Σάββατο, Οκτωβρίου 07, 2006

ΙσΤοΡίΕς ΑπΟ τΟ δΑσΟς ΤοΥ bLoGsPoT-H παράξενη λίμνη της Tlön


Το φεγγάρι γέμισε. Μαζεύτηκαν γύρω από την φωτιά στο δάσος του blogspot.
Η candyblue εμφανίστηκε με εκείνο το κόκκινο φόρεμα και μια μικρή τρύπα στο στέρνο της.Ένας χρυσομάλλης λέοντας καθόταν δίπλα της. Μόνο ανάσαινε. Τον τάισα μια ιστορία, είπε, και τώρα θέλει κι άλλη μια. Το φεγγάρι σαν τεράστιο depon όλο και βάραινε σαν αγχόνη πάνω από τα κεφάλια τους. Μέτρησε βλέμματα και έκατσε γύρω από την φωτιά λέγοντας στον δόκτωρ με τα ροζ γυαλιά που σκάλιζε νευρικά το χώμα: «Θέλω λοιπόν να είσαι ο πρώτος που θα μου πεις μια ιστορία. Πες μου τι έγινε όταν με άφησες,και πως όλα πήραν την θέση τους και είσαι πάλι ανάμεσα μας.Την έφερες;»
Ο δόκτωρ σήκωσε το βλέμμα του, που έγινε χίλια κομμάτια, κάτω από την χρυσαφένια αγχόνη του φεγγαριού και ψέλλισε.


"Ξεκίνησα ξημερώματα από τη μισητή Santa Blue. Είχε πέσει μια παράξενη μωβ ομίχλη που μύριζε καμένο ξύλο. Το άλογο έτρεχε λες και ήθελε πιο πολύ από μένα να φύγει μακριά από αυτήν την εξεζητημένη ονειρική παράνοια. Δεν κοίταξα καθόλου πίσω. Ούτε όταν ποδοπατήσαμε κάποιο παράξενο πλάσμα με κεφάλι λέοντα και φτερά πουλιού που έτρεχε κατά πάνω μας. Το ήξερα ότι θα γυρνούσα πάλι. Εγώ ήμουν αυτός που υποσχέθηκα στην πλέον κόκκινη πριγκίπισσα ότι θα βρω την καρδιά της. Έπρεπε να γυρίσω ακόμα και με ξύλινη καρδιά αν χρειαζόταν.
Ξύλινη καρδιά. Αυτό της ταιριάζει. Μια ξύλινη καρδιά δεν σπάει έτσι. Δεν πονά, ούτε δακρύζει. Δεν αγαπά. Αλλά και δε μιλάει. Να υπάρχεις σα δέντρο. "τότε γιατί να υπάρχεις;" άκουσα τη φωνή της να αντηχεί μέσα στην περικεφαλαία μου. Ένευσα θετικά ξύνοντας τη σκουριά απ' τον θώρακα της πανοπλίας.
Δεκαοκτώ μέρες μου πήρε να φτάσω στα σύνορα της Αλγερίας. Και 3 ακόμα ημέρες σε στάσεις σε ξέφωτα και πανδοχεία. Ξεκίνησα με τριάντα οκτώ χρυσές κρεμασμένες στο λαιμό μου. Τώρα δεν έχω τίποτα εκτός από ένα κομμάτι παστό κρέας και μισό φλασκί κρασί. Κάπου μια μέρα μακριά απ' την παράξενη λίμνη της Tlön που δεν υπάρχει σε κανένα χάρτη. Η κάποτε μπλε πριγκίπισσα κλαιει ακόμα νοτίζοντας τις σκέψεις μου και κοντεύω να τρελαθώ. Τώρα έσπασε και τα ροζ γυαλιά μου που της είχα αφήσει. Της τραγουδάω για να ηρεμήσει, μα δεν ξέρω χαρούμενα τραγούδια. Προσπάθησα να της πω νανουρίσματα για να κοιμηθεί, μα τα νανουρίσματα είναι πάντα θλιμμένα.
Μόνο μπροστά στη λίμνη Tlön σταμάτησε να κλαιει. Τότε που ένα σμήνος από νυχτερίδες με ατσάλινα νύχια αναδύθηκε από μέσα της σχηματίζοντας ένα τεράστιο κυλινδρικό σύννεφο γύρω μου. Σκούπισα τους κόμπους του ιδρώτα που κρέμονταν στο μέτωπο μου και έπιασα το σπαθί μου. Μέχρι τη δύση του ήλιου πολεμούσα τις νυχτερίδες μα ήταν μάταιο. Κάθε μία που σκότωνα έπεφτε στη λίμνη και το αντίγραφό της αναδυόταν σε μια στιγμή. Γιατί ξέχασα να σας πω. Στην Tlön υπήρχαν όλα τα χαμένα πράγματα του κόσμου. Και τώρα θα χρειαζόταν να βρω τα χαμένα κομμάτια της πανοπλίας μου που έλιωναν σιγά-σιγά από ράμφη και νύχια.
Μέχρι που έβγαλα την περικεφαλαία μου απελπισμένος και σωριάστηκα στο χώμα. Τότε αντήχησε παντού ο θρήνος της πριγκίπισσας που άκουγα μέρες τώρα στο κεφάλι μου. Οι νυχτερίδες χανόταν μία προς μία σε ένα μαύρο σύννεφο καπνού, μέχρι που εξαφανίστηκαν όλες. Ξάπλωσα στο χώμα αποκαμωμένος και ανόητος.
Όταν έπεσε η νύχτα κρέμασα την πανοπλία και το σπαθί μου στα καπούλια του αλόγου μου. Βούτηξα χωρίς να το σκεφτώ. Έπρεπε να τελειώνω γρήγορα...
Μέσα της κόκκινο φως που διαθλάται μυστηριωδώς από την επιφάνεια του νερού. Δεν υπάρχει πίεση. Ούτε άνωση. Ταξιδεύω προς τα κάτω ολοταχώς συνεχίζοντας να αναπνέω στο νερό.
Αντικείμενα αρχίζουν να περνούν από μπροστά μου. Τροχοί από άμαξες, πλουμιστά ξίφη, πολύχρωμα μαντήλια και βελόνες, χρυσά νομίσματα, κρεβάτια ολόκληρα, παράθυρα. Ότι ποτέ χάθηκε. Ότι ποτέ διαλύθηκε και αχρηστεύτηκε μυστηριωδώς, ή από ανθρώπινο λάθος. Όλα φασματικά. Προβολές πράσινου χρώματος. Τίποτα δεν μπορείς να πιάσεις. Μόνο εκείνο που ζητάει η ψυχή σου. Και το είδα. Η μπλε καρδιά.
Κολύμπησα προς το μέρος της και στάθηκα λίγο να τη δω. Περιστρεφόμενη χτυπούσε. Αυτό που έψαχνα. Αυτό που χάθηκε. Το μόνο που είχα να κάνω ήταν να την αγγίξω κι εκείνη θα έβρισκε τη θέση της.
Και την άγγιξα.
Κι όταν βγήκα από τη λίμνη και φόρεσα την πανοπλία μου άκουσα την πριγκίπισσα για πρώτη φορά να γελάει...
Μπλε! "


5-6/10/2006
dr.Uqbar

34 σχόλια:

candyblue είπε...

Η μικρή τρύπα έκλεισε...Το γέλιο της, ποτέ δεν κατάλαβα αν ήταν γέλιο αφόρητου πόνου ή γέλιο ανείπωτης χαράς...

"Αν και εκείνη η ξύλινη καρδιά θα με λύτρωνε από τόσα....του είπα και τα μάτια της δάκρυσαν"

Δε νομίζετε, ότι εμείς όλοι, θα ήμασταν κοντά στα δέντρα έχοντας μια ξύλινη καρδιά; ε, δόκτορα?

candyblue είπε...

Δεν ξέρω, θα ήθελα να ακούσω τι λένε και οι άλλοι που άκουσαν την ιστορία σου.
Που πήγε ο Μάρκος;

allmylife είπε...

Αληθινό παραμύθι!
Ξύπνησα και με παρηγόρησε...
Θα σου πω και για το κολάζ χαρισματική μας¨"μικρή".
Δάκρυσα γιατί το βλέμα μου είχε καιρό να σταθεί σε κάτι τόσο όμορφο και καινούριο μαζί - πάντα σταματώ στα δικά μου παλιά αγαπημένα, απο εκεί αντλώ.
Μ'έκανε και γύρισα πίσω σιγά-σιγά, Betty Blue αν ξέρεις μου θύμισε,παλιά μου ταξίδια, και το μπλε που βασιλεύει, ταυτότητά τους ήταν.
Ψευδαίσθηση κι αλήθεια μαζί ήταν.
Καλημέρα

nosyparker είπε...

Πολύ όμορφη ιστορία, σαν τα τη γράψατε μαζί, Dr και candy! ;-)

candyblue είπε...

Λοιπόν, λοιπόν,επειδή κάποιοι(και πολύ σωστά)δεν θα έχουνε καταλάβει να ξαναθυμίσω πως, από δω και στο εξής, το blog μου θα φιλοξενεί 2 φορές το μήνα,στην πανσέληνο και έπειτα στη νέα σελήνη κάθε μήνα τις "Ιστορίες από το δάσους του Blogspot".
Αν κάποιος blogger με ευαισθησίες και προχωρημένες ανάγκες θέλει μπορεί να συμμετέχει λέγοντας από μια ιστορία που θα την φιλοξενώ αυτούσια χωρίς διορθώσεις, σε αυτές τις 2 φάσεις κάθε μήνα.
Είναι ένα νέο εγχείρημα, που δεν ξέρω αν θα πιάσει, αλλά πιστεύω, πως ναι.

Θα είναι η αφορμή να γνωρίσει καλύτερα ο ένας το γυμνό εγώ το άλλου,και μην ξεχνάτε, τα γραπτά μένουν.
Χτες στην πανσέληνο του Οκτωβρίου ανάρτησα αυτούσια, όπως μου δόθηκε την ιστορία του dr.uqbar
όλες οι ερωτήσεις και οι απόψεις σε αυτόν παρακαλώ.




@ allmylife:Είσαι πολύ καλή τελικά.



@ nosyparker:Η ιστορία του μεσιέ ο πρόλογος της μαντάμ.
Θα έρθει και η σειρά σου
Χμμμμμ!

harlequinpan είπε...

Here comes the NESSIE or Pterosaur,
is it the Excalibur or the Sword in the Stone,are you Frog Prince or
Crab Gladiator? chevalier or diver?
here is King Solomon's Mines or
treasury of Treasure Island?

Here is TOYSRUS

candyblue είπε...

@ harlequinpan:
Welcome to the Tlön lake.
The lake of Tlön does not exist in any map. In this lake at one time existed all the lost things of the world. In red light that diffracted mysteriously by the surface of water. Pressure does not exist. Nor floatage. I travel underwater full speed, continuing breathing in water. Objects begin to pass in front of me. Wheels from coaches , fancy swords, colourful neckerchief and needles, golden currencies, entire beds, windows. That it was not lost. That it was not dissolved and was made useless mysteriously, or from human error. All spectral . Projections of green colour. Nothing you cannot touch. Only what your soul asks. And then I saw it . The blue heart…

harlequinpan είπε...

What a fantastic scene!love your
texts/letters .

giftaki είπε...

Πολύ ωραίο γιατρέ και μάλιστα έχεις επιδείξει σεβασμό στο ύφος του παρόντος blog και στις προτιμήσεις της candy. Τελικά υπάρχει πολύ ταλέντο εδώ μέσα...

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

Ο Dr. Uqbar έπαιξε με τα παιχνίδια της Candyblue και ξεκίνησε όμορφο ονειρικό γαϊτανάκι. Περιμένω υπομονετικά να ‘ρθει η σειρά μου, να καταπιώ το ντεπονένιο φεγγάρι της Candyblue και να δώσω το χρησμό μου…

giftaki είπε...

Ειλικρινιά δεν μπορώ να καταλάβω προς τι η παρεξήγηση. προφανώς οι αφμισημίες είναι της μόδας εσχάτως. Εγραψα κάτι εν πλήρη ειλικρίνεια, κάνοντας μία παρατήρηση για ένα πολύ εύστοχα διατυπωμένο κείμενο που σεβάστηκε το ύφος του blog. Επίσης οι άνθρωποι που γράφουν εδώ, οι περισσότεροι δηλαδή, περιγράφουν ωραίες εικόνες που συνάδουν με τα ερείσματα που προσφέρει η candy. Αν αυτό, δηλαδή μία φυσιολογική παρατήρηση, είναι «κάπως», τότε με συγχωρείτε πολύ, δεν θα ξαναενοχλήσω, θα περνάω για να διαβάζω. Sorry

candyblue είπε...

@ ΓΥΦΤΑΚΙ: Τι λες μωρέ τι λες;Πάλι θες λεφτάκια;
Έλα μέσα να σε κεράσω νεραντζάκι και να φύγουν οι πίκρες. Δεν υπάρχει θέμα παρεξήγησης εδώ...
Αν οι αμφισημίες είναι της μόδας εσχάτως, εμείς είμαστε παλιομοδίτες τότε...
Να σε πω, αν δεν ξαναενοχλήσεις θα παρεξηγηθώ αληθινά. Εσύ γιατρέ?


@ VITA MI BAROUAK: Το όμορφο ονειρικό γαϊτανάκι δεν βλέπω να πιάνει...Μάπα το όλο εγχείρημα... βέβαια αν αλλάξουν τα πράγματα ετοιμάσου να μας εξιστορήσεις.

Ανώνυμος είπε...

candyblue & dr... εγω πιστευω πως το πρωτο εγχειρημα ειχε επιτυχια...(και ο αθενης ΔΕΝ απεβιωσε!)
καντυ... δεν καταλάβαινω γιατι απογοητευεσαι...
καλη συνεχεια στο σουρρεαλιστικο δασος του blogspot...
:)

tamara de lempicka

Ecumene είπε...

Σας ευχομαι να ξεπερασετε
και την Ροουλινγκ
και τον Χόρχε...

Τί μουσικη επενδυση
εχει το κομματι ομως
δεν μας ειπε ο DJ...

Μισες δουλειες....

Η Καντυ εκανε το κολαζ της..εσύ;;

:)

markos-the-gnostic είπε...

blue μου
νάμαι κι εγώ
απλώς έλειπα το π/σ/κ
χμ ωραία φάση ξεκινήσαμε...
η ιστορία του δόκτορα είναι πολύ μαγευτική σαν ατμόσφαιρα, και κυρίως η ιδέα της λίμνης των χαμένων πραγμάτων

ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ...

giftaki είπε...

No worries γιατρέ, μη ζητάμε και συγγνώμη...

Νίκος Παργινός είπε...

Καλημέρα και καλή εβδομάδα. Συνεχίζεις ακάθεκτη βλέπω και χαίρομαι για σένα.

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!!!!!

Καπετάνισσα είπε...

Λέω πως αν γδυθούμε όλο το μωβ και το κόκκινο που στάζει, αν βγούμε έξω από τούτο το πετσί που'ναι χιλιοτρύπητο (ω, τι ευλογία Δόκτωρα τ' ατσάλι...), λέω λοιπόν, πως θα τη δούμε την καρδιά σε υλικό και σχήμα. Για το χρώμα θ' αναρωτιέμαι μια ζωή.

Τώρα βέβαια ξέρω πως φταίει που δεν είδα ποτέ μου λίμνη.
Αν μπω στο δάσος σαν αερικό;
Ναι, λέω πως θα'ναι για καλό.
θα κλέψω απ' τον Δόκτωρα την αφή κι από την Candyblue το χρώμα.
Να δεις, που μπορεί και να ξαναγεννηθώ.
Καρδιά, της κούτας.

candyblue είπε...

@ tamara de lempicka: Λες? Λες κάποτε να βγούμε τόσο μπροστά και να εκδώσουν τις"Ιστορίες από το δάσος του blogspot"?


@ Ergo te Lina: Ευχαριστούμε πολύ, πολύ. Εύχομαι μια μέρα να ξεπεράσουμε και εμάς.(εδώ σκας χαμόγελο)




@ markos-the-gnostic: Αυτό ακριβώς το εύρημα την κάνει σχεδόν ονειρική. Συμφωνώ.



@ ΓΥΦΤΑΚΙ: Το έφαγες όλο το γλυκάκι αγοράκι μου;(σαν τον αυτιά μιλάω).


@ Νίκος Παργινός: Merci beaucoup

@ VITA MI BAROUAK: Βonjour et à de toi(ελληνογαλλική σχολή).Σου καλάρεσε η λίμνη ε?
Μήπως ψάχνεις τίποτα, και συ εκεί μέσα, και δεν θες να μας το πεις;

@ Καπετάνισσα: Θα ξαναγεννηθείς και θα μπεις σαν αερικό στο δάσος. Και ετοιμάσου και συ για Νοέμβριο μεριά,στην χάση του φεγγαριού με την ιστορία στα χείλη...χωρίς τιμόνι καπετάνισσα



*** I've been locked inside your Heart-Shaped box for weeks
I was drawn into your magnet tar pit trap
I wish i could eat your cancer when you turn black. ****

Χρήστος Φασούλας είπε...

Πάντως εμένα δε μου φαίνεσαι καθόλου... σεληνιασμένη
Καλημέρα :))

Sigmataf είπε...

Candy πολύ όμορφη και συλλογική η δουλειά σου.

Ανώνυμος είπε...

standar! θα κανουν παταγο οι ιστοριες! θα γινουν αναρπαστες!τα καλυτερα γινονται εκει που δεν το περιμενεις...δεν το ξερετε αυτο..?
αλλα καντυ, μην ξεχνιεσαι...
εχεις ταξει κι αλλου ιστοριουλα...


tamarrraaa

markos-the-gnostic είπε...

blue μου αυτό σκέφτηκα κι εγώ [περί έκδοσης], χμ, ποτέ δε ξέρεις...

candyblue είπε...

@ Χρήστος Φασούλας:Ναι, δεν είμαι.Καλά σου φάνηκα.Είχε σύννεφα μάλλον, για αυτό και δεν με έπιασε.


@Sigmataf:Τι καλός, τι γλυκός..μακάρι να καθιερωθεί και να σας φιλοξενήσω όλους!



@tamara+markos=love...Πλάκα κάνω ναι;
Λοιπόν παιδιά,μακάρι.Αισιοδοξώ.Τι άλλο να πω;

@dr.Uqbar:Καλά τα λέω γιατρέ;

Ανώνυμος είπε...

Αν παρέλειπα τα σχόλια και στεκόμουν μόνο στην ανάγνωση του κειμένου-μετά την "μεγενθυμένη" ρέμβη και το σεργιάνι στις εικόνες του κολλάζ-θα έμενα με την εντύπωση πως η ιστορία ανήκει στην candyblue. Εχει την ικανότητα να σε παρασύρει στο σύμπαν που δημιουργεί. Δεν πρόσεξα πως κάτω απο τους αριθμούς υπήρχε το drUgbar. Εγινε η μαύρη τρύπα που με τις δίνες του με παρέσυρε στην παράξενη λίμνη της Tlοn,δίπλα στη Sanda Blue...Ενα όμορφο ταξίδι...

Jimmy Bloody Rose είπε...

Πολύ ενδιαφέρον μου ακούγεται αυτό με τη φιλοξενία ιστοριών, αν και φοβάμαι ότι προσωπικά μάλλον δεν θα τα καταφέρω να γράψω κάτι που να ταιριάζει στον παραμυθένιο κόσμο της Santa Blue, αλλά πεζές ιστορίες της πραγματικότητας!

Μάλλον χρειάζομαι περισσότερο μπλε,ε;
:)

Παρεπιμπτόντως, μπράβο στον dr.uqbar για την υπέροχη ιστορία του!

candyblue είπε...

@ Axenbax:Χαίρομαι για όσα έγραψες,καλή διάθεση να υπάρχει(γιατί η επικοινωνία είναι θέμα διάθεσης) και όλα είναι ωραία.
όσο για αυτό που είπες, ότι δηλαδή δεν πρόσεξες πως κάτω από τους αριθμούς υπήρχε το dr.Uqbar το μεγάλωσα και ...
τώρα?



@Jimmy Bloody Rose:Δεν γράφουμε μόνο για την Santa blue. Ο καθένας θα γράφει μια ιστορία που έχει φανταστεί. Απλά ο ιππότης με τα ροζ γυαλιά ήταν μαζί μου στην Μπλε πόλη για αυτό και συνέχισε ...μπλεδίζοντας.
Ο Μάρκος ο γνωστικός ας πούμε(που θα αναρτηθεί η ιστορία του στις 22 του μήνα όπου και η χάση του φεγγαριού) είναι τελείως διαφορετική.
Θα δεις τι εννοώ. Οι ιστορίες, από το δάσος του blogspot, θα είναι μοναδικές.




Ρε γιατρέ που είσαι; Πάλι συνταγές γράφεις;;

mortaki είπε...

Ξύλινες καρδιές?

Πινόκιο μου θυμίζει...

candyblue είπε...

@ mortaki: Ο dr.uqbar λες? μπορεί δεν τον έχω προσέξει...λες?(χα-πλακα ήταν αυτό).
Πολλά θυμίζουν,πολλά.

Leon / σουταχαπει είπε...

Φόρεσα την πανοπλία μου που σιγα-σιγά όμως γινόταν δέρμα,ένα διάφανο, ροζ, καινούργιο δικό μου δέρμα.Χωρίς ατέλειες,ψευδαισθήσεις και παρεξηγημένα αστεία.Εσφιξα τη ζώνη μου και ανέβηκα στο μαύρο άλογο που με περίμενε γεμάτο ορμή και επιθυμίες που φαίνεται πως ήταν γραφτό να πραγματοποιηθούν.Αναχώρησα στα φτερά ενός ανέμου που λεγόταν"πνοή του γεμάτου φεγγαριού".

candyblue είπε...

@ LEON: Καλώς ήρθες ξένε ,αν και δεν μου φαίνεσαι τέτοιος. Τώρα που σε κοιτάω καλύτερα μου μοιάζεις με εκείνον χρυσομάλλη λέοντα που καθότανε δίπλα μου.
είσαι ίδιος με μας,κομμάτι του κόσμου τούτου.
Ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε.

bereniki είπε...

8a 8ela polu na bouth3w s'auti ti limnh dr! na dw epitelous ti einai auto pou 8elw perissotero ap' ola!
polu m'arese to paramu9aki...
kalhmera :)

*****

candyblue είπε...

Να τον ακούμε το γιατρό πρέπει.
Δεν ξέρω αν θα γίνουμε βέβαια καλά, αλλά μπορεί να γίνει αυτός.
Το αποτέλεσμα θα μετρήσει.

Γιατρέ, σε ευχαριστούμε.
Η συνταγή σου ήταν άλλο πράγμα.
Ακόμα γλύφω τα δάχτυλα μου.


Στο επανιδείν
Βερενίκη, άσε την κόμη σου να χαλιέται από τα μποφόρ, και άρπαξε το άλογο.