Τρίτη, Αυγούστου 28, 2007

O tEmPoRa O mOrEs!


Από το πιο ψηλό σημείο της Άνδρου έβλεπα τους καπνούς της Εύβοιας. Μου ήρθε στο νου η άλωση της Τροίας κι έπειτα η καταστροφή της Σμύρνης και τελευταία, δεν ξέρω γιατί, η ναυμαχία της Σαλαμίνας. Στη θάλασσα κόσμος ριγμένος μέσα σε πλοία παρακολουθεί τις φλόγες να σαρώνουν τα πάντα. Μου’ ρθαν όλοι οι πόλεμοι που έχω διανύσει τηλεοπτικά με το βλέμμα μου. Τίποτα δεν έμοιαζε με αυτό. Αυτή η φωτιά είναι η φωτιά που βγάλαμε από μέσα μας. Αυτή η μεγάλη φωτιά είναι η φωτιά που έτσι κι αλλιώς μας ζούσε αιώνες τώρα και ξάφνου, κοίτα να δεις, κατάφερε να βγει από επιδέξιο χέρι δολοφόνου. Κατάφερε να ελευθερωθεί τρέχοντας πιο γρήγορα και από τον superman, Κύριε πρωθυπουργέ. Και κοίτα και μας, τρομοκρατημένους να περιμένουμε να μαθευτεί η αλήθεια. Το τρομοκρατικό χτύπημα,η αμερικάνικη νοοτροπία της φωτιάς,η καλή νεράιδα της al kaida έριξε λίγο παραπάνω πεταλουδόσκονη με το διώροφο ραβδάκι της και ιδού το αποτέλεσμα. Όλο το έθνος περιμένει τον superman ή έστω έναν Spiderman από δεύτερο χέρι για να σωθεί. Τι καναντέρ και πράσινα άλογα. Ζήτω ο σουρεαλισμός,ζήτω το ακαταλόγιστο,ζήτω το ανθρώπινο κατασκευαστικό λάθος. Ζήτω το πολίτευμα της Ελλάδας και η οποιαδήποτε κυβέρνηση που ρουφάει από το γάλα της κάθε πρώτη και τελευταία φορά. Είθε ο ουρανός να σκοτείνιαζε από τα βέλη μας που στόχο θα είχαν τα μεγάλα καθάρματα. Είθε να καίγονταν αυτοί και να έμπαιναν βαθιά στα έγκατα της γης. Μια για πάντα. Η σακούλα του αορίστου γέμισε πάλι με ανθρώπους, χωριά και καμένα δέντρα. Ο θάνατος υπάρχει μέσα σε ένα πυροσβεστικό σώμα,μέσα σε μια κομμένη μάνικα, μέσα σε 5 αυτοκίνητα που τρέχουν να σωθούν, κι εμείς ζούμε και τον ανασαίνουμε. Τον βάζουμε στα πνευμόνια μας σαν αποκαΐδι. Ξημέρωσε στο νησί,το φεγγάρι δεν τολμάει να χαθεί από το γαλάζιο ξέφωτο εκεί ψηλά. Ο Αέρας της Άνδρου μας τιμωρεί μαστιγώνοντας το πρόσωπο και τα κορμιά μας με καυτή άμμο. Με τον πόνο του αλυχτίσματος του. Ζω κάτω από την καυτή ανάσα μιας τρέλας που κάποιοι μου επέβαλαν ως μαυριδερή πραγματικότητα. Ξημέρωσε για τα καλά και λαβαίνω το πρώτο σου μήνυμα. «Καταχνιά θολούρα,κάπνα. Με τσούζουν τα μάτια μου. Όλη τη νύχτα ξάγρυπνη. Περιμέναμε να ξημερώσει, να σηκωθούν τα αεροπλάνα».Σου απαντάω,"Ποιο εύκολα θα ήταν να περιμέναμε τον superman" και το πιστεύω ακράδαντα αυτή τη φορά. Στο μεταξύ η Τροία απέναντι καίγεται και οι γυναίκες κατευθύνονται στα πλοία των Αχαιών, μέσα σε θρήνους. Από το βάθος βλέπουνε τις φλόγες της. Το παράλογο σε κάνει να σκέφτεσαι αν αξίζει τον κόπο να ζεις έτσι επειδή κάποιοι τρελάθηκαν για τα καλά.
Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα δάσος παιδί μου. Θες να δεις πως ήταν τα πεύκα;Ξέρεις τι σημαίνει κορμός δέντρου, έχεις δει ποτέ;Καλά θα σου δείξω εγώ.
Έλα πάρε το χαπάκι για το άσθμα σου,ξεκούρασε λίγο τον καταρράχτη των ματιών σου και θα σου συνεχίσω. Σε αυτό το μέλλον μπουκάραμε τα παιδιά μας,σας δίνω κομμάτι από την εικόνα του.
Κουράστηκα τομάρια,κουράστηκα. Βαρέθηκα να βλέπω επαναλήψεις με διαφορετικό καταστροφικό τελείωμα κάθε εποχή. Σιχάθηκα όλες τις λαμπερές καταστροφές αυτού του κόσμου. Τομάρια! Θέλω τον κόσμο που ερωτεύτηκα πίσω.

Σκοτώστε τους ιθύνοντες όποιοι κι αν είναι και αφού τους σκοτώσετε, δέστε τα νεκρά τους σώματα πίσω από τα άρματα σας και σύρτε τα γύρω από τα τείχη της Τροίας.

15 σχόλια:

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Δυστυχως οπως παρατηρουμε...η ιστορια επαναλαμβανεται....με διαφορετικους πρωταγωνιστες...αλλα ιδιες καταστασεις....

Ανώνυμος είπε...

What have they done to the Earth, yeah
What have they done to our fair sister?
Ravaged and plundered and ripped her and bit her
Stuck her with knives in the side of the dawn,
And tied her with fences and dragged her down.



I hear a very gentle sound,
With your ear down to the ground.
We want the world and we want it…
Now.


Αν τον πέρναμε τότε θα ήταν όλα αλλιώς...έτσι δεν είναι μικρέ?

markos-the-gnostic είπε...

ναι είναι η φωτιά που βγάλαμε από μέσα μας. τι παράξενο μια τόσο θεϊκή δύναμη να φέρνει αυτόν τον απέραντο πόνο...

fish eye είπε...

πραγματι τελικα η ιστορια επαναλαμβανεται..με τον δικο της τροπο καθε φορα!!

Sigmataf είπε...

Εδώ…
Κάπου εδώ…
Τώρα που το καλοκαίρι τελειώνει,
αγγίζω τα ανέγγιχτα και ξανατρυπώνω στις γειτονιές του κόσμου.

Εδώ,
που ο ήλιος παίρνει 7 χρώματα.
Δεν ξέρω αν ξημερώνει ή νυχτώνει.
Δεν γνωρίζω.




Ενίοτε σαλτάρω
και τότε γράφω κάποιο τραγούδι.


Έλα λίγο προς τα εδώ.
Είναι η οπτική μου.
Γελωτοποιός είμαι,
όσο και άνθρωπος.

Έλα να με βρεις στα καμαρίνια.

Θα το δεις…

Αν με αγκαλιάσεις,
θα ανοίξω να δεις τις πολύχρωμες πληγές μου.
τις ρετουσαρισμένες.

Αν τρομάξεις…
Σκάσε μου ένα χαμογελάκι και γεια σου.





χε!

Σε ευχαριστώ για τον χωροχρόνο σου.

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

Τα έχωσες όπως άρμοζε σε μια δακρυσμένη λέαινα!

Ανώνυμος είπε...

"Σκοτώστε τους ιθύνοντες όποιοι κι αν είναι και αφού τους σκοτώσετε, δέστε τα νεκρά τους σώματα πίσω από τα άρματα σας και σύρτε τα γύρω από τα τείχη της Τροίας."

Να σκοτώσω τον εαυτό μου δεν θα είναι δύσκολο... Αλλά νεκρός πως θα δεθώ πίσω από το άρμα? Και δεν θα υπάρχει και κανείς να με δέσει εδώ που τα λέμε γιατί και όλοι οι υπόλοιποι το ίδιο πρέπει να κάνουν. Εμείς όλοι είμαστε υπέυθυνοι, που η οικολογική μας συνείδηση ξυπνά όταν δούμε τον Καμπουράκη μπροστά από την φωτιά και ξανακοιμάται μόλις το Star δείξει τον ρεπόρτερ Ιορδάνη και 10 κόλους από την μύκονο...

Ηλιας....Just me! είπε...

Σκέψου ότι εσύ τα ε΄βλεπες από την Άνδρο... Εγώ έβλεπα τις φλόγες να ξεχύνονται από το μπαλκόνι του πσιτιού μου. Σκεφτόμουν εναν πολύ καλό μου φίλο να προσπαθεί στο Μίστρο να σώσει την γη και τις παιδικές του αναμνήσεις που κάποιοι ξάφνου αποφάσισαν να μετατρέψουν σε τέφρα.... Η Τροία δεν είναι πολύ μακρυά από εμάς. όταν το παρελθόν έρχεται σε τόσο μεγάλη σύζευξη με το μέλλον δεν ξέρεις τι μπορεί να επακολουθήσει. Supermen SPidermen wondermen... Και πάνω απ όλα μια ελπίδα, ενας φοίνιξ που θα ξυπνήσει μέσα απο τις στάχτες μας. Μια κίνηση μαζική που θα κάνει τα θηρία να τρομάξουν, τους υπερήρωες να φαίνονται τόσο μηδαμινοι μπροστά μας... Αυτό θέλουμε...

candyblue είπε...

@ ΠΡΕΖΑ TV: Και πάει έτσί μέχρι να ξαναβγούμε σακατεμένοι και μηδενικοί στην εποχή των δεινόσαυρων...Εγώ που πιστεύω στις μετεμψυχώσεις και στην θεια τιμωρία φοβάμαι από τώρα πάρα πολύ.
@ κοινωφελής κώνωψ: Κανείς δεν θα το μάθει αυτό μιας και δεν τον πήραμε τότε.








@ markos-the-gnostic: Απέραντο και χαρτογραφημένο στην ψυχή του καθενός για δικό του λόγο







@ φεγγαραγκαλιες : Σημασία δεν έχει η πτώση αλλά η πρόσκρουση. Κάτσε να δούμε που θα μας βγάλει






@ Sigmataf: Καλώς ήρθες στα καμένα... Ναι, πάμε να βγάλουμε παρεούλα και αυτόν τον Χειμώνα. Με παραστάσεις και προτάσεις από μέσα προς τα έξω.








@ VITA MI BAROUAK: Ήταν ότι είχα μέσα μου κρυμμένο.

candyblue είπε...

@ driokolaptis :Όλο και κάποιος θα βρεθεί να μας δέσει. Όλο και κάποιος ο οποίος ήταν λίγο πιο σωστός από εμάς.
Που σαν εθελοντής και συνειδητοποιημένος,έτρεχε να μαζέψει πλαστικά και σκουπίδια από τα βουνά και να ανοίξει τα μονοπάτια. Που σαν εθελοντής έκανε κινήσεις για το καλό του πλανήτη και των ανθρώπων πάνω σε αυτό. Υπάρχουν ξέρεις τέτοιοι άνθρωποι που ξέρω και την στιγμή αυτή είναι σε κα΄ποιο χωριό και εθελοντικά βοηθάνε σε ότι μπορούν. Υπάρχουν και ευτυχώς που υπάρχουν για να μας δέσουν.







@ Ηλιας....Just me!: Αν το θέλαμε πραγματικά όλοι εμείς αν ξέραμε τι θέλαμε πραγματικά αυτή η κίνηση που θα έκανε τα θηρία να τρομάξουν θα είχε συμβεί. Θα μου πεις ποτέ δεν είναι αργά άλλα εγώ θα μειδιάσω.
Είμαστε κούφιοι πια .Όλοι είμαστε κούφιοι. Φοβάμαι πως αν μας ρίξεις ένα κέρμα από το στόμα θα βγάλει τρομερή αντήχηση μέσα μας....τόσο κούφιοι.

Λυπάμαι για όλα αυτά που έπαθες.

nosyparker είπε...

Χρόνια πολλά γλυκιά μου. Συνέχισε να έχεις έμπνευση. Στιγμές ατέλειωτες σου εύχομαι με άτομα που αγαπάς και σ' αγαπάνε. :-)

candyblue είπε...

@ nosyparker: Χίλια ευχαριστώ αν και θα προτιμούσα να μετακόμιζα το σχόλιο σου στο παραπάνω ποστάκι

π. είπε...

συμφωνώ..και γω έχω ένα Θέλω με ένα Θήτα τεράστιο.. όλοι έχουμε από ένα. Δεν αρκεί να θέλεις όμως, πρέπει να παλέψεις για αυτό και να ιδρώσεις και να χάσεις μερικές φορές.. Ξυπνήστε και αφήστε τα πολλά μπλα μπλα, και συ και γω και όλοι. Αν δεν παλέψεις όχι μόνο κανείς δεν θα στο δώσει, αλλά θα στο πάρει κιόλας..

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος είπε...

"..τον κόσμο που ερωτεύτηκα πίσω"

ο κόσμος που ερωτευτήκαμε μια μαύρη λωρίδα στάχτης στο κυμοθάλασσο.. και κάπως έτσι ο έρωτας γίνεται ανάμνηση και η ανάμνηση λεκές..

candyblue είπε...

@ π.: Τα σέβη μου
Κατεβάζω το κεφάλι,ρίχνω τα μάτια στο χώμα και απλά σκέφτομαι ξανά αυτά που διάβασα από σένα
Πόσο σωστά είναι...





@ αλαφροίσκιωτος: Καλά τα λες... θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που πρόλαβα και έζησα σε αυτόν τον παλιό κόσμο.
Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό επίσης που είδα τα μέρη σου ντυμένα. Και ευτυχώς έτσι τα ερωτεύτηκα και έτσι θα τα θυμάμαι. Μέχρι η μαύρη αυτή λωρίδα, που λες, να λεκιάσει την μνήμη.
Θα αντισταθώ μέχρι όπου αντέξω