Σάββατο, Ιουνίου 09, 2007

ΑφΟπΛίΣτΕ ΤοΥσ ΑγΓέΛοΥσ


Κατέβηκε πάλι ο άγγελος μου χτες και έψαχνε να βρει που έχω την ζάχαρη.Του έχω θυμώσει τόσο που έχω να του μιλήσω τρία χρόνια. Από τότε που δεν θέλησε να με σώσει. Προχτές ένιωσα πάλι την παρουσία του, σα να σφίγγει τα μέσα μου ένα χέρι. Ήξερα πως θα έρθει. Έβλεπα έξω από το τζάμι τα κίτρινα ταξί πάνω στην γέφυρα και ήξερα ότι κάποια από αυτά θα τον έφερναν κοντά μου. Η νύχτα έμοιαζε πάλι με παχύρρευστη άβυσσο που με κατασκοπεύει. Στο βάθος κίτρινα και κόκκινα φώτα από μια πόλη που δεν ξέρω πια. Ήμουνα σίγουρη πως θα έρθει να με βρει. Ένα από τα χίλια κομμάτια μου τον είδε από μακριά να έρχεται και έσπευσε να με ειδοποιήσει. Έτρεξα στο τζάμι μαζί με μια πελώρια αγωνία που ίδρωνε τις παλάμες μου. Και νομίζω ότι τον είδα φορτωμένο αγάπη να βουλιάζει την πλάτη του στο πίσω κάθισμα του ταξί. Ήξερα ότι θα έρθει να με βρει και να με απαλλάξει από την αρρώστια του έρωτα. Μια τρελή είμαι με πιασμένα τα μαλλιά μου στην κορυφή του κεφαλιού. Μια τρελή που φοράει στο λαιμό της μια λευκή κορδέλα περιτυλίγματος σε σχήμα φιόγκου που περίσσεψε από κουτί γλυκών ενός συνάδελφου. Είμαι τρελή σου λέω. Διαλυμένη χωρίς καμιά αξιοπιστία. Δεν θέλω να σωθώ απόψε. Ούτε αύριο. Ούτε ποτέ. Θέλω μόνο να κολλήσω το κορμί μου στην μεγάλη τζαμαρία και να αφήσω το χνώτο μου να θολώσει τη νύχτα έξω, μήπως και δω καθαρότερα τα σημεία της μέσα μου. Καλέ μου άγγελε δε θέλω να σε έχω δίπλα μου. Με γδέρνουν τα νύχια σου και δεν έχεις μυρίσει ούτε μια σταγόνα από το αίμα μου. Έρχεσαι και φεύγεις με μια αβάσταχτη επιθυμία αγάπης. Δεν το αντέχω αυτό. Τίποτα δεν αντέχω πια. Ούτε την ελαφρότητα μιας καλής στιγμής. Έχω κλείσει τα παραθυρόφυλλα και βρίσκομαι ξαπλωμένη στο ταβάνι περιμένοντας τη νύχτα της μεγάλης βαρύτητας. Μα αντ’ αυτού πάλι η νύχτα πέφτει στο κεφάλι μου. Άγχος θανάτου. Γιατί θάνατος; Θα θελα να ξέρω πολλά,αλλά δεν ξέρω τίποτα. Και αναρωτιέμαι αν θα μάθω. Πάω στον καθρέφτη κάθε τόσο και σκέφτομαι μήπως καταφέρω και δω τις σκέψεις μου μαζί με το χλωμό μου πρόσωπο. Να το πάλι αυτό το αίσθημα της ευφορίας. Ξέρω ότι είσαι εδώ. Αλλά δεν θέλω να έρχεσαι έτσι, χωρίς να με ρωτάς. Δεν είμαι ευτυχισμένη έτσι κι αλλιώς. Άρχισα να σβήνω όλα τα περιγράμματα που με προσδιορίζαν. Αναθεωρώ τα πάντα ακόμα και την ίδια την τάξη των πραγμάτων. Οπότε σταμάτα να προσπαθείς να μου φορέσεις εκείνες τις βίδες στα χέρια και στα πόδια. Σταμάτα να φέρνεις την ξυλόκολλα και τις χαρτοταινίες σου, μήπως και στερεώσεις την ψυχή μου ξανά. Σου έχω πει πόσο άσχημα μυρίζει η ξυλόκολλα; Δεν το αντέχω. Τίποτα δεν αντέχω πια. Μόνο την ανάσα μου, που θυμίζει κύμα που σκάει σε αμμουδερή παραλία τη νύχτα. Ίσως και τα σημάδια στα πόδια μου από τα πεσίματα που έκανα μικρή από το ποδήλατο. Εκείνο το μαύρο,δυστυχισμένο ποδήλατο. Πόσο ατελέσφορο είναι να μαραζώνεις για κάποιον ή για κάτι; Πόσο ανόητο να κουβαλάς ένα κρυφό τραύμα και έναν αρχαίο πόνο που δεν θυμάσαι από πότε ξεκίνησε; Βουτάω το κεφάλι μου στον ανεκπλήρωτο πόθο και το βγάζω μόνο όταν κόβεται η ανάσα μου. Παλιά το έκανα αυτό με πλαστικές σακούλες. Μέχρι να τελειώσει το οξυγόνο.
Πριν τρία χρόνια λοιπόν να σου θυμίσω,πήρα ένα ζευγάρι μάτια από εκείνον τον άντρα που κλαίει όλο. Έναν χαλασμένο θυρεοειδή από την γυναίκα που χαζεύει τα τρένα στο σταθμό και τα έκανα δικά μου. Σε σημαδεύω με αυτό το πλαστικό νεροπίστολο σήμερα και είμαι έτοιμη να σε σκοτώσω. Είμαι έτοιμη όσο ποτέ. Φύγε από πίσω μου .Σου είπα δεν θέλω να σωθώ πια. Πάρε τα βαρετά φτερά σου και το- δίχως τέλος και αρχή -βλέμμα σου και σπάσε.Και σταμάτα να με ρωτάς κάθε τόσο, «Δεν είναι η ζωή κάτω από τον ήλιο ένα όνειρο;»
Πού θες να ξέρω, αφού βρίσκομαι εγκλωβισμένη σε μια νύχτα γεμάτη δυνατές και σκοτεινές ρουφήχτρες ,σαν σαπισμένες φλέβες.

Η αυτοδικία δεν οδηγεί πουθενά. Το ξέρω. Μπορείς να απέλθεις. Δίνε του.

27 σχόλια:

ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ είπε...

"Μα αντ’ αυτού πάλι η νύχτα πέφτει στο κεφάλι μου. Άγχος θανάτου. Γιατί θάνατος;"

"Πόσο ατελέσφορο είναι να μαραζώνεις για κάποιον ή για κάτι; Πόσο ανόητο να κουβαλάς ένα κρυφό τραύμα και έναν αρχαίο πόνο που δεν θυμάσαι από πότε ξεκίνησε;"

Γιατι τα καταφερνεις παντα να λες, σαφως καλυτερα, οσα θα θελα να πω;

Ας ειναι! Περιμενοντας το επομενο ποστ κι οσα ακομη δεν εχω ηδη φανταστει κι εσυ θα τα αρθρωσεις ;-)

bidibis είπε...

Πρώτο ας σου κάνω ένα κεφτεδάκι

Τώρα καταλαβαίνω τι πάει να πει η έκφραση "αυτός ούτε του Αγγέλου δε δίνει νερό".

Κρίμα γιατί έμοιαζες ευγενική ψυχή.

Εννοείται πως το νεροπίστολο δε μετράει, διότι αυτό είναι σκέτη καζούρα.

τελικά η ζωή στα αστικά κέντρα εχει αποπροσανατολίσει τον κόσμο από τις παραδοσιακές μας αξίες. Σίγα μην έκανε ό,τι κι εσύ μια γιαγιάκα μαυροφορούσα στο χωριό. Μέχρι και ιμαμ μπαιλντί θα του φτιαχνε του ανθρώπου...

bidibis είπε...

κιοφτεδοφάγος ο πυγμαλίων - του ευχομαι να του κάτσει στο λαιμό το κρεατοσφερίδιο

ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ είπε...

@ bidibis (aka g.a.n.g): Οριστε;;;
P.S. By the way 3 wishes...GREAT!

adaeus είπε...

Πόσο ατελέσφορο είναι να μαραζώνεις για κάποιον ή κάτι? Μέχρι να τον/την/το ξορκίσεις και να πεις "πάμε για άλλα" :)

markos-the-gnostic είπε...

blue μου
ναι κατέληξαν οι άγγελοι να είναι απειλή για τους ανθρώπους - ίσως να ναι ένα στάδιο για να τους ξανασυναντήσουμε με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και αυτεπίγνωση αργότερα - παρακολούθα τη ψυχή σου, είναι πολύ καλύτερο γι αυτήν να πετάει

candyblue είπε...

@ Πυγμαλίων: Μακάρι να μπορέσω να αρθρώσω αυτά που εσύ δεν έχεις φανταστεί
Μάκραι να μπορέσω να φανταστώ και γω...θα δείξει




@ bidibis (aka g.a.n.g): Δεν κατάλαβα τίποτα...πειράζει?
ίσως σε ξεσυνήθισα ή ίσως δεν αντιλαμβάνομαι καλά κάποια πράγματα

Ο πυγμαλίωνας γιατί είναι κεφτεδοφάγος;

@ Πυγμαλίωνα, τι εννοείς λέγοντας, 3 wishes





@ adaeus: Πρέπει πρώτα να το τελειώσεις,να το θανατώσεις και μετά να το ξορκίσεις και μετά να πας για άλλα...
Έχουμε ακόμα πολλή δουλειά αγαπητέ μου.





@ markos-the-gnostic: Ίσως να είναι ένα στάδιο για να τους ξανασυναντήσουμε με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και αυτεπίγνωση αργότερα .Ποιος το ξέρει; Θα μπορούσε να είναι κι έτσι.
Άλλωστε μπορεί να φταίω και γω πιο πολύ από αυτόν. Μην ξεχνάς ότι οι άγγελοι δεν έχουν βούληση. Ίσως περίμενε να είμαι πιο ξεκάθαρη.

Η ψυχή μου είναι πράγματι καλύτερη όταν πετάει...θα την ανασηκώσω,αρκεί να φυσήξει και λίγο...αρκεί να φυσήξει

ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ είπε...

Πρωτον εχεις ηδη καταφερει να λες οσα θα ηθελα να πω, οπως θα ευχομουν να τα ελεγα, πριν καν τα φανταστω!

Δευτερον, και συγγνωμη για την παρανοηση, απευθυνομουν στον bidibis (aka g.a.n.g) και τον επαινουσα για τη μουσικη επενδυση του blog του!

adaeus είπε...

Λέω να προτιμήσω το δικό μου σενάριο αγαπητή μου :) Πιο εύκολο κι ανώδυνο μου φαίνεται!

Ανώνυμος είπε...

Μου έκανε εντύπωση που ήρθε σε σένα.
Τον περιμένω ακόμα με κάτι σαν μπλε νεροπίστολο κρυμμένο σε μια χύτρα ταχύτητος. Χρήσιμο δε ότι καταπιάνεται με τα οικιακά.

Δε συνήθισες ακόμα τη μυρωδιά της ξυλόκολλας; Αφού πάντα υπο κατασκευή!

Ανώνυμος είπε...

μερικές παλιές μου σημειώσεις..
-σήμερα ήρθε και κάθησε στο παράθυρο του μπάνιου-τι έγινε;-ήρθα να σου θυμίσω αυτό που θέλεις απεγνωσμένα να ξεχάσεις-φύγε,σήμερα δεν αγαπάω ούτε τον καθρέφτη,σήμερα δεν έχει χαμόγελα-εγώ θα σου αφήσω το φάκελο και θα φύγω,τα λέμε την επόμενη φορά που θα με φωνάξεις στον ύπνο σου-

κι ο φάκελος λέει:

και σήμερα αγαπάς πιο δυνατά

πάλι δίκιο είχε

:)

Ανώνυμος είπε...

Φουουουυυυυ, φουουουυυυυ, φουυυουυυ. Φυσάω μπας και ανασηκωθεί λιγάκι η ψυχούλα σου, φουουουυυυ λίγο ακόμα, γκουχου γκουχου, σόρρυ αλλά μ' έφαγε το άτιμο το τσιγάρο. Φύσα κι εσύ λίγο λοιπόν, κι εσείς όλοι ρε παιδιά!

ΥΓ 1. Καλά ε, τι κειμενάρα ήταν αυτή; Έχεις ανέβει πολύ!
ΥΓ 2. Φαντάζομαι πως αν οι άγγελοι μας απάλλασαν από την "αρρώστεια" του έρωτα, οι ναοί θα ήταν γεμάτοι από φανατικούς πιστούς.

BeBe είπε...

Δεν ξέρω αν είναι ανάγκη ή ανασφάλεια, αλλά πάντα πίστευα στους αγγέλους.Θυμώνω κάποιες φορές, νομίζω πως με ξεχνούν.Άλλες πάλι νιώθω κοντά τον Άγγελό μου.

Ατελέσφορο είναι να μαραζώνεις. Ναι. Και θέλει δύναμη και χρόνο και πολύ δρόμο για να ανθίσεις πάλι.
Καλημέρα candy μου.

MåvяiÐåliå είπε...

Πίσω και μακριά μου…
Έτσι ξύπνησα σήμερα πριν σε διαβάσω.
Πίσω και σ έφαγα!
Αυτή η οργή…
Πότε θα μεγαλώσω;

candyblue είπε...

@ Πυγμαλίων: Τέλειο! Αυτό που έγραψες, ακούστηκε σαν στιχάκι από κάποιο hip- hop συγκρότημα τελευταίας γενιάς.

*****Αλήθεια που είναι αυτός;
Πετάει τον δηλητηριασμένο του κιοφτέ και την κάνει;
Να δεις που θα είναι φόλα.
:)





@ adaeus: Σαφώς...ότι θέλεις. Εγώ μπορώ να καταλάβω και τα δύο σενάρια εξίσου καλά. Τα έχω ξαναφιλμάρει.









@ dr.Uqbar: Θα έρθει και σένα. Θα χρειαστεί να τον φωνάξει όμως γιατί όπως ξέρεις οι άγγελοι είναι άβουλοι. Αλήθεια τον ίδιο άγγελο έχουμε;
Αυτό το μπλε νεροπίστολο στην χύτρα μου κάνει πολύ μαγικό...

Χαθήκαμε πάλι!...Να ναι καλά οι άγγελοι που μας έφεραν κοντά ξανά
:p







@ Efi: Ναι, πάλι δίκαιο είχε!
Και σήμερα...πιο πολύ.





@ Κώστας: Φύσα λιγάκι παραπάνω...λίγο ακόμα...Η ψυχή μου είναι μέσα σε μια τροπική χώρα. Γλυκιά και συνάμα ασφυκτική. Έχει παγιδευτεί εκεί,καιρό τώρα αποζητώντας μιας λύτρωση.


ΥΓ 1. Έχω ανέβει λες; Δεν ξέρω. Εγώ από την θέση αυτή δεν μπορώ να καταλάβω.
Εσύ τι βλέπεις.
ΥΓ 2. Γεμάτοι θα ήταν ναι και καθόλου άσχημο δεν θα ήταν αυτό.
Και σαν εικόνα,έτσι όπως την περιέγραψες μια χαρά μου φάνηκε.






@ BeBe: Υπάρχουν άγγελοι. Στο υπογράφω αυτό. Εμείς τους ξεχνάμε
Οι άγγελοι είναι όντα χωρίς βούληση εσύ πρέπει να τους λες τι θέλεις και να τους φωνάζεις κοντά σου.

Πολύ χρόνο δεν λες τίποτα. Μόνο χρόνο. Την δύναμη όλοι λίγο,πολύ την έχουμε μέσα μας.
Θα ανθίσω όμως...ήδη νοιώθω το σώμα μου να με τραβάει
Αλλάζω δέρμα σε λίγες μέρες θαρρώ και από κει ξέρω τι θα πεταχτούν χίλιοι βολβοί...






@ MåvяiÐåliå : Και μετά που με διάβασες τι έγινε; Μετά τι έγινε πες μου.

Να μην μεγαλώσεις.
Ποτέ
Δεν χρειάζεται.
Καθόλου δεν χρειάζεται
Ακούς;
Και γω ακούω,μαζί σου

MåvяiÐåliå είπε...

Μετά...σφράγισες την οργή μου.
Το χω καιρό «δε θέλω να σωθώ» ούτε και μπορώ πια.

harlequinpan είπε...

i think this collage is the best one of all your works which posted already ,the composition is extremely perfect, could not be better!!

the BluElephant είπε...

επειδή δεν υπάρχουνε άγγελοι (όχι όπως το 'άσμα(?)' αλλά όπως την πραγματικότητα), το εγώ καλό είναι να υπερβαίνει τα καθημερινά κ τα πρέπει μια που όλα τελικά ξαναγυρνάν σε εμάς. όσο για το μαύρο πέπλο του κειμένου, όσο ποιο πολύ βλέπω το θάνατο τόσο ποιο πολύ γίνετε πιστευτή και πραγματική η ζωή... όπως και να ναι αυτή

{ :) για τα κολάζ ς }

Ανώνυμος είπε...

Υπάρχουν άλλοι άγγελοι διάσπαρτοι στην καθημερινότητα σου που μυρίζουν το αίμα σου και δεν μπορούν να σε γδάρουν.
Οι άγγελοι δεν γδέρνουν candy
Από κάπου αλλού είναι το αίμα σου

Ένας κώνωπας σαν κι εμένα μπορεί να μυρίσει ακόμα και την αιτία που τρέχει το αίμα εκτός

Δεν φταίνε οι άγγελοι

Lupa είπε...

To ξέρεις πως ποτέ δεν θα φύγει έτσι δεν είναι;
Είναι ευλογημένος με την κατάρα σου, είναι καταραμένος να σε προστατεύει για 3 τουλάχιστον ζωές.
Μην τον πολεμάς άλλο...
Κάνε ειρήνη μαζί του
Κάνε ειρήνη με την candy

anyone είπε...

ώρες και νύχτες νιώθω και εγώ έτσι....προσπαθώ να ξεφύγω απ'αυτό το μαράζωμα,αλλά στο τέλος πάντα εκεί καταλήγω....μήπως ξέρεις την μαγική λύση;
.....καταπληκτικές εικόνες.....

candyblue είπε...

@ MåvяiÐåliå Μαζί το έχουμε καιρό αυτό,απλά εμένα τώρα μου βγήκε
Εδώ τουλάχιστον. Σε αυτό εδώ το ψηφιακό σημείο





@ harlequinpan: I will agree with you. I try to experiment with my composition and with my collage. Generally .I thing it should be better
The title of that collage is “Disarm your angels.”






@ the BluElephant :Επειδή,αφού (τι ωραία λέξη) όλα αυτά για αυτό και μεις εδώ
Εκπέμπουμε με λέξεις φακούς μέσα από την σκοταδίλα μας
Μαι φάση είναι. Θα περάσει
Όσο κρατήσει. Θα τα βρω εγώ
Και θα αφήσω και πάλι την ζάχαρη στην κουζίνα.

Το κολλάζ είναι και μένα από τα αγαπημένα μου.







@ κοινωφελής κώνωψ:Ναι το ξέρω. Δεν είναι από τα νύχια των αγγέλων το αίμα
Είναι από την καρδιά που σπάει, όταν ο έρωτας δεν έρχεται
Είναι από την λύπη που γδέρνει την κοκαλιάρα της πλάτη μέσα μου
Είναι από αλλού το αίμα.
Σωστά το μύρισες.
Δεν φταίνε οι άγγελοι. Όχι!





@ Lupa: Για όσες ζωές αντέξει
Γα όσες ζωές αντέχουν αυτόν και την κατάρα που του φόρτωσα με την ευχή μου.
Θα κάνω ειρήνη,μετά τον πόλεμο που κήρυξα μέσα μου
Το υπόσχομαι. Ειδικά σε σένα.







@ anyone: Πάντα στο τέλος εκεί καταλήγουμε.
Έχει και το σκοτάδι τον πάτο του
Έχει και η νύχτα τα δικά της αλεστικά μηχανήματα.
Αυτά που μας παίρνουν τα πολλά και μας αφήνουν μόνο την ουσία κάποιων πραγμάτων .Αν υπάρχουν και αυτά μέχρι τότε δηλαδή.
Οι εικόνες...αυτές οι τόσο καταπληκτικές εικόνες,είναι αληθινές παραστάσεις που εξελίσσονται όχι μόνο στον τοίχο του σπιτιού μου αλλά και στην καθημερινότητα μου
Σχεδόν καθημερινές λοιπόν πια, άρα καθόλου μαγικές.

Σε ευχαριστώ που περνάς και μου ρίχνεις μια ματιά. Η επικοινωνία ήταν πάντα θέμα διάθεσης
Και το εκτιμάω πολύ αυτό.

ΔemΩΝ είπε...

άλλη μια που συνήλθε επιτέλους. άντε σιγά, σιγά να γίνεται πολλές να ησυχάσουμε κι εμείς...

ΔemΩΝ είπε...

να γινετε βέβαια...

candyblue είπε...

@ diavolikon: Σε ευχαριστώ να είσαι καλά!
Όσο μπορεί ο καθένας το παλεύει.
Τουλάχιστον είμαι ειλικρινής με σας.

114ΛΕΞΕΙΣ είπε...

είναι εκπληκτικό πόσους μονολόγους μου βρήκα στο κείμενό σου

candyblue είπε...

@ padrazo: Ακόμα πιο εκπληκτικό θα ήταν να μου πεις πόσους...

Χαίρομαι που υπάρχει κάτι από σένα εδώ.