FoToThErApY

Δένω την κλωστή της ανάμνησης στον κάβο του λιμανιού. Καθώς το πλοίο ξεμακραίνει αναπτύσσοντας ταχύτητα,η κλωστή τραβιέται και το μικρό υφαντό της μνήμης λύνεται. Η γρήγορες εναλλαγές των εικόνων κάνουν την κοιλιά μου να πονάει. Την σκέφτομαι κι έπειτα το μυαλό μου πάει σε εκείνο το σκυλί που όλο ακολουθεί την Μ. Το μάτι ανιχνεύει το χώρο. Όλα τόσο διαφορετικά, ακόμα κι εκείνο εκεί το σύννεφο που ξαπλώνει πάνω από μια κεραία. Το τραπεζάκι που γράφω τις αράδες της μέρας έχει μπόλικη σκόνη και είναι χρώμα σκούρο μπλε. Σαν τα βαθιά νερά του Αιγαίου. Κόκκινο τσάι παγωμένο. Πικρίζει η γεύση του στο τέλος .Υγρά μαλλιά. Οι άκρες τους στεγνώνουν γρήγορα με τον αέρα. Ακόμα και ο αέρας σφυρίζει διαφορετικά εδώ. Κοιμάσαι ώρες δίπλα μου. Ξαπλώνεις μαζί με την ιστορία σου και με αφήνεις να την διαβάζω αργά και κοφτά κάθε μεσημέρι. Στο πολύβουο λιμάνι η έκθεση στήνει τα έργα της. Τα κολλάζ μου γυμνά απέναντι στα βλέμματα του κόσμου για άλλη μια φορά. Χωρίς αδιάβροχη προστασία. Τα εγκαίνια. Το πριν και το μετά. Τελικά ότι φτιάχνει το ανθρωπινό χέρι είναι πάντα σκύβαλα; Ρώτησα τα μάτια του Σ. και του Μ. να μου απαντήσουν και με κοίταξαν με τόσο φως που ξέχασα τα βρώμικα νύχια του κόσμου όλου. Τις μέρες που με ακολούθησαν συνάντησα τους πιο ωραίους ανθρώπους και τα πιο μαλακά κορίτσια. Για ένα από αυτά θα έκλεβα λίγο μπλε ουρανό και θα τον άφηνα έξω από την πόρτα του. Τα βράδια οι άνθρωποι μεγάλωναν τις σκιές τους κάτω από την fortezza. Το πιο μεγάλο κάστρο που συνάντησα ποτέ, έμοιαζε λες με πλοίο γεμάτο κατακράτηση υγρών.

**********

Επιστρέφοντας ξαναβρήκα το βάρος σου μέσα μου. Έφυγα ήρεμα ενώ μέσα μου έπαιζε σε λούπα ο ήχος μιας άνευ προηγουμένου τρικυμίας. Δεν φαντάστηκα τίποτε έτσι. Τα κουβάλησαν άλλοι και τα έφεραν δίπλα μου να αναπνεύσουν. Να κολλάνε πάνω μου σαν κομμάτια τέχνης και ασάλευτης οργής. Έφυγα ήρεμα. Τα έργα μου ακόμα αναπνέουν την αλμύρα του Ρεθύμνου. Έχουν αποκτήσει μνήμες πια. Το κάστρο σαν μεγάλο σακ βουαγιάζ ζώνει την πλάτη μου. Το κύμα της προβλήτας σκάει ακόμα μέσα στο κεφάλι μου με δύναμη. Έφυγα ήρεμα και πάω αλλού. Μακριά πολύ από το αρχιτεκτονικό σου βλέμμα που χτίζει χαμηλά σκαλιά κάτω από τα πόδια μας. Μακριά πολύ από εκείνη την ταράτσα που έσκαγε επάνω μας την θέα της πόλης του Ρεθύμνου, τη νύχτα της μεγάλης υγρασίας. Μακριά από εκείνο το κλειστό δωμάτιο που έκανε το γύρο του ματιού σου κάθε βράδυ. Μακριά από τις ελαστικές γόβες της τέχνης και ακόμα μακρύτερα από τους χαμηλούς ψιθύρους που αντάλλαζε η ροδιά με την συκιά τα απογεύματα. Φεύγω ήρεμα γλιστρώντας πίσω από την καμπύλη της μέρας,σαν έρπης στην πλάτη του ήλιου που κοκκινίζει. Λίγο πριν τον χάσω σκέφτομαι εκείνο το αυτοκίνητο που στέκονταν δίχως ρόδες στο κέντρο ενός αμμόλοφου. Τα μαλλιά μου στην φορά του αέρα, τα Ανώγεια που κροτάλιζαν πίσω μου. Άρωμα ρακής ακόμα στο τελείωμα των δαχτύλων μου. Θα ανταμώσουμε πάλι λες;

Ο Πειραιάς ουρλιάζει στη νύχτα που γεμάτη μαύρες βλέννες ξεγεννάει μια νέα σελήνη. Αναπολώ κάτι καλύτερο, κάτι που κείτεται τεμπέλικα χωρίς ακόμα να μου έχει φανερωθεί. Η αφοσίωση σε κάτι που θες πολύ να γίνει, διαφέρει από την αφοσίωση σε κάτι πραγματικό. Ευχαριστώ από καρδίας τα παιδιά του fototherapy(klik) που μάγεψαν το βλέμμα του οχταώρου μου με ποίηση και εικόνα. Ευχαριστώ την ξανθιά καπετάνισσα που βόλεψε το άβολο εγώ μου μέσα στις αποσκευές των κίτρινων ματιών της. Την δαντελωτή ροδιά κάτω από το μπαλκόνι μου και την φίλη Κ. για τις στιγμές που μοιράστηκε μαζί μου. Και ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα.