Τη ΝύΧτΑ πΟυ Ο μΠλΕ αΣτΕρΙαΣ θΑ χΑσΕι Το ΧρΩμΑ τΟυ

Κατεβαίνουμε τις στροφές της Μεγαλόπολης. Τα φουγάρα αχνίζουν ακόμα.
Νύχτα υγρή σα να το έσκασε από κάποιο χαμάμ. Κοιτάω τον Δια αριστερά μου να τρεμοπαίζει το φως του,σαν κάτι να τον τρόμαξε. Τον κοιτάω για ώρα,οι στροφές νανουρίζουν την ψυχή μου. Ο ουρανός ψηλώνει και πάλι, αλλά ο Δίας με πλησιάζει, ανοίγει το σχήμα του και αφήνει να φανεί το νεφέλωμα που έχει αριστερά.
Κόκκινο με μπλε- πράσινο πυρήνα. Νομίζω ότι είναι ότι πιο όμορφο έχω δει ποτέ μου. Θυμάμαι έπειτα εκείνο το αστέρι με την πιο μακριά γενειάδα που με παρότρυνες να βρω. Το βρίσκω και βλέπω ότι η γενειάδα του είναι τόσο μακριά που αγγίζει την θάλασσα. Όπως ακριβώς μου το είχες πει. Τι να σκέφτεσαι κάτω από αυτό το στερέωμα τέτοιες ώρες; Εγώ σκέφτομαι εσένα. Δίνες γεννιούνται μέσα μου ξανά. Πρέπει να καταπιώ ότι έχω αγαπήσει,να εξαφανίσω και πάλι ότι στέκεται σιωπηλό δίπλα μου. Άρχισαν οι δίνες και πρέπει να αφανίσω πράγματα που κοντεύουν να γίνουν καρκινώματα κάνοντας χώρο σε καινούργια σώματα. Μοιράζοντας ξανά λευκές κόλλες χαρτί και μαύρους μαρκαδόρους για να γράψουν οι νέες αφίξεις την δικιά τους ιστορία, σα να γράφανε την διαθήκη τους. Γιατί έτσι γίνεται πάντα οι δίνες μου θα τους αφανίσουν και αυτούς και θα ξανακάνουν χώρο σε νέα σώματα. Δεν είμαι τολμηρή ,ούτε ασημένια όπως λες ότι με βρήκες. Είμαι δειλή, άτολμη και βαθιά κυανή. Μέσα μου σαπίζουν διάφορα ναυάγια και στα μάτια μου λάμπουν οι θησαυροί αυτών. Είμαι σπασμένη σε χίλια κομμάτια. Ίσως κάποιο από αυτά να είναι τολμηρό και ασημένιο, αλλά όχι εγώ. Εγώ είμαι ονειροπόλα και εντελώς αφηρημένη. Πήρα μέσα από το συρτάρι σου τις πορτοκαλί σου βεντούζες και ανέβηκα μέχρι την ασημένια θάλασσα που δημιούργησαν χιλιάδες αστερισμοί. Μου είπες ότι τρεμουλιάζει σαν φιλί,άγρια και δυνατή γεμάτη θυμό που φεύγει και γυρίζει. Σου είπα να χαρίσεις κάπου αυτό το φιλί, εννοώντας να το χαρίσεις σε μένα .Δεν τόλμησες και έτσι πήρα τις βεντούζες σου τις φόρεσα σε χέρια και πόδια και σκαρφάλωσα να το αρπάξω. Αυτό δεν με κάνει τολμηρή όμως,εσύ με κάνεις.
Με τόσες σκέψεις και άστρα φτάσαμε στην πόλη της Καλαμάτας. Κάπου μακριά ακούστηκε μια αστραπή μαζί με το γέλιο σου που ακόμα δεν γνώρισα. Ξενύχτησα για το τίποτα τρεις νύχτες μέσα σε σκοτεινές θάλασσες που μύριζαν ιώδιο και σάπια φύκια. Κάτω από την λάμπα ενός παιδικού πορτατίφ έκαψα τα όνειρα μου σαν φτερά πεταλούδας και μέθυσα τόσο, ώστε να μην θυμάμαι σε ποιον ήθελα να χαρίσω αυτά τα 3 άστρα που ξεκρέμασα από την ουρά της μικρής άρκτου και τώρα καίγαν τα χέρια μου. Βούτηξα τα πόδια μου σε μεγάλες υγρασίες ψάχνοντας να βρω τον γαλάζιο αστερία. Δεν μπορώ να περιμένω ποτέ θα τον βρεις για να μου τον φέρεις και είπα μήπως τα κατάφερνα.Είμαι τόσο περίεργη όσο λες;Γιατί όμως; Αφού ανοίγω όλα τα μύχια της ψυχής μου όταν παρουσιάζεσαι για να δεις πως είμαι. Σου μοιάζω. Δεν έχω δηλητήριο σε κανένα σημείο του σώματος μου, ούτε κάτω από την γλώσσα που τόσο θέλω να μου φας. Μιλάω σα και σένα, ζω κάτω από τον ίδιο ουρανό,ονειρεύομαι στον ύπνο μου και είμαι δίπλα σε αυτό που αναπνέεις. Όχι δεν είμαι περίεργη. Φοβισμένη είμαι. Θέλω να κρυφτώ σε μια μικρή ρωγμή και να ακούω μόνο την ανάσα μου και την βροχή που δεν θέλει να φύγει από δω. Και να βγω μόνο όταν θα έχει πάλι ήλιο και ξερά γαϊδουράγκαθα. Και σχεδόν καινούργια να ερωτευτώ από την αρχή τον κόσμο. Τον δικό σου κόσμο. Αυτόν με τον ψηλά πεύκα,με τα συμπαντικά χρώματα και τα παράξενα πλάσματα. Αυτόν με τις ανάλαφρες μυρωδιές και τον τόσο καθαρό αέρα που σε κάνει να τα βλέπεις όλα μωβ. Φεύγοντας από τα όμορφα τοπία της πόλης πίσω μου έβρεχε και κεραυνοί πέφταν στην άκρη της σπονδυλικής μου στήλης. Έκλεισα τα μάτια μου και ονειρεύτηκα μια ανατολή, όχι σαν και την δικιά σου, αλλά σαν την δικιά μου. Πιο μικρή, χωρίς σημάδια στις αρτηρίες της καρδιάς της. Έκλεισα τα μάτια και έβαλα το κεφάλι μου νοητά στο μικρό βαθούλωμα της μασχάλης σου. Και τότε σε άκουσα να μου ψιθυρίζεις πως είδες ένα αστέρι να πέφτει. Ένα αστέρι που ερχόταν από πολύ μακριά. Έπεφτε για ώρα και νόμισες πως χώθηκε κάπου πίσω από την Κασσιόπη, ή ίσως να μπλέχτηκε στην Ανδρομέδα και εξαφανίστηκε κοντά στον Περσέα.
Έκανες λάθος. Το έχω κάτω από την γλώσσα μου μαζί με εκείνο το κλεμμένο φιλί που με έβαλες να πιάσω. Θα σου τα δώσω κάποια άλλη νύχτα όμως αυτά. Τη νύχτα που ο μπλε αστερίας που θα μου έχεις χαρίσει θα ξεκινάει να χάνει το χρώμα του.