ΑφΗγΗτΗσ ΤοΥ μΕλΛοΝτΟσ

Οι διακοπές...αργούν. Έχουν ουρά μίας ολόκληρης εβδομάδας και τρίχωμα πρώιμου Αυγούστου. Κάθομαι μισή σε μια καρέκλα, μισή στο σκοτάδι και αναπνέω τις λέξεις σου μέσα από τις τρύπες του ακουστικού. Πάντα μου ερχότανε να φάω αυτά που λες. Όλα όσα θυμάμαι,όλα όσα μου λείπουν δεν είναι η πραγματική τους εικόνα,αλλά το άρωμα, η αίσθηση που αναδύεται από αυτά.
Μαζεύτηκαν πάλι σε εκείνο το σκοτεινό στενάκι. Έμαθα πως εκεί γίνεται η συνωμοσία για την ανταρσία των αγγέλων. Πήγα να τους βρω αυτή τη φορά. Στα χέρια μου είχα μια φέτα πεπόνι και στο στόμα μου κουκούτσια αστεριών. Καθώς έφευγα από την συνάθροιση έπεσα πάνω σε μια αγκαλιά που έμοιαζε με χρωματιστό ορθάνοιχτο κοχύλι που είχε μπλεγμένα κόκκινα φύκια. Είχα καιρό να δω αυτό το κορίτσι που έμοιαζε με άρρωστη θάλασσα. Είχα καιρό να το ακούσω να μου λέει πως έχει φουσκοθαλασσιές και ο κόσμος της φαίνεται βουνό ολόκληρο. Αποχαιρετιστήκαμε σχεδόν κλαίγοντας. Κάθε φορά που φεύγει γίνεται όλο και πιο αβάσταχτο. Κάθε φορά που στρίβει το στενό αφήνει ολόκληρη τρύπα. Πιο μεγάλη από κάθε προηγούμενη φορά. Στέκομαι με επικάλυψη δέους απέναντι σε όλα αυτά περιμένοντας να τη δω να επιστρέφει. Μα εκείνη πάντα συνεχίζει να χάνεται. Η νύχτα σαν μολυσμένη ασθένεια κολλάει πάνω στο δέρμα μου. Κατηφορίζω γεμάτη εγκαύματα και λειψά σημεία ζωής γύρω μου. Οι πόλεις του μέλλοντος μαστιγώνουν την κόρη του ματιού μου ανελέητα. Επιστρέφω νοητά σε ένα σπίτι που δεν υπάρχει πουθενά .Στον μικρό κηπάκο του ανθίζουν ορτανσίες σε όλα τα χρώματα ενός ψυχρού δειλινού. Πλατάνια με κορμούς τυφώνα. Νερά που ακούγονται από παντού. Μακρόσυρτα γέλια. Αιώρες που ησυχάζουν μοναχές περιμένοντας κάποιον να φανεί. Κοιτάω αριστερά μου και βλέπω ένα μωβ λιβάδι γεμάτο λεβάντες. Πίσω μου καταπράσινα βουνά. Μυρωδιά υγρασίας και στάσιμου νερού. Ποτέ δεν θα ζήσουμε σαν άνθρωποι. Το μέλλον με τραύματα παντού μου κουνάει το τεράστιο κεφάλι του. Ασθενικό και έτοιμο να αποσυντεθεί. Το μέλλον που κάποιοι κάποτε το μετατρέψανε σε μια άγρια ουτοπία, σε κουτί της Πανδώρας από το οποίο ξεπετάγονται μεταλλαγμένα όντα μέσα σε απάνθρωπες πόλεις γεμάτες αλλόκοτα κατασκευάσματα. Ποιος τόλμησε να βαφτίσει το μέλλον σαν μια συναρπαστική περιπέτεια; Ποιος κρετίνος πόνταρε τον χρόνο του φτιάχνοντας ταινίες,γράφοντας βιβλία,κατασκευάζοντας εικαστικά για την απεικόνιση ενός νέου θαυμαστού κόσμου; Ποιος ηλίθιος τόλμησε να παθιαστεί με αυτό και να παραμυθιάσει ολόκληρο κόσμο; Να τον κάνει να αφιερωθεί σε αυτή την ουτοπική εικονοποιία του μέλλοντος; Κάποιος που ήθελε να παραστρατήσουμε από την αλήθεια που θα έρθει να μας βρει με εκείνο το χρυσό δρεπάνι της.
Ετοιμάζω τις βαλίτσες μου μαζί με τους τριγμούς μου για αυτό το Σαββατοκύριακο. Το θέρος θεριεύει και ο έρωτας Θεός γίνεται θερμαγωγός, θεριστής, θερμουργός, θεράπων. Με τον Ιούλιο να βγάζει φωτιές από το στόμα ταξιδεύω, στεφανωμένη με έξοχες νύχτες και αποσβολωμένα μεσημέρια. Στο πίσω μέρος του νου μου έχω να θυμάμαι πως ο πλανήτης Άρης θα είναι ορατός στον ουρανό αυτόν τον Αύγουστο. Θα φανεί τόσο μεγάλος όσο η πανσέληνος στο γυμνό μάτι. Καιρός να κρύψω για λίγο το τηλεσκόπιο μου. Η σελήνη ανεβαίνει πίσω από τις ράχες των πολυκατοικιών. Την χαζεύω καθώς ψηλώνει και λύνεται από πάνω μου όλη η σάρκα. Πέφτει κατάχαμα με θόρυβο και αποκαλύπτεται το συναίσθημα ξεκάθαρο. Υπάρχει ένα στήθος που χωράει τα πάντα. Το στήθος της. Κίτρινο και λειψό σαν μισοφέγγαρο. Κι ένα βλέμμα που σβήνει το τώρα. Το βλέμμα του σαν νύχτα με πορτοκαλί σκοτάδι. To σκοτάδι της πόλης που δεν νυχτώνει ποτέ. Σταματάω ένα κίτρινο ταξί. Σαν να μπαίνω στο πίσω κάθισμα του φεγγαριού. Σκέφτομαι την άψη της αιώνιας θάλασσας. Το άρωμα της πίσσας των ασάλευτων δρόμων. Τις απέναντι κορυφογραμμές. Τις μπλε ώρες. Θέλω να ζήσω έτσι, όπως θα ζω κάθε αύριο.