ΜίΑ νΥχΤα ΤοΝ ιΟύΛιΟ

Μικρές άσχημες ειδήσεις. Ξαφνικοί θάνατοι. Καυτός Ιούλιος. Άδειος από πράσινο. Σε κάθε σπίτι από δω και στο εξής θα υπάρχει μια μπουκάλα οξυγόνου και κάτω από κάθε μαξιλάρι το λήμμα της λέξης δάσος. Για τις επόμενες γενιές. Για να μαθαίνουν τι ήταν δάσος κάποτε. Θερινή μελαγχολία .Ο γλυκασμός αυτής της μελαγχολίας πονάει,όπως πονάνε οι αντιστάσεις στο πένθος. Μέσα σε μια κρεμώδη ρέμβη σκέφτομαι, βλέποντας τον Υμηττό απέναντι, όλους τους νέρωνες και τους δασοκτόνους που παρήλασαν. Σαββατόβραδο από αυτά που αφήνουν τα υγρά τους κάτω από το δέρμα σου και νοιώθεις σαν παραγινωμένο φρούτο. Θερινό σινεμά. Στην σκιά των 4 γιγάντων. Κάτω από το βράχο της ακρόπολης,ο Κάρυ Γκραντ με παίρνει μαζί του σε εκείνη τη στάση στη μέση του πουθενά. Μέρα μεσημέρι, χωρίς κανένα σκοτεινό σημείο, σε μια αχανή πεδιάδα. Τίποτα δεν συμβαίνει. Σκηνοθετώ την προσωπική έκδοση καταστροφής μου, γελώντας δυνατά, γιατί ούτε είμαστε άνθρωποι και ούτε θα γίνουμε ποτέ. Παρατηρώ ξανά το κοστούμι του. Ένα μυστήριο αεροπλάνο πετάει πάνω από τα κεφάλια μας. Κάπου θα έπιασε φωτιά σκέφτομαι,δεν μπορεί κάτι θα καίγεται και σήμερα. Το αεροπλάνο κάνει κύκλους και κάτι περίεργους ελιγμούς. Έρχεται κατά πάνω μας. Μας πυροβολεί, μας ψεκάζει. Δεν υπάρχει ούτε μια σπιθαμή γης για να κρυφτούμε. Σαν το μέλλον μας ακούγεται. Κάποιος μας τιμωρεί. Κάποιος μας κάνει πλάκα γενικότερα. Μπορεί στην θέση του πιλότου να είναι ένα έλατο που στόχος του είναι να μας αφανίσει από προσώπου Γης. Ξεπατικώνω τις κινήσεις του Κάρυ Γκραντ. Τρέχω μαζί του να ξεφύγω από κάτι που καμία λογική δεν το χωρά. Ονειρικοί χρόνοι που περνάνε σαν καυτοί αέρηδες κάτω από τα ρούχα μας. Κανείς δεν ξέρει τι μας περιμένει κι όλοι κατά βάθος το περιμένουμε με την μάχαιρα στο χέρι. Και όσο σκέφτομαι όλα αυτά,πεσμένη στο έδαφος δεν θ' αργήσει να εμφανιστεί ένα φορτηγό πάνω στο οποίο, ξαφνικά, θα προσκρούσει το αεροπλάνο! Πραγματικότητα είναι ότι σου δίνουν. Παρόλα αυτά θεωρώ τυχερό ακόμα τον εαυτό μου που έχει την πολυτέλεια των ενατενίσεων των άστρων μακριά από τα φώτα της πόλης που και που. Την πολυτέλεια να σαλιώνει βότσαλα για να δει το χρώμα τους,να μυρίζει τις οσμές των χόρτων τις Ιουλιανές νύχτες,να βλέπει τον βυθό με μυωπικό βλέμμα και να μυρίζει το ονειρικό εκχύλισμα της νύχτας,κεντημένος κάπου πάνω στην φόδρα του χρόνου. Απομακρύνεται η αντιαισθητικότητα εν μέσω αλκοόλ και συμμεθέξεων. Με την αναμονή των διακοπών η ψυχή ανοίγεται. Οι ψίθυροι της Ιουλίας νύχτας απλώνονται και κολλάνε στους τοίχους των σπιτιών,ανεβαίνουν στα δέντρα και αγκαλιάζουν τους καρπούς. Περπατάνε στους ήσυχους υποφωτισμένους δρόμους της πόλης. Ψίθυροι και σπασμένα φιλιά. Η Αποστόλου Παύλου πιο μαγική από ποτέ. Λυτρωτική και τόσο δροσερή μέσα σε αυτή την καυτή νύχτα. Σάββατο βράδυ σε μια ταράτσα κάνουν πάρτυ. Με περίμενες κατά βάθος, άλλα οι έκπτωτοι άγγελοι αποφεύγουν τις ταράτσες. Μένει μια νύχτα μέχρι να έρθει το πρωί. Να θυμάσαι, δεν είμαστε άνθρωποι και ούτε θα γίνουμε ποτέ.