Δευτέρα, Οκτωβρίου 22, 2007

ΣτΗν ΑίΓιΝΑ

Πρωί Σαββάτου στο λιμάνι του Πειραιά. Ραντεβού με την Αίγινα. Ο Αίας μας περιμένει για επιβίβαση. Ουρανός θυμωμένος. Του πάω κόντρα με κρεσέντα γέλιου και φλυαρώντας με τα παιδιά της παρέας. Με ένα κουλούρι σουσαμένιο στο χέρι και ζεστό καφέ ταξιδεύω όπως πάντα. Μέσα και έξω. Μια ώρα και κάτι οι αφροί της θάλασσας λεύκαιναν την ευθεία του Σαρωνικού που θα μας έβγαζε στο νησί. Έχω την θερμότητα των ματιών σου κολλημένη πάνω μου. Στάματα να με τραβάς συνέχεια φωτογραφίες. Δεν θέλω. Άρχισαν και φαίνονται οι ρυτίδες μου.
Βόλτα στο κέντρο. Ψαραγορά. Παλιές φυλακές. Λιμάνι. Μύρισε φασαρία η νύχτα κι έφτασε γρήγορα. Με καλοκαιρινό ρούχο ακόμα πάνω της, αλλά όλο και πιο γρήγορα.
Ψάρι, κρασί,φρεσκοκομμένες σαλάτες. Μεγάλη παρέα με πολλά κοινά στο αίμα. Βράδυ υγρό και τρώμε σε εκείνο το υπέροχο τραπέζι με τα Ισπανικά πλακάκια. Ξεκινάει να βρέχει. Στην αρχή ψιθυριστά, έπειτα δυνατά, σαν κλάμα παραμελημένης γυναικός. Καθόμαστε πιο κοντά ο ένας στον άλλον. Φοράμε ζεστά φούτερ και πίνουμε περισσότερο. Δεν ξέρω ποιος σταμάτησε πρώτος να υπάρχει. Η βροχή ή εμείς;

Το άλλο πρωί ξύπνησα σα να ήξερα κάτι. Από την φαρδιά βεράντα του σπιτιού το μεγάλο πεύκο φιλάει ένα χοντροκέφαλο σύννεφο. Από μακριά, όπως τα κοιτάω, μοιάζουν. Έχουν το ίδιο περίγραμμα. Ίσως λοιπόν να ξύπνησα ξέροντας αυτό. Πως κάποια σύννεφα μοιάζουν με πεύκα. Δεν θέλω να το εξηγήσω παραπάνω.
Βράζω καφέ λίγο πριν την βόλτα μας. Εφημερίδες Κυριακάτικες παντού. Γέλια και προτάσεις χωρίς κόμματα. Μυρωδιές αφρόλουτρου και καθαρής πιτζάμας. Άντε πάμε. Πήρα το καλάθι που βάζω τις εικόνες μου,ένα γιασεμάκι,και μια μηχανή.
Φυσάει πολύ. Τα σύννεφα τρέχουν στην Παλαιοχώρα. Στέκομαι από κάτω τους και είμαι έτοιμη να κόψω εισιτήριο για να επιβιβαστώ. Ξανά. Δεν μπορώ. Δεν ξέρω τον τρόπο να το κάνω. Θέλω όμως να θυμάμαι τις οπλές τους. Κι έτσι βιντεοσκοπώ τα σύννεφα που τρέχουν γρήγορα στην Παλαιοχώρα. Πεύκα με αφράτη κόμη λένε όλο «ναι», γέρνοντας το κεφάλι προς τα κάτω. Παλιά πέτρινα ξωκλήσια, ερείπια σπιτιών με γεύση μιλφέιγ και γαλάζιος ουρανός. Λαμπερός μα γεμάτος πληγές και σύννεφα γάζες που όλο αλλάζουν σχήματα. Τσίμπησα ένα σύννεφο παχύ που έτρεχε με άλλη φορά. Δεν παρουσίασε ούτε μια μελανιά. Το’ξερες ότι τα σύννεφα δεν έχουν αίμα;

Κατεβαίνοντας το μονοπάτι σε έστησα κοντά στον φακό μου για να σε φωτογραφίσω την ώρα που μυρίζεις τα σύννεφα πάνω από την θάλασσα. Δεν είναι το ίδιο χαζούλα. Αλλιώς μυρίζουν πάνω από την θάλασσα.





Την τελευταία μέρα φόρεσα το κασκόλ που μου έπλεξες γύρω από το λαιμό μου.
Άσπριζαν οι βράχοι από τους αφρούς της μανιασμένης θάλασσας. Τα σύννεφα σαν πυκνοί καπνοί έκαιγαν την πόλη της Αίγινας. Από κάπου μακριά μύρισε βροχή και αλατισμένο φύκι. Περπατάμε μαζί σα να περπατάμε έτσι για χρόνια. Χωρίς μελλοντικά σχέδια και επιθυμίες. Απλά σα να περπατάμε έτσι για χρόνια.
Στην επιστροφή πιάσαμε με την Α. θέση στο κατσάρωμα και οι λέξεις σαν δίχτυ προστατευτικό μας απομόνωσαν από τον αέρα και τα βλέμματα των άλλων. Στην θάλασσα γινόντουσαν έργα. Ανασηκώνανε χαμένα νησιά και ένα τεράστιο φωτεινό βελάκι μας έλεγε να παρακάμψουμε την βόρεια άκρη τους.
Λίγο πιο κάτω ανακαλύψανε, μάλλον, ένα νέο μονοπάτι θάλασσας και στήνανε φώτα με φως ιλαρό κίτρινο που θύμιζε μάτι ψαριού. Όσο εμείς μιλάγαμε τόσο πιο πολλά γινόντουσαν γύρω μας. Τόσο πιο πολύ η πραγματικότητα δενόταν με την φαντασία.
Πάλι μαντάρα τα έκανα. Η ζωή δεν είναι ταινία.
Μικρά κόκκινα φώτα στην Σαλαμίνα σαν ερεθισμένα μάτια. Πιο κάτω ο Πειραιάς πάλι φωνάζει στην νύχτα.
Φτάσαμε.
Δεν ξέρω ακριβώς που. Πάντως ξέρω ότι φτάσαμε.

21 σχόλια:

the navigator είπε...

"A sailor moon will guide me...
a sailor moon will fall...
and paint the darkened seas...
a shining silver..."

Μια μικρή ευχή για τις επιστροφές από το παντού στο κάπου...

Me:Moir είπε...

Ωραία δεν είναι όμως (να τα κάνεις μαντάρα εννοώ)?

Ανώνυμος είπε...

και μέσα σε όλα αυτά που γινόντουσαν μια παρέα δελφινιών μας ακολουθούσε εκεί κάπου, στην γραμμή που χωρίζει και ενώνει τον μαύρο ουρανό και την μαύρη θάλασσα. Δεν τα είδες?
Α.

Dee Dee είπε...

Κι οσο θα σε ρωτουσα αν πρεπει να βγει ο Οκτωβριος για να ανεβασεις νεο ποστ :)

Σου ειχα ξαναγραψει και σε μενα, νιωθω να ειμαστε εντελως διαφορετικες αλλα με τρελλαινει ο τροπος που γραφεις.

Εξαλλου εχω αδυναμια στις μυρωδιες και οταν σε διαβαζω νιωθω να μυριζω κι εγω τα συννεφα, την βροχη, την αλμυρα....

Σου ευχομαι κι αλλα ταξιδια χωρις αφετηριες και προορισμους.....το ταξιδι αρκει :)

Καλη βδομαδα!

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

Είπα στην... "πρόεδρο" για το βιβλίο σου!

Χι, χι!

Κολοκύθι είπε...

Μου άρεσε το ταξίδι.Σχεδόν ένιωσα το κασκόλ να τυλίγει το λαιμό μου.

candyblue είπε...

@ the navigator: Επιστρέφοντας κρατώ τα σκήπτρα του νησιού παραμάσχαλα σαν πατερίτσες. Το αγκάθι είναι για να μένει εκεί και να το αισθανόμαστε κάθε φορά που εμείς το τσιγκλάμε. Μετά από χρόνια, ξέρετε, το απορροφά ο οργανισμός μας και ξεχνάμε πότε και γιατί το αποκτήσαμε.

Θα κρατήσω αυτή την μικρή ευχή, μιας και όλο κάπου πηγαίνω.











@ Me:Moir: Είναι ναι. Να σου πω την αλήθεια μου,δεν έχω ιδέα πως είναι να μην τα κάνεις για να μπορώ ν συγκρίνω.
:)








@ Ανώνυμος: Τσου! Τα είδες όμως εσύ και αυτό μου φτάνει. Μπορεί να φταίει που καθόμουνα με γυρισμένη την πλάτη. Και τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να είχα και καλύτερα θέα τελικά.










@ Dee Dee: Ναι τον τελευταίο καιρό ο χρόνος συρρικνώνεται και έτσι γράφω ανα εβδομάδα σχεδόν...

Ναι είμαστε πολύ διαφορετικές και καλύτερα. Γιατί και γω σε απολαμβάνω. Απολαμβάνω την διαφορετικότητα σου κάθε φορά που βουτάω στα ποστ που γράφεις.
Καλά είναι.
Έτσι έχει περισσότερο νόημα.

Κι άλλα ταξίδια,όλο ταξίδια. Χωρίς αποσκευές,μόνο με το βαρκάκι του νου.










@ VITA MI BAROUAK: Καταστροφήηηηηηηηηηηηηη.
Αμάν ρε vita mi αμάν πιααααα

Άλλα μια κι είσαι έτσι κάτσε να σου κάνω και μια λίστα για τα επόμενα.











@ Κολοκύθι: Ήταν μαγική η Αίγινα αυτό το Σαββατοκύριακο. Όμορφα καθίσαν όλα.Και το κασκόλ,απίστευτο.Handmade.Έχει και τσεπάκια για τα χέρια στις άκρες του.
Χε.

efoudi είπε...

ωραίες οι εικόνες σου..δεν σε πειράζει που κρύφτηκα πίσω απο ένα μπλε σύννεφο σου..σίγουρα με καταλάβες..πάνω στο πεύκο κοιμόμουν όλο το βράδυ..
και το πρωί κρύφτηκα σε ένα κελάρι κάπου στο αμύνταιο..είχε πολλά βαρέλια με παλαιωμένο κρασί..άνοιξα ένα και μπήκα..

και δεν θα βγώ μέχρι να βγάλω τον τελευταίο φρονιμήτη μου..

:)

Caesar είπε...

H αναχώρηση είναι πιο επιθυμητή από την άφιξη ή το αντίστροφο ;))

Filotas είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Sigmataf είπε...

ΜΑΘΗΜΑ ΖΩΗΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ.

Αυτό το ποίημα γράφτηκε από ένα κοριτσάκι που πεθαίνει πάσχοντας από
καρκίνο και είναι σε ένα νοσοκομείο της Νέας Υόρκης.
Οι γιατροί του δίνουν μόνο άλλους 6 μήνες ζωής. Και είναι το πιο κάτω.




> > SLOW DANCE


Παρακολούθησες ποτέ παιδιά στο λούνα-πάρκ?
ή άκουσες την βροχή να πέφτει στο χώμα?
Παρακολούθησες το τρελό πέταγμα μιας πεταλούδας?
Χάζεψες τον ήλιο καθώς ξεθωριάζει η νύχτα?

Καλύτερα να χαλαρώσεις.
Μην χορεύεις τόσο γρήγορα.
Η ζωή είναι μικρή.
Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.

Τρέχεις αλαφιασμένος κάθε μέρα?
Όταν ρωτάς κάποιον «πως είσαι?»
Ακούς την απάντηση?
Όταν τελειώνει η μέρα πέφτεις στο κρεβάτι αγκαλιά με σκέψεις για
εκατοντάδες δουλειές που στριφογυρίζουν στο κεφάλι σου?

Καλύτερα χαλάρωσε.
Μην χορεύεις τόσο γρήγορα.
Η ζωή είναι μικρή.

Είπες ποτέ στο παιδί σου «θα το κάνουμε αυτό αύριο» και μέσα στην
βιασύνη σου δεν είδες την λύπη του?
Έχασες επαφή?
Άφησες μια καλή φιλία να πεθάνει επειδή ποτέ δεν είχες
τον χρόνο να πάρεις ένα τηλέφωνο και να πεις «γεια!»

Καλύτερα χαλάρωσε.
Μην χορεύεις τόσο γρήγορα
Η ζωή είναι μικρή
Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.

Όταν τρέχεις παλαβωμένα για να πας κάπου χάνεις τη μισή χαρά της
διαδρομής.
Είναι σα να πετάς ένα δώρο που δεν άνοιξες......

Η ζωή δεν είναι αγώνας ταχύτητας.
Γι' αυτό χαλάρωσε.
Άκου την μουσική Πριν τελειώσει το τραγούδι.

Ανώνυμος είπε...

Κι όμως... η ζωή είναι ταινία...

ΩΣΗΕ

candyblue είπε...

@ CAESAR: Εξαρτάται από του πας ή από το που επιστρέφεις. Ποια ανάμνηση πονάει περισσότερο; Η όμορφη ή η άσχημη;











@ Angelito :Πανέμορφα είναι τα μάτια μας που μας φέρνουν πίσω τέτοια λάβαρα.
Τα σύννεφα δεν έχουν ούτε αίμα τελικά. Ούτε καν μια γεωγραφία να μάθεις και να νοιώσεις λίγο πιο ασφαλής.
Για όλα αυτά και για άλλα τα λατρεύω.












@ Sigmataf :Μια χάνεσαι μια βρίσκεσαι. Μα πάντα αφήνοντας κάτι.
:)

**Ναι,η ζωή δεν είναι αγώνας ταχύτητας.






@ ΩΣΗΕ:Ή μοιάζει πολλές φορές μα τέτοια. Μα τι θαρρείς; Και οι ταινίες από ψήγματα καθημερινότητας αναπαράγονται.

candyblue είπε...

@ efi: Να μην ξανακρυφτείς γιατί δεν σε βλέπω έτσι καμουφλαρισμένη. Χαμπάρι δεν σε πήρα. Και όχι τίποτε άλλο νόμισες ότι το έκανες επίτηδες.
Έλα πάμε πάλι μαζί σε εκείνο το κελάρι που τόσο ζήλεψα και κέρνα με μπρούσκο να πιω.
Και θα σου μιλήσω για την τεραστία αφηρημάδα που με διακατέχει. Θα σου μιλάω για αυτήν όσο ο φρονιμίτης σου θα σκάει μύτη.

Ανώνυμος είπε...

Σήμερα φτιάχνω τη βαλίτσα μου... και ψάχνω τρόπο να πω στις κορούλες ότι ο μπαμπάς θα λείψει για λίγο... Ας είσαι καλά που με ταξίδεψες λίγο... το ξαναδιαβάζω και γίνομαι γλάρος... και βλέπω με τα μάτια τις μυρωδιές που άφησες να περπατούν από το αιγαίο ως το ανατολικότερο ελληνικό χώμα της μεσόγειος που πατώ... μέχρι να με ξαναχτυπήσει στον ώμο με το βαρύ της χέρι η αλήθεια.

candyblue είπε...

@ Ανώνυμος: Πες μου το όνομα σου. Τι σε έφερε στα μέρη μου?
Δεν μπορεί κάτι θα σε έφερε.

Μην ψάχνεις τρόπο να πεις ότι θα λείψεις για λίγο. Πες απλά ότι θα χρειαστεί να φέρεις δώρα που κάποιος ταξιδιώτης άφησε σε μια άλλη χώρα για τα μικρά σου κοριτσάκια
Και τώρα πρέπει να πας και να τα πάρεις για αυτές. Δεν γίνεται αλλιώς.

Ανώνυμος είπε...

Με γνώρισες... αλλά άσε αυτό το ταξίδι να το κάνω ανώνυμα... για να μη βλέπω το όνομά μου να κείτεται κάτω από την αλήθεια... είμαι ο λάτρης των αποσιωπητικών...
σου στέλνω μια μωρωδιά από την ανατολικότερη ελληνική υδατοπερικυκλωμένη γαία...

efoudi είπε...

το ξωτικό του κελαριού(ξέρεις εκείνο που δεν έχει υπομονή..)σε ευχαριστεί πολύ...

:)

candyblue είπε...

@ Ανώνυμος: ΩΣΗΕ?
Φτου και βγαίνω.




@ efi: Αφηρημένη ανυπομονησία
:)

Dark_Maiden είπε...

Λατρεύω την Αίγινα και μου μετέδωσες κι εσύ την αγάπη σου..
Πανέμορφο..

candyblue είπε...

@ Dark_Maiden: Πάω χρόνια εκεί και εύχομαι να μην την κάνουνε μια απέναντι Αθήνα.