ΣτΟ πΑτΡιΚό

Είμαι στο πατρικό μου…στο σπίτι που μεγάλωσα....Μόλις πότισα τα φυτά της μαμάς. Τα φυτά ξαφνικά έγιναν κάποιου άλλου. Της μαμάς, στην παρούσα φάση. Ο αδερφός μου λείπει στην Κρήτη για ένα σεμινάριο και οι γονείς μου στο εξοχικό κάποιων αιώνιων φίλων τους, άγνωστο πότε θα επιστρέψουν. Είμαι μόνη, δίπλα μου η γάτα της μαμάς κουνάει την τεράστια ουρά της. Το σπίτι είναι πολύ μεγάλο, με πολλά δωμάτια και τεράστια μπαλκόνια, σε τέτοιες ερημικές στιγμές σου φαίνεται κάπως. Μακάρι να μπορούσα να σου δείξω που μεγάλωσα, το δωμάτιο μου,την ασύλληπτη θέα της ταράτσας όπου ξημερωνόμουνα με φίλους και γκόμενους, όταν έλειπε η μαμά, καλή ώρα...η γιαγιά...Α ναι! Ήταν και η γιαγιά τότε. Τότε, που όλα ήταν όπως έπρεπε και οι θάνατοι δεν είχαν ακόμα ξεκινήσει. Το δωμάτιο της γιαγιάς έχει γίνει ένα δεύτερο καθιστικό, για την μαμά. Ηρεμώ όταν έρχομαι εδώ. Συγκεντρώνομαι και ονειρεύομαι άπληστα. Απολαμβάνω το άδειο σπίτι αφουγκράζομαι παλιούς ήχους που νόμιζα ότι δεν θα ξανάκουγα ποτέ πια. Κι όμως είναι όλα ακόμα εδώ...και γω ακόμα εδώ με εκείνο το ονειρικό βλέμμα και το μυαλό φρεγάτα... Αν κάπνιζα τώρα θα ήθελα ένα τσιγάρο να το έκανα εδώ, έξω στην ταράτσα. Στην τεράστια ταράτσα με τα πολλά φυτά και την θάλασσα να με παρακαλάει να της ρίξω μια ματιά από κάτω. Τόσες μνήμες. Τόσα γεγονότα και τόσες ιστορίες,έρχονται κατά πάνω μου, τσακίζονται και φεύγουν. Το παρελθόν μου όλο είναι ακόμα εδώ, η σάρκα του κορμιού μου οι μνήμες που πάντα με σπιτώνουν. Εδώ ο Λ. μου είπε την ιστορία του. Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη νύχτα και τόσες άλλες που δεν ξέρεις και σχεδόν και γω ξέχασα πια Είμαι πολύ συγκινημένη γιατί εδώ έχω οίστρο, τον οίστρο που άφησα φεύγοντας απότομα και ακόμα πιο πολύ ευχαριστημένη που όλοι θα λείπουν. Θα είμαι μόνη σε δύο σπίτια!!!
Τι έμπνευση! Δεν θα ξέρω που να σεργιανίσω την μοναχικότητα μου, στο τώρα ή στο χτες; Θα ξανάρθω....και θα γράψω άλλη μια φορά από δω, από το δωμάτιο του αδερφού μου,με συντροφιά μια απίστευτα πρόστυχη θέα και την ουρά της γάτας που λαγοκοιμάται. Ξαποσταίνω λίγο το βλέμμα μου, μακριά από την οθόνη του υπολογιστή. Η πόλη σαν τεράστιο πιάτο άναψε όλα της τα φώτα. Οι μπλε ώρες την κάνουνε σιγά- σιγά. Ακούω το τσικ- τσικ του νερού καθώς το χώμα το ρουφάει,αναπτύσσεται εκεί η ζωή. Αναπνέουν τα φυτά ξανά και αφήνουν με την εκπνοή τους μια υγρή δροσιά. Αναπνέουν τα φυτά...το χώμα μαλακώνει. Κάποτε εδώ υπήρχε κόσμος,κάποτε και συ είχες κόσμο που σε πρόσεχε. Εκεί που μεγαλώσαμε υπήρχε κόσμος και μια μήτρα από όπου κατεβήκαμε. Ναι και μια μήτρα! Άκου το τσικ- τσικ! Ρουφάει το νερό το χώμα και δίνει ζωή. Και νύχτωσε και δεν αντέχω άλλο πια. Και δεν αντέχω πια, έχασα και τη γάτα. Και τη νιότη μου και εκείνο το πρόσωπο που όλο λαχταρούσε να δει τις πανσελήνους και να ζευγαρώσει τα χέρια του σε άλλα χέρια και να προσευχηθεί για το καλοκαίρι το καλοκαίρι που δεν τελείωνε ποτέ, τότε. Ποτέ τότε. Τώρα δεν υπάρχει κανένα καλοκαίρι πουθενά. Ούτε έξω, ούτε εδώ. Έχασα την γάτα της μαμάς, μα που πήγε, αφού πριν κοιμότανε κάτω από την καρέκλα. Είδε κανείς τη γάτα; Την δική μου γάτα; Πεθαμένη καιρό τώρα. Αν φωνάξω «γιαγιάαα», ποιος θα βγει; Α μπε μπα μπλομ, φτου και βγαίνω. Κανείς, κανείς. Μονό το σώμα μου λευκό ακόμα. Ακόμα χωρίς ήλιο.
Καληνύχτα ,δεν ανήκω πουθενά