ΙσΤοΡίΕς ΑπΟ τΟ δΑσΟς ΤοΥ bLoGsPoT-κΙ όΜωΣ εΚεΙνΟς ΣτΗν ΑγΑπΗ πΑνΤα Θα ΑμΦιΒάΛλεΙ.

Στάθηκαν για λίγο μακριά. Αρκέστηκαν σε μια εξ αποστάσεως αναγνώριση των προθέσεων τους. Μια συνομιλία βουβή. Μια συνεννόηση από καιρό συντελεσμένη. Ένα κρίμα προκαθορισμένο. Ύστερα φιλήθηκαν. Ένωσαν τα μάγουλα τους. Χέρια απαλά που αγκαλιάζουν τους ώμους, ίσα να αγγίξουν, ίσα να νιώσουν τη θέρμη των σωμάτων τους. Κάθισαν απέναντι, σε ένα τελευταίο δείπνο ομοτράπεζοι, οι δυο τους μόνο. Μοιράστηκαν το κρασί και το ψωμί, στυφά και τα δυο στη γεύση τους φάνηκαν. Είχαν καιρό που μελετούσαν το μαρτύριο. Είχαν δει πως το θαύμα του ενός θα βαραίνει για πάντα τη συνείδηση του άλλου. Ο ένας για τον άλλο. Όπως ταίριαζε σε τούτη τη φιλία μέχρι ρανίδας αίματος. Αντάλλαξαν σιωπές. Μόνο τα χέρια τους αγγίζονταν, μιλώντας το ένα στο άλλο.

«Αυτός ο δείκτης θα σημάνει τη βασιλεία μου. Το πέρας των ημερών του ανθρώπου. Είσαι η οδός για την πραγματική μου φύση. Εκείνη που φοβόσαστε να δείτε. Αυτή που δεν ομολογείτε πως θέλετε να έχω. Ούτε στιγμή μη σκεφθείς το πάθος. Φτωχή είναι η διαδρομή του σώματος. Περπατημένο το ‘χετε καλά αυτό το μονοπάτι. Δανείστηκα τη μορφή σας, μα άφησα έξω την ψυχή σας. Μελέτησα τις γραφές, τις επιθυμίες σας που εικονίζετε στο πρόσωπο μου. Πόσο λάθος! Δεν ήρθα για να σώσω ό,τι πιστεύετε. Ήρθα, για να πιστέψετε. Θα το γνωρίζεις πια καλά».

«Τούτη την παλάμη, σκέφτομαι, το δέρμα το τρυφερό. Πως θα λυγίσει στα καρφιά του ψεύδους. Πως θα δεχτεί πάνω του το βάρος των ανθρώπων. Δεν δέχτηκες την ψυχή μας, μα και μόνο η ανθρώπινη μορφή σου, την άλλαξε. Πιστέψαμε σε έναν λυτρωτή της σάρκας, αυτόν που θα γλιτώσει τις ζωές μας από το πάθος. Μα εσύ, αυτό ήρθες να διδάξεις, πως είναι πέρα από τον άνθρωπο η λύτρωση, πως το ταξίδι ξεκινάει αφού τελειώσει η διαδρομή της σάρκας. Το χέρι το ευγενικό με νοιάζει. Πως βρίσκει το θάρρος τη μέχρι τώρα ζωή μας να ξεγράψει, θέτωντας τη δική του σε βέβαιο κίνδυνο».

«Ο κίνδυνος είναι το όρος που πρέπει ν’ ανέβω. Δες τα δάχτυλα μου, κόψε όποιο θες, το ίδιο θα πονέσω. Έτσι σας έχω στην καρδιά μου. Αυτή τη δύναμη γυρεύεις. Να αγαπάς. Και ν’ αγαπιέσαι. Γι’ αυτή σας την αδυναμία, εγώ θα κινδυνέψω. Κι ας είναι ο θάνατος μου βέβαιος, για σας θα γίνει το σημάδι. Τίποτα δεν θα μείνει από τη μορφή μου. Από τις πολλές διηγήσεις, θα σβηστεί. Καθρέπτες άσχημοι θα μεταφέρουν τα λόγια μου, το νόημα μου θα χαλάσουν χτίζοντας οίκους ισχυρούς στ’ όνομα μου. Μα εσύ, εδώ κοίτα. Ο δρόμος είσαι που οδηγεί στο σταυρό, μέσα από σένα θα γίνω η αγάπη».

«Αξίζει, αυτή η θυσία; Να φθείρεις το σώμα για να κερδίσεις την αγάπη;»

«Ζήσε μια μέρα με τα μάτια κλειστά. Σφράγισε τα βλέφαρα σου στις αχτίδες του ήλιου, περπάτα στις σκιές και θα δεις πόσο πολύτιμο είναι το φως. Έτσι είναι η αγάπη. Για να τη γνωρίσεις, πρέπει πρώτα να ζήσεις μακριά της. Άλλο μη μιλάς. Με τα λόγια δεν θα καταλάβεις. Σ’αυτά τα χέρια που τώρα ακουμπώ, θέτω τη ζωή μου. Το έργο μου αρχίζει εδώ, με το τέλος που εσύ θα ορίσεις. Οδήγησε με, σε μένα. Δείξε μου την αρχή μου. Αυτό που πάντα ήμουν. Είναι το χρέος σου, να μου δείξεις το δικό μου χρέος».

«Ρωτάω και πάλι, αξίζει αυτή η αγάπη;»

«Όσο καθυστερείς τη θυσία, τόσο θα αργείς να γνωρίσεις την αγάπη».


pOSTED BY ioudas