Πέμπτη, Ιουλίου 26, 2007

ΑφΗγΗτΗσ ΤοΥ μΕλΛοΝτΟσ


Οι διακοπές...αργούν. Έχουν ουρά μίας ολόκληρης εβδομάδας και τρίχωμα πρώιμου Αυγούστου. Κάθομαι μισή σε μια καρέκλα, μισή στο σκοτάδι και αναπνέω τις λέξεις σου μέσα από τις τρύπες του ακουστικού. Πάντα μου ερχότανε να φάω αυτά που λες. Όλα όσα θυμάμαι,όλα όσα μου λείπουν δεν είναι η πραγματική τους εικόνα,αλλά το άρωμα, η αίσθηση που αναδύεται από αυτά.
Μαζεύτηκαν πάλι σε εκείνο το σκοτεινό στενάκι. Έμαθα πως εκεί γίνεται η συνωμοσία για την ανταρσία των αγγέλων. Πήγα να τους βρω αυτή τη φορά. Στα χέρια μου είχα μια φέτα πεπόνι και στο στόμα μου κουκούτσια αστεριών. Καθώς έφευγα από την συνάθροιση έπεσα πάνω σε μια αγκαλιά που έμοιαζε με χρωματιστό ορθάνοιχτο κοχύλι που είχε μπλεγμένα κόκκινα φύκια. Είχα καιρό να δω αυτό το κορίτσι που έμοιαζε με άρρωστη θάλασσα. Είχα καιρό να το ακούσω να μου λέει πως έχει φουσκοθαλασσιές και ο κόσμος της φαίνεται βουνό ολόκληρο. Αποχαιρετιστήκαμε σχεδόν κλαίγοντας. Κάθε φορά που φεύγει γίνεται όλο και πιο αβάσταχτο. Κάθε φορά που στρίβει το στενό αφήνει ολόκληρη τρύπα. Πιο μεγάλη από κάθε προηγούμενη φορά. Στέκομαι με επικάλυψη δέους απέναντι σε όλα αυτά περιμένοντας να τη δω να επιστρέφει. Μα εκείνη πάντα συνεχίζει να χάνεται. Η νύχτα σαν μολυσμένη ασθένεια κολλάει πάνω στο δέρμα μου. Κατηφορίζω γεμάτη εγκαύματα και λειψά σημεία ζωής γύρω μου. Οι πόλεις του μέλλοντος μαστιγώνουν την κόρη του ματιού μου ανελέητα. Επιστρέφω νοητά σε ένα σπίτι που δεν υπάρχει πουθενά .Στον μικρό κηπάκο του ανθίζουν ορτανσίες σε όλα τα χρώματα ενός ψυχρού δειλινού. Πλατάνια με κορμούς τυφώνα. Νερά που ακούγονται από παντού. Μακρόσυρτα γέλια. Αιώρες που ησυχάζουν μοναχές περιμένοντας κάποιον να φανεί. Κοιτάω αριστερά μου και βλέπω ένα μωβ λιβάδι γεμάτο λεβάντες. Πίσω μου καταπράσινα βουνά. Μυρωδιά υγρασίας και στάσιμου νερού. Ποτέ δεν θα ζήσουμε σαν άνθρωποι. Το μέλλον με τραύματα παντού μου κουνάει το τεράστιο κεφάλι του. Ασθενικό και έτοιμο να αποσυντεθεί. Το μέλλον που κάποιοι κάποτε το μετατρέψανε σε μια άγρια ουτοπία, σε κουτί της Πανδώρας από το οποίο ξεπετάγονται μεταλλαγμένα όντα μέσα σε απάνθρωπες πόλεις γεμάτες αλλόκοτα κατασκευάσματα. Ποιος τόλμησε να βαφτίσει το μέλλον σαν μια συναρπαστική περιπέτεια; Ποιος κρετίνος πόνταρε τον χρόνο του φτιάχνοντας ταινίες,γράφοντας βιβλία,κατασκευάζοντας εικαστικά για την απεικόνιση ενός νέου θαυμαστού κόσμου; Ποιος ηλίθιος τόλμησε να παθιαστεί με αυτό και να παραμυθιάσει ολόκληρο κόσμο; Να τον κάνει να αφιερωθεί σε αυτή την ουτοπική εικονοποιία του μέλλοντος; Κάποιος που ήθελε να παραστρατήσουμε από την αλήθεια που θα έρθει να μας βρει με εκείνο το χρυσό δρεπάνι της.
Ετοιμάζω τις βαλίτσες μου μαζί με τους τριγμούς μου για αυτό το Σαββατοκύριακο. Το θέρος θεριεύει και ο έρωτας Θεός γίνεται θερμαγωγός, θεριστής, θερμουργός, θεράπων. Με τον Ιούλιο να βγάζει φωτιές από το στόμα ταξιδεύω, στεφανωμένη με έξοχες νύχτες και αποσβολωμένα μεσημέρια. Στο πίσω μέρος του νου μου έχω να θυμάμαι πως ο πλανήτης Άρης θα είναι ορατός στον ουρανό αυτόν τον Αύγουστο. Θα φανεί τόσο μεγάλος όσο η πανσέληνος στο γυμνό μάτι. Καιρός να κρύψω για λίγο το τηλεσκόπιο μου. Η σελήνη ανεβαίνει πίσω από τις ράχες των πολυκατοικιών. Την χαζεύω καθώς ψηλώνει και λύνεται από πάνω μου όλη η σάρκα. Πέφτει κατάχαμα με θόρυβο και αποκαλύπτεται το συναίσθημα ξεκάθαρο. Υπάρχει ένα στήθος που χωράει τα πάντα. Το στήθος της. Κίτρινο και λειψό σαν μισοφέγγαρο. Κι ένα βλέμμα που σβήνει το τώρα. Το βλέμμα του σαν νύχτα με πορτοκαλί σκοτάδι. To σκοτάδι της πόλης που δεν νυχτώνει ποτέ. Σταματάω ένα κίτρινο ταξί. Σαν να μπαίνω στο πίσω κάθισμα του φεγγαριού. Σκέφτομαι την άψη της αιώνιας θάλασσας. Το άρωμα της πίσσας των ασάλευτων δρόμων. Τις απέναντι κορυφογραμμές. Τις μπλε ώρες. Θέλω να ζήσω έτσι, όπως θα ζω κάθε αύριο.

11 σχόλια:

Flying Libido With A Ukulele είπε...

"Καθώς έφευγα από την συνάθροιση έπεσα πάνω σε μια αγκαλιά που έμοιαζε με χρωματιστό ορθάνοιχτο κοχύλι που είχε μπλεγμένα κόκκινα φύκια"
Αυτό ακριβώς έπαθα
διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας την αφήγηση του μέλλοντος...

Ηλιας....Just me! είπε...

Διακοπές... Ανάμεσα σε τόσες σκέψεις! Σταματάμε άραγε ποτέ; Υπάρχει ένα τέλος; Ανησυχούμε για το αύριο μα ξεχνάμε το παρόν; Μεγάλη σύμπτωση, και σήμερα που διάβαζα το blog σου έπαιζαν από πίσω οι Colplay, αυτή τη φορά το Speed of sound... Τελικά σου ταιρίαζουν! Τουλάχιστον στην σκέψη. Ελπίζω οι διακοπές σου να μην μας στερήσουν πολύ τη γραφή σου! Άρχισα να εθίζομαι σε αυτήν, Candyholic!

Υ.Γ. Το φεγγάρι παίζει πάρα πολλά παιχνίδια τόσο με με τους ανθρώπους όσο και με τα συναισθήματά τους. Το φως του είναι σαγηνευτικό, παραπλανητικό, μα.....ψεύτικο. Τα ωραιοποιεί... Όλα είναι όμορφα κάτω από την αλουμινένια υφή που αφήνει.... Something that you can't resist....Καλά να περάσεις στις διακοπές σου!

forfree είπε...

στην τελευταια μου γουλιά
ο ήχος που θα καταπιώ
είναι πλανήτης που γλιστρά
σε κάποιου κόσμου διαδρομή
σαν ποδοβολητό βαρύ
ποτέ ο ήλιος δε μιλά
ποτέ ο ήλιος σε σιωπή

νοσταλγοί του μέλλοντος

Καπετάνισσα είπε...

Σ' αγαπώ πάντα.
Τωρινή, μελλοντική, περασμένη.
Όποια και όπως.
Άσε τα φαντάσματα να γογγύζουν. Αύριο ή τώρα, βαφτίσέ τα όπως θες, μόνο μην πιστέψεις ότι ξέρουν.
Κανείς δε βλέπει την πραγματικότητα. Κανείς.
Ο,τι αντέχουμε χάφτουμε.

Στα όνειρα μόνο μη κάνουμε σκόντο.
Τι λιγότερο από ολόκληρη την πανσέληνο να ζητήσουμε δηλαδή...

david santos είπε...

That this weekend is good for twirls the people Greek and without fires.

harlequinpan είπε...

Prepared for your next exhibition?very nice composition!

guerrero7,62 είπε...

ε;Ε;
Το μελλον που ειναι ακριβως;

Ανώνυμος είπε...

Bird of pray, bird of pray
Fly in high, fly in high
Bird of pray,bird of pray
Jump me pass apart,fly in high
Fly in high, fly in high
Fly in high, fly in high
Fly in high, fly in high
Take me over side, fly in high

candyblue είπε...

@ Flying Libido With A Ukulele : Κάθε φορά θα είναι και διαφορετική. Κάθε φορά που θα φεύγει κανείς θα πέφτει πάνω σε κάτι διαφορετικό. Κάθε φορά









@ Ηλιας....Just me! : Ξεκίνα από τα παλιά και φτάσε ως τα τωρινά μου. Δεν θα καταλάβεις πόσο γρήγορα θα περάσει ο καιρός
Σε ευχαριστώ που με διαβάζεις και με καλολογείς.
Σε πολλά δεν μπορώ να αντισταθώ...όχι μόνο στην σελήνη. Και ναι είναι έτσι όπως το είπες «Όλα είναι όμορφα κάτω από την αλουμινένια υφή που αφήνει».






@ forfree :Στην υγειά μας λοιπόν. Άσπρο πάτο.







@ Καπετάνισσα: Ετοιμάσου εσύ...έρχομαι εγώ στο δικό σου φιλί που μοιάζει με εκείνη την μακρινή πατρίδα.
Έρχομαι ετοιμάσου


Αντέχουμε πολλά περισσότερα από όσα πιστεύουμε ότι αντέχουμε τελικά

candyblue είπε...

@ david santos:Hope so..







@ harlequinpan:Hello my friend. You made a good guessing for one more time.

My next exhibition is coming and waving at me. Standing in an island breeze with friends an stories to come







@ guerrero7,62: Στο μέλλον. Μπροστά σου ακριβώς.

Εσύ βασικά που χάθηκες;
Είσαι καλά; Πολύ χαίρομαι για την επιστροφή σου.






@ κοινωφελής κώνωψ: Μην καρφωθούμε μόνο.

guerrero7,62 είπε...

εκτος ελλαδος dear