Τετάρτη, Ιουλίου 12, 2006

OtToBrAtE rOmAnE

Ήρθε και με μάζεψε από το πεζοδρόμιο,όπως μαζεύει το σχολικό τα παιδιά.
Η βραδιά σχεδόν τροπική,γλυκιά και υγρή, αποζητούσε μια λύτρωση. Κάθισα άνετα στο ξεβράκωτο αυτοκίνητό του,τον φίλησα. Είναι ο καλύτερος μου φίλος. Κάθε φορά που σπάω με μαζεύει από το ίδιο πεζοδρόμιο και με πάει βόλτα στην ακρόπολη για να δούμε τη νύχτα μέσα από τις κολόνες.Mετά ανεβαίνουμε σε ταράτσες εγκαταλελειμμένων κτιρίων και λέμε για μας. Την ιστορία της ζωής του την άκουσα στην ταράτσα μου ένα ζεστό βράδυ του Αυγούστου. Στο ίδιο μέρος,σε μια ταράτσα δηλαδή, με άλλη θέα αυτή τη φορά και χρόνια μετά, μου εξ
ομολογήθηκε ένα μυστικό του...πάλι ήταν ζεστός μήνας,Αύγουστος νομίζω. Τρέχει κάτι με τις ταράτσες και εσάς, κύριε Λ; Καθίσαμε ώρες εκεί πάνω αδειάζοντας ένα μπουκάλι jack και κάνοντας ταξίδια στο χρόνο,μπρος-πίσω. Μα πόσα τράβηξε ο ένας πάλι μέσα από τον άλλο...Αυτή η διαδικασία που κάνουμε μου θυμίζει καθαρισμό σιφονιού,αλλά από υπολείμματα συναισθημάτων στη δική μας περίπτωση. Δεν θυμάμαι αν είχα μάτια από το τσούξιμο,γλώσσα από το σούρσιμο των λέξεων και χέρια από απο την τριβή των χαδιών. Μόνο την θέα της ακρόπολης θυμάμαι να αχνοφέγγει μέσα στην κατοχυρωμένη ακαταστασία της,προκλητικά γυμνή.Opus magnum!! Με μάζεψε στην αγκαλιά του,γελάγαμε δυνατά.
Με έβαλε στο ξεβράκωτο και πηγαίναμε...είχα τη θάλασσα δίπλα μου,θυμάμαι!
Καταλήξαμε στο Σούνιο, στις καβοκολώνες. Είχε ένα τέλειο φεγγάρι που έβαφε τα πρόσωπά μας με μια απόκοσμη χλωμάδα και γέμιζε τα σκοτάδια φως. Οι κολόνες λευκές, ψηλές ,γραμμωτές, ερέθιζαν την φαντασία μας. Τον κοίταξα με συμπάθεια και είπα νωχελικά.

«Για φαντάσου να μπορούσαμε να επισκεπτόμασταν ανενόχλητοι τα εκθέματα στις 3 το πρωί, υπό το φως των κεριών και οι φύλακες αποκαμωμένοι να κοιμούνται σε ράντζα!!! Ακόμα καλύτερα να μπορούσαμε να οργανώσουμε ομαδικά οργιακά σατουρνάλια κάτω από το φως του φεγγαριού,να ζωντανέψουν οι νύμφες και τα αγάλματα"
«Ψοφάς για παραμύθι», μου είπε με ένα ζεστό βλέμμα που κοίταζε μέσα από τον άχαρο βολβό των ματιών μου και τραβώντας τις άκρες των μαλλιών μου πρόσθεσε, «τέτοιες καταστάσεις συνδυάζουν την γαργαλιστική απόλαυση με την απογοήτευση της βιωμένης φαντασίωσης που σχεδόν πάντα αποδεικνύεται περισσότερο υπερτιμημένη από όσο υποψιαζόμαστε. Κάποτε μια περιγραφή για τις "ottobrate romane" με πήγε πολύ πιο πέρα από ότι φανταζόμουνα».
«Ίσως τελικά καλύτερα να φαντάζεσαι από το να βιώνεις. Το θέμα δεν είναι η τελετή για μένα αλλά η ανάσταση των αγαλμάτων...Φαντάζεσαι τι ιστορίες θα έχουν να μας πουν;;; πόσα θα έχουν δει με εκείνο το αβλέφαρο βλέμμα τους»,είπα χαϊδεύοντας τα γόνατα μου, είχε αρχίσει να χαράζει πια και έκανε μια σχετική δροσιά. "Ψοφάς για παραμύθι κοπέλα μου...για αυτό σε βρίσκω σπασμένη κάθε τόσο,έλα πάμε".Με άφησε στο ίδιο πεζοδρόμιο που με βρήκε, κομμάτια πάλι. Τον καμάρωνα, «πως το κάνεις αυτό τόσα χρόνια»;
Μου πέταξε τα κλειδιά που είχαν χυθεί στο πάτωμα του ξεβράκωτου αυτοκινήτου.
«Είμαι το σχολικό της σπασμένης Άννας και λέγομαι "ottobrate romane».
Το φως έσπαγε το τσόφλι της μέρας,οι μπλε ώρες αντίστροφα, μου ξύναν όλες τις πληγές. Ottobrate romane…ψέλλισα παραπατώντας...Για φαντάσου.

"ottobrate romane"ανάλογες διονυσιακού τύπου δραστηριότητες που γίνονται σε περιοχή της κεντρικής Ιταλίας.

33 σχόλια:

Ecumene είπε...

ΨΟΦΑΣ ΓΙΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ!!..
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΟΥΓΓΑΡΕΖΑ!!...


October is the best month of all for visiting Rome: the sunny days are known locally as the "ottobrate romane". In northern Italy and at higher altitudes, however, temperatures may already be quite low, particularly at night. The evenings are closing in and during the last weekend of the month the clocks go back.

Κοίτα να δεις που οι Ιταλοι
πουλανε τον Οκτωβρη τους...

Γιατί να μην το κανουμε και εμεις;

Το κειμενο να προωθηθει στην
αρμόδια υπουργο Κυρία Φάνη....

γιατί ..ΚΑΙ ΤΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ ΕΧΟΥΝ ΨΥΧΗ!....

Ecumene είπε...

CANDYBLUE! WHERE IS YOUR OCTOBER MOON?

candyblue είπε...

@ εργοτελίνα: ααα, μάλιστα για αυτό.Τελικά παρουσιάζεις μεγάλο ενδιαφέρον σαν άτομο και ναι σίγουρα είσαι δικιά μας..καλό θα ήταν να είχες και κανένα e-mail

Her life is eventless and accidental, the only particularity he has is his addiction to sugar.

This addiction can certainly be replaced by any other addiction, especially the one to drugs, which, as we know, takes up most of one's time. The film is the story of his wonderful, although somewhat unmotivated, escape from this addiction.

κάπως έτσι και γω!!!

Ανώνυμος είπε...

Candyblue θα σε παρέπεμπα στον Oscar Wild για τα περί παθών, πειρασμών και, εν τέλει, εξαρτήσεων. Δεν αναφέρω το σχετικό απόσπασμα για δύο λόγους: πρώτον αδυνατώ να βρω το βιβλίο, δεύτερον, το κοινό της ποιητικής στοάς σου, όπως έχει δείξει, μπορεί να απαγγείλει τα άπαντα του Wild από το τέλος προς την αρχή.
Οσον αφορά το κυρίως σώμα της σημερινής δημοσίευσης δεν έχω να κάνω κανένα σχόλιο, πέραν μίας ερωτήσεως. Και αν εσυ, candyblue, είσαι άγαλμα;

Nyktipolos είπε...

Το γυφτάκι είπε:
Και αν εσυ, candyblue, είσαι άγαλμα;

Ένα σπασμένο άγαλμα σε ένα πεζοδρόμιο κάτω από τον φανοστάτη, να περιμένει ένα ξεβράκωτο αυτοκίνητο να το μαζέψει...

Ecumene είπε...

Ψοφάς για Παραμύθι...
όπως όλοι οι "δικοί μας"..
Βλεπεις παντου δικους
σου ανθρωπους...
Προσεχε μπορει ξανα να απογοητευτείς...

Ως πότε θα σε παίρνει το σχολικό;;

Καθε μηνας δεν ειναι Οκτωβρης...

και για μενα τα λεω...




The problem with Candyblue is not that it presents a closed community, but that it cannot reflect the parodistic irony the novel contains. Without this, the viewer who is over thirty, hasn't read the book, never used to go to pubs such as 'Hold' or 'Tilos az Á' and eats chocolate bars ('Balaton szelet') one at a time, gets thoroughly insecure. I truly have no idea if I wasn't such a busy film-fan and didn't - out of pure snobbery - consult Hazai's writings, what kind of clues I would have had to understand what I have seen.

The end of the Millenary is the world of co-existing subcultures, many think that this will serve as a basis of the next millenary's substantial feeling of life, undertone. We cannot not accept this. We therefore have to listen to the news coming from the subcultures. O.K., I'm listening, but if I wish to see life without life, I'm going to remain with Fernando Pessoa.

o homem não sabe mais do que os outros animais; sabe menos. Eles sabem o que precisam saber. Nós não



ο άνθρωπος δεν ξέρει περισσότερα από τα άλλα ζώα - ξέρει λιγότερα! Τα άλλα ζώα ξέρουν αυτά που χρειάζεται να ξέρουν - εμείς όχι


Υ.Γ.
Το e-mail άλλους ενώνει
και άλλους χωρίζει..

θα ρθει και αυτό..

Εχεις κανει post για το nick σου;..
Μηπως ειναι απο μια γαλαζια Candy
των παιδικών μας χρόνων;..

candyblue είπε...

@ εργοτελίνα: Tο nickname μου έχει προκύψει από αλλού. Με επηρέασε η candydarling διάσημη τραβεστί και μούσα του Γουόρχολ τη δεκαετία του 70.Πέθανε από λευχαιμία,νεότατη. Εξώφυλλο στο cd «I am a bird now”του Antony and the Johnsons.
Μου είχε φανεί πολύ τραγική η ιστορία της όταν τη διάβασα και μου έμεινε αυτή η γλυκιά μελαγχολία,κάτι που μου είναι τόσο οικείο πια…κάτι που είμαι εγώ χρόνια τώρα.
Έτσι το candyblue

Για να σε χωρίσει κάτι πρέπει πρώτα να σε ενώσει.

@ Nyktipolos: και αν είμαι εγώ...μην με φοβάσαι
κάποιος θα βρεθεί να με μαζεψει.


@ γυφτάκι: Έλα να σου πω μυστικά!

Ανώνυμος είπε...

Ερχομαι candy, έρχομαι σε λίγο. Μόνο μη σπάσεις στα χέρια μου γιατί δεν θα σε ξανακολήσω. Θα γεμίσω τις τσέπες μου με κομμάτια σου και θα εξαφανιστώ προς άγνωστη, σε όλους, κατεύθυνση.

Ecumene είπε...

Aπο αμερικάνικο blog



YOURS

xryc agripnia είπε...

Μ'αρεσει πολυ το Nighthawks.Yπεροχος πινακας.Και δικαιως στολιζει αυτο το ποστ.Μπλε ωρες...

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad είπε...

Λίγοι ειναι αυτοί που δεν 'ψοφάνε' για παραμύθι. Ας μην το παράδέχονατι όλοι,ας το κρύβουν καλά.
Δεν είναι λίγοι κι αυτοί που πεθαίνουν γι'αυτο..Δε μιλάω για θάνατο φυσικό. Γι' αυτόν που τα σκοτώνεις όλα μέσα σου λεω, για να τα φτιάξεις όπως τα θες εσύ να είναι, παραμυθένια.
Καλημέρα candyblue!

Ανώνυμος είπε...

POLY WRAIO POST! TO VLEPW MEROS TOU VIVLIOU- OLO KAI KAPOU THA KOLOUSE... ARXH KAI TELOS
ALEX(EPONYMA)

Ανώνυμος είπε...

''Να ονειρεύεσαι, μου 'λεγε ένας φίλος που μ'αγαπούσε και με ήξερε καλά. Τα όνειρα, συνήθως, προδίνουν. Παραπλανούν. Καμιά φορά και σκοτώνουν. Ομως, δε γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. Δεν έχει νόημα. Δεν έχει ουσία. Να ονειρεύεσαι! Κοίτα μόνο να έχεις σταμπάρει την έξοδο κινδύνου από τα όνειρα σου. Τότε σώζεσαι.Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου; Τίποτε δεν είναι στη ζωή το
παν! Εχει και παρακάτω, έχει και άλλο. Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα''

Ecumene είπε...

Απο πού να ξεκολλήσει;;..

απο το κολλάζ;;..

εδω κολλησαμε εμεις....

θα μας μαθεις και εμας;;..

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad είπε...

*Ganuma De Linarus, αυτό που έγραψες για τα όνειρα και την έξοδο κινδύνου μου θύμησε το Walking Life.. Τι ταινία κι αυτή..!

(Apologies για το άσχετο του σχολιου..)

Ανώνυμος είπε...

Waking Life..δεν το έχω δει..animation είναι;

Ecumene είπε...

Εξοδος κινδυνου ειναι ..το χωριο blogspot

που λεει η Candie..

candyblue είπε...

@ archive: Yπέροχος πίνακας ναι, και ένας από τους αγαπημένους μου δικούς του.
Μπλε ώρες οι ώρες με το λιγότερο φως μέσα στη μέρα,η αγαπημένη ώρα της candyblue:http://jellyannadarling.blogspot.com/2006/06/skippers.html

@ 2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad:
Δεν είναι λίγοι αυτοί που πεθαίνουν γι'αυτο..σχεδόν όλοι
Για παραμύθια και ρομάντζα!
Όλοι.Κρυφά και φανερά.

@Ganuma De Linarus :"Να ονειρευομαι απ'το παράθυρο να ταξιδευω...
Να μπαίνω μεσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω!"

Τάδε έφη Λάγιος.
Απίστευτο το συναίσθημα του κομματιού που μου θύμησες με τα λόγια σου.

Mantalena Parianos είπε...

"Πώς έγινε και συγυρίσαμε τον τόπο μας με ένα πέτρινο χέρι;
Τα βράδυα, τα αγάλματα βγαίνουν απ' τα πηγάδια και ανεβαίνουν στα δέντρα"

Ρίτσος

Αυτό μου ξύπνησε το ποστ σου...
Mια φορά στο Λύκειο που με έβαλε η φιλόλογος να διαβάσω το "παρακάτω" μάθημα και ήταν αυτό το ποίημα, διαβάζοντάς το, έβαλα τα κλάματα μπροστά σε όλη την τάξη.

:)

Ανώνυμος είπε...

Candyblue δεν είναι δικά μου..μην τρελαθούμε
Από την βαρκάρισα της χίμαιρας είναι...

GLOBAL είπε...

εικόνα μου ήρθε σπασμένο το σημείο της καρδιάς ενός αγάλματος, κι εγώ με σάλιο να το φτύνω και να προσπαθώ να το κολλήσω πίσω, να αγαπήσει πάλι κι αυτό και μέσα από αυτό κι εγώ...

candyblue είπε...

@ global:Τι πιο όμορφο από αυτά τα λόγια,τα λόγια ΣΟΥ
Πόσος καιρός πάει;Όμορφη Νεφέλη μου.

GLOBAL είπε...

φτου στο άγαλμα, φτου σε σένα, φτου σε σένα, φτου σε όσους, όποιους, εκείνους, και τους άλλους.

Rodia είπε...

Εμένα μου άρεσε το ξεβράκωτο τουτού! Φαντάστηκα να σέρνονται τα βρακιά του στην άσφαλτο, να μπερδεύονται στις ρόδες και να προχωράει κούτσα κούτσα πεδικλωμένο το φουκαριάρικο! Ενα ντεσεβό ίσως.. σαν ανοιχτή κονσέρβα κάπως...

Καλως σε βρήκα candyblue:-)
(ας όψεται η Εργοτελίνα με το εξερευνητικό της δαιμόνιο!)

*** Εργοτελίνα, εμείς προσπαθούμε να πουλήσουμε το Φλεβάρη μας βρε! Οταν τελειώσουμε με τις διακοπές, ανεβάζω ανακοίνωση για το Φλεβάρη του 2007.. περιμένετε!!!

candyblue είπε...

@ Mantalena Parianos: Τότε...
Τώρα είναι αλλιώς, σε ακούμε όλοι και με μεγάλη ευαισθησία!

χαίρομαι που μετά από 30 post σε ξαναβρήσκω στα comment μου.

@ Rodia :Σε παρακολουθώ καιρό..και χαίρομαι που πέρασες απο τα μέρη μου και άφησες ίχνη ,μα πιο πολύ χαίρομαι που βλέπω την περιστροφή της ρόδας σου να καταλαμβάνει λίγο απο το χώρο μου.Δεν είναι μόνο η Εργοτελίνα (γαμώ τα παιδιά ε?) με το εξερευνητικό της δαιμόνιο είναι και άλλοι πολλοί, όπως ο oldboy που με έκαναν να χαζεύω την ημιτελή σου ρόδα.

Καλώς σε δέχτηκα και γω λοιπόν.

Και όχι το αυτοκίνητο του φίλου μου δεν είναι ένα ντεσεβό(πολύ όμορφη εικόνα η εικόνα σου) απλά δεν έχει σκέπη.Κιεγώ το λέω έτσι για να τον νευριάσω.


@ Ganuma De Linarus :Ναι,το κατάλαβα απλά σου είπα τι μου έφερε στο νου το σχόλιο σου..Εσύ το έγραψες άρα βιάστηκα να κάνω τις λέξεις δικές σου.
Πες το και στη βαρκάρισα ναι;

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος είπε...

ένα ξεβράκωτο αμάξι...
ταράτσα, βράδυ Αυγούστου και jack..
ανάσταση αγαλμάτων...
η σπασμένη Άννα και η συναρμολόγησή της...

βροχή οι εικόνες...
βροχή τα συναισθήματα...

και ξαφνικά το τραγούδι του Λάγιου...
αυτό δεν ήταν παραμύθι... το υπέροχο ταξίδι μου, Τετάρτη πρωί, σ' ένα μπλογκ ήταν...

giftaki είπε...

Ρε συ candy εγώ που δεν ξέρω εγγλέζικα έχω πρόβλημα με το word verification. βγάλτο

Ecumene είπε...

Καλά μην περιμένεις να σου απαντήσει
μια υπεροπτική βαζελίνα...

πάλι για σακούλες θα σε στείλει....

και θα σε πει και αναλφάβητο Παοκτζή....

Να βαλει πες της βεριφικασιον
με ελληνικα γραμματα....

candyblue είπε...

@ εργοτελίνα: EEEE...έρε, έτσι και το πιάσω στα χέρια μου δεν θα βγει με ανοιχτά ματια...

Είδες τι κάνει στο blog του έτσι;;
Ο απατεώνας!

@ αλαφροίσκιωτος: Να σαι καλά...μακάρι πάντα να σε ταξιδεύω,κάθε μέρα της εβδομάδας,ευχαρίστησή μου

Ecumene είπε...

Γυφτάκι είναι τί περιμένεις;;..

βοήθεια ζητά...τον παιδοψυχολόγο του...

Αραγε να ακουει η Κουτσίκου;;..

giftaki είπε...

Εργοτελίνα, θα ομιλώ πλέον μέσω του blog μου και των αναγνωστών μου. Εκεί η εκφορά του λόγου είναι ελευθέρα, αλλά δεν υπάρχει ελευθεριότης.
Σε ευχαριστώ, και εδώ, για τη στήριξη

Ecumene είπε...

Γιατί εδω ποιος σε εμποδίζει;;...

το Verification
ειναι κουραστικο αλλα κανει

το βεριφικημένο πιο εξυπνο....


θα βαλεις καποιο avatar σαν αυτό;;

να γουσταρουμε;;..

giftaki είπε...

Ευχαριστώ!