ΑφΟπΛίΣτΕ ΤοΥσ ΑγΓέΛοΥσ

Κατέβηκε πάλι ο άγγελος μου χτες και έψαχνε να βρει που έχω την ζάχαρη.Του έχω θυμώσει τόσο που έχω να του μιλήσω τρία χρόνια. Από τότε που δεν θέλησε να με σώσει. Προχτές ένιωσα πάλι την παρουσία του, σα να σφίγγει τα μέσα μου ένα χέρι. Ήξερα πως θα έρθει. Έβλεπα έξω από το τζάμι τα κίτρινα ταξί πάνω στην γέφυρα και ήξερα ότι κάποια από αυτά θα τον έφερναν κοντά μου. Η νύχτα έμοιαζε πάλι με παχύρρευστη άβυσσο που με κατασκοπεύει. Στο βάθος κίτρινα και κόκκινα φώτα από μια πόλη που δεν ξέρω πια. Ήμουνα σίγουρη πως θα έρθει να με βρει. Ένα από τα χίλια κομμάτια μου τον είδε από μακριά να έρχεται και έσπευσε να με ειδοποιήσει. Έτρεξα στο τζάμι μαζί με μια πελώρια αγωνία που ίδρωνε τις παλάμες μου. Και νομίζω ότι τον είδα φορτωμένο αγάπη να βουλιάζει την πλάτη του στο πίσω κάθισμα του ταξί. Ήξερα ότι θα έρθει να με βρει και να με απαλλάξει από την αρρώστια του έρωτα. Μια τρελή είμαι με πιασμένα τα μαλλιά μου στην κορυφή του κεφαλιού. Μια τρελή που φοράει στο λαιμό της μια λευκή κορδέλα περιτυλίγματος σε σχήμα φιόγκου που περίσσεψε από κουτί γλυκών ενός συνάδελφου. Είμαι τρελή σου λέω. Διαλυμένη χωρίς καμιά αξιοπιστία. Δεν θέλω να σωθώ απόψε. Ούτε αύριο. Ούτε ποτέ. Θέλω μόνο να κολλήσω το κορμί μου στην μεγάλη τζαμαρία και να αφήσω το χνώτο μου να θολώσει τη νύχτα έξω, μήπως και δω καθαρότερα τα σημεία της μέσα μου. Καλέ μου άγγελε δε θέλω να σε έχω δίπλα μου. Με γδέρνουν τα νύχια σου και δεν έχεις μυρίσει ούτε μια σταγόνα από το αίμα μου. Έρχεσαι και φεύγεις με μια αβάσταχτη επιθυμία αγάπης. Δεν το αντέχω αυτό. Τίποτα δεν αντέχω πια. Ούτε την ελαφρότητα μιας καλής στιγμής. Έχω κλείσει τα παραθυρόφυλλα και βρίσκομαι ξαπλωμένη στο ταβάνι περιμένοντας τη νύχτα της μεγάλης βαρύτητας. Μα αντ’ αυτού πάλι η νύχτα πέφτει στο κεφάλι μου. Άγχος θανάτου. Γιατί θάνατος; Θα θελα να ξέρω πολλά,αλλά δεν ξέρω τίποτα. Και αναρωτιέμαι αν θα μάθω. Πάω στον καθρέφτη κάθε τόσο και σκέφτομαι μήπως καταφέρω και δω τις σκέψεις μου μαζί με το χλωμό μου πρόσωπο. Να το πάλι αυτό το αίσθημα της ευφορίας. Ξέρω ότι είσαι εδώ. Αλλά δεν θέλω να έρχεσαι έτσι, χωρίς να με ρωτάς. Δεν είμαι ευτυχισμένη έτσι κι αλλιώς. Άρχισα να σβήνω όλα τα περιγράμματα που με προσδιορίζαν. Αναθεωρώ τα πάντα ακόμα και την ίδια την τάξη των πραγμάτων. Οπότε σταμάτα να προσπαθείς να μου φορέσεις εκείνες τις βίδες στα χέρια και στα πόδια. Σταμάτα να φέρνεις την ξυλόκολλα και τις χαρτοταινίες σου, μήπως και στερεώσεις την ψυχή μου ξανά. Σου έχω πει πόσο άσχημα μυρίζει η ξυλόκολλα; Δεν το αντέχω. Τίποτα δεν αντέχω πια. Μόνο την ανάσα μου, που θυμίζει κύμα που σκάει σε αμμουδερή παραλία τη νύχτα. Ίσως και τα σημάδια στα πόδια μου από τα πεσίματα που έκανα μικρή από το ποδήλατο. Εκείνο το μαύρο,δυστυχισμένο ποδήλατο. Πόσο ατελέσφορο είναι να μαραζώνεις για κάποιον ή για κάτι; Πόσο ανόητο να κουβαλάς ένα κρυφό τραύμα και έναν αρχαίο πόνο που δεν θυμάσαι από πότε ξεκίνησε; Βουτάω το κεφάλι μου στον ανεκπλήρωτο πόθο και το βγάζω μόνο όταν κόβεται η ανάσα μου. Παλιά το έκανα αυτό με πλαστικές σακούλες. Μέχρι να τελειώσει το οξυγόνο.
Πριν τρία χρόνια λοιπόν να σου θυμίσω,πήρα ένα ζευγάρι μάτια από εκείνον τον άντρα που κλαίει όλο. Έναν χαλασμένο θυρεοειδή από την γυναίκα που χαζεύει τα τρένα στο σταθμό και τα έκανα δικά μου. Σε σημαδεύω με αυτό το πλαστικό νεροπίστολο σήμερα και είμαι έτοιμη να σε σκοτώσω. Είμαι έτοιμη όσο ποτέ. Φύγε από πίσω μου .Σου είπα δεν θέλω να σωθώ πια. Πάρε τα βαρετά φτερά σου και το- δίχως τέλος και αρχή -βλέμμα σου και σπάσε.Και σταμάτα να με ρωτάς κάθε τόσο, «Δεν είναι η ζωή κάτω από τον ήλιο ένα όνειρο;»
Πού θες να ξέρω, αφού βρίσκομαι εγκλωβισμένη σε μια νύχτα γεμάτη δυνατές και σκοτεινές ρουφήχτρες ,σαν σαπισμένες φλέβες.

Η αυτοδικία δεν οδηγεί πουθενά. Το ξέρω. Μπορείς να απέλθεις. Δίνε του.