ΛίΓο ΠρΙν - ΛίΓο ΜεΤά

Ετοιμαζόμουνα για όλα αυτά που θα έρθουν να με βρουν όταν τα σύννεφα πιάσανε φωτιά. «Δεν είναι σύννεφα, καπνός είναι», σε άκουσα να μου λες. Και ο νους μου έγινε στάχτη που κάλυψε όλη την Πάρνηθα και όλα τα κουφάρια εκείνων των ελαφιών που θα έβρισκαν μετά. Και εκείνη η πληγή στη ράχη της, έκαιγε τα δικά μου δάση κάπου πολύ βαθιά μέσα μου. Κι όμως, σαν πορτοκαλί παχουλό σύννεφο μοιάζει, επέμεινα. Και έτρεχα ξοπίσω σου στο λιμάνι κοιτάζοντας τα πυρρόξανθα μαλλιά σου και τα γυμνά σου πόδια, καθώς κοκκινίζαν και αυτά από το φως του ήλιου. Στην επιστροφή δεν είχε φανάρια. Τίποτα δεν είχε. Μόνο ζέστη,και αφόρητα συναισθήματα. Βρέξαμε τα πόδια μας στην βεράντα σου με το λάστιχο. Να σε είχα εδώ με βρεγμένα χέρια να μου χάιδευες τις γάμπες και να μου πιτσιλούσες το στόμα με νερό. Και ας καιγόμασταν μετά στην ράχη του πληγωμένου μας βουνού. Αυτού που όλοι έχουμε μέσα μας. Κι έπειτα βγήκε εκείνο το τεράστιο φεγγάρι που μίσευε από το ένα μέρος του κάτω αριστερά. Σου τηλεφώνησα και σε ρώτησα αν θα ήθελες να το πηγαίναμε στα επείγοντα περιστατικά. Σε λίγο θα μάτωνε τον ουρανό δίχως άλλο. Δεν προλάβαινα όμως κι έτσι το παράτησα σε ένα μικρό τετραγωνικό όρασης, χωρίς βάθος πεδίου. Και ήρθε η προετοιμασία της έκθεσης μια νύχτα που αν δεν ήταν νύχτα θα ήταν πύρινη γλώσσα ή πυρετός λίγο πριν το ξημέρωμα. Και άναψαν τα φώτα της πρόβας και οι συζητήσεις μιας αρχής που τώρα γυαλίζει το σημείο της εκκίνησης της. Και ήρθες με μια κατάφαση στο βλέμμα και τρεις κουβέντες γλυκιές. Έτσι πρέπει. Να ελευθερωθείς μέσα από μένα και μέσα από σένα να ελευθερωθεί εκείνη η ερωτική κραυγή, που βγάζει μόνο τις γάμπες της μέσα από τον κοκκινωπό ουρανίσκο σου. Τόσο χώρο της επιτρέπεις. Κι άλλο μπορείς. Σάββατο βράδυ. Πόσοι πολλοί άνθρωποι χωράνε σε ένα και μόνο βλέμμα; Πόσους πολλούς κατάφερα να βάλω σε μια τόσο μικρή αγκαλιά, σαν την δική μου; Πως το κατέφερα αυτό. Και όλη αυτή η αποδοχή; Πως το κατάφερα αλήθεια; Πόσα μάτια κοίταξαν με θαυμασμό αυτά που σιωπηλά υφαίνω μέσα στον ψηφιακό μου πυργίσκο τόσο καιρό; Ήρθατε όλοι. Όλοι όσοι περίμενα και όλοι όσοι έχω αγαπήσει χρόνια τώρα. Όλο το παρελθόν συμφιλιώθηκε με το χαρούμενο μέλλον μου γύρω από μια αγκαλιά. Κι αν δεν ήταν αυτή η ζέστη να με μετεωρίζει κάθε λεπτό και να ψάχνω αέρα, θα είχα σβήσει πιο νωρίς από όλα τα φώτα εκεί μέσα. Κι αν δεν υπήρχες εσύ θα ένιωθα πιο μόνη και από εκείνο το μικρό μαμούνι που περπάταγε γύρω από την πατημένη φλούδα λεμονιού. Και αν δεν είχα μαζί μου τον γάντζο που έχεις κρεμάσει στην νυχτερινή μεριά της ψυχής μου θα μπορούσα να πετάξω μέχρι τα αστέρια. Τα αστέρια, που με παρακάλαγαν να τα κοιτάξω εκείνο το βράδυ, όπου κανείς δεν με γνώρισε, κανείς δεν πάτησε τα γυμνά μου δάχτυλα,και κανείς δεν ψιθύρισε το όνομα μου σαν να το είχε από πάντα μέσα του, μυστικό που τον λιώνει. Φιλιά, χαιρετισμοί,καλά λόγια,σκόρπιες μαγεμένες ματιές. Τέλος της νύχτας. Γλυκό αγόρι με τα ναυαγισμένα μάτια σε ευχαριστώ για το κοκαλάκι στα μαλλιά. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έκανες κάτι τέτοιο για μένα. Τέλος της νύχτας candyblue.Πάρε τα μάτια σου από τα κολλάζ σου και δρόμο. Σκάστο μαζί τους,λίγο πριν το ξημέρωμα σε ένα ταξί, μέσα σε μια αγκαλιά. Το πράσινο φόρεμα της,οι λεπτές της γάμπες,τα απαίσια τραγούδια στο ραδιόφωνο του ταρίφα. Η νύχτα που αλλάζει χρώμα. Η μέρα που έπεται. Μια γυμνή αλήθεια που τρίβεται από ώρα πάνω μας. Χαστούκισε την να φύγει η φίλα την με πάθος. Κυριακή,τελική ευθεία. Παίρνω ένα βελάκι και το καρφώνω στον περιφερειακό της καρδιάς σου. Ο τελευταίος μου προορισμός είναι αυτός για σήμερα. Όλα τελειώνουν εδώ. Και γω,όπως και συ, νοιώθω σα να επιστρέφω από ένα μεγάλο ταξίδι. Έλα να βάλουμε μια άνω τελεία. Πάω να φέρω τους αζιμουθιακούς πίνακες. Εσύ ωστόσο,σκέψου την πιο μακρινή απόσταση ενός άστρου από τον μεσημβρινό ενός τόπου που λατρεύεις και πάμε.