Τετάρτη, Οκτωβρίου 25, 2006

Αχ ΤσΙάNο, Θα ΤρΕλΑθΩ, τΣιΑνΟ


Εκλογές τέλος. Με την γεύση του χλιαρού πολτού που παρασκεύασαν τα εκλογικά μίξερ, πάμε γι’άλλα. Οι πολεμιστές της τοπικής αυτοδιοίκησης θα κρυφτούν στα αναχώματα τους, και μαζί τους θα πάρουν τα ιδρωμένα κολάρα τους,τα πρόσωπα που γυαλίζουν από έξαψη,τα υγρά μάτια της ματαιοδοξίας, τα βιασμένα χαμόγελα και φυσικά τα ψέματα τους. Πλησιάζει το «ΌΧΙ». Θα ξαναβάλω τους δίσκους της Βέμπο,για να τιμήσω το έπος του '40 και ίσως να παρηγοριέμαι μια στάλα που η μνήμη γίνεται σεμνή τροχοπέδη για ελάχιστες στιγμές. Ανθίζουν οι δάφνες στην βεράντα μου και οι δάφνες της παιδικής μνήμης. Η ατμόσφαιρα κρύα και υγρή σαν μύτη γάτας. Από τα βάθη του νου, πίσω από την ακουστική μου κοιλότητα, έρχονται τα επετειακά τραγούδια που προβάραμε στο σχολείο για τα ρετρό θεατρικά του τότε…«Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του και την σκούφια την ψηλή του, μ’όλα τα φτερά. Και μια νύχτα με φεγγάρι την Ελλάδα πάει να πάρει, βρε τον φουκαρά. Ωχ! Τον τσολιά μας το λεβέντη βρίσκει στα βουνά, και ταράζει τον αφέντη τον μακαρονά… Αχ Τσιάνο, θα τρελαθώ, Τσιάνο,με τους τσολιάδες ποιος μου είπε να τα βάνω.» Ανάμεσα λοιπόν σε αυτήν την επετειακή υγρασία των ημερών πλάθω πρόσωπα δασκάλων και διπλανών μου, που χάθηκαν ξαφνικά μέσα στις δεκαετίας που ακολούθησαν. Κοριτσάκια με λαστιχάκια ροζ που συγκρατούσαν μικρές κοτσιδούλες,κοντές αφέλειες στραβοκουρεμένες πολύ πιο πάνω από το ύψος των φρυδιών,φαφούτικα όλα με κόκκινα μονίμως μάγουλα και ιδρωμένους, από το παιχνίδι, κροτάφους. Τους αλλάζω χείλια, μαλλιά, βάζω ρυτίδες αφαιρώ λάμψη από τα μάτια τους, προσπαθώντας έτσι να τους εντάξω στο τώρα. Που να πήγαν άραγε όλα αυτά τα παιδιά,πρώην συμμαθητές δημοτικού, με εκείνες τις μπλε ποδιές με την υπογραφή του Τσεκλένη; Όλα αυτά τα παιδιά που στεκόντουσαν δίπλα μου, στις απαγγελίες, στα σκετς και στις γυμναστικές επιδείξεις, γεμάτα μέλλον και παχιά όνειρα; Ακόμα θυμάμαι τα στόματα τους, χωρίς μπροστινά δόντια, να παραμορφώνονται κάθε τόσο στο, «Αχ Τσιάνο, θα τρελαθώ, Τσιάνο».Ακόμα θυμάμαι την μυρωδιά της τάξης, τόσο έντονη στη μύτη μου, όσο και την φωνή της Μαρίας, της διπλανής μου. Απομακρύνομαι σταθερά από εκείνα τα χρόνια, που ξεράθηκαν όπως οι αρχαίες μας τσίχλες κάτω από τα θρανία του τότε. Καθώς αυτά βυθίζονται στη μοίρα τους, τα βρύα της ιστορίας καλύπτουν γρήγορα τα μυθικά εκείνα πρωινά. Ρε σεις θα τρελαθώ, πότε πέρασαν 26 χρόνια. Ο Αι Δημήτρης είναι εδώ για άλλη μια φορά,μύρισε ο τόπος όλος. Οι σημαίες έχουν ήδη τοποθετηθεί στα κοντάρια των μπαλκονιών. Και γω μέσα από όλα αυτά συνεχίζω να ξενιτεύω τις σκέψεις μου.
Έτσι. Να σκορπά το μυαλό…

20 σχόλια:

zouri1 είπε...

τελειο

nosyparker είπε...

Πολύ νοσταλγικό! :-) Με πήγες χρόνια πίσω...

ΥΓ Θα ψάξω να βρω παλιά άλμπουμ με φωτογραφίες που λέω ποίημα :-D

giftaki είπε...

Μας έχεις στειλει για χαρτοπετσέτα στα μάτια...Και να ήταν μόνο 26 χρόνια... Είναι και κάτι χειρότερο: τότε ακόμα βλέπαμε βετεράνους της Πίνδου στις παρελάσεις...Μπράβο ρε candy...

Ανώνυμος είπε...

...αναμνήσεις!!! μπλέ ποδιές και δαντελωτούς γιακάδες
πλυμένους στο λουλάκι!!!
σημαιούλες, σάμαλι και μηλαράκι...

Ανώνυμος είπε...

Candy σε ποια σειρά ήσουν στη γιορτή; Και αν ήσουν πίσω, πως έχεις άποψη για όσα έγιναν μπροστά;

Ρωξάνη είπε...

candyblue να ξέρεις γλυκιά μου φίλη χαίρομαι τόσο πολύ που υπάρχεις και που σε γνώρισα.
Όμορφο ποστ μα την αλήθεια! Αλλά και ποιο δεν ήταν.

Σε αγαπώ πολύ candy μου.

(Σε καμιά βδομάδα θα σου στείλω το ψιχαλάκι...)
Ρ.

candyblue είπε...

@ zouri1: Ε, όχι δα!
:)



@ nosyparker:Μη νομίζεις και γω το ίδιο έκανα. όσο ήμουνα άρρωστη και κλεισμένη σπίτι. Όλο και κάτι ψαχούλευα από τα παλιά και όλο και κάτι έβρισκα
Και έτσι με τόσο άρωμα νοσταλγίαξύπνησε η μνήμη και ήρθαν αυτά τα μικρά θραύσματα στο φως.
Το σηκώνει βέβαια και η επέτειος κάτι τέτοιο.



@ ΓΥΦΤΑΚΙ:'Όμορφα χρόνια. Για όλους μας,όσο και αν απέχουμε από αυτά χρονικά. Χάρηκα που σε άγγιξα.
(βρε συ τι ψεύτης που είσαι;Πότε πρόλαβες να πας σχολείο;Ποιος τάιζε την φαμίλια. Τι ψεύτης...τσκ τσκ τσκ )




@ melomenos:Δεν ξέρω γιατί αλλά τις λάτρευα αυτές τις σημαιούλες. Τις καμάρωνα πάντα κοιτώντας τες μέσα στην αίθουσα να σχηματίζουν πάνω από τον πίνακα την γνωστή καμάρα...
Ωραία πράγματα...καλά φυλαγμένα στα κελάρια της μνήμης .Άστα εκεί να παλιώνουν.




@ Μπίχλας:Διακρίνω μια εμπάθεια;;;
Στην γιορτή ήμουνα πάντα στο σανίδι με ρόλους πρωταγωνιστικούς.
Αν εννοείς στην παρέλαση,τότε να σου πω πως εκεί ήμουνα στη μέση. Αλήθεια ποτέ δεν με ενδιέφερε να βλέπω τι κάνουν οι μπροστινοί...συνήθως δεν έκαναν τίποτα το μαγικό...όλα τα λεφτά τα είχαν οι πίσω....γαλαρία.
Θυμάσαι;




@ sythampo: Ανταποδίδω πολλαπλασιάζοντας την με τη δικιά μου
Τι μεταμφιέστηκες έτσι;

Δεν ενοχλώ...προτιμώ να είμαι διακριτική
αλλά να με καίει που δεν ξέρω και για σένα και για το ψιχαλάκι
Άντε στείλτο να το δω.
Να το μυρίσω… βάλε και κανένα γράμμα μέσα του.

Sigmataf είπε...

Απο το τώρα στο πριν και πάλι πίσω στο τώρα.

Ανώνυμος είπε...

Πω πω, ακόμα θυμάμαι την αγωνία μου να μην ξεχάσω τα λόγια του ποιήματος. (τελικά τα ξέχασα και αυτοσχεδίασα)... Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ.

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

Στην κάνη του κανονιού με έβαλαν να απαγγείλω ποίημα.
Εγώ όμως αισθάνθηκα σαν τον πειρατή που με το σπαθί στην πλάτη τον έσπρωξαν πάνω στη σανίδα για τη θάλασσα.
"Πώ πώ καρχαρίες, είμαι κρίμα!", σκέφτηκα, με έσωσε όμως η ντροπή μου.
Γιατί όταν φώναξα το ΟΧΙ, τα μάγουλα μου κοκκίνισαν, έγιναν μπαλόνια που με πήραν ψηλά στα ουράνια παρέα με τους νεκρούς του μετώπου!

Χρήστος Φασούλας είπε...

Τι να είπωμεν, δηλα δη, και ημείς οι πρεσβύτεροι :)

zero είπε...

Καλο το ποστ.

ζερο.

candyblue είπε...

@ Sigmataf:Και πάλι πίσω στο τότε.
Έτσι είναι αυτά. Ομόκεντροι κύκλοι.



@ Sandiago Nasar: Χμμμ αυτό ξαναπές το σε παρακαλώ, δυνατά και καθαρά. ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ.




@ VITA MI BAROUAK: Μακάρι να είχαμε και τώρα το ίδιο συναίσθημα και την ίδια πορφύρα στα μάγουλα κάθε φορά που λέγαμε ΟΧΙ
Αλλά το λέμε πολύ σπάνια πια. Αυτή την αίσθηση έχω.




@ thripas: Κι όμως ζω συνεχώς καινούργια πράγματα όσο μεγάλη κι αν είμαι. Και αυτό είναι που με κρατάει τόσο ζωντανή και τόσο σίφουνα
Αυτό είναι που με κάνει να γράφω όλα όσα γράφω και να σε ευφραίνω. Μην είσαι άδικος μαζί μου
Μάλιστα μου έκανε εντύπωση που θυμήθηκα όλα αυτά.


Δεν παρακολουθώ ποτέ την παρέλαση
Μόνο τον ουρανό.





@ dr.Uqbar: Μα και να την έβλεπα πάλι δεν θα την γνώριζα. Και ναι, το ξέρω ότι μπορεί να συμβεί. Κατά βάθος τον τελευταίο καιρό έχω πιάσει τον εαυτό μου να το αναζητεί κι όλας.

Όχι,δεν έχω κρατήσει καμία επαφή με εκείνα τα μυθικά παιδιά και η τελευταία που είχα χάθηκε πριν 4 χρόνια.
Έτυχε.


@ Χρήστος Φασούλας: Τα πάντα να πείτε.
Αρκεί να είναι αληθινά δικά σας.
Να σας ανήκουν και να μας τα αφιερώσετε.

Στον thripas να το πεις αυτό. Αυτός έθιξε το θέμα της ηλικίας.
Εγώ της μνήμης...




@ zero: Χαίρομαι πολύ αν σου άρεσε!

bereniki είπε...

xtes to meshmeri, perase san astrapi apo to mualo mou i skepsi tis "e8nikis giortis"... k meta skefthka pws exw papsei na ta zw auta. pws tha erthei, tha perasei k den tha katalabw ti po ta! pws telika mono sto sxoleio zousa oles tis epoxes kai tis giortes k tis meres... pws telika to sxoleio, pou oloi pou k pou to "brizoume" kathoti mas 3upnouse prwiniatika, htan kati uperoxo..
meta sumbibastika me to oti exw papsei na ta niwthw ola auta k sunexisa na parakolouthw ti diale3i...
kai twra?
twra paw na anoi3w ta mpaoulakia, na bgalw xartia k tetradiakia unicef me poihmata k tragoudakia, album me fotografies apo tote pou eixa makria mallakia k forousa kordelitses, partitoures me tragoudakia eortwn k to palio mou armonio giati mono ekeino murizei sxoleio!!!

s'euxaristw candy!
mou aresei otan sugkinoumai etsi!
mouts! :)

*****

Ρωξάνη είπε...

Η ...μεταμφίεση ήταν για τις ανάγκες κάποιου "ρόλου" μου αλλού.
Έτσι όπως ήμουνα με το χλωμό και ωραίο μου -έτσι το βλέπω εγώ- προσωπείο, θέλησα να σου μιλήσω χωρίς να το καλοσκεφτώ. Καλά έκανα λες;..

Το ψιχαλάκι ότι ζημιά ήταν να μου κάνει μου την έκανε -τόσους μήνες που με παίδευε!!
Εύχομαι,δεν ξέρεις πόσο πολύ το εύχομαι, να βρεις πως άξιζε την αναμονή-προσμονή. Με τίποτα στον κόσμο δεν θα ήθελα να απογοητεύσω εσένα ή άλλον καλό φίλο.

Μυρωδάτο και με γράμμα οπωσδήποτε θα φτάσει στα αγαπημένα χέρια σου, candyblue.

candyblue είπε...

@ bereniki: Και να που άνοιξες πάλι τα κουτάκια σου...πάντα τα κουτάκια ανοίγουν,αλήθεια τι βγήκε από κει τελευταίο;

Χάρηκα πολύ γιατί ο λόγος σου βγήκε ξανά σαν μεγάλος ποταμός. Τηλεφωνική επικοινωνία και πάλι.
Μην κλείσεις, πάω να βάλω την σημαία στο κοντάρι και επιστρέφω.





@ sythampo: έκανες πολύ καλύτερα από όσο πιστεύεις.
Ανυπομονώ και περιμένω σιωπηλά το γράμμα σου, μα πάνω από όλα το μικρό σου ψυχαλάκι.

Όσο και να μεταμφιέζεσαι η γλύκα σου αφήνει πάντα ίχνη.

Ανώνυμος είπε...

Hello Candy Blue!I can't understand a word but your photomontage is very interesting.

Ανώνυμος είπε...

Η ασφάλεια της ηλικίας εκείνης
Τότε που όλα ήταν ακόμα στη θέση τους. Και τώρα που το μέλλον αλλάζει σχήματα και ποτέ κάνεις δεν ξέρει αν θα το βρει στη θέση του και αύριο, τρομάζουμε και μπαίνουμε στο ζεστό τότε
Τότε που δεν είχαμε ακόμα προλάβει να φοβηθούμε αυτό που θα γινόμασταν


Καλά είναι αυτά τα πισωγυρίσματα candy
Έτσι, να σκορπάει που και που το μυαλό
Τι στο διάολο,τζάμπα τα ζήσαμε όλα αυτά τότε?

Καπετάνισσα είπε...

Εγώ είμαι ακόμα εκεί, σ' όλα αυτά που με τόση γλύκα περιγράφεις...
Δε γίνανε μνήμη ποτέ.
Μα και ποτέ δε στάθηκαν χορτάτα σε στιγμές, σκηνές, χειροκροτήματα, σε βήματα συγχρονισμένα κι άτσαλα και σε βήματα θαρρετά και διστακτικά.

Εδώ, όλα.
Οι μύθοι ξέρεις, ζουν.
Μ' αναπνοή και βλέμμα.

candyblue είπε...

@ belinha: Thanks for visiting my blog You also have Great work, great work, great work!!!!!!!!
I suppose they are!I am not much of a conosseur.Am i?




@ κοινωφελής κώνωψ: Έλα ντε!Χρειάζεται που και που να τα μηρυκάζουμε... Για λίγο και μετά πάλι μπροστά.



@ Καπετάνισσα: Χαίρομαι που διαβάζω κάτι τέτοιο ειδικά από σένα .Έχει ζέστη εκεί πίσω και πολλά φώτα. Είναι όμορφα εκεί πίσω τέτοιες στιγμές και όλα είναι στην θέση τους πράγματι.
Η μυθολογία του καθενός ζει με μνήμη και βλέμμα,ναι.
Και άσε τον Χατζιδάκι να λέει, «κύριοι σκοτώστε την μνήμη»...