PlAcEbO iS a DrUg

Ο Λυκαβηττός γιγαντώνει την ανηφόρα του. Στάση μετρό- πανεπιστήμιο. Περπάτημα,χάζεμα σε βιτρίνες,κοφτές αναπνοές,καυσαέριο στο πρόσωπο σαν after shave μετά το ξύρισμα. Στάση για νερό και τσίχλες στο περίπτερο του Αγ. Διονυσίου και από πάνω η Μονμάρτρη της Αθήνας, μας προκαλεί να σκαρφαλώσουμε πάνω της. Τώρα που βίδωσα τα χέρια και τα πόδια μου μπορεί και να το κάνω. Κουβαλάω μια άσχετη χαρά. Νοιώθω σα να είμαι καλά. Σαν να μην είχα μπει ποτέ σε εκείνη την σπηλιά της ψυχής μου. Με τόσο σκοτάδι που έζησα και τόση νύχτα ,νοιώθω και πάλι το σώμα μου. Λίγο μουδιασμένο,αλλά εκεί. Μαζί μου. Το φαινόμενο "placebo" είναι το φαινόμενο κατά το οποίο ένας ασθενής προκαλεί την (αυτό)ίασή του καθώς πιστεύει ότι του έχει χορηγηθεί μία φαρμακευτική ουσία για την ασθένειά του, ενώ στην πραγματικότητα του έχει δοθεί μία «πλαστή» ουσία. Η ονομασία του χαπιού είναι από το λατινικό αρέσω ή δίνω ευχαρίστηση (placere). Είναι δηλαδή το χάπι που δίνει ευχαρίστηση, και τίποτα παραπάνω ουσιώδες. Αυτό που παίζει ρόλο είναι να έχεις ένα αποτέλεσμα που θα σου ανεβάσει την ψυχολογία. Την τσακισμένη και βρεγμένη, από την αγωνία, ψυχολογία, που ψάχνει κατάρτι να δεθεί. Ανηφορίσαμε λοιπόν και πάλι μαζί με τόσο κόσμο σαν μια μεγάλη παρέα ασθενών και οδοιπόρων στους placebo. σαν να πηγαίναμε σε τάμα, να πάρουμε εκείνο το εικονικό φάρμακο Μπαίνουμε στην τελική ευθεία του λόφου. Η ζέστη είναι ανελέητη και δεν λέει να δροσίσει. Παρέες με γνωστά χαρακτηριστικά,πρόσωπα που όλο κάτι μου θυμίζουν,νέο αίμα,παλιές καραβάνες. Είδα και σένα μικρή ξανθιά μοντέζ,κάτω από εκεί που βαράει ο προβολέας. Για κούνα τα χέρια σου να κουνήσω και γω τα δικά μου να ανταμώσουμε στην κόψη των δαχτύλων μας. Ο κόσμος συσσωρεύεται σαν αργή λάβα στον βυθό του Λυκαβηττού. Δεν ψάχνω κανέναν. Οι δικοί μου όλοι είναι χαμένοι πια μέσα στα μάτια των παιδιών τους. Μόνο εμείς και συ ίσως που τώρα βγαίνεις από την τρύπα του μυαλού μου, διαθέτουμε φτερά χωρίς μωρομάντηλα και γιγάντιους σάκους γεμάτους κληρονομιά να τα βαραίνει. Placebo is a drug. Φώτα-video art clip-παιδιά πουλιά στα βράχια σαν κουρούνες. Βrian Molko ο γιατρός που μας χορήγησε την σωστή δόση, άλλοτε σπαρακτικός και ευάλωτος και άλλοτε υπεράνω ατελειών. Πάντοτε όμως δημιουργικά παντοδύναμος και τελετουργικά τελειομανής. Ένας καταπληκτικός νέος, σαν τελεία πάνω σε μια σπαραξικάρδια πρόταση, πυκνώνει ήχους και γονιμοποιεί την όρεξη μου με αλλόκοτους στίχους,βαμβακερές εικόνες και ερωτικά σύμβολα που καταλήγουν στα ακροδάχτυλα μου σαν κρυφές μουσικές. Ένα μωβ φως ντύνει την σκηνή και πως να το ξεχάσω σαν εικόνα μιας και τότε ξεκίνησα να βγάζω με τα νύχια μου,από το διαλυμένο δέρμα μου τα φρικιαστικά εκζέματα που μου άφησαν οι ιδανικοί αυτοί έρωτες-ουτοπίες ήτανε θαρρώ... Γεμίζω και πάλι ενέργεια,κοπιάρω κινήσεις και μελετάω νέες γεωγραφίες προσώπων. Καταχωρώ στο αρχείο βλεμμάτων μου όλους τους ασθενείς που παρελαύνουν μπροστά μου. Με σάρκα ή χωρίς. Γίνομαι μια κινούμενη σκιά που γλιστράει όλο ανάμεσα στις δικές σας. Ανεβαίνω στην σκηνή και στέκομαι πίσω από τον γιατρό Brian.Είναι πάνω από τους ενισχυτές και τραβάει τα έντερα και την χολή των χορδών της κόκκινης κιθάρας του. Ο κόσμος από εδώ μοιάζει με οροπέδιο γεμάτο βράχια. Ψάχνω νερό. Κανείς δεν με βλέπει αλλά εγώ ψάχνω. Πίσω από την πλάτη του Brian μια ντεγκραντέ μελαγχολία όλο και φουσκώνει. Ακουμπάω το αυτί μου πάνω της. Έχω ακόμα το χάπι στο στόμα μου και ακούω προσεχτικά. «And that's the end and that's the start of it. That's the whole and that's the part of it. That's the high and that's the heart of it. That's the long and that's the short of it. That's the best and that's the test in it. That's the doubt, the doubt, the trust in it. That's the sight and that's the sound of it. That's the gift and that's the trick in it. You're the truth not I». Χωρίς νερό λοιπόν. Το κατάπια και χωρίς νερό. I am the truth not you.