Κάτι αφόρητα γλυκό και ζεστό άρχισε να κυλάει στα σπλάχνα της. Μάταια προσπάθησε να κρατηθεί. Το λιμάνι της Θεμίσκυρας χανόταν στο βάθος. Ένοιωσε τον εαυτό της να γλιστρά με ορμή μέσα στο βλέμμα του.
Πετάχτηκε από τον εφιάλτη.
Θα ’ταν μεσάνυχτα. Από τις γρίλιες, σαν δραπέτης, το φεγγαρόφωτο κυλούσε μέσα στο δωμάτιο, βάφοντας σώματα και πράγματα με το παγερό του χρώμα. Άπλωσε τα χέρια της στο ημίφως. Τραβήχτηκε. Ένα άλλο κορμί κείτονταν δίπλα της στο στρώμα. Άπλωσε ξανά τα χέρια της. Το σώμα ήταν δυνατό και μυώδες, σφιγμένο από τις μάχες, σημαδεμένο από πληγές που άφησαν οι νίκες, όπως το δικό της. Μα τούτο εδώ ήταν ζεστό, τόσο ζεστό. Και εκείνη αισθανόταν τόσο κρύα. Πριν προλάβει το μυαλό να τη σταματήσει, κούρνιασε δίπλα στο ζεστό κορμί και το αγκάλιασε. Δυο χέρια κινήθηκαν αποφασιστικά και την έκλεισαν σε μια τραχιά αγκαλιά. Ήταν η φωνή του που της ψιθύρισε λόγια τρυφερά.
Πού είναι η ζώνη σου Ιππολύτη;
Πετάχτηκε από τον εφιάλτη.
Από ένστικτο αγκάλιασε την κοιλιά της που είχε μεγαλώσει. Έπιασε τον εαυτό της να χαίρεται που είχε ένα κομμάτι του μέσα της, δικό της για πάντα. Της φάνηκε περίεργη η σκέψη. Από ένστικτο, πάλι, ευχήθηκε να είναι κορίτσι το παιδί που φύτρωνε μέσα της. Η ευχή της φάνηκε τόσο οικεία που την καθησύχασε. Έψαξε με το βλέμμα της να τον βρει μέσα στο σπίτι μα δεν ήταν εκεί. Μια ανησυχία της ρυτίδωσε το μέτωπο. Τον φαντάστηκε στης μάχης την αντάρα, αντίκρυ με τον Θάνατο, σ’ ένα χορό για δύο. Είχε χορέψει κι εκείνη , πολλές φορές αυτό το χορό. Πόσος καιρός πάει…
Πού είναι η ζώνη σου Ιππολύτη;
Πετάχτηκε από τον εφιάλτη.
Τον άκουσε να της λέει πως ανησυχούσε για τον ταραγμένο ύπνο της. Μα δεν ήταν μόνο οι εφιάλτες. Δεν το ‘χε πει σε κανένα πως τώρα πια είχε συχνά και παραισθήσεις. Γύρω στο μεσημέρι της συνέβαινε . Τα πάντα γύρω της χάνονταν και στη θέση τους εμφανιζόταν ένα πεδίο μάχης , στη Θεμίσκυρα πάντα, και εκείνη, στην λαμπρή της πανοπλία στην πρώτη τη γραμμή μαζί με τους συντρόφους της. Ο εχθρός ήταν απέναντί τους μα –για κάποιο λόγο- δεν είχε πρόσωπο. Έπειτα η παραίσθηση χανόταν και όλα γίνονταν όπως πριν.
Και δεν χρειαζόταν βοήθεια. Ήξερε τι έφταιγε. Της έλειπε η μάχη , ο ιδρώτας, ο φόβος στα μάτια του εχθρού, η αδρεναλίνη. Μια απέραντη αλυσίδα αίματος την είχε φέρει στη ζωή για να αναπνέει τη σκόνη της μάχης. Είχε μάθει να ζει στον καθαρό αέρα, μα η έλλειψη της σκόνης την εκδικούνταν τώρα. Ένοιωσε το χέρι του στα μαλλιά της. Αναστέναξε. Γύρισε και τον κοίταξε.
Πού είναι η ζώνη σου Ιππολύτη;
Κάτι αφόρητα γλυκό και ζεστό άρχισε να κυλάει στα σπλάχνα της. Ήταν το αίμα της, το αίμα της καρδιάς της. Μάταια προσπάθησε να κρατηθεί. Το λιμάνι της Θεμίσκυρας χανόταν στο βάθος. Ένοιωσε τον εαυτό της να γλιστρά αργά έξω από το βλέμμα του.
Ο Ηρακλής τράβηξε το σπαθί του από την καρδιά της πρώτης Αμαζόνας.
Για μια στιγμή κόντεψε να χαθεί στο βλέμμα της.
Για πρώτη του φορά ένοιωσε ότι αυτός ο φόνος θα τον κυνηγούσε στα όνειρά του.
Απρόθυμα έσκυψε και τράβηξε τη ζώνη της καθώς η Ιππολύτη άφηνε
μια
τελευταία
πνοή.
τελευταία
πνοή.
posted by lupa
20 σχόλια:
Πολύ όμορφη ιστορία lupa
Αν τολμήσω να πω ότι μου θύμισε (κάτι σαν πρωτόλειο σκίτσο φυσικά) κάτι από την «Φαίδρα» του Ρίτσου θα είμαι πολύ αναιδής και παράτολμος;;
Ταιριαστό κολλάζ candy
Μου αρέσει πάαααρα πολύ
Ίσως γιατί έχει έντονο το κόκκινο χρώμα και θυμίζει αίμα
και γω διψάω
Άρχισα πάλι να παλεύω μαζί σας για μια μπουκιά ψωμί
:(
CANDY? ME ακούς? επειδή είμαι new kid on the blog και δεν έχω το ταλέντο σου, θέλω μια χάρη. προκειμένου να τραβήξω λιγο την προσοχή στο deladolores.blogspot.com, γράψε μου κάτι να το ανεβάσω. Έτσι για γούρι, για "πυξίδα¨...
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΙΩΔΙΟ ΜΟΥ
deladolores@gmail.com
Σε ευχαριστώ εις διπλούν,κάποια μέρα θα σου πω γιατί. Καλό βράδυ
Το πετράδι του στέμματος πολύ όμορφο Candy,σ'ευχαριστώ πολύ.
κοινωφελή κώνωψ πολύ ενδιαφέρον ο συσχετισμός σου, ομολογώ ότι δεν το είχα σκεφτεί!
Ονειρεύτικα χτες ένα αστέρι και ένα φεγγάρι. Μια νεράιδα χόρευε ενδιάμεσα τους. Τα μάτια της έλαμπαν και φώτιζαν ακόμη και την σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Το αστέρι πλησίασε δειλά και ψυθίρισε ‘μη φοβάσε’. Το φεγγάρι χαμογέλασε, ‘δεν φοβάμε, όσο υπάρχουμε, ο ουρανός δεν πρόκειται να χαθεί, οι νεράιδες πάντα θα χορεύουν για εμάς’. Μετά ξημέρωσε, ο ήλιος αναδύθηκε περήφανος και αισιόδοξος. Βλέπεις ήξερε πως υπάρχει κάτι πέρα από το γαλάζιο που γνώριζε τόσο καλά. Και αυτό του ζέστανε την ψυχή και έλαμψε ακόμη περισσότερο!
χαιρόταν που ένα κομμάτι του ήταν μέσα της, πράγματι, υπάρχει κάτι πιο ανατρεπτικό;
Ούπς, πολύ δυνατό, λυκάκι μου!
@ κοινωφελής κώνωψ: Μόνο η lupa θα μπορούσε να γράψει κάτι τέτοιο.
Και που να δεις και αυτό εδώ:
stostomatoulycou.blogspot.com/2007/02/07012007-3.html
που με είχε κάνει να κολλήσω καιρό
Καιρό λέμε
Το κολλάζ μου αρέσει και μένα πάρα πολύ.
@ deladolores:Τα είπαμε εμείς
Το ξεκίνημα ήταν πολύ έντονο βέβαια αλλά θα το θυμάμαι για καιρό.
@ Lupa: Και το υπόλοιπο σώμα, εξαίσιο.
@ Sedissor:....και έλαμψα ακόμη περισσότερο!
Καλώς σε βρίσκω στα μέρη μου.
το λυκόπουλο έσπειρε.
Κερδίσατε ένα ταξίδι.
Ελάτε απο τα μέρη μας να παραλάβετε τα εισιτήρια.
τι έγινε ρε παιδιά? Ξεπορτίζουμε??
ωραία ιστορία.. (όπως λέει και ο Πορτογάλλος - κάπου θα τον έχετε πετύχει: "very good work. Thank you!")
καλημέρες και στις 2.
όμορφη μυθολογική αναφορά που αντικατορπτίζει την πάλη του εαυτού μας με τη μοίρα μας..
το κολάζ τα λέει όλα
αίμα-φοβάμαι λίγο στη θέα του
σώματα
πρόσωπα ίδια με διαφορετικούς χαρακτήρες..άλλωστε έτσι δεν είμαστε κι εμείς οι άνθρωποι;
είδα ένα περίεργο όνειρο χθές
το κολάζ μοιάζει λίγο με χάρτη
ίσως με βοηθάει να το εξηγήσω σήμερα
:)
Υπέροχο, πολύ δυνατό! Μ΄έκανες ν' ανατριχιάσω.
@ κατουρημένη ποδιά.. έχω λιώσει από τα γέλια
Είσαι αστείος εσύ ρε
Χάρηκα που σε γνώρισα
Κάλιο αργά παρά ποτέ
"very good work. Thank you!"
:)
@ efi:"είδα ένα περίεργο όνειρο χθες
το κολλάζ μοιάζει λίγο με χάρτη
ίσως με βοηθάει να το εξηγήσω σήμερα".
Τι έγινε τελικά;
Βοήθησε σε κάτι;
Θα μου πεις;
@ nosyparker:Εσύ σαν πολύ δεν ανατριχιάζεις τελευταία;
Για κατέβα κάτω να σου πω διάφορα
Χμ!
Πριν αφήσω πίσω μου την Ιππολύτη, θέλω να ευχαριστήσω την Candy για την φιλοξενία και όλους όσους άφησαν την ιστορία να αγγίξει τις βασικές αρχές τους. Είναι απίστευτο πώς κάτι που έφτιαξαν τα δάχτυλά μου, τραγουδάει τραγούδια που δεν άκουσα εγώ ποτέ σε τόσο διαφορετικούς ανθρώπους.
Να είστε όλοι καλά....
χρονια πολλα
κυρια
σημερα ξερω δε θα γραψετε
σημερα θα θερισετε
τον σπορο
αυτης της φωνης
που τοσο καιρο
ταραζει
γραφεια και
δωματια
αθωων νεων
σημερα μερα θερισμου
για σας
που
ανοιγετε τις
πορτες
στα ονειρα
στις λέξεις
μα κυριως στα αισθηματα
-αυτα τα ξεχασμενα μεταλλαγμενα
κι ενοχλητικα ζιζανια της ψυχης-
χρονια πολλα
κυρια
καλη σοδεια ναχετε
πειναμε πολυ ξερετε
και σας εχουμε
απολυτη αναγκη
προς το παρον
δεν αντεχουμε ουτε να το μολογησουμε
στην αγορα
απο ντροπη
κρυφα μπαινουμε
στο σπιτικο σας
τρεφομαστε
και φευγουμε κρυφα
να συνεχισουμε
...καρριερες
χρονια πολλα
στα ονειρα σας
κυρια
τετοια μερα που'ναι σημερα...
@ Lupa: Και γω σε ευχαριστώ
Για το “ναι” σου
και το χρόνο σου
Λύσε τους ίππους στην ιππολύτη σου
Και καλό της ταξίδι.
@ etalon:Άνοιξαν πάλι τα φτερά μου
με αυτά που διάβασα
Τι όμορφα λόγια
Υπόκλιση και αυλαία
Σήμερα είναι των ποιητών ημέρα
βοήθησε στο είπα.απλά μπόρεσα να δώ το μέσα μου αποτυπωμένο σ'αυτό τον πίνακα.
..κάποτε ζούσα σε δύο κόσμους,ίσως να είχα και δύο πρόσωπα.όμως μόνο μία ψυχή μπορούσε να δεί και τα δύο.ήρθε ο καιρός που μου ράγισε την καρδιά.δεν το'θελε.αλλά έγινε.απο τοτέ με επισκέπτεται στα όνειρα μου..αφήνει πατημασιές σαν σταγόνες αίματος..
όπως προχθές..
να'σαι καλά "καθρέφτη" μου..
Και συ να προσέχεις το πρόσωπο που καθρεφτίζω
@εφη:Είναι σαν τα όνειρα αυτά που λες φτιάχνουν φράσεις και ιστορίες που πάω να καταλάβω αλλά μετά κάτι μου τις κωδικοποιεί και ξεχνάω αυτό που πήγαινα να καταλάβω
όπως με τα όνειρα
Κάποια μέρα όμως, θα μου μιλήσεις στην γλώσσα της συνάρτησης
Το ξέρω
Κάτω από το μεγάλο πεύκο....
να είσαι σίγουρη γι'αυτό..
σ'ευχαριστώ
Δημοσίευση σχολίου