Στο κρεβάτι μας ύπτια,διαβάζουμε το βλέμμα του Μορφέα. Σκυμμένος από πάνω μας με τα σπαστά γαλάζια του μαλλιά, μας κοιτάει για ώρα μέσα από τα σκοτεινά τοιχώματα της νύχτας. Έξω η βροχή περπατάει. Την ακούω και νομίζω πως κάποιος ψάχνει τα ρούχα μου στο μπαλκόνι. Το νερένιο τραγούδι της δροσίζει τις στεγνές και αποκαμωμένες σκέψεις μου,νανουρίζει ένα κομμάτι από την ύπαρξη μου. Η ακοή μου όλο και με εγκαταλείπει μέχρι που κλείνω τα μάτια και αφήνω το γαλάζιο φως να μου μιλήσει. Στο βάθος μια ονειρική χαραμάδα. Την πλησιάζω. Βλέπω μια κοπέλα, που μου μοιάζει, να μιλάει σε ένα τεράστιο πορτοκαλί ψυγείο. Σα να καβγαδίζουν. Στήνω αυτί και ακούω καθαρά την κοπέλα να λέει για την εποχή που ζούμε και για το ότι είμαστε όλοι του εύκολου χρήματος, του εύκολου συναισθήματος, και των εύκολων σχέσεων. Του, «τώρα τι έχουμε» και του «να περνάμε καλά». . Αναρωτιέμαι εάν πρέπει να μείνω εκεί ή να εξατμιστώ, να χαθώ με την προσδοκία ενός πιο μεγάλου ταξιδιού,όταν ξαφνικά το ψυγείο ανοίγει τον καταψύκτη του και με μια παγωμένη άχνα σχηματίζει κρυσταλλένιες προτάσεις. Διαβάζω κάποιες, ψιθυριστά να μην με ακούσουν. «Το ξέρω», είπε το ψυγείο που όλο και μεγάλωνε όλο και φούσκωνε την κοιλιά του, «αυτό πληρώνω τόσο καιρό με αυτή την ενοχική μου μεταμόρφωση .Δεν διεκδίκησα ποτέ κάτι που ήταν λίγο πιο δύσκολο. Όποτε δυσκολεύτηκα άλλαξα σελίδα,πήγα αμέσως στο επόμενο. Τα σπουδαία πράγματα στη ζωή όμως γίνονται δύσκολα και επώδυνα». Ξάφνου το ψυγείο άσπρισε, πάλιωσε, μίκρυνε και άνοιξε τις πόρτες του. Και τότε η κοπέλα άρχισε να καταβροχθίζει τα σπλάχνα του με βουλιμία. Τραβήχτηκα τρομαγμένη από όσα έβλεπα μέσα από εκείνη εκεί την χαραμάδα. Άνοιξα τα μάτια μου και πήρα μια βαθιά ανάσα λες και βγήκα από μακροβούτι. Η καρδιά μου χτύπαγε τόσο δυνατά και τόσο διαφορετικά σαν να ήταν ξένο μόσχευμα. Τα μπλε κύτταρα της ύπαρξης μου έπλεαν τσίτσιδα σε μια λιμνοθάλασσα ομίχλης, υγρασίας και νωχελικότητας. Έξω είχε ξημερώσει. Μέσα από τα βλέφαρα που ακόμα δεν είχαν καθαρίσει από τα υπολείμματα του ύπνου σαν να είδα και πάλι την γαμημένη και ένοχη αυτή ονειρική χαραμάδα που ενώνει σαν πύλη τους δύο κόσμους,δένοντας έτσι άγαρμπα τον λώρο των ονείρων με τη ζωή...
Κάθε βράδυ περνάμε μέσα από αυτή την χαραμάδα και όταν στενεύει,πνιγόμαστε μέχρι να βγάλουμε το κεφάλι μας και να πάρουμε αέρα στον αληθινό κόσμο.
Για αυτό η κομμένη ανάσα.
Για αυτό η καρδιά που χτυπάει.
42 σχόλια:
" Όποτε δυσκολεύτικα άλλαξα σελίδα
πήγα αμέσως στην επόμενη.
Αυτές οι τόσο σπουδαίες φράσεις
τα λένε όλα !
Τα σπουδαία πράγματα στη Ζωή όμως
γίνονται δύσκολα και επώδυνα "
Εμείς, όμως σήμερα, αποφεύγουμε
και τα δύσκολα και τα επωδυνα,
προσπαθούμε να μην μας αγγίξουν.
Η χαραμάδα όμως σιγά, σιγά θα κλείση στο τέλος, και δεν θα μπορούμε να βγάλουμε το κεφάλι μας
να πάρουμε αέρα στον αληθινό κόσμο
Γι αυτό που η καρδιά χτυπάει
όσο θα κτυπάει ακόμη....
καλό σου βράδυ !
Τα γραπτά σου είναι εξίσου όμορφα με τα κολάζ σου, που τα λατρεύω. Παραδέχομαι ότι τα έχω "κατεβάσει" σχεδόν όλα.
Keep up the good work, girl!
Πολύ όμορφο. Μου "τσίγκλισες" το μυαλό. Καληνύχτα
Αμάν αυτές οι χαραμάδες..Ουφ..
Eπιβλητικό σκηνικό (λες και είσαι σκηνοθέτις).
Δεμένο σενάριο (λες και το έχεις βιώσει).
ονειρικό post (λες να έφτασε το ξημέρωμα;)
Καλήσπέρα CandyBlue,
ελπίζω να'σαι καλά, συγγνώμη που εξαφανίστηκα από τα όμορφα ταξίδια σου στο Άφωνο ημερολόγιό σου.
Υπέροχο και το αποψινό δημοσίευμά σου, όπως πάντα άλλωστε!
Αυτό που έχω να πω είναι ότι δεν πρέπει να μας τρομάζουν τα δύσκολα και να τα παρατάμε με την πρώτη δυσκολία, ούτε να βολευόμαστε στην μίζερη και βαριεστημένη καθημερινότητά μας ξεχνώντας τα όνειρά μας! Ούτε καν τα παιδικά μας όνειρα!
Κάθε ένα όνειρο που ξεχνάμε και ξεγράφουμε, καταχωνιάζοντάς το στο χρονοντούλαπο της ζωής μας, είναι σαν να προδίδουμε τον ίδιο μας τον εαυτό!
Γιαυτό οφείλουμε -πρώτα για εμάς τους ίδιους!- να ανοίξουμε κάθε κλειστό ντουλάπι μας, κάθε σφηνομένο απ'τη σκόνη και τις αράχνες συρτάρι μας!
Για το παιδί που κάποτε υπήρξε μέσα μας!
See ya!
JBR
Φοβούμαι ότι φορτώνεις το ψυγείο με προσδοκίες περισσότερες από αυτές που μπορεί να υποστεί. Τι άλλο θα μπορούσε να γίνει το ψυγείο; Γιατί candy αδικείς, εκ του ασφαλούς, το ψυγείο;
blue μου
νομίζω ότι χαραμάδες θα εμφανίζονται συνέχεια όσο δεν τολμάμε να δούμε μέσα μας. Και μάλιστα θα γίνονται όλο και πιο ένοχες γιατί εμείς είμαστε ένοχοι απέναντι στον εαυτό μας, καθώς του στερούμε την ελευθερία που μας ζητά απεγνωσμένα...
@ Sailor:Εύχομαι η καρδιά να χτυπάει εκκωφαντικά. Τόσο, που να καλύπτει όλες τις ενοχλητικές φωνές. Τόσο, που να γκρεμίζει όλα αυτά που θα έπρεπε να γκρεμιστούν,αλλά πάραυτα χάσκουν.
Εύχομαι όταν κλείσει η χαραμάδα να προλάβουν να πετάξουν τα πουλιά που εχω μέσα μου. Και να σωθούν.
@ Composition Doll:Ωπ! Καιρό είχαμε να βρεθούμε εδώ μέσα! Έκπληξη;;
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Όσο για τα κολάζ μου αφού το παραδέχεσαι, δεν είσαι κλέφτρα πια!
Χάρισμά σου κουκλίτσα!
@ padrazo: Και την ψυχή. Και την ψυχή ήθελα να σου σπαθίσω.
@2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad: Ουφ δεν λες τίποτα.Αξεπέραστες.
@ Sigmataf:Το ξημέρωμα ε?
Για κοίτα μέσα σου να δεις...Έφτασε λες;
@Jimmy Bloody Rose:Και γω αυτό προτείνω. Είμαι με το μέρος της κοπέλας οχι με το μέρος του πορτοκαλί ψυγείου
Που στο τέλος, τέλος κατάλαβε και αυτό!
Γενικά καλό είναι να εντοπίζεις όλα όσα έχουν αρνητικό πρόσημο και να το αλλάζεις σε θετικό...
Κι έτσι όλα κυλάνε πιο δίκαια και πιο σοφά... Με ένα σταυρό στο πλάι,παρά με μια παύλα.
@ markos-the-gnostic: Αυτό ακριβώς που είπες. Αυτό είναι όλο και όλο το ποστ. Εσύ το είπες με 5 λέξεις εγώ με μια ιστορία μεταξύ ύπνου και ξύπνιου.
@ Αγιο πνεύμα 3ης Λυκείου: Μα δεν αδικώ το ψυγείο. Του δίνω μια δεύτερη ευκαιρία. Μια δεύτερη ευκαιρία να ελευθερώσει την ψυχή του και τα ράφια του. Όλοι οι χαρακτήρες παίζουν πάντα ένα ρόλο στα ποστ μου. (Και η κοπέλα δεν στάθηκε τυχαία βουλιμική). Και μετά τους φοράω αυτά που θέλω να πω σε πολλούς και δεν λέω. Αυτά που θέλω να δω και φοβάμαι .Δεν έχω τίποτα με το ψυγείο. Ίσα, ίσα. Το καλομεταχειρίστηκα.(άσε με τώρα γιατί όντως κάτι έπαθε το δικό μου και πρέπει να τρέχω)
Η εκδίκηση του ποστ!Χα!
Σήμερα πήρα τη μεγάλη απόφαση και επισκέφτηκα τα κοριτσάκια της λίστας, όοοολα όμως! Είχα χάσει επεισόδια.
Αύριο-μεθαύριο και τα αγοράκια. Είναι και το γμμν το διάβασμα...
hey you.
Κοίταξα μέσα μου και μια φωνή απο την κοιλιά μου, μου είπε:
Η ώρα είναι 04:20 σε 2 ώρες ξημερώνει. Ξεκόλλα όμως απο το pc
και τρέχα στην κουζίνα γιατι πείναμε.
Καλό βράδυ ομορφιά.
(Αυτό δεν το λέει η κοιλιά μου)
γι'αυτό ο πόνος...
γι'αυτό τα όνειρα...
γι'αυτό η ελπίδα που πεθαίνει με το πρώτο φώς...
Ωραίες σκέψεις, βαθειές. Φως (γαλανό) στα δύσκολα, στα μύχια της ψυχής. Καλημέρα!
Από τη "γλυκόπικρη ζωή":
O μαθητής ξυπνάει κλαίγοντας.
Ο δάσκαλος ρωτάει: «Γιατί κλαις; Είδες εφιάλτη;»
«Όχι είδα ένα πολύ γλυκό όνειρο!»
«Και τότε γιατί κλαις;!»
«Γιατί δεν πρόκειται να γίνει ποτέ αληθινό»
Και ‘γω παραφράζω:
«Γιατί δεν τολμώ να το κάνω αληθινό, αφού πρέπει να προσπαθήσω πολύ και είναι πργαμτικά δύσκολο να ξεβολευτείς!»
@ Composition Doll:Α,μάλιστα, μάλιστα...οκ τα ξαναλέμε τότε σε κανένα χρόνο που θα σας ξεβράσει το πέλαγο του blogspot.
:)
(διάβασμα; καθηγήτρια είσαστε;;)
@ Sigmataf: Εκεί, μέσα σε αυτή την κοιλιά κρύβονται όλα μας τα ναυάγια
Και τα αγαπάμε όπως αγαπάει η θάλασσα τα κρυφά της ναυάγια. Κάπου εκεί είναι και η πυξίδα σου. Βρες την.
Εδώ ξημέρωσε ώρα πια.
@ Ο Καλος Λυκος: κι έπειτα ήρθε ο άνθρωπος. Άπλωσε το χέρι στη μέρα και πορευτήκανε. Στα δύσκολα,στα δύσβατα. Εκεί που κατοικεί η ελπίδα.
@ advocatus diaboli: Καμιά φορά αυτό το μπλε φως είναι πιο αμόλυντο και δυνατότερο και από το λευκό. Ρώτα την ψυχή σου να δεις.
@ LLD: Ξαφνικά όλοι γίναμε ένα παχύ και όμορφο τίποτα. Ξαφνικά όλοι εμείς αδειάσαμε μπροστά σε μάτια ηλίθιων.
Ξαφνικά όλοι εμείς ακολουθώντας χαμένες πορείες δεν υπάρχουμε πια.
Δεν υπάρχουμε πια
Δεν υπάρχουμε.
Ούτε μέσα μας πια
ούτε μέσα μας.
Ξέρεις τι μου ήρθε στο μυαλό με το αντισταθείτε σου ε;
"Αντισταθείτε σ'αυτόν που χτίζει
ένα μικρό σπιτάκι
και λέει : καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ'αυτόν που γύρισε πάλι
στο σπίτι και λέει : Δόξα σοι ο θεός.
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρία εισαγωγαί - εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε σ' αυτόν που χαιρετάει
απ' την εξέδρα ώρες
ατέλιωτες τις παρελάσεις
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς
που λέγονται μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακίες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
απο γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων στις φοβερές σημαίες
των κρατών και τη διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια στα γλυκερά τραγούδια με
τους θρήνους ,στους θεατές, στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας
ιστορώ αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε
προς την Ελευθερία".
(Μιχάλης Κατσαρός)
@ VITA MI BAROUAK:Ας μην υποκρινόμαστε, κανείς δεν τολμάει πια..
Θέλει αρετή και τόλμη το όνειρο και έπειτα, τσουπ και η Ελευθερία.
Τρεις κοπέλες-Αρετή-Τόλμη-Ελευθερία.
Καμιά φορά σκέφτομαι ότι θα άξιζε να ξεβολέψεις την φαρδιά λεκάνη σου για αυτές και να δώσεις στον εαυτό σου ένα καλύτερο σουλούπι ζωής
Αλλά, ας μην υποκρινόμαστε, κανείς δεν το κάνει πια.
Οχι πάντα "κομμένη ανάσα"
και κάποτε καρδιά που χτυπάει απαλά...
Θα το ξέρεις!
Μη μου μιλάς για όνειρα...
Με 6 λέξεις...
"ότι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο"
πυξ-λαξ αλυσμόνητοι.
Αχ....
Μια καλησπερα να πω...
Αχ....
Μια καλησπερα να πω...
Εμένα μου φαίνεται το σχόλιο του/της lld τόσο αφοπλιστικά αληθινό. Ασφαλώς είναι (και) έτσι.
Και βεβαίως δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από τις προδιαγραφές του σχολίου. Καλό είναι πότε - πότε να χτυπάει κάποιος το καμπανάκι. Ευχαριστώ φίλε/η.
candyblue: το κατάλληλο ποίημα την κατάλληλη στιγμή.
Τουλάχιστον το ψυγείο είχε τα @@@ να το παραδεχτεί.. παντού ακούς αυτην την φράση όταν κάποιος παέι να πλησιάσει η να τον πλησιάσω. "να περνάμε καλά".
όχι ρε φίλε, δεν περναμε καλά με ανούσια, ευκολα και βολεμένα ατομα/πράγματα/καταστάσεις/σθναισ8ήματα - ελλειψη συναισ8ημάτων μάλλον. Αν προλάβω και γεράσω καποια στιγμη, για αυτα που πόνεσα και προσπά8ησα και εκλαψα 8α έχω να θυμάμαι.για αυτα που με αγγιξαν, όχι για τα άλλα που με χαιδεψαν απλα.
Τελοσπάντων, ότι έχω διαβάσει Candy από εσένα, ειναι πολύ όμορφο και αληθινο. θα συνεχισω να σε διαβάζω, τωρα που σε βρήκα. :)
A crack in
the edge of....
the edge of sweet dream...
and visionary sleep is coming
blue Morfeus was gone
blue Morfeus is coming
blue Morfeus is everywhere
blue Morfeus is sweet dream
blue Morfeus is visionary sleep
blue Morfeus is not a crack
@ allmylife: Το ξέρω, αλλά έχω καιρό να το ζήσω σαν μια όμορφη εμπειρία.
@ Theodora:Και για όνειρα....όχι μόνο για όνειρα.
Υπογραμμίζουν την ύπαρξη μας.
@ mortaki:Κρύψου από μένα...(σε μένα μιλάω)
@ ΠΡΕΖΑ TV: Μια, δύο..όσες θες.
Ξαναπέρασε να πεις και μια καληνύχτα.
@ alzap: Είναι ο LLD και είναι πολύ καλός μου φίλος.Φίλος ρίζα,χρόνιος.
Ναι,το κάνει αυτό.Χτυπάει το καμπανάκι, αλλά καμιά φορά έχουνε φύγει όλοι και κανείς δεν το ακούει.Ούτε και αυτός ο ίδιος.
Και το ποίημα του Κατσαρού,καμπανάκι είναι, ε?
@ Anonymous:Οτι έχεις διαβάσεις είναι εγώ.
Δεν έχω να κρύψω, ούτε να φοβηθώ τίποτα.
Έτσι έχουν τα πράγματα στο βάθος της ψυχής μου, και ναι,έχω και γω τα @@@@ και τα εκθέτω μπροστά σας.
Ευχαριστώ όσους τα εκτιμούν.
Να περνάς όποτε θέλεις.
Εδώ θα είμαι όπως με γνώρισες.
Δεν ξέρω τι να σχολιάσω πια... κάθε φορά μας εκπλήσεις!
san oneiro osa grafeis...oneiro ki ayto...
@ harlequinpan:Blue Morfeus is visionary sleep.
A crack in the edge of the world
But i thing someone else said it more..... visionary.
"Take a journey to the bright midnight
End of the night
End of the night
Realms of bliss
Realms of light
Some are born to sweet delight
Some are born to sweet delight
Some are born to the endless night"
(THE DOORS)
@ nosyparker: Κάθε φορά είμαι και πιο αληθινή.Κάθε φορά, ευχαριστώ σε
@ Tamara de Lempicka:Κλείσε τα μάτια σου τότε.Θα με νοιώσεις καλύτερα.
Αλήθεια, ξέρεις πόσο εύκολο είναι κάποιος να σε ερωτευτεί?
Σου έχουνε πει πως θα σου άξιζε μια βόλτα μέχρι το φεγγάρι?
ένα χάδι μέχρι το άλλο πρωί?
Μια ΄μικρή θυσία, μια μεγάλη καταστροφή?
Θα μπορούσε εύκολα κανείς να καταστραφεί για σένα
Αρκεί να το έγραφες.
Σε θαυμάζω candyblue
Σαν πίνακα που δεν μπορώ να δω παρά μονάχα για 5 λεπτά.
@sonotonK:Παιδιά, μην παίρνεται ναρκωτικά. Σας χαλάνε.
Για να δω, λες να μοιάζω με την μόνα Λίζα στην φωτογραφία που έχω καρφίτσα στο blog?
Τι εικόνα-καθρέφτης.. Όσα φανερώνει.. Κι ακόμη περισσότερο, όσα ποθεί..
Καλησπέρα:)
Ο μεταφορικός σου λόγος είναι το κάτι άλλο!
Και δεν το λέω για να σε κολακέψω.
@ weirdo:Και να δεις, που μια μέρα θα σταματήσει να ποθεί γιατί θα έχει...
(Ο καθρέφτης, την εικόνα που θωρεί).
@ dr.Uqbar:Χαίρομαι που ακούω κάτι τέτοιο από σένα. Γιατί σε εκτιμάω πολύ και σέβομαι τη γραφή και την σκέψη σου.
Προσπαθώ να έχω επαφή με την ύπαρξη μου σε ύπνο και ξύπνιο. Μόνη η με συναναστροφές.
είναι δύσκολο και επίπονο αλλά είναι αυτό που είπες,πρέπει να μιλάμε με όλα.
@ Χρήστος Φασούλας :Σε ευχαριστώ πολύ .Και να το διευκρινίζεις αυτό,
γιατί κάπου άκουσα πως αλληλογλειφόμαστε εμείς οι bloggers και κολακεύουμε ο ένας τον άλλον για να πάρουμε ψήφους.
Άσε, γιατί τώρα τελευταία ακούω και διαβάζω πολλά εμετικά και ανόητα πράγματα, από εμετικούς,άνόητους,ζηλόφθονες και συμπλεγματικούς ανθρώπους.
@ thripas :Ναι, την άλλη φορά θα είναι, ΠΑΡΑ πολύ ωραίο ποστ.
Χαιρετισμούς στους εχθρούς,τους πολεμάμε ακόμα βλέπω.
fΤο τελευταίο σου κολάζ, το κοιτούσα μέχρι που δάκρυσα.
Candy, μην ασχολείσαι...
Σε θαυμάζω.
CandyBlue, Άσε κάθε μικρόψυχο να δηλητηριάζεται με την κακία του!
Να θυμάσαι πάντα ότι η αρνητική ενέργεια επιστρέφει πάντα σαν μπούμερανγκ στην πηγή της!
...keep on going!
@ allmylife:Και ποιος ο λόγος να δακρύσεις;Θες να μου πεις;
@ Χρήστος Φασούλας:Λίγο,τα δόντια μου έδειξα. Για πολύ λίγο. Γρύλισμα ήτανε.
@ Jimmy Bloody Rose: Σε ευχαριστώ καλέ μου αναγνώστη. Γρύλισμα ήταν. Το δηλητήριο επιστρέφει πάντα στην ζωή όσων το ξοδεύουν. Ποικιλοτρόπως.
I'll keep on running
Ακολουθεί μόνο όποιος θέλει.
Τι θαυμαστή εμπειρία μπορεί να είναι μια αστρική προβολή..! :)
Και εσύ έχω την εντύπωση πως ακόμη και να την βίωσες μόνον λογοτεχνικά, ήταν σαν να συνέβει στην πραγματικότητα.
@ Άβατον:Μα εκεί δεν βρίσκεται η δύναμη της φαντασίας; Εκεί δεν αναπνέουν καλύτερα οι λέξεις;
@ Κτήτωρ: Γιατί;;
Τι έκανα;
Δημοσίευση σχολίου