Τρίτη, Οκτωβρίου 17, 2006

ΦτAνEι TόΣο

Είμαι μέσα σε κόσμο,δίπλα σε χιλιάδες αυτοκίνητα,σε μια οχλοβοή που κάνει ανάδραση μέσα στα αυτιά μου. Στην τσάντα μου έχω καλά τυλιγμένα, τα κομμάτια της ψυχής μου. Τα τακούνια μου στις πλάκες του πεζοδρομίου αφήνουν σημάδια με αίμα. Χειμώνιασε ξαφνικά... Καταπίνω κρύο αέρα .Μπαίνω στο αυτοκίνητο του,και μετά στο δωμάτιο του και αργότερα στο γνωστό σημείο των ματιών του.
Φτάνει τόσο.
Ξεδιπλώνω το πανάκι με τα χιλιάδες κομμάτια και πάω στο μπάνιο. Με ακολουθεί και με ρωτάει με χαμηλή φωνή, γεμάτη βραχνάδα χειμωνιάτικης αρρώστιας. «Μοιράζεις την ψυχή σου στα σκυλιά; Άραγε υπάρχω και γω σε κάποια από αυτά τα κομμάτια;» Του απαντώ με παχύρρευστο μίσος. «Δεν υπάρχουν σκυλιά,μόνο εφιάλτες .Θα σου δώσω ότι έχει σωθεί,και κοίτα να δεις που ότι έχει σωθεί είναι δικό σου».Καθώς ξεπλένω τα κομμάτια τον διατάζω, σαν υπνωτισμένο στοιχειό.
Πες μου κάτι καλό. «Το καλό είσαι εσύ. Ανεμοστρόβιλος που λέει και ο μπάρμπας. Μακάρι να μπορούσα να βοηθήσω αλλά είναι δικός σου δρόμος».

Φτάνει τόσο.
Πες μου κάτι τρελό. «Έμαθα πως τα κορίτσια κυλιούνται στα πόδια σου και σου λένε ότι είσαι πολύ ευγενική και ότι λατρεύουν τα παπούτσια που φοράς».
Σταμάτα.
Φτάνει τόσο.

Πες μου κάτι αληθινό τώρα. «Ο Δρόμος που θα κάνεις για να το ξεπεράσεις είναι δρόμος μοναχικός με κάτι λυπημένα φώτα φθορισμού που σε κάνουν να ξερνάς. Θυμήσου,όταν οι έρωτες αρχίζουν να χαλάνε την διάθεση σου, πρέπει να παρέμβεις σε ηρωικές πράξεις και οι ηρωικές πράξεις γίνονται όταν η ελπίδα χάνεται».Εντάξει, φτάνει τόσο.
Πες μου κάτι λυπηρό. «Η σιωπή σου είναι σαν εκείνο το άρθρο για τα φαντάσματα και τα στοιχειωμένα σπίτια». Μην σταματάς, κάτι δυνατό. «Σ’αγαπάω».
Kάτι ακόμα, κάτι παρήγορο.
«Είσαι ο μόνος άνθρωπος που μέσα από τα πρωτόλεια σκίτσα μου βλέπεις την εικόνα που κουβαλάω».Καλά,καλά, φτάνει τόσο.
Κάτι ξεπερασμένο... «Έχεις δει πυξίδα δίπλα σε ισχυρό μαγνήτη; Τρελαίνεται στριφογυρίζει αδιάκοπα. Έτσι αισθάνομαι χωρίς την παλιά μου ζωή».

Και έσπασα τον καθρέφτη του μπάνιου μαζί με τα φώτα που ήταν κρεμασμένα πάνω του. Σπάσαν τα κομμάτια στα πλακάκια και τα έκανα θρύψαλα πηδώντας πάνω τους με τα αιχμηρά τακούνια μου. Έδωσα μια γερή γροθιά στην πλάτη της νύχτας και μύρισα τα μαλλιά της την ώρα που γονάτιζε. Δεν έβλεπα τίποτα πια και κανέναν.

Φτάνει τόσο.

46 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

...πες μου κάτι ελπιδοφόρο:
έρχονται κάτι μικρές πυγολαμπίδες
απο την μεριά της θάλασσας να πλημμυρίσουν την νύχτα μας!
...πες μου κάτι αληθινό:
μερικοί απο εμάς, μετρημένοι στα δάκτυλα, ξαγρυπνάμε!
Σπαταλάμε τον ύπνο μας
να χορτάσουμε φως!
...πες μου μιά προσευχή:
Hλιε μου, βιάσου για να βγείς
την νύχτα
απο την καρδιά μας για να διώξεις!

markos-the-gnostic είπε...

blue μου νομίζω ότι το πιο δυνατό σημείο το "σ' αγαπώ" είναι και το πιο αληθινό, αρκεί κανείς να έχει πια τελειώσει μ όλα τα παλιά κομμάτια.
Το κείμενο σου ρέει άρα είναι εκ βαθέων...

nosyparker είπε...

Καλημέρα candy. Ευτυχώς πρόλαβα και σε διάβασα πριν πάω στη δουλειά. Αυτό μου άρεσε περισσότερο απ 'όλα όσα έχεις γράψει! Αλήθεια. Και είδα και κόκκινο και χάρηκα πολύ.

ΥΓ. Μ' αρέσει το κοριτσάκι στο κολλάζ ;-)

zouri1 είπε...

poli kalo

alzap είπε...

Αυτό είναι ποίηση.
Και η ποίηση πληγώνει.

candyblue είπε...

@ melomenos: Αυτό που διάβασες στην ουσία είναι ένας μονόλογος με τον εαυτό μου μπροστά στον καθρέφτη. Είναι το δεύτερο εγώ μου, που χάσκει εκεί, καθόλου ικανοποιημένο για όλα όσα είμαι.
Τα πες μου και τα φτάνει έχουν αφετηρία και τέλος στον ίδιο μου τον εαυτό σε μια προσπάθεια διαλυμένης και σχεδόν κωδικοποιημένης αυτογνωσίας.Εσύ είσαι ο πρώτος που μου δίνει κάποια «πες μου», για αρχή.
Και πίστεψε με μιλάνε στις καρδιές όλων, αυτά τα πες που έγραψες,χωρίς τα «φτάνει τόσο».
Να σου πω κάτι αληθινό; Περιμένω τις πυγολαμπίδες κάθε νύχτα κολλώντας το πρόσωπο μου στο τζάμι της κρεβατοκάμαρας.

Καλημέρα,το όνομα μου στη χώρα σου είναι:Gossamer Moonshimmer.






@ markos-the-gnostic: Είναι εκ βαθέων,ναι. Όλα όσα γράφω συνήθως είναι εκ βαθέων. Δεν κοροϊδεύω κανέναν. Μόνο εμένα.
Τα παλιά κομμάτια όλοι μας τα έχουμε πετάξει,η φυλάξει καλά, κάπου για να μην τα χαλάσει η υγρασία. Άλλοι τα καίμε,άλλοι τα ξεχνάμε. Όπου και να έχεις τα παλιά κομμάτια ποτέ δεν θα είσαι καθαρός. Υπάρχουν πάντα αυτά τα μικρά θραύσματα που έχουν κολλήσει μέσα σου.Είπαμε κάθε που αλλάζει ο καιρός τραβάνε τα μέσα μας ράμματα.







@ nosyparker: Σου είχα αφήσει την πόρτα του παραθύρου μισάνοιχτη,να μπεις. Για αυτό είδες κόκκινο. Αφού σου άρεσε περισσότερο αυτό, από όλα όσα έχω γράψει,στο χαρίζω.
Με πολλή αγάπη. Φτάνει τόσο;




@ zouri1: Και πολύ αληθινό. Σε ευχαριστώ. Και καλώς όρισες εδώ μέσα.




@ alzap:Πάνω απ'όλα εμάς του ίδιους και μετά άλλους που μοιάζουν με εμάς τους ίδιους.
Αλλά το μουρλό το αίμα κάπως πρέπει να βγει από μέσα μας...η ποίηση βολεύει.

Κολοκύθι είπε...

Καταπληκτικό.Τόσο ωμό και έντονο.

bereniki είπε...

ki egw etsi aisthanomai xwris tin palia mou zwh...
mexri na paliwsei ki auti pou zw...

eisai para polu erwteusimi, to 3ereis? eisai 3wtiko, aeriko, neraida, gorgona kai asteri mazi! toulaxiston etsi grafeis! :)

to blog sou einai apo tous logous pou xairomai pou arxisa na dbz blogs... an kai oi logoi pou to arxisa htan arketa lathos! :)

kalhmera!

*****

114ΛΕΞΕΙΣ είπε...

θα αρκεστω σε μια καλημερα και μια υπόκλιση

Nada είπε...

Υ-ΠΕ-ΡΟ-ΧΟ

candyblue είπε...

@ Κολοκύθι:Καλώς την. Σε διαβάζω εσένα. Χάρηκα που σε ακούμπησα,εύχομαι να μην σε πόνεσα τόσο ώστε να σε χάσω.



@ bereniki:Είναι πολύ όμορφο να ακούς αυτούς τους χαρακτηρισμούς από το ίδιο φύλλο. Συνήθως οι γυναίκες σωπαίνουν(πέρα από τα κυλιούνται στα πόδια μου)
Με κάνεις να έχω τρομερή αμηχανία δημοσίως. Να ξέρεις μόνο, πως στιγμές, στιγμές αυτήν την τρομερή αμηχανία την μετατρέπω σε ορμή.
Να πω σε ευχαριστώ πολύ;
Κάτι άλλο μήπως;Μπααα, φτάνει τόσο.




@ padrazo:Φτάνει τόσο...Έλα μέσα!





@ lld: Πίσω από το τζάμι είσαι?
Μα βέβαια,πίσω από το τζάμι είσαι...πίσω από κάθε μαρμαρυγή των σκέψεων μου.



@ Nada: Αν βρίσκεις κάτι τέτοιο υπέροχο,θα βρίσκεις υπέροχα και όλα τα δηλητηριώδη φίδια της αλήθεια που σέρνονται στα πόδια μας
Και μένα αυτό με ευχαριστεί γιατί σε κάνει να μου μοιάζεις.

Ανώνυμος είπε...

Χα χα χα καλή μου νεράϊδα
Gossamer Moonshimmer καλώς ήρθες!
γράφεις υπέροχα και παρασύρεις τα χέρια να σου απαντήσουν!

...πες μου και μιά ευχή:
εσύ πυγολαμπίδα ...
δείξε μου πως το είδες το λυχνάριμου πίσω απο το χνωτισμένο τζάμι απο την ανάσα μου...
έλα να μπείς μέσα μου να φωτίσεις την σκοτεινή μου πλευρά...
και έλα να σου ανοίξω την καρδιά μου και να ριζώσεις
και ν'απλώσεις τα κλωνάρια
της αγάπης και του έρωτα
στην παραμελημένη μου ψυχή...
έλα να με πάρεις στον φωτισμένο κόσμο σου...

Μαρκησία του Ο. είπε...

Συγνώμη που οι λέξεις ήταν λέξεις
και δεν ήταν σφαίρες
κραυγές γλάρων
ή παιδικές μελωδίες

καλησπέρα
ΧΧ

Ανώνυμος είπε...

Αχ βρε candy...

markos-the-gnostic είπε...

και αυτο το κολάζ έχει μια ιδιαιτερότητα...

Ανώνυμος είπε...

@Candyblue,
Καθώς σε διαβάζα με έκανες να θέλω να σε ρωτήσω να μου πεις τη λύση στο αίνιγμα σου...

candyblue είπε...

@ melomenos:Υπερβολές...Δεν είμαι νεράιδα,μια κοινή θνητή είμαι και το μόνο που έχω στις τσέπες μου είναι λέξεις..Είμαι φτιαγμένη από παραγράφους...δεν είμαι νεραιδα ή μήπως είμαι;
Να σε πάρω στον φωτεισμένο κόσμο μου;;;;Μα εκεί είσαι.


@ Μαρκησία του Ο.:Μακάρι να ήταν ήταν σφαίρες
κραυγές γλάρων
ή παιδικές μελωδίες
Κυρίως κραυγές γλάρων...θα το προτιμούσα.
Θα έρθω κάποια από αυτές τις μέρες όμως στην παραλία σου.Εκεί θα βρω κάτι από όλα αυτά.
Ίσως και όλα αυτά.


@ markos-the-gnostic: Μόνο μία είδες εσύ?


@ Άβατον:Δεν υπάρχει λύση, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει αίνιγμα.Τι είναι αυτο που βλέπεις σαν αίνιγμα;

(Τα Απομεινάρια μιας Μέρας )
@

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

Εγώ γούσταρα δακρυσμένη λέαινα! Δεν ξέρω γιατί αλλά αισθάνθηκα λες και βάδίζα αποφασιστικά στο πεζοδρόμιο τη νύχτα, με ένα περίστροφο να με ενοχλεί στο πίσω μέρος της ζώνης. Σαν να έψαχνα κούτελο εχθρού για να φιλοξενήσει τη σφαίρα μου…

Άσχετο τελείως;! Αν το φανταστείς όμως σε παράλληλο μοντάζ...
Ποια άραγε Θα ήταν η κάθαρση;…

Sigmataf είπε...

Να σου πω κάτι;
Όχι δεν φτάνει τόσο...
Τι κι αν εν τέλη φωλιάζεις στα μάτια του;
Τι κι αν οι ηρωικές πράξεις γίνονται, όταν η πάψει η ελπίδα;
Τι κι αν οι πυξίδες τρελαίνονται με τους μαγνήτες.
Όχι ρε! Δεν φτάνει μόνο τόσο.
Φτάνει κι άλλο πολύ παραπάνω, μέχρι να πεθάνουμε απο την απόλυτη καύλα, του ¨Δε φτάνει τόσο.Θέλω κι άλλο, μη σταματάς¨

Kallioph είπε...

φτάνει δεν λες τίποτα

Unknown είπε...

Θα πω μόνο μια καλημέρα
με ένα χαμόγελο, πίνοντας
καφέ αχνιστό σε μπρίκι μπακιρένιο.
Χαμόγελο ζωής και μόνο !

καλό σου πρωινό !

candyblue είπε...

@ dr.Uqbar: "Θα σωθούμε από μια γλυκύτητα στεφανωμένη με αγκάθια"

Νίκος Καρούζος

**Κάπως έτσι,κάτι τέτοιο.
Τα φτερά μου από την αχρηστία έγιναν χέρια.





@ VITA MI BAROUAK: Έλα να φτιάξουμε το τρέιλερ με το παράλληλο μονταζ.

Την ώρα που βρίσκει κούτελο το πιστόλι σου, το δάχτυλο πιέζει την σκανδάλη και το χέρι μου στο μπαμ σπάει τον καθρέφτη του μπάνιου σε χίλια κομμάτια.
Και τότε βάζεις αργά το περίστροφο στο πίσω μέρος της ζώνης σου,ενώ η νύχτα γονατίζει πληγωμένη στο μπάνιο μου μέσα στα χίλια κομματάκια καθρέφτη.
Εσύ σκύβεις πάνω στο πρόσωπο του εχθρού, που μόλις σκότωσες, και γω μυρίζω τα μαλλιά της νύχτας.Δύο πτώματα σε διαφορετικά εδάφη.
Δεν βλ;eπουμε τίποτα πια και κανέναν.
Φτάνει τόσο.




@ Sigmataf: Μου αρέσει αυτό το στιλάκι που μόλις πλάσαρες..και συ τα λες αυτά κοιτώντας τον εαυτό σου στον καθρέφτη;;
Γιατί αυτά που λέω εγώ τα λέω σε μένα, μέσα απο τον καθρέφτη...σε κανέναν άλλο.



@ Kallioph: Γιατί όμως;



@ Sailor: Θα σου έρθω για μια τζούρα και μόνο.
Σπάνια αντιστέκομαι σε χαμόγελα και ελληνικούς σε μπρίκι μπακιρένιο.

Καλημέρα και σε σένα!

xryc agripnia είπε...

Ταξιδι στη μπλε χωρα.

harlequinpan είπε...

Hey ! Is her You ?!Candyblue
Heel is the beauty of the body,
but when it met high-heeled shoes,
i am not so sure!
sometimes,it reminds me the foot-binding of China.

Καπετάνισσα είπε...

Μου θύμισες κάτι που αγαπούσα πολύ ως έφηβη. Σου χρωστώ πολλά που μου το ξαναγέννησες.
Με χαράκωνε βαθιά, σφυροκοπούσε νυχθημερόν στο μυαλό μου:

« Το πιθανότερο είναι πως δεν θα με ρωτήσει κανείς τι την έκαμα την ψυχή μου. Όμως εγώ, χρωστώ μιαν απόκριση πριν κλείσω τον έμμετρο μονόλογό μου. Λοιπόν, την ψυχή μου την έκοψα με ψαλίδι οδυνηρό σε μικρά φύλλα, μικρά χαρτιά, αστραπές μικρές και την μοιράζω στους περαστικούς……»
(Ν. Βρεττάκος)

Περπατούσα στο δρόμο κι αναρωτιόμουν πως θ' αντιδρούσαν οι ανυποψίαστοι διαβάτες σε μια τέτοια κίνηση.
-Παρακαλώ; Λίγη ψυχή να σας κόψω;
-Φτάνει τόση, να απαντούν.


(Άγνωστη λέξη ο κορεσμός στην αγάπη).

Kallioph είπε...

έλα ντε...

μήπως τελικά το φτάνει τόσο είναι ένα βήμα πριν το τέλος του παλιού και την αρχή του νέου ;

ή μήπως απλά μας προστατεύει η ψυχή επειδή δεν είμαστε έτοιμοι να φτάσουμε ακόμη πιο πέρα από το τόσο...;

ή μήπως απλά δεν υπάρχει πέρα ή πριν ή ακόμη και τώρα;

για πες

markos-the-gnostic είπε...

ναι αφού μιλώ για ιδιαιτερότητα ναι!

candyblue είπε...

@ archive:"Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -μη ελπίζεις-
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γη την χάλασες".

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης




@ harlequinpan: Tell me something insane. “I learned that the girls roll themselves in your legs and say to you that you are very polite and that they worship the shoes that you wear”. Stop. Enough.



**Yes, the girl in the coloured photo it’s me. And I think you are right. Sometimes It reminds me the foot-binding of China too.




@Καπετάνισσα: Άγνωστη λέξη ο κορεσμός και στον πόνο.
Τί όμορφη εικόνα αυτή που δημιούργησες.
-Παρακαλώ; Λίγη ψυχή να σας κόψω;
-Φτάνει τόση, να απαντούν.

Θα την πάρω μαζί μου στην επιστροφή και θα την κολλήσω στο τζάμι του αυτοκινήτου μου,κάτω απο σήμα.



@ Kallioph: Νομίζω πως τελικά μας προστατεύει η ψυχή επειδή δεν είμαστε έτοιμοι να φτάσουμε ακόμη πιο πέρα από το τόσο.
Απλά πονάει αυτό όταν είναι και το τελειωτικό.

candyblue είπε...

@ Τρίτο πνευμα: Σε ξέχασα εσένα πριν...Το "Αχ" το έκανες γιατί σε τσίμπησε η καρφίτσα της candyblue ή γιατί με κατανόησες;
Μάλλον για κάποιον άλλο λόγο.

@ markos-the-gnostic: Επιμένω. Υπάρχουν και άλλες...τις βρήκες;

Ανώνυμος είπε...

Breathe in
Breathe out


Μας έχεις διαλύσει
Λες να ξαναγεννηθούμε κοντά σου
Candyblue?
Λες να πετάξουμε το παλιό μας δέρμα?

Ανώνυμος είπε...

εσύ... ξέρεις;
πές κάτι καθησηχαστικό;

markos-the-gnostic είπε...

Επιμένω κι εγώ. Άλλο σημασίες, άλλο ιδιαιτερότητα. Εννοείς ότι είναι μια πολυ-εστιακή σύνθεση. Ας το δεχτώ...

Ανώνυμος είπε...

Κάτω από τα θρύψαλα είναι όλη ζωή
Να το θυμάσαι στο επόμενο σπάσιμο αυτό.
Εκεί αποκαλύπτονται όλα
Σε αυτά τα θραύσματα.


Βζζζζζινννννν

Ανώνυμος είπε...

εγω θα συμφωνησω με sigmataf εδω...
Δε φτανει τοσο! εκτος αν παραιτηθεις...απ'τη ζωη, απο σενα, απ΄τους αλλους...

Δε φτανει τοσο! ο δολοφονος παντα γυριζει στον τοπο του εγκληματος...
Δε φτανει τοσο! θα πονας μα ξεχνας...
Δε φτανει τοσο! ...και θα ζητας κι αλλο..
Δε φτανει τοσο! θα παιρνεις μια σταγονα ευτυχιας και θα ζητας τον ωκεανο...

και δε μου μοιαζει να παραιτεισαι αντιθετως κι ευτυχως

Ανώνυμος είπε...

Αλήθεια..ποιό κενό σου καλύπτει αυτός ο συγγραφικός οργασμός;

Διάλογοι δυνατοί που σε διαπερνούν σαν ηλεκτρόνια..αλλά δύσκολα συναντάς εκεί έξω που σκορπάς κάθε μέρα τον εαυτό σου..και εγώ..και όλοι

drskafidas είπε...

μια μερα θα ξυπνησουμε και θα 'ναι ολα ενταξει...

candyblue είπε...

@ sonotonK:Θα πετάξουμε το παλιό μας δέρμα,προσοχή μόνο μην, μέσα από αυτό, ξεπροβάλουν αγκάθια και μελανώματα.
Αλλά ναι, σίγουρα το παλιό δέρμα θα φύγει. Πάντα φεύγει μετά το καλοκαίρι.

@ melomenos:Κάτι καθησυχαστικό;
Όλα είναι ατμόσφαιρα. Τίποτα δεν είναι αληθινό. Φτιάχνουμε ιστορίες που κάποτε μπορεί να είναι κοντά στην αλήθεια μας, κάποτε όχι.
Δεν είναι πραγματικότητα τα ποστ
Δεν είναι η ζωή μας.
Είναι η μισή αλήθεια της.
Όλα είναι ατμόσφαιρα εδώ μέσα. Κατάσταση μέθης και ψυχικής λειτουργίας.
Όποιος το καταλάβει αυτό καλύτερα θα με διαβάζει χωρίς να φοβάται.
Να φοβάται, ότι όλο αυτό είναι μασίφ αλήθεια.




@ markos-the-gnostic: Εντάξει τότε.


@ κοινωφελής κώνωψ:Το ξέρω καλέ μου,το ξέρω. Εκεί βρήκα και γω την ιστορία που συνέθεσα.



@Tamara de Lempicka:Φυσικά και δεν φτάνει τόσο
Αν με ήξερες θα το έλεγες εσύ για μένα. Εδώ ισχύει η απάντηση που έδωσα πιο πάνω,στον melomeno.
Κανένας τόπος(και εννοείται ούτε καν διαδυκτιακός) δεν θα γίνει το Βατερλό των ονείρων μας
Καμιά οπισθοχώρηση
εννοείται αυτό...αλλά αυτό έχει να κάνει με την αληθινή ζωή εκεί έξω.



@Ganuma De Linarus:Πολλά κενά μου καλύπτει, όχι ένα.
Εκεί έξω, αν ρίξεις μια ματιά θα καταλάβεις τι κενό υπάρχει...μου κάνει εντύπωση που ρωτάς,εσύ συγκεκριμένα, αυτό το πράγμα.




@drskafidas:Κάθε μέρα που ξυπνάμε είναι όλα εντάξει και μετά οι άμυνες εναντιώνονται στην μπαζωμένη πραγματικότητα
Αλλά ευτυχώς υπάρχει η γραφή. Το καλύτερο enterprise που είχαμε ποτέ

Ανώνυμος είπε...

Εγώ ειδικά; Δηλαδή;

candyblue είπε...

@Ganuma De Linarus:Νόμιζα ότι ήξερες κάποια πράγματα για μένα,άρα θα καταλάβαινες τι κενά καλύπτω.
Είχαμε κάνει κάποτε μια συζήτηση.
Τέλος πάντων.
Ισχύει η απάντηση που έδωσα στον melomeno

Ανώνυμος είπε...

Προφανώς και κατάλαβα..αλλά η απάντηση που με προέτρεψες να διαβάσω επιβεβαιώνει και την μασίφ αλήθεια της απορίας μου

Ανώνυμος είπε...

Ωραίος μονόλογος. Θα μπορούσε να γίνει θέατρο. Κι εσύ, θα μπορούσες να γράφεις βιβλία, αν το ήθελες. Το θέλεις;

candyblue είπε...

@ Ganuma De Linarus:Απάντησα .Ότι άλλο θες mail me.



@ advocatus diaboli:Το θέλω πολύ. Γιατί ρωτάς όμως;
Κάτι γράφω.
Πάντα όλο και κάτι γράφω.

Sigmataf είπε...

Πρώτα απο όλους σε μένα τα λέω.
Όσο για το στυλάκι, χαίρομαι αν όντως το γούσταρες.

candyblue είπε...

@ Sigmataf: Χαίρομαι πολύ για αυτό.
Και ναι το στιλάκι όντως το γούσταρα.
Τι, ψέματα θα πω?

mortaki είπε...

Αννιώ την αυτογνωσία σιγά-σιγά...
κομμάτια ο καθρέφτης και μπορεί να κοπείς...
φτάνει για σήμερα.

candyblue είπε...

@ Mortaki: Ερωτευμενάκι, μας θυμήθηκες;;
Αν και είναι πολύ σοβαρό αυτό που λες ξέρεις πόσες φορές έχω κοπεί στην ως τα τώρα ζωή μου;;
Άστο
Μην το ψάχνεις.
Όμορφα λόγια πάλι είπες όμως...