ΟκΤωΒρΙαΝόΣ ύΜνΟσ

Άλλαξε ο καιρός. Έβαλε λίγο κρύο. Το σκηνικό πιο γαλάζιο από ποτέ. Υπόνοια βροχής. Μυρωδιά φθινοπώρου. Όλα υγρά.
Έφτιαξα τον υπολογιστή μου. Ξανάκοψα τα μαλλιά μου, πιο κοντά ακόμα.
Πούλησα κι άλλα κολλάζ. Κατέβασα το νέο cd των Radiohead.Έχει λιώσει στο repeat μαζί με τις σκέψεις που κάνω την ώρα που περνάνε από μπροστά μου τα σύννεφα. Σκέφτηκα να γράψω μια ιστορία μεταφυσικού τρόμου για τις εκδόσεις Οξύ.
Έβρεχε χτες τη νύχτα πολύ. Μούσκεψε η φράση που έχω χαραγμένη με πένα, πίσω από τον κοντοκουρεμένο αυχένα μου. Λέει κλαίγοντας «Αντέχεις να είσαι ευτυχισμένη;»
Τη νύχτα στο σκοτάδι ακούω να γεννιούνται σκυλιά και αλυχτίσματα. Φόβοι και πόνος συμπυκνωμένος και φυτεμένος μέσα στα υγρά χώματα.
Γεννιούνται γαλαξίες και μεγάλες αγάπες μέσα μας. Ψυχή μου αστερόεσσα πόσα αστέρια αντέχεις να γεννήσεις αυτό το βράδυ;
Τις νύχτες του Οκτώβρη διάλεξα να σε κοιτάζω κατάματα και να σου δείχνω όλους τους σπασμούς στο πρόσωπο μου. Έρχεσαι μέσα στα δειλινά μου με εκείνα τα κόκκινα λεπτά σου χείλη και τα κίτρινα μάτια που θυμίζουν λεμόνι κομμένο στη μέση. Σε θυμάμαι σαν ένα ξεχασμένο λουλούδι,που έβαλα ανάμεσα στις σελίδες ενός αγαπημένου μου βιβλίου κοιτώντας ένα απόγευμα την δύση του ήλιου να καίει πρόστυχα την μήτρα του ουρανού.
Κάπως έτσι.
Ο Οκτώβρης με μια περίεργη χλωμάδα ξαπλώνει πάνω στα σεντόνια μου κάθε πρωί.
Κοιτάω τα μαλλιά του. Είχες δίκιο, είναι γεμάτα ξεραμένους αστερίες και φύλλα κίτρινα, που όταν πέφτουν ψιθυρίζουν ύμνους Οκτωβριανούς για μια νεράιδα που χάθηκε μέσα σε ένα δάσος όπου ζούνε δέντρα στολισμένα με αστερίες οι οποίοι έχασαν τον προσανατολισμό τους και δεν βρήκαν ποτέ τη θάλασσα.
Απλώνω το χέρι μου να τα χαϊδέψω. Κάθε φορά που το κάνω αυτό σβήνουν οι λάμπες στο δρόμο. Και έπειτα έτσι ξαφνικά φεύγει από τα σεντόνια μου.
Ξημερώνει πιο γλυκά η μέρα τον μήνα αυτό. Μου μοιάζει σαν φρεσκοξυρισμένο αντρικό πρόσωπο.

Γράφω μικρές λέξεις στο φουσκωμένο μου ημερολόγιο.Αγκαλιες,λύκοι,πάγωμένα τοπία,το Ρέικιαβικ σε σχήμα πιπιλιάς στο λαιμό μου. Φωνές,σκέψεις, άνθρωποι χώρια. Άνθρωποι με βλέφαρα κλειστά. Βροχή που όλο δυναμώνει .Κρύο. Χνότα που θολώνουν το παρμπρίζ του αυτοκινήτου μου,πολλές γυμνές ηλεκτρικές λάμπες. Μαγνητικά πεδία, βαρύτητα. Πόδια που δεν λένε να κατακτήσουν κανένα τετραγωνικό που απλώνεται λίγο παρακάτω τους. Χέρια με μουτζούρες. Φίλοι και λευκά κρασιά. Κόκκινο κραγιόν. Σύντομα φιλιά. Τα κάθετα βράχια του αγκώνα σου και οι γλώσσα μου που όλο σκαρφαλώνει σε αυτά. Χαλασμένες φωνές κοριτσιών στο τηλέφωνο που σχεδόν λησμόνησα. Ακόμα δεν έστειλες νέα σου. Ίσως καταφέρω και σου γράψω πρώτη εγώ. Δώσε μου το χέρι σου,έχω έναν νέο προορισμό. Κάτω από εκείνο το ηλεκτρισμένο αστέρι που μοιάζει έτοιμο να κλάψει. Έλα θα σου δείξω όλα όσα έχω δει,αλλά υποσχέσου μου να μην τα πεις πουθενά. Ξάπλωσε δίπλα μου και ετοίμασε στις δερμάτινες παλιές βαλίτσες τα όνειρα σου.
Θα σε χαϊδεύω όλο το βράδυ μέχρι να σβήσουν οι λάμπες στο δρόμο.