κΕρΑσΜα ΣτΟυΣ εΧθΡοΥσ ΜοΥ

Τα μαλλιά μου είναι μακριά. Σχεδόν ακουμπάνε το τέλος της πλάτης. Αν και μου αρέσουν,σκέφτομαι να τα κόψω. Βλέπετε οι άκρες τους έχουν γεμίσει με ζήλια και κοντεύουν να κοπούν. Τη ζήλια των ανθρώπων που συναναστρέφομαι τα τελευταία αυτά χρόνια. Αν και δεν ξεκίνησαν με τέτοιες προθέσεις ,εκεί κατέληξαν ακουμπώντας τον ώμο τους στον ώμο μου. Πήραν φωτιά και κατάλαβαν πόσο αληθινή είμαι. Και έσταξαν αντί για ρετσίνι, ζήλια. Οι άντρες την ζήλια που παρήγαγαν από την δειλία και οι γυναίκες τη ζήλια των λυπημένων και χαμένων γυναικών. Ξέρετε για ποιες γυναίκες μιλάω. Είναι αυτές που κάθε πρωί παίζουν bras de fer με την ανασφάλεια τους και εκείνη πάντα τις κερδίζει. Αυτές, που με την προχωρημένη δυσλεξία τους έφτιαξαν τα συνθήματα του κόσμου και τώρα μελαγχολούν που βρέθηκα εγώ μπροστά τους. Αυτές, που φοβούνται τον ίδιο τους τον εαυτό. Αυτές που έχουν το θράσος να ενοχλούν τον άλλον και να του λένε ότι το είχε ανάγκη. Αυτές που με το ψέμα κέρδισαν τα πάντα και αυτοαποκαλούνται κωλόφαρδες. Αυτές που ρωτάνε κάθε πρωί τον καθρέφτη τους αν υπάρχει καμιά πιο όμορφη από αυτές, άρρωστες, γεμάτες οξεία πυώδη ψωνίτιδα. Αυτές, που αντί να αυτοκαταργήσουν τα καμένα τους αισθήματα,τα κολλάνε στις άκρες των μαλλιών μου. Δεν ξέρω αν πίστεψαν πως ήμουν πολύ καλύτερη από αυτές. Ξέρω πως καταργούσαν έτσι το μικρό τους φόβο για την ζωή με έναν μεγαλύτερο. Ξέρω πως τώρα με αναγκάζουν τελικά να κόψω τα μακριά μαλλιά μου, από φόβο μήπως τα τυλίξω γύρω από τον κακοσχηματισμένο τους λαιμό. Μια όμορφη και ηλιόλουστη μέρα σαν και αυτή. Από αυτές τις όμορφες και ηλιόλουστες μέρες, που καμιά δεν έχει καταφέρει να αιχμαλωτίσει μέσα στο απονευρωμένο βλέμμα της. Αλλά υπήρχαν και οι αντίστοιχοι άντρες, που δεν τόλμησαν να μου δείξουν τα ράμματα από τα ευνουχισμένα γεννητικά τους όργανα και μου είπαν ότι ήταν άντρες που με αγάπησαν σαν άντρες. Μου είπαν, ότι ήμουνα κάτι μοναδικό, αλλά ποτέ κάτι μοναδικό σε αντίθεση με αυτούς. Μου πρόσφεραν ασπίδα και βαθιά χαρακώματα για τον πόλεμο εκεί έξω. Ποιον πόλεμο; Εγώ μόνο αγάπη έβλεπα. Που να φανταστώ ότι πολέμαγαν με τον ίδιο τους τον εαυτό. Και όταν έκανα πιο πέρα για να μη δουν το γέλιο μου και προσβληθούν,αυτοί χάθηκαν. Μα πριν χαθούν τελειωτικά μου άφησαν σαν τρεμάμενη κατάρα ανημπόριας, ένα τελευταίο χάδι στα μαλλιά, γεμάτο ζήλια. Μπορεί για σας να ακούγονται όλα αυτά εγωιστικά, άλλα για τον λατρεμένο μου εχθρό είναι η μόνη αλήθεια. Και μένα το μόνο που με λυπεί,δεν είναι αυτοί που γεννήθηκαν χαλασμένοι. Όχι. Είναι πως θα με αναγκάσουν να κόψω τα μακριά μου μαλλιά για να αφαιρέσω την ζήλια τους, που χρόνια τώρα λαδώνει το τελείωμα τους.
Ποιος ξέρει αν θα βρεθεί κάποιος να τους λυτρώσει. Μπροστά στον μεγάλο φόβο υποχωρούν οι άλλοι,οι πιο μικροί. Και ο μεγάλος τους φόβος είναι αυτοί οι ίδιοι ξαπλωμένοι δίπλα σε αυτούς τους ίδιους, κάθε τρομαχτικά μοναχικό δικό τους βράδυ.Και ο μεγάλος φόβος γίνεται τρόμος, κάθε φορά που αναθεωρούν μεταξύ ύπνου και ξύπνου λέγοντας:«Δεν ήθελα να σε πληγώσω. Δεν ήταν αυτή η πρόθεση μου. Ήθελα μόνο να σε κάνω να θυμώσεις μήπως έτσι και ασχοληθείς μαζί μου.»

Ξέρω γλυκείς μου, ξέρω. Η κόλαση ήταν πάντοτε στρωμένη από καλές προθέσεις.