Δευτέρα, Ιουλίου 17, 2006

ΣτΟ πΑτΡιΚό


Είμαι στο πατρικό μου…στο σπίτι που μεγάλωσα....Μόλις πότισα τα φυτά της μαμάς. Τα φυτά ξαφνικά έγιναν κάποιου άλλου. Της μαμάς, στην παρούσα φάση. Ο αδερφός μου λείπει στην Κρήτη για ένα σεμινάριο και οι γονείς μου στο εξοχικό κάποιων αιώνιων φίλων τους, άγνωστο πότε θα επιστρέψουν. Είμαι μόνη, δίπλα μου η γάτα της μαμάς κουνάει την τεράστια ουρά της. Το σπίτι είναι πολύ μεγάλο, με πολλά δωμάτια και τεράστια μπαλκόνια, σε τέτοιες ερημικές στιγμές σου φαίνεται κάπως. Μακάρι να μπορούσα να σου δείξω που μεγάλωσα, το δωμάτιο μου,την ασύλληπτη θέα της ταράτσας όπου ξημερωνόμουνα με φίλους και γκόμενους, όταν έλειπε η μαμά, καλή ώρα...η γιαγιά...Α ναι! Ήταν και η γιαγιά τότε. Τότε, που όλα ήταν όπως έπρεπε και οι θάνατοι δεν είχαν ακόμα ξεκινήσει. Το δωμάτιο της γιαγιάς έχει γίνει ένα δεύτερο καθιστικό, για την μαμά. Ηρεμώ όταν έρχομαι εδώ. Συγκεντρώνομαι και ονειρεύομαι άπληστα. Απολαμβάνω το άδειο σπίτι αφουγκράζομαι παλιούς ήχους που νόμιζα ότι δεν θα ξανάκουγα ποτέ πια. Κι όμως είναι όλα ακόμα εδώ...και γω ακόμα εδώ με εκείνο το ονειρικό βλέμμα και το μυαλό φρεγάτα... Αν κάπνιζα τώρα θα ήθελα ένα τσιγάρο να το έκανα εδώ, έξω στην ταράτσα. Στην τεράστια ταράτσα με τα πολλά φυτά και την θάλασσα να με παρακαλάει να της ρίξω μια ματιά από κάτω. Τόσες μνήμες. Τόσα γεγονότα και τόσες ιστορίες,έρχονται κατά πάνω μου, τσακίζονται και φεύγουν. Το παρελθόν μου όλο είναι ακόμα εδώ, η σάρκα του κορμιού μου οι μνήμες που πάντα με σπιτώνουν. Εδώ ο Λ. μου είπε την ιστορία του. Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη νύχτα και τόσες άλλες που δεν ξέρεις και σχεδόν και γω ξέχασα πια Είμαι πολύ συγκινημένη γιατί εδώ έχω οίστρο, τον οίστρο που άφησα φεύγοντας απότομα και ακόμα πιο πολύ ευχαριστημένη που όλοι θα λείπουν. Θα είμαι μόνη σε δύο σπίτια!!!
Τι έμπνευση! Δεν θα ξέρω που να σεργιανίσω την μοναχικότητα μου, στο τώρα ή στο χτες;
Θα ξανάρθω....και θα γράψω άλλη μια φορά από δω, από το δωμάτιο του αδερφού μου,με συντροφιά μια απίστευτα πρόστυχη θέα και την ουρά της γάτας που λαγοκοιμάται. Ξαποσταίνω λίγο το βλέμμα μου, μακριά από την οθόνη του υπολογιστή. Η πόλη σαν τεράστιο πιάτο άναψε όλα της τα φώτα. Οι μπλε ώρες την κάνουνε σιγά- σιγά. Ακούω το τσικ- τσικ του νερού καθώς το χώμα το ρουφάει,αναπτύσσεται εκεί η ζωή. Αναπνέουν τα φυτά ξανά και αφήνουν με την εκπνοή τους μια υγρή δροσιά. Αναπνέουν τα φυτά...το χώμα μαλακώνει. Κάποτε εδώ υπήρχε κόσμος,κάποτε και συ είχες κόσμο που σε πρόσεχε. Εκεί που μεγαλώσαμε υπήρχε κόσμος και μια μήτρα από όπου κατεβήκαμε. Ναι και μια μήτρα! Άκου το τσικ- τσικ! Ρουφάει το νερό το χώμα και δίνει ζωή. Και νύχτωσε και δεν αντέχω άλλο πια. Και δεν αντέχω πια, έχασα και τη γάτα. Και τη νιότη μου και εκείνο το πρόσωπο που όλο λαχταρούσε να δει τις πανσελήνους και να ζευγαρώσει τα χέρια του σε άλλα χέρια και να προσευχηθεί για το καλοκαίρι το καλοκαίρι που δεν τελείωνε ποτέ, τότε. Ποτέ τότε. Τώρα δεν υπάρχει κανένα καλοκαίρι πουθενά. Ούτε έξω, ούτε εδώ. Έχασα την γάτα της μαμάς, μα που πήγε, αφού πριν κοιμότανε κάτω από την καρέκλα. Είδε κανείς τη γάτα; Την δική μου γάτα; Πεθαμένη καιρό τώρα. Αν φωνάξω «γιαγιάαα», ποιος θα βγει; Α μπε μπα μπλομ, φτου και βγαίνω. Κανείς, κανείς. Μονό το σώμα μου λευκό ακόμα. Ακόμα χωρίς ήλιο.
Καληνύχτα ,δεν ανήκω πουθενά

22 σχόλια:

GLOBAL είπε...

Η Αθήνα μου...μου μου μου η Αθήνα μου, με φωνάζει να γυρίσω.

GLOBAL είπε...

Kαι κάτι ακόμα, στο μυαλό μου ακόμα το τραγούδι που μου είχε χαρίσει:
"φεύγει από, φεύγει από την Αθήνα το κορίτσι που αγαπώ, Μάνο Χατζιδάκι μου.." και τον Δεληβοριά να το τραγουδά λίγες μέρες μετά την πρώτη μου επιστροφή μακριά του. Γύρισα με τόση λαχτάρα εκείνον τον Φλεβάρη, και μου την πήρε την Αθήνα μου...

candyblue είπε...

@ globalitsa: Και όπως προείπα θα γράφω κάθε μέρα για την Αθήνα,θα σε πιάσει τέτοια νοστάλγια,που τελικά θα γυρίσεις...

Ανόητο αγόρι, φέρε πίσω την Αθήνα της
μην σηκωθεί όρθια και σε κατασπαράξει μέσα στα ζεστά τσιμέντα της.

Ανώνυμος είπε...

Ο Ν.Μ είχε κάθε λόγο να πιστεύει ότι ο 55ετής γάμος των γονιών του ήταν καλός. Είναι λοιπόν εντελώς απροετοίμαστος όταν, μερικούς μήνες μετά τον αναπάντεχο θάνατο της μητέρας του, ο πατέρας του τηλεφωνεί για να αναγγείλει ότι πάει να ζήσει στην Πάτρα, μαζί με τη γραμματέα που είχε πριν 40 χρόνια. Ο Ν. που ήταν συνδεδεμένος με τη μητέρα του αλλά όχι και με τον πατέρα του, μένει εμβρόντητος. Όταν το πατρικό σπίτι πουλιέται, ο Ν. συνειδητοποιεί ότι του μένουν μόνο λίγες εβδομάδες μέχρι ο πατέρας του να φύγει και μια ζωή αναμνήσεων να μπει για πάντα σε κουτιά. Παίρνει την κάμερά του και πηγαίνει στη Λάρισα αποφασισμένος να μάθει πιο πολλά για τον γάμο των γονιών του και γι’ αυτόν τον «άγνωστο» που είναι ο πατέρας του. Μέσα από εις βάθος συζητήσεις και την απρόσμενη ανακάλυψη των ημερολογίων που κρατούσε η μητέρα του για 35 χρόνια, ο Ν. καταφέρνει ν’ αποδεχθεί τους γονείς του, οι οποίοι είναι πολύ πιο πολύπλοκοι και προβληματικοί απ’ όσο φανταζόταν.

(Μία μικρού μήκους, παλιά εργασία μου στη Γερμανία. Επειδή όμως ο νους είναι οικουμενικός κάτι παρόμοιο είδα και στο φετεινό φεστιβάλ ντοκυματέρ)

giftaki είπε...

Ελπίζω στο τέλος της ταινιας που περιγράφει η συνάδελφος, ο Ν. να πέφτει κλαίγοντας μπροστά στα πόδια του πατέρα του και να τον ευχαριστεί επειδή έμεινε τόσα χρόνια με μία γυναίκα χωρίς να τη θέλει, ίσως επειδή είχε παιδί μαζί της.
Τα παιδιά κρίνουν πολύ αυστηρά τους γονείς τους, ειδικά τον πατέρα τους.

Candyblue είσαι τυχερή. Εγώ δεν μπορώ να πάω στο πατρικό μου, φοβάμαι τα φαντάσματα.

candyblue είπε...

@ γνωστή συναδέλφισσα: Είναι μια πολύ ανθρώπινη και καθημερινή πλέον ιστορία...που μέσα στην απλότητα της φαντάζει τρομερά συναρπαστική. Θα ήθελα κάποτε αν τη δω.

Δεν έχει και άδικο όμως το γυφτάκι…για σκέψου το λίγο!!

@ γυφτάκι: Σε πύργο έμενες ή μέσα σε καμιά ιστορία του Πόε;
Εμένα έχει θαμμένες γάτες στην πιλοτή και κρυμμένα βλέμματα κάτω από φρεσκομπογιατισμένους τοίχους.


Θα μου τα δείξεις μια μέρα;

τέλσον είπε...

Global, να κάτσεις στα αυγά σου, η Αθήνα δεν θα φύγει από την θέση της...αν και τώρα που το σκέφτομαι δε θα ήταν και κακή ιδέα...

Candyblue, τα κολάζ σου με τσακίζουν, μόλις σε ανακάλυψα, λέω αν σε διαβάζω συχνότερα

Ανώνυμος είπε...

Είμαι μία ταινία που ο πατέρας δικαιώνεται και ο γιος συγχωρεί!
candyblue, όταν μαζευτούμε μετά τις διακοπές θα ανταλλάξουμε τις δουλείες μας...

Σημ.
Το συγκεκριμένο ταινίακι έγινε σε πολύ μικρή ηλικία λίγο μετά την εφηβεία

alex είπε...

Μύρισε καλοκαιρινή μεσημεριανή ώρα με το πρόσωπο στο μωσαϊκό και νύχτα ανάσκελη σε φρεσκοπλυμένα σεντόνια να μετράς από τις ρίγες των παντζουριών τα περαστικά αυτοκίνητα.Τότε που με καταδίωκε η ιδέα του να φύγω από το πατρικό και να απαρνηθώ μαζί με τη μυρωδιά του συγκεκριμένου μαλακτικού τη σιγουριά του.

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad είπε...

Όπου κι αν πηγαίνουμε, ό,τι κι αν κάνουμε, πάντα κάπου εκεί πίσω ξαναγυρνάμε καθε λίγο. Σαν ένας λογαριασμός που ποτέ δεν κλείνει. Στα πάντα εκεί γύρω χρωστάς και σου χρωστάνε. Κι αυτό άλλοτε κατάρα κι άλλοτε ευχή μοιάζει.

Ανώνυμος είπε...

Εχεις δίκιο για αυτήν την ταράτσα...την έχω ζήσει και εγώ...Στρωμένη με χιόνι, καλλυμένη με άστρα και άγουρα φιλιά με υπόκρουση Παπακωσταντίνου, άλλες φορές ζεστή και γεμάτη λόγια και μυρωδιά απο κεράκια σιτρονέλα, άλλες φορές μεταμορφομένη σε αεροδιάδρομο για επίδοξους χαρταετούς των παιδικών μας χρόνων....
Να ξέρεις δεν είναι μόνο δικιά σου αυτή η ταράτσα!!!!!!!Μάγισσα.

Μαρκησία του Ο. είπε...

Δεν είναι πολύ όμορφο να έχεις 2 σπίτια;

καλή εβδομάδα :)

ΧΧ

Ανώνυμος είπε...

''Είναι άσχημη πόλη η Αθήνα
Κρύβει μια ανέκφραστη οδυνηρή αλήθεια
Γι' αυτό την αγαπώ κι ό,τι κι αν γίνει
Εγώ εδώ θα μείνω
Πατησίων, Σταδίου, Ακαδημίας
Δρόμοι που ξεπουλάμε τον γυάλινο εαυτό μας
Και ξέρουμε ποιό κομμάτι μας
Θα μοιραστεί στα δύο
ποιό πλακόστρωτο
Θα μοιραστεί τη διαύγειά μας''

Ω.Σ.

Ecumene είπε...

Eπιστροφη στο πατρικό......

Επιστροφή στις παραδόσεις?;.......

candyblue είπε...

@ τέλσον:Και γω το ίδιο λέω να με διαβάζεις συχνότερα. Σαν αντιβίωση πρωί μεσημέρι και βράδυ

Με ευχαριστεί ιδιαίτερα που σου αρέσουν τα κολάζ μου.

@ alex: Μμμμμμμμ, εμένα μου μύρισε σκορβουτική νοσταλγία πάλι με αυτό που μου έγραψες.

@ 2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad: Λογαριασμός που ποτέ δεν κλείνει πράγματι…και καμιά φορά πληγή. Που ποτέ δεν κλείνει.


@ ίχνη:ε ναι λοιπόν είμαι μια Μάγισσα. Και συ εσύ τι θες να είσαι εκεί πάνω? Τι θες να είσαι την επόμενη φορά που θα σε ανεβάσω σε αυτή την ταράτσα;;

@ Μαρκησία του Ο. Αν είναι λέει...χώνεις άνετα όλες τις μέρες της εβδομάδας χωρίς παράπονο!
Καλή εβδομάδα και σε σένα!!

@ Ganuma De Linarus: Άσχημη και ζηλιάρα κάθε φορά που την αφήνω βάζει τα καλά της,ανάβει τα φώτα της και με τρελαίνει. Με εκδικείται επειδή πιστεύει ότι τη χρησιμοποιώ σαν ευκαιριακή ερωμένη και ύστερα πάντα την εγκαταλείπω


@ Ergoteline: Εξαρτάται πως το εννοείς?
Μια επιστροφή κατά κει μεριά πάντως όλοι λίγο πολύ την έχουμε

Δικαίωμα!

Ανώνυμος είπε...

Έτσι και αλλιώς σε αυτά που αρνείσαι..πάντα επιστρέφεις..
νομτελειακά ας πω κάνοντας μια υπέρβαση

Καπετάνισσα είπε...

Ό,τι χρωστάω, ό,τι μου χρωστούν, ό,τι ανέλπιδα χρεώνω είναι μια χαμένη παιδικότητα.

Το σπιτικό-αγκαλιά, το σπιτικό-αποδοχή, οι γονείς που συγχωρούν και συγχωρούνται.

Φοβάμαι πως όταν τα καταφέρω, αυτοί δεν θα'ναι εδώ.

Και, κάτι μου λέει πως αυτό, δεν είναι μόνο δικό μου "προνόμιο".
Όλοι μας σέρνουμε μια παιδικότητα που σταλάζει παράπονο.
Μέχρι τα βαθιά μας γεράματα θα το κάνουμε.

Σ' αυτό που, άλλοι πιά, θ' αποκαλούν "πατρικό" τους...

candyblue είπε...

@ Καπετάνισσα:Επέστρεψες και συ στα πάτρια εδάφη;; καλώς ήρθες λοιπόν στο σπίτι-αγκαλιά στο σπιτικό-αποδοχή.

@ Ganuma De Linarus:
"Έτσι και αλλιώς σε αυτά που αρνείσαι…πάντα επιστρέφεις"

Μεγάλη κουβέντα είπες και προκλητικά αληθινή
Εγώ το λέω αλλιώς, ότι σταυρώνεις το προσκυνάς

GLOBAL είπε...

Candyblue, ο Τέλσον είναι σωστός.
Ήρθα για λίγη ακόμα Αθήνα, πήρα δόση και πάω πάλι στον ανεμιστήρα μου...

candyblue είπε...

@ globalitsa μου ,έλα να μετακομίσεις εδώ...φέρε και τον ανεμιστήρα.
μήπως να έρθουμε εμείς μέχρι πάνω..
Σαν απαγωγείς...
Ναι, ναι αυτό θα γίνει και θα σε δέσουμε στη βάση-κατάρτι του ανεμιστήρα.Ετσι θα σε φέρουμε από πάνω

Ανώνυμος είπε...

Βζιιιιιινννν
βζιιιιιννννννννν
Είμαι ένα καλό κουνούπι
Είδα τις παλλόμενες μοβ φλέβες σου
Μοιάζουν πολλοί με τις φλέβες των λέξεων σου
Γυμνές όλες,κάτω από ένα μελαγχολικό μπλε αμπαζούρ
Να ρουφήξω το αίμα τους?


Άφησες το παράθυρο της ταράτσας ανοιχτό και μπήκα.
Με ακούς?

candyblue είπε...

Χμμμμ...

ύποπτη η εντιμότητα σου..
Θυμάσαι το autan?