ΣτΗν ΑίΓιΝΑ

Πρωί Σαββάτου στο λιμάνι του Πειραιά. Ραντεβού με την Αίγινα. Ο Αίας μας περιμένει για επιβίβαση. Ουρανός θυμωμένος. Του πάω κόντρα με κρεσέντα γέλιου και φλυαρώντας με τα παιδιά της παρέας. Με ένα κουλούρι σουσαμένιο στο χέρι και ζεστό καφέ ταξιδεύω όπως πάντα. Μέσα και έξω. Μια ώρα και κάτι οι αφροί της θάλασσας λεύκαιναν την ευθεία του Σαρωνικού που θα μας έβγαζε στο νησί. Έχω την θερμότητα των ματιών σου κολλημένη πάνω μου. Στάματα να με τραβάς συνέχεια φωτογραφίες. Δεν θέλω. Άρχισαν και φαίνονται οι ρυτίδες μου.
Βόλτα στο κέντρο. Ψαραγορά. Παλιές φυλακές. Λιμάνι. Μύρισε φασαρία η νύχτα κι έφτασε γρήγορα. Με καλοκαιρινό ρούχο ακόμα πάνω της, αλλά όλο και πιο γρήγορα.
Ψάρι, κρασί,φρεσκοκομμένες σαλάτες. Μεγάλη παρέα με πολλά κοινά στο αίμα. Βράδυ υγρό και τρώμε σε εκείνο το υπέροχο τραπέζι με τα Ισπανικά πλακάκια. Ξεκινάει να βρέχει. Στην αρχή ψιθυριστά, έπειτα δυνατά, σαν κλάμα παραμελημένης γυναικός. Καθόμαστε πιο κοντά ο ένας στον άλλον. Φοράμε ζεστά φούτερ και πίνουμε περισσότερο. Δεν ξέρω ποιος σταμάτησε πρώτος να υπάρχει. Η βροχή ή εμείς;

Το άλλο πρωί ξύπνησα σα να ήξερα κάτι. Από την φαρδιά βεράντα του σπιτιού το μεγάλο πεύκο φιλάει ένα χοντροκέφαλο σύννεφο. Από μακριά, όπως τα κοιτάω, μοιάζουν. Έχουν το ίδιο περίγραμμα. Ίσως λοιπόν να ξύπνησα ξέροντας αυτό. Πως κάποια σύννεφα μοιάζουν με πεύκα. Δεν θέλω να το εξηγήσω παραπάνω.
Βράζω καφέ λίγο πριν την βόλτα μας. Εφημερίδες Κυριακάτικες παντού. Γέλια και προτάσεις χωρίς κόμματα. Μυρωδιές αφρόλουτρου και καθαρής πιτζάμας. Άντε πάμε. Πήρα το καλάθι που βάζω τις εικόνες μου,ένα γιασεμάκι,και μια μηχανή.
Φυσάει πολύ. Τα σύννεφα τρέχουν στην Παλαιοχώρα. Στέκομαι από κάτω τους και είμαι έτοιμη να κόψω εισιτήριο για να επιβιβαστώ. Ξανά. Δεν μπορώ. Δεν ξέρω τον τρόπο να το κάνω. Θέλω όμως να θυμάμαι τις οπλές τους. Κι έτσι βιντεοσκοπώ τα σύννεφα που τρέχουν γρήγορα στην Παλαιοχώρα. Πεύκα με αφράτη κόμη λένε όλο «ναι», γέρνοντας το κεφάλι προς τα κάτω. Παλιά πέτρινα ξωκλήσια, ερείπια σπιτιών με γεύση μιλφέιγ και γαλάζιος ουρανός. Λαμπερός μα γεμάτος πληγές και σύννεφα γάζες που όλο αλλάζουν σχήματα. Τσίμπησα ένα σύννεφο παχύ που έτρεχε με άλλη φορά. Δεν παρουσίασε ούτε μια μελανιά. Το’ξερες ότι τα σύννεφα δεν έχουν αίμα;

Κατεβαίνοντας το μονοπάτι σε έστησα κοντά στον φακό μου για να σε φωτογραφίσω την ώρα που μυρίζεις τα σύννεφα πάνω από την θάλασσα. Δεν είναι το ίδιο χαζούλα. Αλλιώς μυρίζουν πάνω από την θάλασσα.




Την τελευταία μέρα φόρεσα το κασκόλ που μου έπλεξες γύρω από το λαιμό μου.
Άσπριζαν οι βράχοι από τους αφρούς της μανιασμένης θάλασσας. Τα σύννεφα σαν πυκνοί καπνοί έκαιγαν την πόλη της Αίγινας. Από κάπου μακριά μύρισε βροχή και αλατισμένο φύκι. Περπατάμε μαζί σα να περπατάμε έτσι για χρόνια. Χωρίς μελλοντικά σχέδια και επιθυμίες. Απλά σα να περπατάμε έτσι για χρόνια.
Στην επιστροφή πιάσαμε με την Α. θέση στο κατσάρωμα και οι λέξεις σαν δίχτυ προστατευτικό μας απομόνωσαν από τον αέρα και τα βλέμματα των άλλων. Στην θάλασσα γινόντουσαν έργα. Ανασηκώνανε χαμένα νησιά και ένα τεράστιο φωτεινό βελάκι μας έλεγε να παρακάμψουμε την βόρεια άκρη τους.
Λίγο πιο κάτω ανακαλύψανε, μάλλον, ένα νέο μονοπάτι θάλασσας και στήνανε φώτα με φως ιλαρό κίτρινο που θύμιζε μάτι ψαριού. Όσο εμείς μιλάγαμε τόσο πιο πολλά γινόντουσαν γύρω μας. Τόσο πιο πολύ η πραγματικότητα δενόταν με την φαντασία.
Πάλι μαντάρα τα έκανα. Η ζωή δεν είναι ταινία.
Μικρά κόκκινα φώτα στην Σαλαμίνα σαν ερεθισμένα μάτια. Πιο κάτω ο Πειραιάς πάλι φωνάζει στην νύχτα.
Φτάσαμε.
Δεν ξέρω ακριβώς που. Πάντως ξέρω ότι φτάσαμε.