Τρίτη, Φεβρουαρίου 27, 2007

ΓαΛαΖοΠρΑσΙνΗ σΥμΠίΕσΗ


Συρρικνώθηκα τόσο που η καρδιά μου πετάχτηκε στα χέρια μου. Είχα έντονη την επιθυμία να την φάω ολόκληρη,ζωντανή, έτσι όπως φούσκωνε την μικρή βυσσινή, κοιλιά της. Σε κάλεσα ξανά χωρίς να είμαι έτοιμη για αυτό. Είχε πολύ κόσμο στο μικρό θεατράκι. Καλύτερα για να μην ξέρω που, και ανάμεσα σε ποιους, βρίσκομαι .Το μυαλό μου μουδιασμένο γρονθοκοπιότανε από τις λέξεις των ηθοποιών και τέντωνε τα άκρα του να σε πιάσει. Καθόσουν δίπλα μου, αλλά σε ένιωθα μακριά μου. Είχα την αίσθηση ότι καθόμασταν στην άμμο,νύχτα και βρέχαμε τα πόδια μας σε μια άγνωστη παραλία. Βγαλμένες σαν μέσα από ακατέργαστο όνειρο σε χρώμα πράσινο-μπλε. Πως το κάνεις αυτό και καταργείς το τώρα, κάθε φορά που εμφανίζεσαι μαζί με το σύμπαν σου; Πως γέρνεις το κεφάλι, τόσο γλυκά κοιτώντας τον κόσμο στα μάτια; Μετά μας ακολούθησες στο γνωστό κουτούκι. Συμπιέστηκα κι άλλο γιατί σε είδα να με κοιτάς κάτω από λάμπες φθορίου και να γελάς με εκείνα που κάποτε ξορκίζαμε. Οι άλλοι καθαρίζανε τα μάτια τους από τα βρύα της νύχτας, ορεξάτοι. Με κρασί κόκκινο και άφθονο, με ένα μεγάλο σχέδιο ζωής και τις φρεσκοαρωματισμένες ιστορίες σου, μασουλάγαμε ότι είχανε τα πιάτα μας. Ακόμα και τις μεταξωτές σου βλεφαρίδες. Κι όμως, ήταν όμορφα καθώς κατηφορίζαμε στην επιστροφή οι δυο μας. Έριχνα κλεφτές ματιές στα χέρια σου, που μου έφεραν και πάλι στο μυαλό όλα αυτά τα πράσινα ποτάμια και τις νυχτερινές οινοποσίες μιας ζωής, που θαρρώ πως έμοιαζε με την δικιά μου. Μόνο που τότε έβρεχε τις γαλάζιες και ανάπηρες ακτές της, στην δικιά σου. Μόνο που τότε και η δικιά σου είχε μεγαλύτερες θάλασσες, παρά ξέρες. Θυμάσαι που με είχες ρωτήσει,γιατί δεν χτενίζω τα μαλλιά μου; Και σου είχα απαντήσει «γιατί δεν έχω κάποιον να με κοιτάζει όταν το κάνω;» Ήταν ψέμα. Εννοούσα πως δεν είχα εσένα να με κοιτάς όταν το κάνω. Ένοιωσα ξαφνικά ένα απίστευτο βάρος στις πλάτες μου, σα να σήκωνα το βάρος όλου του σύμπαντος. Έχωσα τα χέρια στις τσέπες. Ξέχασα σε ποια τσέπη έβαλα την καρδιά μου,αλλά ντράπηκα να την ψάξω μπροστά σου. Φοβήθηκα για μια στιγμή. Τότε αυτή με πρόδωσε χτυπώντας δυνατά. Με κοίταξες με ένα μικρό φως. Το πήρα αμέσως. Του έδεσα το στόμα και τα μάτια και το έβαλα στο πάνω μέρος της χωρίστρας μου. Ένιωσα να πρήζονται οι αμυγδαλές μου. Συνωστίστηκαν εκεί όλα τα θέλω που είχα για σένα, μαζί με κάτι παλιούς λυγμούς και υγρά, που ποτέ δεν απέβαλα στο δέλτα της ύπαρξης σου. Έβηξα αμήχανα και κοίταξα ξανά τα χέρια σου. Με φίλησες αποχαιρετώντας με. Η παρέα περίμενε πίσω μου μαζί και ότι είχα χάσει στους πεθαμένους αιώνες του κόσμου που έτρεχε γεμάτος εγκαύματα και φθισικά πνευμόνια. Χωριστήκαμε. Με γρήγορες κινήσεις έβαλα και πάλι την καρδιά μου στην θέση της. Πέταξα το σακάτικο φως σου στον πρώτο υπόνομο που βρήκα και μου φάνηκε σαν να πέταγα το πιο ακριβό νόμισμα στον κουμπαρά του μέλλοντος. Αποκτηνώθηκα ξανά και κέρδισα ότι είχα χάσει από μέγεθος. Ποιος είναι πίσω από όλα αυτά; Ποιος αφήνει συνεχώς την πόρτα της ψυχής μου, ανοιχτή και μπαίνει ακόμα και το πιο ευτελές συναίσθημα, χωρίς να το ξέρω; Και αυτή η άνοιξη που όλο περνάει από τους υπονόμους των ματιών μου και ποτέ δεν έρχεται, πόσο με κατακερματίζει; Αφήνει ίχνη γεμάτα ξύσματα οξυγόνου και νέας ζωής. Έχω πετάξει την μηχανική μου υποστήριξη και την περιμένω να φανεί μαζί με το άγιο της φως. Το φως, εκείνο το σακατεμένο φως, λίγο πριν φανεί η λευκή της γάμπα. Χρειάζομαι μια άπνοια όσο τραβάει μια άρια. Να μείνει χωρίς οξυγόνο το μυαλό. Χωρίς δονήσεις η ψυχή και να ζαλιστώ για να ονειρευτώ όλα αυτά που δεν είχα ποτέ. Χαίρε γλυκιά μου...αλλά μην με κοιτάς στα μάτια πια. Δεν θα έχεις τι να δεις.

30 σχόλια:

Κολοκύθι είπε...

Μετά από τέτοιο κείμενο χρειάζομαι ντεπόν για να συνέλθω. Πολύ δυνατό κείμενο Τζιμ.Για μια στιγμή νόμιζα ότι περπατούσα και εγώ. Και δεν είναι ανάγκη να κοιτάμε στα μάτια. Τα πράγματα θέλουν χρόνο να φανούν και οι αναπνοές ακόμα περισσότερο για να συγχρονιστούν.

Unknown είπε...

Καλησπέρα

Μπορώ να γράψω με σιγουριά
ότι είσαι ένας χείμαρρος ομορφιάς
λέξεων, φράσεων, σκέψης και
έκφρασης.
Σαν τον πολύ όμορφο και γευστικό
Ελληνικό καφέ σε μπρίκι μπακιρένιο
ψημένο στη χόβολη της πραγματικής
φωτιάς που λέγεται ζωή
που πέρνει δύναμη από τη δύναμη
της καρδιάς !

Καλό σου βράδυ

etalon είπε...

με τα ποδια,γυρισα απο την Πειραιως ,στην Αλεξανδρας.
δεν το καταλαβα το κρυο,
σημερα κρυωνα μεσα μου πολυ.
ενα παγερο κενο,
απο δικο μου φταίξιμο
αλλα αντι να λευτερωθω
εγκλωβίστηκα
στο κρυο
κι εφτασα εδω
και διαβασα
κει λεω

μπορει να ταχουμε πιει
σε διπλανα σκαμπο
σιωπηλοι

μπορει να μου χεις πει
συγγνωμη,
προσπερνόντας

μπορει να μην εχουμε βρεθει ποτε
πουθενα

κι ομως

εισαι κοντα μου
ιδιαιτερα
οταν
η σιωπη της νυχτας
με ξαγρυπνα...

Bliss είπε...

μα αν κοιταει στα ματια αλλου
μπορει να δει ακομα πιο πολλα πραγματα
κανενας δν ειναι τυφλος...
οσο κ αν εθελοτυφλουμε σε ορισμενες καταστασεις
ισως απλα εκει παγωνει ο χρονος
και η αδιαφορια μας κυριευει
παρ ολ αυτα...ολα τ αλλα ειναι εκει
οπως τα αφησαμε
ετοιμα να τα εξερευνησουμε

Caesar είπε...

[Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα, κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας μπορεί να φαντάζουμε κιόλας πως θα πετάξουμε]
(Γ.Ρ.)

koolkiller-ess είπε...

να τι συμβαίνει όταν η καρδιά λειτουργεί ανεξάρτητα απ' τη συνείδηση/ αλλά έχει κι αυτή τους δικούς της άγνωστους νόμους/ όταν χτυπά (νομίζω) τα μάτια σε προδίδουν//κι όταν γυρνάει στη θέση της-όταν εκεί ανήκει- τα μάτια σιωπούν/ γιατί/τι άλλο απομένει να πουν?//

Tamara de Lempicka είπε...

Συρρικνώθηκα...

την επιθυμία
την μικρή βυσσινή (ιστορια),
Το μυαλό μου μουδιασμένο γρονθοκοπιότανε...

από τις λέξεις των ηθοποιών (πιανοτανε)
από ακατέργαστο όνειρο πράσινο-μπλε
(που μουλιαζει μεσα σε θαλασσες σικε... )

(πως) καταργείς το σύμπαν σου;

Συμπιέστηκα...

μασουλάγαμε ότι είχανε τα πιάτα μας.
Ακόμα και τις μεταξωτές σου βλεφαρίδες
πράσινα ποτάμια το βάρος όλου του σύμπαντος
Του έδεσα το στόμα και τα μάτια και το έβαλα στο πάνω μέρος της χωρίστρας μου
Συνωστίστηκαν εκεί όλα τα θέλω
φθισικά ...
(φυσικα τοποθετησα)
την καρδιά μου στην θέση της
στον κουμπαρά του μέλλοντος

(Ανασυντέθηκα...)

Ποιος είναι;
Ποιος αφήνει...
χωρίς να το ξέρω;
ξύσματα οξυγόνου
σακατεμένο φως ...η λευκή της
μια άπνοια όσο τραβάει μια άρια
Χωρίς δονήσεις η ψυχή
να ζαλιστώ για να ονειρευτώ

(Ανάσανα...)

Ανώνυμος είπε...

μεσάνυχτα.γυρίζω σπίτι και κάνω κύκλους.δεν θέλω να φτάσω μάλλον.ψιλοβρέχει..φοράω την κουκούλα μου και ακούω τις στάλες τησ βροχής.σαν να ακούω ρολόι τοίχου που μετράει τις στιγμές μου..
η φώνη στα ακουστικά βραχνή,νυχτερινή παρέα.το τραγούδι που λέγεται "again".κι εγώ σκέφτομαι και αναπολώ -again- τις στιγμές που πέρασαν κι έφυγαν..
μετά έφτασα στην είσοδο.τελείωσε η νυχτερινή εκπομπή.η βόλτα μου..και η καρδιά μου ξαναβρήκε τον κανονικό της ρυθμό..

ωραίο κείμενο.πολύ αληθινό.

Ανώνυμος είπε...

Μου επιτρέπεις αυτό να είναι το αγαπημένο μου απ' όσα δικά σου έχω διαβάσει;

weirdo είπε...

..κάθε φορά που σε διαβάζω, με στέλνεις αδιάβαστη..
Nα περνάς καλά, καραμελένια..

Sigmataf είπε...

Έλα να εκτεθούμε στο μπλέ.
Οι σκιές μας να μοιάζουν ροζ βούλες και να περπατάμε σε μάτια.

MåvяiÐåliå είπε...

Κάπως έτσι κι εγώ…
Πόσες τελείες να σου αραδιάσω; που να πρωτοακουμπήσουν; και πόσα να πουν; ίσως κάποια μέρα πάλι από κοντά…

candyblue είπε...

@ Κολοκύθι: Panadol extra. Better. Όταν όλα αυτά που λες έχουν γίνει και έχουν κατασταλάξει μέσα σου (οι άνασσες σύγχρονες και ο χρόνος διαιρεμένος και παραχωρημένος σωστά) τότε κάθε φορά που κάποιος σου λείπει, το βλέμμα από μονό του αναζητάει την ίριδα του αλλού ματιού. Και όταν αυτός ο κάποιος σου έχει πάρει πίσω όσα κάποτε σου πρόσφερε...δεν έχει τίποτα να δει σε εκείνο το βλέμμα πια...
Είναι δύσκολο να σου το περιγράψω καλύτερα,αλλά ισχύει!







@ Ιουδας Ισκαριωτης: Υπάρχουν κάτι όνειρα που μοιάζουν σαν αυτά τα θαυμαστικά και σε ικετεύουν να τα φέρεις πίσω. Ικετεύουν να τα ξαναθυμηθείς.
Τα χαμένα όνειρα είναι η πρώτη ύλη της ελπίδας...







@ Sailor: Εσύ την τέχνη της ζωής την ξέρεις καλύτερα και από τον καθένα
Αυτό μπορώ να γράψω εγώ με σιγουριά. Θα έχω τους λόγους μου.





@ etalon: Μπορεί να βρισκόμαστε κάθε μέρα κάτω, από εκείνο εκεί, το παχουλό σύννεφο,που διασχίζει την Αλεξάνδρας και ανεβαίνει ως τις ακτές της Αττικής οδού.
Μπορεί να έπεσες στην πλάτη μου, καθώς εγώ με την όπισθεν άφηνα πίσω μου την Πειραιώς ένα βράδυ του περσινού Μαΐου.
Μπορεί τα όνειρα σου να μην έχουν διαχωριστικό κα να με ακούς κάθε βράδυ που ποτίζω τους μικρούς πανσέδες μου. Μπορεί να σε βλέπω κάθε μέρα και να σε ξεχνώ κάθε βράδυ
Μπορεί και όχι.
Ακόμα να μην σε έχω δει ποτέ.
Εδώ μένω σε αυτή την κόλλα του χαρτιού. Όταν γράφεις, μου χτυπάς το κουδούνι και γω ανοίγω.






@ Bliss: Στα μάτια άλλου κοιτάει και ναι,βλέπει πράγματα. Αν γυρίσω πίσω ερειπιώνες θα δω και δεν ξέρω αν θα υπάρχει κάτι προς εξερεύνηση κι όλας.
Τα πιο πολύτιμα τα πήρε μαζί με εκείνο το τσιμπιδάκι που φορούσε στα μαλλιά της κάθε απόγευμα.
Καλύτερα να αδειάζει το βλέμμα,άκου με.







@ CAESAR: Με τι φτερά αλήθεια...τα δικά μου έχουν καεί εδώ και χρόνια.
Και ούτε η μνήμη δεν μπορεί πια να τα αντικαταστήσει,έστω και πλασματικά.






@ koolkiller-ess: Να τι συμβαίνει όταν παρανομείς και δίνεσαι σαν να ήσουνα βρύση με νερό. Ευτυχώς που στα παλτά μου έχω πάντα μεγάλες τσέπες για να κρύβω τα πάντα.

candyblue είπε...

@ Tamara de Lempicka: Σου πάνε οι λέξεις μου. Για γύρνα λίγο να δω την πλάτη σου,δεν θέλω να σε βαραίνουν εκεί, φορώντας τες...
Ναι, σου πάνε. Τις εξημερώνεις με ένα πολύ ακαταλαβίστικο τρόπο. Σε κοιτάνε κάθε φορά που μπαίνεις και βάζουν μέσα τα νύχια τους.





@ efi: Και συ από μονή σου τι ίδιο αληθινή κάθε φορά που μου γράφεις.
Είμαι στην ταράτσα,ώρα τώρα, και χαζεύω τους κύκλους σου.
Πως είναι να βρίσκει η καρδιά τον κανονικό της ρυθμό;
Πως είναι να βρίσκεις, σε εκείνο το σημείο του ασάλευτου κόρφου σου, ρυθμό;
Ξέχασα.






@ ΣεΞπΥρ: Ναι. Επιτρέπω κάθε τι που υπογραμμίζει την ύπαρξη μας. Κάθε τι που μας βρίσκει σύμφωνους για κάποιο ιερό λόγο ή τρέλα.
Σε ευχαριστώ που με έκανες να το ξέρω και γω.






@ weirdo: Σε στέλνω αδιάβαστη αλλά έχω την διακριτικότητα να μην σε εξετάζω μετά.
Να περνάς και συ καλά πριν μπεις, και αφού βγεις από δω.
:)






@ Sigmataf: Τρομερή ιδέα, αφοπλιστική εικόνα.
Έλα,θα με ακολουθήσεις ή θα σε ακολουθήσω σε εκείνο το μέρος της έκθεσης;






@ MåvяiÐåliå: Οι δικές σου τελείες έχουν μια αρμονική διάταξη στο χώρο μου.
Να το ξέρεις.
Όσο και αν φαίνονται τυχαία πεταμένες, δεν είναι.
Οι τελείες σου, μου λένε ιστορίες που ούτε εσύ φαντάζεσαι.
Αλλά αυτά κάποια άλλη μέρα,από κοντά.

Lupa είπε...

Αυτό που με πονάει πιο πολύ είναι αυτή η Άνοιξη που περνάει από τους υπονόμους των ματιών και ποτέ δεν έρχεται. Ή μάλλον έρχεται αλλά όχι για μένα, έρχεται για άλλους.
Για δυο δεκαεξάχρονα παιδιά που κατέβηκαν στα οδοφράγματα για να ματώσουν και να αγαπηθούν

Ανώνυμος είπε...

Μέσα σ΄αυτο το ρινγκ που μόνη σου έστησες για σένα και για μια ακόμα θεατή - πυγμάχο, εκεί που ψοφολογούσες, αυτή έφαγε την καρδιά σου που τόσο λιμπίστικες...τέλος πάντων, για τα κτήνη που πεθαίνουν το στυλ είναι το παν... κι από στυλ όσα να' ναι έχεις μπόλικο...

THE_RETURN είπε...

Πρώτη μου επίσκεψη (κάλλιο αργά παρά ποτέ) και συγχαρητήρια για το ωραίο blog.

Θα επανέλθω.

Ανώνυμος είπε...

Τελικά πόσο ωφελούν αυτές οι συμπιέσεις; Ποιόν.
Δεν θα μπορούσε να ήταν μόνο η λογική...

Όσο για τις λέξεις...εξαιρετικός ποταμός αγαπητή μου!

speira είπε...

Γιατι τοσο τελεσιδικα καμμενα τα φτερα; Πως γινεται και το μεγεθος ενος τιποτα όταν ταϊζεται απο τον ποθο γίνεται γιγαντας και κταπινει ο,τι το έθρεψε;

Santiago Nasar είπε...

"μην με κοιτάς στα μάτια πια. Δεν θα έχεις τι να δεις."

...κι όμως... τόσα πολλά!

Jason είπε...

Ένα πολύ όμορφο κείμενο, όπως πάντα...

markos-the-gnostic είπε...

ας πετάξουμε όλοι τις μηχανικές υποστηρίξεις κι ας ζήσουμε ή μη ζήσουμε

candyblue είπε...

@ Lupa: Strange days have found us
Strange days have tracked us down


@ Minotaurus & ArmDeco: She’s going to destroy
My casual joys
We shall go on playing
Or find a new town


@ the_return: The hostess is grinning
Her guests sleep from sinning




@ dr.Uqbar: Strange days have found us
And through their strange hours
We linger alone


@ speira: Hear me talk of sin
And you know this is it



@ Sandiago Nasar: Strange eyes fill strange rooms
Voices will signal their tired end


@ Jason: Bodies confused
Memories misused


@ markos-the-gnostic:As we run from the day
To a strange night of stone

Jimmy Bloody Rose είπε...

Η ώρα είναι 2:05, διαβάζω το δυνατό σου κείμενο, από τα πιο δυνατά σου ως τώρα, ακούγοντας Steelheart - "She's Gone"(Live).
Καλά κοπέλα μου!
Βαλτή είσαι νυχτιάτικα;
(Κι εσύ και οι Steelheart!!!)
Είμαι που είμαι, θες να σαλτάρω τελείως;
Να πάρω τους δρόμους;

Ακόμα κι ένας βρυκόλακας που τον πιάνει λύσα του μεσονυχτίου σηκώνει τα χέρια ψηλά!!!
...μη σου πω και τα πόδια ακόμη!!!

Ανώνυμος είπε...

κι όμως τα μάτια σου είναι Ίασης και όποιος τα δει το ξέρει

Καταπληκτικό κείμενο,με το χέρι στην καρδιά.

Καπετάνισσα είπε...

Είμαι τυχερή.
Που σε βρήκα, που είσαι Αυτή.
Δεν είναι καινούργιο, μα ήθελα να το απλώσω στον μαρτιάτικο ήλιο.
Ωραία.
Και διάφανα.

Κράτα μου κανά-δυό χτυποκάρδια που δε μεγαλώνουνε ποτέ.
Να τ' ακούω ξυπόλητα να βηματίζουν στον κόσμο. Εντός.
Υπόσχεση, δεν θα ζητήσω όνειρα για δεκανίκια.

candyblue είπε...

@ Jimmy Bloody Rose: Για αυτό είμαστε εμείς εδώ...να ξεσηκώνουμε ο ένας τον άλλο. Βάλθηκα να σε τρελάνω, ναι. Η καλύτερα βάλθηκα να σου ξαναθυμίσω
Πως υπάρχουνε και άνθρωποι που γίνονται κομμάτια...και τα μάτια άδεια και τα χέρια φτερά καμένα και η γνώση μηδέν
Και ο έρωτα ένας αποτρόπαιος Λαβύρινθος. Το μίτο ψάχνω
Την Αριάδνη τη δάνεισα στο χειρότερο τέρας μου.

Τα χέρια ψηλά...τα χέρια!





@ κοινωφελής κώνωψ: Για άλλη μια φορά το χέρι στην καρδιά
Γιατί όχι η καρδιά στο χέρι;

Σε ευχαριστώ,να το ξέρεις.





@ Καπετάνισσα: Ότι και να ζητήσεις εγώ θα στο στείλω με τον Αιγαία. Κι αν κάτι χαθεί στο δρόμο του ουρανού θα το ξεβράσει η θάλασσα στα πόδια σου.
Ότι ζητήσεις θα’ρθει να σε βρει.

bereniki είπε...

"Πως το κάνεις αυτό και καταργείς το τώρα, κάθε φορά που εμφανίζεσαι μαζί με το σύμπαν σου;"
"Μόνο που τότε και η δικιά σου είχε μεγαλύτερες θάλασσες, παρά ξέρες"
" Ένιωσα να πρήζονται οι αμυγδαλές μου. Συνωστίστηκαν εκεί όλα τα θέλω που είχα για σένα, μαζί με κάτι παλιούς λυγμούς και υγρά, που ποτέ δεν απέβαλα στο δέλτα της ύπαρξης σου. "
"Με φίλησες αποχαιρετώντας με. "
"Χωριστήκαμε."
"Με γρήγορες κινήσεις έβαλα και πάλι την καρδιά μου στην θέση της. "
"Ποιος αφήνει συνεχώς την πόρτα της ψυχής μου, ανοιχτή και μπαίνει ακόμα και το πιο ευτελές συναίσθημα, χωρίς να το ξέρω"
" Και αυτή η άνοιξη που όλο περνάει από τους υπονόμους των ματιών μου και ποτέ δεν έρχεται, πόσο με κατακερματίζει;"
****************************
....ginetai na ksanampei h kardia sti 8esi tis?..na mpei k na mhn ksanabgei?
k auti i apnoia...giati me fobizei toso?
"..να ζαλιστώ για να ονειρευτώ όλα αυτά που δεν είχα ποτέ." ..auti i apnoia den einai pou mas gurizei pisw? auti i apnoia den einai pou mas 3upnaei th fantasia? poso to antexeis na oneireuesai? niw8w pws auta ta oneira sto telos me skotwnoun.. oneireuesai.. posa oneira na kaneis?
...mhpws auta ta oneira einai pou afhnoun thn porta ths psuxis anoixti? ki otan prepei na prosgeiw8eis? otan blepeis pws auta pou oneireuesai anhkoun eite sto parel8on pou exeis e3idanikeusei eite sto mellon pou einai abebaio? oti ta oneira menoun oneira mesa ston fantastiko kosmo sou?
..pws ginetai na sterewseis thn kardia sou sti 8esi tis, na kleiseis tin porta tis psuxis sou k na meineis proshlwmenos sto paron?
..ginetai?
makia karamelitsa
k kalhmera :)
*****

Caesar είπε...

[Βγαλμένες σαν μέσα από ακατέργαστο όνειρο σε χρώμα πράσινο-μπλε]

Θέλω να ζώ σαν ακατέργαστο όνειρο...

candyblue είπε...

@ bereniki: pws ginetai na sterewseis thn kardia sou sti 8esi tis, na kleiseis tin porta tis psuxis sou k na meineis proshlwmenos sto paron?
..ginetai?

Απλά θα στο πω,όπως το είπε και ο Μεταξάς: «ΌΧΙ»






@ CAESAR: Λίγο πολύ όλοι κάπου εκεί μέσα ζούμε...σε ένα ακατέργαστο όνειρο. Χαμένοι μέσα σε άλλα όνειρα,χαμένα κι αυτά. Όμως είπαμε,τα χαμένα όνειρα είναι η πρώτη ύλη της ελπίδας


Βουρ για πανσέληνο και ΙσΤοΡίΕς ΑπΟ τΟ δΑσΟς ΤοΥ bLoGsPoT