ο ΠαΡαΤηΡηΤήΣ

Η βασική μου ιδιότητα είναι παρατηρητής. Παρατηρητής φαινομένων, ήχων και εικόνων που σκορπίζουν, διαλύονται και ανασυνθέτουν από την αρχή κάτι νέο. Παρατηρητής καταστάσεων και ανθρωπίνων συμπεριφορών,παρατηρητής γραφίδων και συναισθημάτων. Παρατηρητής εξελίξεων, άγευστων ονείρων και στυφής πραγματικότητας. Καμιά φορά νοιώθω επισκέπτης του μυαλού μου.
Άνοιξε το τριώδιο. Η σαρακοστή που πλησιάζει, σαν χοντρή κυρία με ομπρελίνο, θα μας οδηγήσει με ασφάλεια στους πρώτους χαιρετισμούς και μετά θα φανεί η άνοιξη που θα ματώσει και πάλι τους ώμους μας από τα βέλη του έρωτα. Ποιος θα το αντέξει ξανά; Αποκριάτικο γλέντι στο βάθος του μυαλού μου και απόψε.
Έχω ντυθεί καλοκαιρινό απόσπασμα και παρατηρώ τα νέα στην τηλεόραση,τα σύννεφα που μαζεύτηκαν και πάλι πάνω από το κάγκελο του μπαλκονιού μου,τον αέρα που ανακατεύει τα μέσα μου,μια όμορφη γυναίκα. Ανάπαυση σε ωραίες σκέψεις. Σκόρπιες λέξεις έτσι για την πλάκα μου. Ένα σκούρο μπλε στο βάθος του ορίζοντα ένα έντονο κόκκινο σαν τον πυρήνα των χειλιών σου,ένα χέρι που χαϊδεύει την σπονδυλική μου στήλη. Ένας επαίτης στο καρό πεζοδρόμιο,ένα εγκαταλελειμμένο κτίσμα,μια ανορθόδοξη πολιτική. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Οι φράουλες τέτοια εποχή. Αλήθεια, τι εποχή έχουμε;
Όλα ρέουν, τρέχουν προς το δέλτα μιας ζωής, όλης κι όλης, της δικιάς μας.Η τέχνη κάποιες φορές μπορεί να αλλάξει την ρότα της ζωής αυτής. Το πιστεύω αυτό. Ακράδαντα. Χωρίς αναστολές. Η τέχνη κάνει ενδοφλέβιες ενέσεις ανανέωσης.

Ένα πλοίο ξεμακραίνει. Από μακριά δείχνει σαν να γλιστράει σε μια παγωμένη επιφάνεια. Έτσι θαρρώ πως φαίνεται από αυτήν εδώ την προστατευτική γωνιά του σπιτιού μου. Και όλο και μικραίνει. Τόσο που το μπερδεύω με τα απέναντι βουνά της Σαλαμίνας. Ο ήλιος χαμηλώνει καίγοντας την δύση. Ροζ η επιφάνεια της θάλασσας...καινούργια ναυμαχία διεξάγεται εκεί κάτω και εμείς χαμπάρι.
Έληξε και το γάλα σήμερα, τι να κάνει η γιαγιά μου; Σε ποιο σύννεφο μετακόμισε πάλι; Έχω ερευνήσει το σύμπαν με το τηλεσκόπιο μου και δεν τη βρήκα πουθενά. Την σκέφτομαι πολύ σε κάθε δύση και ιδίως όταν λήγει το γάλα.
Σκοτείνιασε κι όλας και τα πλοία ,γλαρωμένα θαρρείς,περιμένουν την νύχτα και τα μαύρα άστρα των μαλλιών της. Ο χρόνος όλα τα χωνεύει και όλα τα τακτοποιεί.
Μουρμουρίζω ένα παλιό κομμάτι...αφήνω τον αέρα να περάσει στα πνευμόνια μου και βγάζω μια φωνή που όλο και ξεμακραίνει μαζί με τον στίχο. Θυμάμαι κάτι φίλους από την εφηβεία, που ήταν περιωπής τραγουδισταράδες. Τους καλώ σε φανταστικές τετραφωνίες και τέρτσα αυτοσχέδια. Κι όπως έχω ξεμάθει να αναπνέω σωστά μου πέφτει η πίεση και ζαλίζομαι. Μαγεία. Όλα αυτά που νοιώθω, σχεδόν μαγικά.
Τι όμορφο συναίσθημα! Κι έπειτα έρχονται αυτά που αγάπησες από όλους αυτούς που σε κοιτάνε παγωμένοι μέσα από τις κορνίζες. Ακολουθούν τα χάδια, τα δάκρυα, οι γκριμάτσες, τα λόγια που δεν θα μπουν ποτέ σε κουτιά. Ακόμα κι αν έχεις την ανάγκη να τα στοιβάξεις όλα μαζί για να μην είναι μες στα πόδια σου. Μαγεία.
Κανείς ποτέ δεν κατάλαβε την ουσία της μαγείας. Και γω τυχαία την βρήκα,καθώς έψαχνα με το τηλεσκόπιο την γιαγιά μου.
Μαγεία είναι να ρισκάρεις τα πάντα για ένα όνειρο που δεν βλέπει κάνεις άλλος εκτός από σένα.