ΥγΡόΣ οΥρΑνΟσ

Μ. Πέμπτη. Κατευθυνόμαστε στην Καστοριά και στα λιμνίσια παραμύθια αυτής της πόλης με τις δύο πλευρές. Στο πέταλο του Μαλιακού σταθμεύουμε αντί να οδεύουμε, σα να φτάσαμε σε ένα προορισμό που έπρεπε, χωρίς να ξέρουμε το λόγο. Σαν κάποιος να μας είπε, πως αυτό εδώ είναι το μέρος, που πρέπει όλοι να δούμε. Ίσως μια μικρή, δωρεάν, αναβίωση της δικής μας σταύρωσης κάτω όμως από άλλες συνθήκες. Την συνθήκη του τιμονιού, του λεβιέ και των μουδιασμένων ποδιών στο φρένο. Τσουλάμε βάζοντας μόνο μικρές ταχύτητες για 3 ώρες. Βρίζουμε το κράτος, τη χώρα, τον πρωθυπουργό, το κόμμα, τον διπλανό που τον ψήφισε, τον από πίσω,τον ακόμα πιο μπροστά και όλους αυτούς που μας έκαναν να ασφυκτιούμε για άσχετο λόγο. Όταν κάποτε σταματάει η παραφροσύνη του ανεξήγητου κάματου, όλα καταστέλλονται. Μουσική,βροχή στα τζάμια,και παιχνίδια που βγάζουν γέλιο και στάζουν σταγόνες βαλεριάνας στο νευρικό σύστημα.
Φτάνοντας στο δωμάτιο ανοίγω την τηλεόραση να δω τι άφησα πίσω.


Μ. Παρασκευή. Η Καστοριά θυμίζει κάτι από κάπου αλλού.
Κολλάζ πόλεων και εξαντλημένων δικών μας στιγμών από πόλεις σε πόλεις που την θυμίζουν. Η λίμνη ατάραχη και περίεργα μπλε ησυχάζει. Ούτε ένα μεσημεριανό της όνειρο δεν αποκαλύπτει μπροστά μας. Που και που φανερώνονται μόνο κάποιοι κορμοράνοι και πιο μπροστά μερικοί υπέροχοι κύκνοι που όλο μιλάν στα φτερά τους. Από μακριά μοιάζουν σα να στέλνουνε σήματα σε κάτι που μας ξεπερνά.
Τα σύννεφα τρέχουν από πάνω μας σα να έχουν οπλές. Αλλάζουν συνεχώς σχήματα. Ο ήλιος είναι δυνατός. Σε σκάει για να μάθει την αλήθεια σου. Αυτή που κρύβεις κάτω από το πουκάμισο,δίπλα στην ελιά που έχεις στο στήθος.
Το σώμα του Χριστού κηδεύεται.
Μ. Παρασκευή η σοβαρότερη μέρα του Χριστιανικού εορτολογίου.
Βόλτα στο κέντρο της πόλης με σουσαμένιο κουλούρι στο χέρι.
Οξυγόνο ανακατεμένο με τα εγκώμια της Μ. Παρασκευής. Κόσμος καλά ντυμένος,χτενισμένος,βαμμενος.Μυρωδιά σαπουνιού και αρωμάτων παντού.
Κάπου μέσα τους σπρώχνω να βρω χώρο και γω. Πέρασα κάτω από τον επιτάφιο. Είχα πολλά χρόνια να το κάνω. Όταν βρέθηκα στην άλλη μεριά έψαχνα το χέρι της μητέρας μου .Και έπειτα πάλι η βόλτα στην παραλία .Γούνες, δερμάτινα. Γούνες δερμάτινα. Ψαροταβέρνες .Μικρά καφέ, σκάλες που οδηγούν στο κέντρο της παλιάς πόλης. Αρχοντικά. Οι βλαστοί τεντώνουν τα μέσα τους. Τους ακούω που προσπαθούν να ανοίξουν. Βυζαντινές εκκλησίες. Οι κωπηλάτες στην λίμνη πασχίζουν.
Το σώμα του Χριστού κηδεύτηκε.

Μ. Σάββατο. Πρέσπες. Περπάτημα που σφίγγει ξανά τους μηρούς. Λιμνάζοντα νερά. Ερωδιοί 2-3, είναι νωρίς ακόμα. Νούφαρα και καλαμιές. Κοάσματα πουλιών. Άγιος αχίλλειος. Πεζοπορία 2 ώρες πάνω στην πλαγιά. Οξυγόνο καθαρό. Μπλε οξυγόνο. Βόλτα με βαρκάκι στη μεγάλη Πρέσπα. Τα σύνορα με την Αλβανία συνωμοτούν καθώς το νερό λαμπυρίζει έντονα. Αγιογραφίες σους βράχους. Υπολείμματα σπιτιών από μοναχούς που μόνασαν κάποτε σε αυτά τα βράχια, κι εκείνη η υπέροχη εκκλησία με τα 180 σκαλοπάτια να σε καλεί να πιστέψεις στο μετά και όχι στο πριν.
Πήρα για ενθύμιο ένα βότσαλο. Δεν θα στο δώσω.
Στην επιστροφή συναντήσαμε δύο- τρία φυλάκια. Γέλια και ελληνικά τραγούδια από κάποιο ραδιόφωνο. Το Βίτσι χιονισμένο. Και από αριστερά, νοητά τα Σκόπια τεντώνουν τις ραφές των συνόρων τους. Άλλη Ελλάδα εδώ. Δεν ξέρω τι να πρωτοκοιτάξω. Στα πόδια μου το αίμα ακόμα κάνει θόρυβο. Τα μηνίγγια μου μουδιάζουν κι άλλο, όσο ανεβαίνουμε. Τα βλέφαρα βαραίνουν από την πεζοπορία. Ο ήλιος δύει κάπου πίσω από όλα αυτά τα χιονισμένα μεγαθήρια. Είμαι σίγουρη. Τα μάτια μου ανοιγοκλείνουν σα να συνέρχομαι από νάρκωση. Είναι αραιό εδώ το οξυγόνο.
Το βράδυ ο Χριστός αναστήθηκε σε μια μικρή εκκλησία ριγμένη στο σκοτάδι. Πάνω από την λίμνη της Καστοριάς,δίπλα σε ένα πλάτανο 900 χρόνων. Φυσικό μνημείο διαβάζω κάπου. Η νύχτα μοιάζει σαν σκηνικό βγαλμένη από παράγραφο νεοελληνικής λογοτεχνίας. Σε ψάχνω μέσα στο πλήθος. Η μοίρα μου είπε ότι θα έχω μια καρμική επαφή τρίτου τύπου. Και να που έρχεσαι. Αναπάντεχο το γεγονός. Αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες. Αλήθεια σου λέω. Οι ψαλμοί λούζουν την ύπαρξη μας. Η εκκλησία μου φαίνεται σαν να μεγαλώνει διαρκώς. Ανταλλάσσουμε κεριά και αμήχανες ματιές. Χαίρομαι που σε βρήκα εδώ. Μεγάλη σύμπτωση…σαν βελάκι που κάπου παραπέμπει.

Πάσχα. Χωριό Δισπήλι. Αναπαράσταση παραλίμνιου οικισμού. Υγρός ουρανός…τα σύννεφα ζαρώνουν από ξαφνικούς ομόκεντρους κύκλους στην επιφάνεια της λίμνης όπου καθρεφτίζονται. Υγρός ουρανός και μέσα μου,χωρίς ομόκεντρους κύκλους, χωρίς αναταράξεις. Έπειτα με μάτια υγρά ακόμα τραβήξαμε για καφέ και βόλτα στο Νυμφαίο,
ένα χωριό που πρέπει να το διαδώσεις. Φυλλοβόλα δέντρα παντού γύρω μας. Νερά που κατεβαίνουν σαν βρύση που ξέχασες ανοιχτή Αρκτούρος. Η μεγαλοψυχία των ανθρώπων. Οι αρκούδες μας οσμίζονται. Ο ξεναγός λέει πως μας ξεχωρίζουν σαν ανώτερα θηλαστικά. Μας φοβούνται. Στην πλατεία του χωριού για καλό φαΐ και καλό κρασί στυφό. Γυμναστική στους πνεύμονες που όλο και προσπαθούν νΑ αναπνεύσουν εδώ πάνω.
Επιστροφή και στάση στη Φλώρινα. Κεντρικός πεζόδρομος γεμάτος φοιτητές,ανοιχτά μαγαζιά με μαντζούνια και κόκκινες πιπεριές σαν μεγάλο κολιέ. Το ρολόι ακόμα εκεί καλογυαλισμένο.
Πρόσωπα κόκκινα από το κάψιμο του ήλιου,τσάι του βουνού. Άφιξη στην πόλη της Καστοριάς. Μπαίνοντας στο δωμάτιο είχα ακόμα στα μάτια μου το νυχτερινό χάρτη του ουρανού και την ζώνη του Ωρίωνα στο παντελόνι μου.

Δευτέρα. Σε όλες τις τσέπες μου κουβαλάω εικόνες και ευχές από τους περαστικούς.
Επιστρέφουμε στη πόλη μας. Πρώτη στάση στα Μετέωρα. Καμένο θυμίαμα, κατάνυξη,κερί που μυρίζει μέλι. Κάτω από τα μοναστήρια στους ελεύθερους βράχους, αναρριχητές με κόκκινα σχοινιά. Που προσπαθούν να φτάσουν άραγε; Πιο κοντά στο σύννεφο νούμερο 9.Βράχοι σαν ξερός βυθός. Χαμένη Ατλαντίδα λες. Κάθε φορά που πάω εκεί μου λείπει η θάλασσα από το τοπίο. Και όλο νομίζω πως αν κάνω δεξιότερα την άκρη του ματιού μου θα αγγίξω το μπλε της με τα βλέφαρα. Στο μεγάλο μετέωρο το θέαμα είναι μοναδικό. Στα δέντρα του μοναστηριού κρέμονται Μάρτηδες. Βραχιολάκια με ασπροκόκκινες κλωστές γεμάτα ευχές. Περιμένουν τα πουλιά να τα πάρουν μαζί τους. Φεύγοντας πήρα ένα. Έχω και γω φτερά κι ας μην είμαι πουλί.
Συνεχίζουμε βήχοντας στην λίμνη Πλαστήρα για φαγητό. Χωριό Καστανιά. Το χωριό σου. Μας δείχνεις επιλεκτικά αυτά που πρέπει να μάθουμε για αυτό και για σένα. Γεμίζουμε το πλαστικό μπουκάλι με νερό της πηγής. Νέκταρ. Στο τρίστρατο, λίγο πιο έξω από την Καρδίτσα νομίζω πως πήρε το μάτι μου τα μαντίλι μιας Νεράιδας.
Η Αθήνα νυσταγμένη θα γυρνάει πλευρό την ώρα που θα μπαίνουμε. Το «πέταλο» του Μαλιακού,άδειο ώρα 11.Το μόνο που με απασχολεί είναι να είναι καλά ο γάτος μου. Το μόνο που με απασχολεί είναι να μην με βρω εκεί,όπως την μέρα που με άφησα.

Χρόνια πολλά.