Δευτέρα, Αυγούστου 13, 2007

FoToThErApY


Δένω την κλωστή της ανάμνησης στον κάβο του λιμανιού. Καθώς το πλοίο ξεμακραίνει αναπτύσσοντας ταχύτητα,η κλωστή τραβιέται και το μικρό υφαντό της μνήμης λύνεται. Η γρήγορες εναλλαγές των εικόνων κάνουν την κοιλιά μου να πονάει. Την σκέφτομαι κι έπειτα το μυαλό μου πάει σε εκείνο το σκυλί που όλο ακολουθεί την Μ. Το μάτι ανιχνεύει το χώρο. Όλα τόσο διαφορετικά, ακόμα κι εκείνο εκεί το σύννεφο που ξαπλώνει πάνω από μια κεραία. Το τραπεζάκι που γράφω τις αράδες της μέρας έχει μπόλικη σκόνη και είναι χρώμα σκούρο μπλε. Σαν τα βαθιά νερά του Αιγαίου. Κόκκινο τσάι παγωμένο. Πικρίζει η γεύση του στο τέλος .Υγρά μαλλιά. Οι άκρες τους στεγνώνουν γρήγορα με τον αέρα. Ακόμα και ο αέρας σφυρίζει διαφορετικά εδώ. Κοιμάσαι ώρες δίπλα μου. Ξαπλώνεις μαζί με την ιστορία σου και με αφήνεις να την διαβάζω αργά και κοφτά κάθε μεσημέρι. Στο πολύβουο λιμάνι η έκθεση στήνει τα έργα της. Τα κολλάζ μου γυμνά απέναντι στα βλέμματα του κόσμου για άλλη μια φορά. Χωρίς αδιάβροχη προστασία. Τα εγκαίνια. Το πριν και το μετά. Τελικά ότι φτιάχνει το ανθρωπινό χέρι είναι πάντα σκύβαλα; Ρώτησα τα μάτια του Σ. και του Μ. να μου απαντήσουν και με κοίταξαν με τόσο φως που ξέχασα τα βρώμικα νύχια του κόσμου όλου. Τις μέρες που με ακολούθησαν συνάντησα τους πιο ωραίους ανθρώπους και τα πιο μαλακά κορίτσια. Για ένα από αυτά θα έκλεβα λίγο μπλε ουρανό και θα τον άφηνα έξω από την πόρτα του. Τα βράδια οι άνθρωποι μεγάλωναν τις σκιές τους κάτω από την fortezza. Το πιο μεγάλο κάστρο που συνάντησα ποτέ, έμοιαζε λες με πλοίο γεμάτο κατακράτηση υγρών.

**********
Επιστρέφοντας ξαναβρήκα το βάρος σου μέσα μου. Έφυγα ήρεμα ενώ μέσα μου έπαιζε σε λούπα ο ήχος μιας άνευ προηγουμένου τρικυμίας. Δεν φαντάστηκα τίποτε έτσι. Τα κουβάλησαν άλλοι και τα έφεραν δίπλα μου να αναπνεύσουν. Να κολλάνε πάνω μου σαν κομμάτια τέχνης και ασάλευτης οργής. Έφυγα ήρεμα. Τα έργα μου ακόμα αναπνέουν την αλμύρα του Ρεθύμνου. Έχουν αποκτήσει μνήμες πια. Το κάστρο σαν μεγάλο σακ βουαγιάζ ζώνει την πλάτη μου. Το κύμα της προβλήτας σκάει ακόμα μέσα στο κεφάλι μου με δύναμη. Έφυγα ήρεμα και πάω αλλού. Μακριά πολύ από το αρχιτεκτονικό σου βλέμμα που χτίζει χαμηλά σκαλιά κάτω από τα πόδια μας. Μακριά πολύ από εκείνη την ταράτσα που έσκαγε επάνω μας την θέα της πόλης του Ρεθύμνου, τη νύχτα της μεγάλης υγρασίας. Μακριά από εκείνο το κλειστό δωμάτιο που έκανε το γύρο του ματιού σου κάθε βράδυ. Μακριά από τις ελαστικές γόβες της τέχνης και ακόμα μακρύτερα από τους χαμηλούς ψιθύρους που αντάλλαζε η ροδιά με την συκιά τα απογεύματα. Φεύγω ήρεμα γλιστρώντας πίσω από την καμπύλη της μέρας,σαν έρπης στην πλάτη του ήλιου που κοκκινίζει. Λίγο πριν τον χάσω σκέφτομαι εκείνο το αυτοκίνητο που στέκονταν δίχως ρόδες στο κέντρο ενός αμμόλοφου. Τα μαλλιά μου στην φορά του αέρα, τα Ανώγεια που κροτάλιζαν πίσω μου. Άρωμα ρακής ακόμα στο τελείωμα των δαχτύλων μου. Θα ανταμώσουμε πάλι λες;
Ο Πειραιάς ουρλιάζει στη νύχτα που γεμάτη μαύρες βλέννες ξεγεννάει μια νέα σελήνη. Αναπολώ κάτι καλύτερο, κάτι που κείτεται τεμπέλικα χωρίς ακόμα να μου έχει φανερωθεί. Η αφοσίωση σε κάτι που θες πολύ να γίνει, διαφέρει από την αφοσίωση σε κάτι πραγματικό. Ευχαριστώ από καρδίας τα παιδιά του fototherapy(klik) που μάγεψαν το βλέμμα του οχταώρου μου με ποίηση και εικόνα. Ευχαριστώ την ξανθιά καπετάνισσα που βόλεψε το άβολο εγώ μου μέσα στις αποσκευές των κίτρινων ματιών της. Την δαντελωτή ροδιά κάτω από το μπαλκόνι μου και την φίλη Κ. για τις στιγμές που μοιράστηκε μαζί μου. Και ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα.

26 σχόλια:

Ηλιας....Just me! είπε...

Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους, αλλά εμένα μου έβγαλε κάτι το συγκηνιτικό αυτό το post σου. Στο έχω ξαναπεί αλλά δεν πειράζει να στο πω αλλη μια φορά. Η γραφή σου με αγγίζει... Οι διακοπές σου βγάζουν μια όμορφη ανάμνηση... Και μια λήθη... Μη ρωτάς που τη βρίσκω, είναι μεταίωρη στον αέρα του γυρισμού...

ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ είπε...

Δεν ειναι τυχαιο οτι το μπογκ σου ειναι το πρωτο στη λιστ αυτων που εναγωνιως αναζητω καθημερινα τον εμπλουτισμο και την ανανεωση τους! Αντε να μπουμε σε ρυθμους φθινοπωρου ωστε το πληκτρολογιο σου να πιασει ξανα φωτια!!!

Santiago Nasar είπε...

Κι εγώ ευχαριστώ τη Νεράιδα και την Πριγκίπισσα, που χωρίς αυτές το φετινό μας ταξίδι δε θα ήταν το ίδιο.
Ήταν υπέροχο που ήρθατε!
Πολλά φιλιά Candy και καλή αντάμωση!

γιωργος είπε...

Πολύ όμορφο...Δυστυχώς δεν τα κατάφερα αυτή τη φορά...

Unknown είπε...

Καλημέρα

Όσο το πλοίο θα ξεμακραίνει
στο τέλος του ταξιδιού θα έχει
κοπεί η κλωστή της ανάμνησης....

Καλό ταξίδι λοιπόν
και όπου βγει

Η ζωή χωρίς ρίσκο
είναι ζωή χωρίς απόλαυση

Καλό πρωινό

cAke είπε...

Στην αρχή ρώτησες... Διάλεξε!..
Κοντοστάθηκα... κάλεσα τον Σ. να μαντέψει... και μετά;
και μετά... σιγά σιγά τα κομμάτια του κολάζ άρχισαν να μπαίνουν στη θέση τους...

Ε! μια σελήνη στις φιγούρες!... Κοίτα! εφτά κορίτσια στη σειρά σου μιλούν...
λίγο μπλέ δεξιά, λίγο ροζ στην άκρη, πολύ λευκό φως βαθειά... δες!
και δυο ζευγάρια μάτια να λάμπουν... να ρουφούν σα σφουγγάρια...
Όχι... όχι τρίγωνα δεν τα μπορώ!... ίσιες γραμμές και κύκλοι... σαν τη ζωή...
Στα εγκαίνια ροζ και πράσινες αποχρώσεις... ξαφνιάστηκα... χαμογέλασα...
Μπλε βαθύ και γαλάζιο μαζί στο χώρο ένιωσα...

Τί είναι ομορφότερο τελικά; να έρχεσαι; να φεύγεις;... να επιστρέφεις;...
Τί σε γεμίζει περισσότερο; το μπλε του κάστρου που μεγαλώνει ροζ καθώς έρχεσαι;...
ή όταν ξεμακραίνεις και χάνεται από το βλέμμα σου βαθύ κόκκινο σε μαύρα νερά;...
Δε ξέρω... αλήθεια!... είμαι μικρός ακόμα...
νεογέννητο που πλησιάζει στον πόντο για να δει τον κόσμο όπως είναι...

Στο τέλος ήρθες να αποχαιρετήσεις... δεν είπες πολλά...
Χαμογέλασες... κοίταξες... έτρεξες να προλάβεις...

"μα τόσα κύματα μπροστά να μετρηθούν ίσα με σαράντα,
σε κάθε ανασήκωμα θα σε σκέφτομαι να με κρατάς στον αέρα
σαράντα φορές μαζί
και άλλες σαράντα χώρια σου"


Κοντοστάθηκες...
σκέφτηκα...
διάλεξε...

Ευχαριστώ
Μ.

Άβατον είπε...

Έπειτα από την "Εικονοθεραπεία", κοίταξε να ξεκουράσεις την Καρδιά σου σε μέρη που η βοή της πόλης δεν θα μπορεί να ακουμπήσει τα μέσα σου με προβλήματα και άγχη που αφορούν την καθημερινότητα.
Να γεμίσεις τις μπαταρίες σου και να γυρίσεις ανανεωμένη κοντά μας.

Φιλιά...

Καπετάνισσα είπε...

Βελόνα να ενώσω κάθε ραφή τις θύμησης. Γαζώνονται οι καρδιές των ανθρώπων; Τα συναισθήματα λέω, μπορούν να γίνουνε ρούχο κοινό;

Ξέχασα να σου δώσω ένα καραφάκι για το δρόμο. Χρωστούμενο.
Διψασμένα παιδιά, κι άντε πηγή να 'βρεις.

Που λες, δε θα πω μεγάλα και πελαγίσια. Μόνο πως χαίρομαι να'χω δίπλα μου ανθρώπους σαν εσένα.
Αγκαλιές. Για ο,τι πέρασε, για ο,τι είναι στο δρόμο, για ο,τι έβαψε με μπλε φωτεινό και με κόκκινο βαθύ, της ψυχής μας την αλάνα.

candyblue είπε...

@ Ηλιας....Just me!: Μια σκορβουτική νοσταλγία ας πούμε;...Μπορεί να είναι κι έτσι.
Πάντα μέσα σε ότι διαβάζουμε φέρνουμε πίσω δικά μας κομμάτια. Κομμάτια που έχει και ο άλλος και ταυτιζόμαστε με αυτά.
Η αλήθεια είναι πως μια λήθη πάντα υπάρχει στις τσέπες μου σε κάθε επιστροφή.






@ Πυγμαλίων:Δεν τα κατάφερα ευγενικό αγόρι,αν και βρεθήκαμε πολύ κοντά. Φορτωμένο πρόγραμμα λίγες οι ώρες. Οι μέρες;...οι μέρες σαν να μην υπήρχανε ποτέ.
Μαζεύομαι σιγά, σιγά. Άλλα 2 Σαββατοκύριακα εξορμήσεων σκόρπια εδώ, σκόρπια εκεί και μαζεύομαι. Οι ρυθμοί του φθινοπώρου γυαλίζουν το πεντάγραμμο τους. Στραβώνουν το κλειδί του σολ και τεντώνουν τις κορυφές των φθόγγων τους.
Λίγο ακόμα και μαζεύομαι.







@ Sandiago Nasar: Ήτανε υπέροχο που σας είδαμε. Φοβερό το τι μπορεί να κρύβουν οι λέξεις. Και οι άνθρωποι...και οι άνθρωποι το τι θησαυρούς κρατάνε στα μύχια τους
Ανυπομονώ για το ξανά και το πάλι σας.
Χαιρετισμούς στην μικρή Κλεονίκη(τι υπέροχη κοπέλας)







@ γεώργιος-axenbax:Την επόμενη φορά...γύρω στον Οκτώβρη θα είναι. Ετοιμάσου πάλι για νέα έκθεση,μόνο που τότε θα ήθελα να έρθεις να με βρεις. Αυτοπροσώπως. Με όλη την οικογένεια.
Ελπίζω να πέρασες όμορφο καλοκαίρι

candyblue είπε...

@ Sailor:Ναι κι όπου βγει...Άλλωστε πάντα κάπου βγαίνει. Ακόμα και μεσοπέλαγα χωρίς πυξίδα,πάντα κάπου βγαίνει. Πάντα χαράζει...
Καλημέρα κι από δω. Όλα κάλα εύχομαι να είναι στην ζωή σου






@ cAke: Εσύ είσαι ένας...αλλά οι λέξεις σου πολλές. Μοναδικές όμως σαν κι εσένα που είσαι ένας και μοναδικός. Σαν τις λέξεις σου
Συνοψίζω λοιπόν λέγοντας πως εσύ είσαι ένας. Και γράφεις μοναδικά για την στιγμή. Πέρα από κάθε σχήμα που μας περιορίζει η μας περικυκλώνει υπάρχουν κι άλλα τόσα που δεν γνωρίσαμε ποτέ.
Ήτανε όμορφα που σε είδα. Είναι τεράστιο συν που σε έμαθα πια.
Να περνάς καλά και να φαντάζεσαι όπως τώρα. Γιατί είπαμε, η φαντασία είναι καλύτερη από την γνώση.






@ Άβατον: Θα προσπαθήσω να κάνω ότι καλύτερο μπορώ για μένα. Κάποιες φορές όμως οι περιστάσεις δεν είναι και τόσο με το μέρος σου. Παρ’ όλα αυτά θα προσπαθώ να ξεκουράζω την καρδιά μου,την ματιά μου και την ανοχή μου. Ταλαίπωρες όλες τους πια. Σε ευχαριστώ για τις καλοκαιρινές-αναζωογονητικές ευχές. Παρομοίως.






@ Καπετάνισσα: Θα σου πω κάτι που έφερε το κύμα στα αυτιά μου.
Θα στο δώσω έτσι όπως όμορφα μου δόθηκε με τεράστια αγάπη
«Στα σταυροδρόμια του μυαλού,
μέσα στου νου το δρόμο,
πο κει περνάς συχνά-πυκνά και διώχνεις μου τον πόνο»

Εις το επανιδείν ξεκούραστη ομορφιά μου,χαλαρή μου ευτυχία.
Εις το επανιδείν.
Ήταν όμορφα πολύ!!!!!!!!!!

Nathalie είπε...

Efxaristw gi'auto to post..

efoudi είπε...

κι εγώ κάτι καλύτερό αναπολώ...xxx

καλώς σε βρήκαμε.να μας πείς κι άλλες ιστορίες καλοκαιριού.πριν γεμίσει το φεγγάρι και βρεθούμε στην αγκαλιά του σεπτέμβρη..

φίλι απο δράμα.

Ανώνυμος είπε...

Με μαντινάδες και ρακές μας ήρθες πίσω…αλλά δεν μας είπες για εκείνο το κάστρο της αρχαίας Κορίνθου που στοιχειώνει ξανά τα μαύρα νερά των ματιών σου.
Επισκέφτηκες ξανά τα μέρη της Κορίνθου
Και γιατί πασαλειφτήκατε εκείνο το πρώτο βράδυ με το autan?

Πες αν τολμάς

Tamara de Lempicka είπε...

Τρικυμια και μπουνατσα εναλλαξ συναντα το καραβι της ζωης. Και καθε που πιανει λιμανι, εγω να ψαρευω τις εικονες να τις κανω ζωγραφιες κι εσυ να τις ντυνεις με τις λέξεις σου να μην κρυωνουν απο τη θαλασσινη δροσουλα...

BeBe είπε...

Να είσαι καλά ρε καντούλι! Ελπίζω να πέρασες τόσο όμορφα, όσο γράφεις. Φιλώ σε

Mantalena Parianos είπε...

Tamara...
αν κρίνω από το σχόλιό σου, ούτε εσύ τα πας άσχημα με τις λέξεις...

:)))))

Κάντι, σας ζήλεψα!

φιλί

kostas_patra είπε...

όσο για τα βρώμικα νύχια τους,
των τυφλών τα χέρια μόνο να αφήσεις το γλυπτό να πιάσουν, γιατί θα το αγγίξουν σαν κάτι αγαπημένο,να το γνωρίσει η αφή θα προσπαθήσει και οτι χρειάζεται ο νους θα παραστήσει,
όσο για τις φωτογραφίες σου και τα κολλάζ σου,
εσύ, ευτυχώς εσύ,
εσύ θα είσαι εκεί να τους τα ταξιδέψεις, σε μάτια καινούρια, καράβια νέα.

πρόσεξε το βρώμικο νύχι, γιατί σκαλίζει το μάρμαρο μην είναι γύψος
ό,τι ο καθείς καταλαβαίνει..

Ανώνυμος είπε...

Άντε πια που είσαι;
Γράψε κάτι για μας τους πεινασμένους
Λιμοκτονούμε

candyblue είπε...

@ Nathalie :Κι εγώ με την σειρά μου ευχαριστώ για την ειλικρίνεια του σχολίου σου,και της ανάγνωσης που μου έκανες.






@ efi:Τρέχω να προλάβω να τις ράψω κάτω από το στρίφωμα της νύχτας μου να μην τις ξεχάσω μέχρι το πρωί.
Τις αφήνω να ωριμάσουνε...άσε λίγο ακόμα το φεγγάρι να γεμίσει. Λίγο ακόμα κι έρχονται.
Το Σαββατοκύριακο της Άνδρου ακολουθεί






@ κοινωφελής κώνωψ: Όλα τα ξέρεις τρισάθλιο κουνούπι. Επισκέφτηκα ξανά τα μέρη εκείνα...καμένα πια. όλα καφέ σκούρο σαν να ξάπλωσε απάνω τους μια γιγάντια ξεραμένη καβαλίνα.
Τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Τίποτα δε μας δροσίζει δυστυχώς. Μόνο ο ιδρώτας μας.

Δεν λέω τίποτα






@ Tamara de Lempicka: Είπαμε...και σε άλλα με υγεία!

candyblue είπε...

@ BeBe: Μπορεί να ήταν λίγο καλύτερα αυτά που έγραψα...Τα κακά λογοκρίνονται








@ Mantalena Parianos:Πες τα πες τα. Μια χαρά τα πάει με τις λέξεις. Πράγματι.
Να μην ζηλεύεις εσύ...και μαζί το ίδιο καλά θα περνάγαμε. Μάλλον και μαζί το ίδιο καλά περνάμε.

Φιλί και από δω. Ζουμερό γιατί μου έλειψες.






@ kostas_patra: Πολύ όμορφη εικόνα μου έφερες στο μυαλό. Αφόρητα ρομαντική αφόρητα τραβηχτική.
Έκανα ότι μπορούσα. Πάντα κάνω ότι μπορώ.
Σε ευχαριστώ για τις όμορφες λέξεις σου.









@ Lolipop: Άλλο ένα Σαββατοκύριακο δώσε μου. Και επιστρέφω.
Άνδρος πάλι...Άνδρος. Φαντάζεσαι έτσι;

etalon είπε...

Γυρισα πισω.
Ενα κιτρινο φως ειχε η πολη
Δεν καταλαβα
Μετα
Μια μυρωδια
κατι σα σταχτη
Κατι καιγεται
καπου


....
Μετα
καταλαβα
ηταν το χρωμα
και η μυρωδια
μιας πολης
μιας χωρας
μιας κοινωνιας
που σαπισε
οριστικα


σαπισε
και πεφτει!



Κρατήσου γερα σα θα γυρισεις
κρατησου
τιποτε πια δεν θα ειναι ιδιο.!!!

Ανώνυμος είπε...

θελω να φυγω από αυτη τη χωρα
δεν αντεχω αλλο

και εχουμε τον Καραμανλη
να προσπαθησει να μας φοβησει ολους

ε δεν ειμαστε ολοι αμερικανοι
δεν καηκε η ελλαδα απο την αλκαιντα

απο την ανοργανωσια καηκε
και απο το κλεισιμο του ματιου στους καφρους που θελουν να χτισουν παρανομα...

σορρυ voice off αλλα νιωθω αηδια...

harlequinpan είπε...

i saw many YOU there, and some recordlize shapes!

candyblue είπε...

απόλυτα συνυετριμμένη

Νίνα είπε...

ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ!!! ημουν κι εγω εκει κι ουτε καν εκανα την συνδεση στο μυαλο μου!!! ηταν καταπληκτικη εκθεση μπραβο μπραβο μπραβο!!!

candyblue είπε...

@ νίνα: Ε και συ...δεν ενημερώνεις εγκαίρως?Μα μου κάνει εντύπωση πως δεν έκανες την σύνδεση.
Είναι κάτι τόσο γνώριμα σε εμάς εδώ πια.

Ευχαριστούμε για τα μπράβο
Την άλλη φορά από κοντά