Κυριακή, Οκτωβρίου 22, 2006

ΙσΤοΡίΕς ΑπΟ τΟ δΑσΟς ΤοΥ bLoGsPoT- ο ΒοΣκΟς Κι Ο νΕοΣ


Η νέα Σελήνη με γυρισμένη την πλάτη και χορτάτη από νύχτα μάζεψε πάλι γύρω από την φωτιά τα πλάσματα του δάσους. Ήταν όλοι σιωπηλοί σήμερα χωρίς λάμψη στα μάτια .Η φωτιά από μακριά έδειχνε μεγαλύτερη. Η candyblue πλησίασε και πάλι τα πλάσματα μαζί με τον πεινασμένο Λέοντα.
«Ποιος θα τον ταΐσει την ιστορία του σήμερα; » είπε, και άφησε την κάπα της να πέσει στο χώμα. Από τα πλάσματα σηκώθηκε ο Μάρκος ο Γνωστικός,και αφού έριξε τρία φυλλαράκια δάφνης στη μεγάλη φωτιά ξεκίνησε να λέει:

...Μια φορά κι ένα καιρό ζούσε στους πρόποδες ενός βουνού ένας γερο-βοσκός. Το κοπάδι του, 33 πρόβατα, τα αγαπούσε πιο πολύ κι απ’ το χρυσάφι, μιας και γι αυτόν το χρυσάφι δεν είχε καμιά αξία, ενώ τα πρόβατά του ήταν όλη η ζωή του.
Καλούσε το καθένα με τ’ όνομά του, σεβόταν τον χαρακτήρα του, και του φερόταν ανάλογα. Κάθε πρωί και απόγεμα τα έβγαζε να βοσκήσουν, το μεσημέρι ξεκουραζόταν και το βράδυ σκεφτόταν. Αυτός ο άνθρωπος, τι περίεργο, δεν είχε μάθει ποτέ ούτε να διαβάζει, ούτε να γράφει, αλλά είχε μια μανία να ονειροπολεί.
Είχε φτιάξει λοιπόν με τη φαντασία του μια ιστορία και κάθε βράδυ έμπαινε σ’ αυτή και τη συνέχιζε.
Ήταν αυτοκράτορας, λέει, σε μια αχανή χώρα που απλωνόταν σ’ ολόκληρη τη Γη. Προσπαθούσε να βασιλεύει με δικαιοσύνη κι αγάπη. Αλλά τα προβλήματα των ανθρώπων ήταν τεράστια πάνω απ΄ τις δυνάμεις του. Γρήγορα κατάλαβε ότι μόνος, κλεισμένος στον πύργο του, δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα. Κι έτσι διόρισε 33 βασιλιάδες, τον καθένα σε ένα απ΄ τα 33 βασίλεια που χώρισε τον κόσμο.
Επαναστάσεις, λοιμοί, λιμοί, προδοσίες, πυρκαγιές, καταποντισμοί μαίνονταν στα 33 βασίλεια. Πολύ σύντομα αποδείχτηκαν κι οι 33 άρχοντες ανεπαρκείς. Άλλοι βασίλεψαν σκληρά, άλλοι προάσπισαν μόνο το συμφέρον τους, άλλοι προσπαθούσαν χωρίς αποτέλεσμα, κι έτσι σύντομα κι αυτοί βρήκαν σα μόνη λύση να κλειστούν κι αυτοί στους πύργους τους.
Επειδή όμως η κατάσταση χειροτέρευε σκέφτηκαν σα μια λύση να διορίσει ο καθένας τους από 33 δούκες, σε καθένα από τα 33 δουκάτα, στα οποία χώρισαν το κάθε βασίλειο.
Το αποτέλεσμα ήταν οικτρό. Άρχισαν οι δούκες να πολεμούν μεταξύ τους προσπαθώντας να αποσπάσουν όσο το δυνατόν περισσότερα εδάφη από τα γειτονικά τους δουκάτα. Πόλεμοι, σφαγές, αιματοχυσίες, το κακό σε όλο του το μεγαλείο. Στέλνουν λοιπόν οι δούκες αγγελιοφόρους, ζητώντας απ΄ τους βασιλιάδες τους υποστήριξη. Οι βασιλιάδες βρέθηκαν σε πολύ δύσκολη θέση γιατί δεν μπορούσαν να πάρουν το μέρος του ενός ή του άλλου δούκα, μια και ήταν όλοι δικοί τους υπήκοοι. Κι έτσι οι βασιλιάδες έστειλαν κι αυτοί αγγελιοφόρους στον αυτοκράτορα, ζητώντας τη συμβουλή τους.
Και τότε ο αυτοκράτορας πήρε τη μεγάλη απόφαση. Βγήκε απ΄ τον πύργο του για να δει αυτός ο ίδιος την κατάσταση.
Έριξε τη γέφυρα πάνω απ΄ τη τάφρο, διέσχισε βουνά, ποτάμια, κι αμέτρητες κοιλάδες κι έφτασε στα βασίλεια και τα δουκάτα του.
Δεν πίστευε στα μάτια του. Παντού πόνος, προδοσία και θάνατος. Ένιωσε τρόμο, του ήρθε να το βάλει στα πόδια, να γυρίσει πίσω και να κλειστεί και πάλι στον πύργο του και να μη ξανακούσει ποτέ για τους υπηκόους του. Σε μια στιγμή όμως, καθώς αντίκρισε τα μάτια ενός παιδιού, κατάλαβε ότι στην πραγματικότητα όλοι αυτοί γύρω του δεν ήταν δούλοι του, κάποιοι αδιάφοροι γι΄ αυτόν υπήκοοι, αλλά μέλη του, σώμα του. Θα ήταν ανώφελο. Θα πονούσε ακόμη κι αν κλεινόταν στο πύργο του, χωρίς να μαθαίνει πια το παραμικρό γι΄ αυτούς.
Ποιο ήταν άραγε το κλειδί; Πώς αυτός, ένας άνθρωπος σαν κι αυτούς, θα έφερνε την ειρήνη και τη δικαιοσύνη σε εκατομμύρια ανθρώπους;
Μπροστά σ΄ αυτή την ανείπωτη αδυναμία προσευχήθηκε στον πατέρα του κι εκείνος του είπε : «Μόνο αν δεχτείς να νιώσεις και να περάσεις τους πόνους, τις διαψεύσεις, τις αποτυχίες, τη σκληρότητα και την αδιαφορία τους».
Κι εκείνος του είπε : «Μα μπορεί ποτέ κάποιος, ένας και μόνο άνθρωπος, να αντέξει κάτι τέτοιο;»
Κι ο πατέρας του απάντησε : «Φυσικά όχι. Θα υποστείς ένα πόνο ανείπωτο, και θα συντριβείς κάτω απ΄ αυτόν».
Κι ο αυτοκράτορας δέχτηκε. Πέρναγε απ΄ τον καθένα, κι έπαιρνε τον πόνο του, κι όσο αυτός βάραινε οι άλλοι ελάφραιναν. Κι όσο αυτός σκοτείνιαζε, οι άλλοι φωτίζονταν. Και στο τέλος ο πόνος έγινε αβάσταχτος και τον λάβωσε ανεπανόρθωτα.
Ο ήλιος άρχισε να βγαίνει αδιόρατα. Οι ροζ ανταύγειες φώτισαν το πρόσωπο του γερο-βοσκού. Αυτή τη φορά η ιστορία του είχε φτάσει στο τέλος της κι εκείνος μη έχοντας πια τι άλλο να ονειρευτεί, άφησε τον κόσμο αυτό, όπως κι ο αυτοκράτορας.
Ένα μικρό παιδί απ΄ το γειτονικό χωριό τον βρήκε χαμογελαστό με ένα παρακλητικό ύφος σαν να του έλεγε : «Σε παρακαλώ τα πρόβατά μου». Κι εκείνος τα αγκάλιασε ένα, ένα και τα έβγαλε να βοσκήσουν. Το αγόρι δεν ήξερε να διαβάζει ούτε να γράφει. Είχε όμως το πάθος να ονειρεύεται ένα κόσμο γεμάτο αγάπη και ειρήνη….

Copyright by Markos-the-Gnostic

35 σχόλια:

candyblue είπε...

@ Μαρκο: Είχα διαβάσει κάπου, παλιά: "Σκοτώστε τους ονειροπόλους πριν μας εξολοθρεύσουν με τα όνειρα τους"
Αυτό μου ήρθε στο νου διαβάζοντας την ιστορία σου.


***Παιδιά, το μάθατε πια ε?
Οι ερωτήσεις και όλα όσα θα απευθύνονται στον Μάρκο.
Φιλική συμμετοχή, candyblue.*****

nosyparker είπε...

Εγώ πάλι θυμήθηκα μια πρόσφατη στιχομυθία:
- Τι ψάχνεις;
- Δεν ψάχνω κάτι.
- Τι περιμένεις τότε;
- Το καλύτερο!

Κολοκύθι είπε...

Μπράβο στον Μάρκο. Από τις ιστορίες που θες να σου ψυθιρίζουν για να σε πάρει ο ύπνος. Και στον ύπνο σου να ανακατευτείς μαζί με τους πολεμιστές και τα ουράνια τόξα.

candyblue είπε...

Ξαναλέω, για κάποιους που δεν το γνωρίζουν, πως από δω και στο εξής, το blog μου θα φιλοξενεί 2 φορές το μήνα, μία στην πανσέληνο και μία στη νέα σελήνη, τις "Ιστορίες από το δάσους του Blogspot".Οι ιστορίες αυτές θα γράφονται από άλλους blogger και γω, σαν το κύριο Χατζινικολάου, θα συντονίζω, ότι χρειάζεται συντονισμό.
Αν κάποιος blogger με ευαισθησίες και προχωρημένες ανάγκες θέλει μπορεί να συμμετέχει γράφοντας από μια ιστορία που θα την φιλοξενώ αυτούσια χωρίς διορθώσεις, σε αυτές τις 2 φάσεις κάθε μήνα. Η πρώτη ιστορία είναι εδώ για όσους θέλουνε να της ρίξουνε μια ματιά.
jellyannadarling.blogspot.com/2006/10/
blogspot-h-tln.html
Στην επόμενη πανσέληνο που είναι στις 5 του Νοέμβρη το blog μου θα φιλοξενήσει την ιστορία της Mantalena Parianos
Είναι ένα νέο εγχείρημα, που δεν ξέρω αν θα πιάσει, αλλά το εύχομαι. Διότι τα γραπτά μένουν.

Jimmy Bloody Rose είπε...

Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να παίρνεις στην πλάτη σου τις ευθύνες και τα λάθη των άλλων.
Το κάνεις συνήθως γιατί απλώς νοιάζεσαι, είτε γιατί αγαπάς κάποια πρόσωπα και θες να τα προστατέψεις, είτε γιατί είσαι μέλος μιας ομάδας που δεν θες να αποτύχει.

Συνήθως ποτέ κανείς δεν αναγνωρίζει τίποτα, γιαυτό και τις περισσότερες φορές που το κάνεις, στο τέλος αισθάνεσαι προδομένος!

Μάρκο Ε-ΞΑΙ-ΡΕ-ΤΙ-ΚΟ !!!
Έκανες να προβληθεί στον εγκέφαλό μου μια "ταινία" που κάποιες φορές παίζει σε επανάληψη!(Ευτυχώς το φίλμ είναι έτοιμο να καεί απ'τη πολύ την επανάληψη κι έτσι θα απαλλαγώ μια για πάντα!)

Ανώνυμος είπε...

Candy ,γλυκεία μου candy, μπράβο για αυτό σου το εγχείρημα
Ανακαλύπτει κανείς εδώ μέσα πόσο καλές πένες και άνθρωποι υπάρχουν.
Παρατηρώ τον κόσμο που μπαινοβγαίνει εδώ μέσα και ειλικρινά σου και τους βγάζω το καπέλο. Δεν γλύφω γιατί δεν είμαι blogger και το ξέρεις.(είδες με το που ζέστανε η μέρα βγήκα να τσιμπήσω τίποτα)


Μάρκο,αλληγορική η ιστορία σου και να είναι σύμπτωση που συνέπεσε με την λήξη των εκλογών
Υποστηρίζεις την θεωρία της candy για κατασκευαστικό λάθος στο ανθρώπινο γένος ε?
Τελικά καμιά φορά με τόσο απλά πράγματα περνάς τις βαρύτερες και σημαντικότερες έννοιες
Το 33 είναι και αυτό συμβολικό,ας πούμε 33 ήταν και τα χρόνια που έζησε ο Ιησούς η όχι.


Candy ,εύγε στο είπα; Ελπίζω να στηρίξουν την προσπάθεια σου τα παιδιά

markos-the-gnostic είπε...

blue μου και πάλι να σ ευχαριστήσω για όλο αυτό το εγχείρημα και τη φιλοξενία που μας κάνεις! επίσης θέλω πολύ να σε ευχαριστήσω για το υπέροχο κολάζ σου!
nosyparker ωραίο μου θυμίζει μια ιστορία ζεν...
κολοκύθι σ ευχαριστώ και χαίρομαι που σου έφερα στο νου πολεμιστές και ουράνια τόξα, και τα δυο ονειρικά μέλη...
jimmy bloody rose συμφωνώ και σ ευχαριστώ...
κουνούπι ναι φυσικά το 33 έχει τη γνωστή συμβολική διαδρομή...

Ανώνυμος είπε...

istoria kai kolaz(idios to kolaz) mou eferan sto mualo autous tous katapliktikous stixous apo to "Magenta" ton Hooverphonic.

Akouste to oso diabazete th istoria leei!!!!!!!!!!!!!!!!

magenta


Longing for winter
Longing for cold
Bikeride through the snow
Blinded by darkness
Summer flows to the cemetery slow

Pink versus black
Black versus magenta
This picture of you
Just melts in my agenda
While seasons change you know
Yes, the season change you know
With the flow

Days just shorten
Days just glow
This fire keeps us warm
While this storm will uncover
Our secret place called
The cemetary dawn

Pink versus black
Black versus magenta
This picture of you
Just melts in my agenda
While seasons change you know
Yes, season change you know



Look left
With the flow
Look down
Look up
Look right
You're camouflaged by a wall of blue


And turn the world magenta ...

allmylife είπε...

Μάρκο, κ΄' άλλο....

Ανώνυμος είπε...

Λέει ο jimmy bloody rose
Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να παίρνεις στην πλάτη σου τις ευθύνες και τα λάθη των άλλων.

Αλλά στην ιστορία Μάρκο, όλοι οι άνθρωποι, δεν είναι υπήκοοι, είναι τα μέλη του, τα κομμάτια του ίδιου του βασιλιά. Το βάρος των δικών του πόνων καλείται να σηκώσει, και αυτό το πιο δύσκολο.

candyblue είπε...

για σκέψου όμως ό βοσκός της ιστορίας να μπορούσε να γράφει και να διαβάζει;;;;

Σίγουρα θα ήταν τότε αυτοκράτορας σε μια αχανή χώρα και σίγουρα θα προσπαθούσε να βασιλεύει με δικαιοσύνη κι αγάπη,αλλά δυστυχώς οι άνθρωποι δεν είναι πρόβατα
Κι ετσι ο αυτοκράτορας κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί θα έφτιαχνε μια ιστορία σαν και αυτη... "Μια φορά κι ένα καιρό ζούσε στους πρόποδες ενός βουνού ένας γερο-βοσκός. Το κοπάδι του, 33 πρόβατα, τα αγαπούσε πιο πολύ κι απ’ το χρυσάφι, μιας και γι αυτόν το χρυσάφι δεν είχε καμιά αξία, ενώ τα πρόβατά του ήταν όλη η ζωή του.
Καλούσε το καθένα με τ’ όνομά του, σεβόταν τον χαρακτήρα του, και του φερόταν ανάλογα. Κάθε πρωί και απόγεμα τα έβγαζε να βοσκήσουν, το μεσημέρι ξεκουραζόταν και το βράδυ σκεφτόταν. Αυτός ο άνθρωπος, τι περίεργο, δεν είχε μάθει ποτέ ούτε να διαβάζει, ούτε να γράφει, αλλά είχε μια μανία να ονειροπολεί"



Εκτιμάω πάντως πως πρέπει να υπάρχει πτώση για να έρθει η άνοδος
Παρακμή για μετέπειτα ακμή
Μεσαίωνας και μετά αναγέννηση
Κάτι πρέπει να ανοίξει για να κλείσει μετά.
Τελικά πάντα σηκώνεις το βάρος σου
Ειναι γραπτή πληροφορία αυτό.

markos-the-gnostic είπε...

Και μια λεπτομέρεια... Αυτό το παραμύθι ήταν παραγγελιά του γιού μου...

1ε/η anomymous days just shorten days just glow
allml σ ευχαριστώ
2ε/η anonymous έτσι είναι, άλλωστε μόνο τότε έχει νόημα η όλη διαδικασία

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

Ελπίζω ο νέος βοσκός να αγοράσει τριάντα τρία κατσίκια και να τα βάλει παρέα με τα πρόβατα.
Γιατί προκοπή μονάχα με πρόβατα, ο κόσμος του δεν πρόκειται να βρει…

Ο Καλος Λυκος είπε...

Εχει και καλές ιδέες ο Τσάρος Νικόλαος; Τα συγχαρητήρια μου - Ημείς θα στηρίξομεν την προσπάθεια σας...

Μάρκο, ευχαριστούμε για τό πόνημα.

Jimmy Bloody Rose είπε...

@anonymos #2: αλήθεια,τί είναι πιο εύκολο;
να σταυρωθείς για τα δικά σου λάθη μόνο, τις δικές σου ευθύνες, τις δικές ΣΟΥ επιλογές;
Ή τις δικές MOY μαλακίες να τις πάρεις ΕΣΥ πάνω ΣΟΥ;

θα το ανέλυα κι άλλο, αλλά φοβάμαι πως θα με έλεγες Ελένη Λουκά!
Οπότε gmt!
XEXEXE!

Ανώνυμος είπε...

Ήταν κάποιος που δεν ήξερε καμιά ιστορία
κι όλο έλεγε:
Ξέρω πολλές ιστορίες. Μια απ' αυτές
λέει πως ήταν κάποιος που δεν ήξερε καμιά ιστορία
κι όλο έλεγε:
Ξέρω πολλές ιστορίες. Μια απ' αυτές
λέει πως ήταν κάποιος που δεν ήξερε καμιά ιστορία

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Ωραια τα περνανε τελικα σε αυτο το δασος...

markos-the-gnostic είπε...

blue μου αυτή η παρατήρηση σου για το δίπολο πτώσης και ανόδου, παρακμής και ακμής είναι πολύ σωστό και ενώ φαίνεται πολύ απλό από την άλλη πρέπει να το βιώσει κάποιος αρκετές φορές μέχρι να το συνειδητοποιήσει
vita σωστή επισήμανση
lizard και καλέ λύκε σας ευχαριστώ
doctor χαίρομαι πολύ γι αυτή σου την επισήμανση, γιατί κι εγώ πολλές φορές δίνω τη μεγαλύτερη προσοχή στο ρυθμό, που μυστικά υποστηρίζει κάθε έκφραση
Νικόλαε σωστά... κι αυτό προχωρά επ άπειρο
preza στείλε μας κι εσύ τη δική σου ιστορία

Ladychill είπε...

Υπέροχη ιδέα αυτή με τις ιστορίες στη φάση του φεγγαριού. Candy εύγε για την έμπνευση και περαστικά (τώρα διάβασα και το προηγούμενο σχετικό ποστάκι).

Μάρκο πολύ καλή ιστορία...:-))

candyblue είπε...

@ Κουνουπακι:Βρήκες αίμα να βράζει και μπήκες.
Σε ευχαριστώ πολύ και μακάρι να βγει κάτι κάποτε.
Στο πολύ, πολύ μέλλον. Γιατί τελικά αν και Internet κάποιες φορές τα πράγματα κινούνται με ρυθμούς χελώνας. Μπορεί να φταίει και η χώρα που τρώει τα παιδιά της κλπ κλπ.



@ lizard king:Θα έχουμε κι άλλα παραμύθια από εδώ και στο εξής. Θα γίνουμε οι νέοι παραμυθάδες μιας γενιάς που έχει ξεχάσει τι σημαίνει η κλωστή και η ανέμη.
Θα προσπαθήσουμε να φτιάξουμε κα΄τι νέο με πολλά αρχέγονα υλικά γραφής,αφήγησης και σεναρίου.
Με αυτά θα κοιμίζουμε τα παιδιά μας.
Εμείς η καταραμένη λήγουσα του blogging. Αν και βλέπω και την νέα φουρνιά ,την παραλήγουσα να μπουσουλάει.



@ VITA MI BAROUAK: Αν βάλουμε κοτόπουλα, γελάδες,πιθήκια και άλλα τέτοια το πάμε για μια δεύτερη κιβωτό του Νώε.
Ξέρεις κάτι που δεν ξέρουμε?Περίεργη η ιδέα με τα κατσίκια.





@ Ο Καλος Λυκος: Ναι βέβαια έχει και καλές ιδέες,ιδίως όταν αυτός είμαι εγώ.
Άσε τον άλλο δεν παίζει.

Στηρίξτε μας και θα σας εξαφανίσομεν.(Μια και είσαι εδώ, έχεις κάτι με τις Άννες?)







@ NIKOLAOS: Σα να βγήκες από το τελευταίο ποστ του sigmataf ακούγεσαι.
:))





@ ΠΡΕΖΑ TV: Αν σου αρέσει ετοιμάσου. θα έρθει και η σειρά σου.




@ ladychill: Σας ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου κυρία. Και για τις δύο ευχές
Με τρίτη πάμε στην Κορομηλά.




@ markos-the-gnostic: Αυτό το δίπολο το μέσα μας δίπολο η που θα μας ανυψώσει ή που θα μας καταστρέψει κάποτε μια και καλή. Αναλόγως σε ποια φάση θα σβήσουμε τα μάτια μας....



@ Κολοκύθι:Γιατί στον ξύπνιο σου ανακατεύεσαι με όλα όσα διαβάζεις στις εφημερίδες, ιδίως αν πρόκειται για αυτό εδώ:"Η 79χρονη «Λολό» παντρεύεται 45χρονο.Η συνάντηση της άλλοτε εκθαμβωτικής ομορφιάς ηθοποιού με τον εκλεκτό της καρδιάς της είχε γίνει το 1984 σε ένα πάρτι στο Μόντε Κάρλο. Εκτοτε είναι μαζί και αποφάσισαν να παντρευτούν έως το τέλος του έτους στη Νέα Υόρκη.

«Είχα πάντα αδυναμία στους νεότερους άνδρες, γιατί είναι γενναιόδωροι και δεν έχουν κόμπλεξ», δηλώνει η Λολομπρίτζιτα στο ισπανικό περιοδικό Hola."

Δηλαδή ΕΛΕΟΣ
Πόσο ακόμα θα πατώνουμε στην θάλασσα της πληροφορίας?

markos-the-gnostic είπε...

ladychill σ ευχαριστώ

κοίτα blue το περίεργο είναι ότι το ένα ενυπάρχει στο άλλο, κάτι σαν το ταό. Η περίοδος της ανόδου περιέχει εν δυνάμει τη πτώση και ίσως και να τη προετοιμάζει, αλλά και το αντίστροφο. Και αυτό κυριαρχεί και στην παραδοσιακή κινέζικη φιλοσοφία, όπου ο σοφός έχει ζωντανή την ελπίδα κατά τη πτώση, νιώθοντας εκ των προτέρων την επερχόμενη άνοδο, αλλά και εγρήγορση κατά την άνοδο, ξέροντας κατά βάθος ότι αυτό δεν μπορεί να συνεχίσει επ άπειρο...
Ως προς τα δικά μας χαίρομαι που με γνωρίζουν άνθρωποι στο δικό σου χώρο κι έτσι η συντροφιά μεγαλώνει...

Καπετάνισσα είπε...

Συναισθήματα πολλαπλώς χρωματισμένα. Αυτό μ' αρέσει σε τούτη τη διαδρομή. Γιατί, με πορεία μοιάζει η ιστορία σου Μάρκο. Κι οι εναλλαγές στις αποχρώσεις που τυλίγουν το διαβάτη -πότε σπινθηροβόλες ανταύγειες, πότε θολές σκιές-, στέκονται πάντα εκεί.
Ορίζοντας το δρόμο.
Του ανθρώπου, της αγάπης, των ονείρων.

Sigmataf είπε...

καλησπέρα γλυκιά candy.

markos-the-gnostic είπε...

καπετάνισα
ναι πολύ ωραία η αίσθηση σου, μια πορεία μέσα σε χρωματιστά συναισθήματα
thripas, sigmataf γεια σας

bebelac είπε...

Όμορφο και συγκινητικό έως δακρύων.
Μπράβο Μάρκο γκνόστικ, και οικοδέσποινα.

Αλεπού είπε...

Πολύ τρυφερό Μάρκο και σοφό μέσα στην αλληγορία του.
Μπράβο και στην οικοδέσποινα για την ευγενική φιλοξενία!

candyblue είπε...

@ Αλεπού / @ bebelac:Ευπρόσδεκτοι πάντα.
Χάρηκα που σας γνώρισα(γιατί ναι, πήγα και έριξα μια ματιά στο blog σας).


@ Sigmataf: Πολύ γλυκιά μου ακούστηκε η καλησπέρα σου(καλό είναι αυτό).


@thripas: Όλα θα γίνουνε. Εμείς εδώ είμαστε.
Σε ότι αφορά τα μαθήματα να πω ένα τέλος καλό όλα καλά.
Άντε, γιατί θα ξεχάσεις και σε ποια σχολή μπήκες σε λίγο.


@ Καπετάνισσα: ... «Πότε σπινθηροβόλες ανταύγειες, πότε θολές σκιές-, στέκονται πάντα εκεί.
Ορίζοντας το δρόμο.»

Έτσι κάπως δεν πάει και η δικιά μας η πορεία ζωής;


@ markos-the-gnostic: χαίρομαι, γιατί όντως η συντροφιά μεγαλώνει...

markos-the-gnostic είπε...

@bebelac και @αλεπού σας ευχαριστώ πολύ

weirdo είπε...

Ατέρμονο αυτό το δάσος, τελικά.. Eυτυχώς..
Δεν θα μεγαλώσουμε ποτέ φαίνεται.. (υποσχέσου το, candy..:)
Υπέροχη ιστορία, Μάρκο..

candyblue είπε...

Στο υπόσχομαι!

Alpha είπε...

-θέλω να μάθω κάτι.
-τι?
-θέλω να μάθω τι και πως.
-μα αφού το ξέρεις.δεν έχει σημασία τι και πως.
-τότε γιατί?
-γιατί διψάμε για ιστορίες, ειπ εκείνος και χάθηκε στην άκρη του δρόμου.

Ο Καλος Λυκος είπε...

όχι...έχουν οι Άννες μαζί μου;

Ανώνυμος είπε...

Αλληγορικό παραμύθι για μικρά και μεγάλα παιδιά. Ενα πανέμορφο παραμύθι, τόσο που η ομορφία του σε τρομάζει όσο η θέα του κολάζ...
Το κρατώ, σε ένα μικρό παιδί να του το διαβάσω...

candyblue είπε...

@ mosaic:Για ιστορίες φτιαγμένες από λέξεις και εικόνες. Μέσα μας όλοι είμαστε φτιαγμένοι ή συγγραφείς ή σκηνοθέτες. Άλλοι και τα δύο.



@ Ο Καλος Λυκος: Τσου! Ποτέ δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση.



@ Axenbax: Ναι, το παραμύθι στάθηκε ο μπούσουλας του κολάζ.
Άραγε τι είπε το μικρό παιδί, αφού του το διάβασες;



gracias todo

markos-the-gnostic είπε...

@weirdo
σ ευχαριστώ πολύ
@mosaic
ναι πραγματικά διψάμε για ιστορίες
@axenbax
ό,τι καλύτερο αν το αφηγηθείς σ' ένα παιδί - τότε πιάνει πραγματικά τόπο σαν παραμύθι
@blue μου
συμφωνώ - ή τουλάχιστον έτσι νιώθουμε, σαν συγγραφείς ή σκηνοθέτες, αγωνιζόμαστε δλδ να αναπαραστήσουμε, να φέρουμε στο φως αυτό που είναι ακόμη ανέκφραστο...