ουρανού την ώρα που ο ήλιος έσκυβε όλο και πιο χαμηλά. Στην ζωή μου ήθελα πάντα να έχω την αίσθηση που έχει κανείς μπαίνοντας σε ένα καφέ σε μια ξένη χώρα. Ένας αιώνιος τουρίστας χωρίς καμία υποχρέωση παρά μόνο την καταγραφή όλων όσων ζει μέσα από λέξεις ή εικόνες. Μακάρι να ήξερα πως να σε αφήσω. ίσως να μην χρειάζεται να ξέρω πια.
Παλιά ο χειμώνας ερχόταν από τον Βορρά. Ακόμα δεν κατάλαβα που πάει αυτή η ώρα που γυρνάει πίσω. Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω τις αλλιώτικες νύχτες του χειμώνα και τα κατηφή μεσημέρια που σκοτεινιάζουν αμέσως. Ευτυχώς υπάρχει η σελήνη από πάνω μου που με βάζει και κάνω μαγικά, λίγο πριν τραβήξω το πάπλωμα στο σημείο του λαιμού μου.


Αεροδρόμιο Σπάτων. Αφίξεις. Μια μικρή επιστροφή γεμάτη δώρα. Οι γονείς που ξέρω από παιδί σαν δικοί μου άφησαν πίσω το Μαρόκο και τις καμηλάδες και μπήκαν στα σκοτάδια του αυτοκινήτου μου. Κόσμος νυσταγμένος. Περασμένα μεσάνυχτα. Κίτρινα ταξί γεμάτα ύπνο. Γέλια, άρωμα ταξιδιού και εξωτικής αύρας. Κοιτάω τα μαλλιά τους και τις κλειστές παλάμες τους. Σκέφτομαι μήπως η μία ώρα που γυρίσαμε τους δείκτες πίσω έχει σκαλώσει εκεί. Μπα. Δε νομίζω. Μάλλον βρίσκεται κάτω από τις περσινές μου ζακέτες. Πως είναι αλήθεια να αφήνεις πίσω κάτι που δεν ένιωσες ποτέ δικό σου;


Κι όμως...θα ήθελα πολύ να ήξερα πως να σε αφήσω.