Παρασκευή, Ιουλίου 14, 2006

ΑκΑρΙαΙα ΑνΤίΔρΑσΗ



Ήμουνα λέει μια λευκή γάζα πίσω στην πλάτη του... Όταν τον άκουσα να ανακοινώνει ότι οι Ισραηλινοί συνελήφθησαν σε λιβανικό έδαφος όπου είχαν εισχωρήσει. Ήμουνα μια λευκή γάζα κολλημένη, όταν έμαθα ότι τον φώναξε μέσα και του είπε, «Σήμερα θα απαχθείς. Θα κλαίει η μάνα σου και θα χτυπιέται,εσύ πήγαινε όσο πιο μακριά θες,στρατιώτη του Ισραήλ, αλλά να ξέρεις αγνοείσαι για μας...και μεις θα κάνουμε τα πάντα για να σε βρούμε. Θα σε ψάξουμε, θα μπούμε στο Λίβανο με τα τανκς αν χρειαστεί και θα σε πάρουμε πίσω». Ο στρατιώτης κούνησε καταφατικά το κεφάλι, τον κοίταξε χωρίς σημασία και έφυγε. Τότε αυτός φώναξε μέσα και τους άλλους δύο. Η Χεζμπολά ανακοίνωσε ότι σκοτώθηκε μαχητής της, ότι οι δύο στρατιώτες που συνέλαβε είναι ασφαλείς σε μακρινή από το Ισραήλ περιοχή και θα επιστραφούν αν το Ισραήλ ελευθερώσει τους Άραβες κρατούμενους... Ωστόσο, αργά το βράδυ η κυβέρνηση του Ισραήλ διεμήνυσε ότι δεν προτίθεται να προχωρήσει σε ανταλλαγή κρατουμένων. Και τότε θυμήθηκα την πληγή, θυμήθηκα την αιτία της ύπαρξης μου σε αυτήν την πλάτη, μετά από πολλά χρόνια, πάνε 20 θαρρώ.
«Δεν μπορούμε να διαπραγματευτούμε με τρομοκρατικές οργανώσεις», δήλωσε ο Γιντεόν Μέιρ, υψηλόβαθμο στέλεχος του ισραηλινού υπουργείου Εξωτερικών.

Ήμουνα λοιπόν κολλημένη στο πίσω μέρος της πλάτης του, αυτό που ενώνει το μπρος με το πίσω της καρδιάς, όταν ξεκίνησε να ματώνει η πληγή.
Και μάτωνα, όλο και περισσότερο,όλο και πιο πολύ βάραινα σαν στουπί στο πίσω μέρος της πληγής, όταν Ισραηλινά αεροπλάνα βομβάρδισαν θέσεις της Χεζμπολά βαθιά στο Λίβανο και γέφυρες, όταν η μυρωδιά του πολέμου είχε κάνει τις άκρες μου να θέλουν να ξεκολλήσουν από αυτή την πλάτη πια...δεν άντεχα να βλέπω όλους αυτούς τους κατοίκους των ισραηλινών πόλεων στα σύνορα με τον Λίβανο να κατεβαίνουν σε καταφύγια, καθώς η Χεζμπολά απαντούσε με δεκάδες ρουκέτες και πυρά πυροβολικού. Και τότε θαρρώ ήταν που η πληγή με πέταξε μαζί με όλο το αίμα της και βρέθηκα χάμω στο ανισόπεδο έδαφος και είδα καθαρά τις Ισραηλινές δυνάμεις να εισβάλουν στο νότιο Λίβανο, υποστηριζόμενες από άρματα μάχης .Είδα αυτούς που σκοτώθηκαν. Βοές. Δεν άκουγα πια,με πάτησαν όλοι, τόσο που μαύρισα από σάπιο
κολλημένο αίμα και μαύρες πατημασιές, ενώ το καλοκαίρι γινόταν έντονο φθινόπωρο με χοντρές ψιχάλες και το κλίμα άλλαζε με γοργούς ρυθμούς και όλοι κλαίγανε και όλα χανόντουσαν και στα αυτιά μου ο Εμπειρίκος κοιτάζοντας με υπεροπτικά, που ήμουν τόσα χρόνια κολλημένη πίσω από αυτην την πλάτη, μου έλεγε από την Οκτάνα: «άγνωστον αν θα εγκαταλειφθή, ή αν θα υφίσταται καν στα χρόνια εκείνα, ή αν, απέραντη και κενή, θα διατηρηθή ως δείγμα μιάς ελεεινής, μιας αποφράδος εποχής, ή ως θλιβερόν μουσείον διδακτικόν, πλήρες παραδειγμάτων πρό αποφυγήν. Εκείνο που είναι βέβαιον είναι ότι η Νέα Πόλις θα οικοδομηθή, ή μάλλον θα δημιουργηθή, και θα είναι η πρωτεύουσα του Νέου Κόσμου, εις την καρδιά του μέλλοντος και των ανθρώπων, μετά χρόνια πολλά, οδυνηρά, βλακώδη και ανιαρά, ίσως μετά μιαν άλωσιν οριστικήν, μετά την μάχην την τρομακτικήν του επερχομένου Αρμαγεδδώνος".
Ξύπνησα ιδρωμένη, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί αυτός ο Ιούλιος μας βγήκε έτσι,δεν ανέπνεα σωστά και δεν ήταν μόνο από τον εφιάλτη.

13 σχόλια:

GLOBAL είπε...

βάραινα σαν στουπί στο πίσω μέρος της πληγής κ

αυτό από μόνο του τα λέει όλα.

Ανώνυμος είπε...

Σε κάθε πόλεμο (οποιαδήποτε μορφής) αυτός που τον ξεκινά δε λέει τα πραγματικά αίτια για τα οποία γίνετα, αλλά βρίσκει πάντα αφορμές κ δικαιολογίες που γίνονται πιστευτές από πολλούς. Και πάντα υποστηρίζει ότι αυτός ο πόλεμος γίνεται για το καλό όλων...
Ξεχνά να πει όμως
''ότι ο πόλεμος δεν κάνει τα αγόρια άντρες, κάνει τους άντρες νεκρούς''
και να προσθέσω στο σχόλιο του Αυστραλού Στρατιωτικού Κεν Γκιλέσπι
'' και τα παιδιά κ τις γυναίκες ''.

Τελειώνοντας θα μοιραστώ κάτι που μου είχε πει ο πατέρας μου όταν ήμουν μικρή στην ερώτηση μου τι είναι θεός(ίσως ακούγεται λίγο άσχετο αλλά μπορεί και όχι)
''Ήμουν 13ετών κ μου είχαν δώσει ένα όπλο για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου σε μία έφοδο των γερμανών. Το βράδυ κοιμήθηκα μόνος σ' ένα νεκροταφείο. Ήμουν πολύ φοβισμένος κ έκλαιγα συνεχώς. Τότε σκέφτηκα ο θεός ο δικός μου θέλει να σωθώ ή ο δικός τους?''

Πήρα πολλές απαντήσεις και ως έφηβη αλλά και ως γυναίκα τώρα!

Καλημέρα σου...

Nyktipolos είπε...

Στη γειτονιά μας πέφτουν βόμβες


Η πρώτη βόμβα έπεσε στη Σίφνο. Νομίζω κάνα δυο έπεσαν στην Ύδρα. Τα άρματα μάχης περνάνε στριγγλίζοντας από την Άνδρο. Τις νύχτες δεν φτάνουν ως εδώ τα ουρλιαχτά των ακρωτηριασμένων, αλλά είναι τόσο κοντά που τα ψυχανεμίζεσαι. Και ανατριχιάζεις. Στα παράλια της Πελλοπονήσου μαζεύονται στρατεύματα. Τρεις στρατοί ακκονίζουν μαχαίρια, γυαλίζουν τα παράσημα, λιπαίνουν τα όπλα και παρατάσονται, λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα.

(Είναι μακριά από δω τα μέρη που σας ιστορώ και πιο μακριά ακόμα και απίθανα τα περιστατικά. Μα είναι πολύ κοντά ο Λίβανος, το Ισραήλ και η Συρία. Κι εκεί, στη γειτονιά μας δηλαδή, πέφτουνε βόμβες. Και οι στρατοί συντάσονται. Άλλαξα λίγο τις τοποθεσίες για να καταλάβω πρώτα εγώ, αφού ακόμα όλα τα μετρώ με κέντρο την Αθήνα, πόσο κοντά, μα πόσο κοντά μας είναι αυτός ο πόλεμος εδώ στη Λευκωσία.)

Ecumene είπε...

Οκτάνα θα πη , όχι πολιτικής, μια ψυχικής ενότητος Παγκόσμιος Πολιτεία (πιθανώς Ομοσπονδία) με ανέπαφες τις πνευματικές και εθνικές ιδιομορφίες εκάστης εθνικής ολότητος, εις μίαν πλήρη και αρραγή αδελφοσύνην εθνών, λαών και ατόμων, με πλήρη σεβασμόν εκάστου, διότι αυτή μόνον εν τέλει θα ημπορέση διά της κατανοήσεως, διά της αγωνιστικής καλής θελήσεως, ουδόλως δε διά της βίας, τας τάξεις και την εκμετάλλευσιν του ανθρώπου από τον άνθρωπον να καταργήση, να εκκαθαρίση επιτέλους!

giftaki είπε...

Πριν από κάποιον καιρό, το γυφτάκι βρέθηκε σε ένα μέρος που είχε πόλεμο. Πούλαγε πλαστικές καρέκλες σε αυτούς που έβρισκαν το σπίτι τους βομβαρδισμένο.
Λίγο πιο κάτω, η Μάνα Κουράγιο διέθετε κρύα σάντουιτς προς τους στρατιώτες. (Φυσικά και δεν έγινε αυτό, αλλά το λέω για να δείξω ότι ξέρω και Μπρεχτ αμα λάχει)
Τα βράδια το γυφτάκι, αφού είχε κάνει τη δουλειά με τις καρέκλες, διέσχιζε μία γέφυρα μαζί με άλλους γύφτους. Ξαφνικά, ένα βράδι, το γυφτάκι άρχισε να κάνει ένα μονότονο «κιχ κιχ κιχ κιχ». Ο διπλανός γύφτος απόρησε: «τι κάνεις μπρε μαλακά;» Το γυφτάκι απάντησε: «τι λες μπρε μαλάκα. Και αν χτυπήσουν τη γέφυρα θα πάω χωρίς να προλάβω να πω κιχ;» Το γυφτάκι ήταν σίγουρο ότι δεν θα γίνει απολύτως τίποτα επειδή κάποιος φύτεψε στο μυαλό του μία περίεργη ιδέα: δεν μπορείς να πάθεις το παραμικρό σε έναν πόλεμο που δεν σε αφορά.
Η candy αυτοπροσδιορίζεται ως μία γάζα που ματώνει. Είναι πολύ ωραίο, αλλά δεν είναι αληθινό. Κατά βάθος κανένας πόλεμος δεν σε αφορά. Εκτός και αν γίνεται έξω από το σπίτι σου. Αυτή τη στιγμή στον πλανήτη μαίνονται καμιά 50αρια πολεμικά μέτωπα. Στη δε μαύρη Αφρική έχουν εξελίξει μεθόδους που δεν τους έχει ούτε ο Μιμίκος στα κοτόπουλα. Δεν ιδρώνει κανένα αυτί, δεν ματώνει καμία γάζα. Και πείτε μου τώρα εσείς οι μορφωμένοι: μπα όχι, μη μου πείτε τίποτα, θα μπλέξουμε

Ecumene είπε...

Oνειρο ηταν...εγινες και Ονειροκρίτης;;...

δεν είμαστε υπευθυνοι για τα όνειρα μας...

μόνα τους ερχονται...

giftaki είπε...

Σε μένα το είπες αυτό Erotelin; Μα με είδες να προσπαθώ να κρίνω το όνειρο της candyblue; Τα όνειρα είναι αθώα, δεν κρίνονται, έχουν άλλοθι τα κλειστά μάτια και ο θόρυβος του ροχαλητού είναι η μηχανή του πλοίου που ταξιδεύει τον ξενιστή τους.
(θεε μου...)

candyblue είπε...

@ εργο-γυφτάκι: ....κι όμως ήμουν μια γάζα...
μην ασχολείστε με τίποτε άλλο μόνο με αυτό.


@ Γνωστή συναδέλφισσα: Αλήθεια πότε οι νεκροί άντρες και τα νεκρά γυναικόπαιδα θα τον πάρουν επιτέλους μαζί τους; Νεκρό για πάντα;

Κανένας θεός δεν θέλει να σωθείς γιατί πολύ απλά έχει κάνει την ανοησία να φτιάξει τον ανθρώπινο είδος με κατασκευαστικό λάθος. Οπότε καλύτερα να μας εξολοθρεύσει!


@ globalitsa: Έτσι δεν νιώθει κανείς όταν ποτίζει από τα πολλά?
Σαν βρεγμένο στουπί...Το υγρό το διαλέγεις ανάλογα την περίσταση

@ Nyktipole: Το κρατάω αυτό..."Στη γειτονιά μας πέφτουν βόμβες" και πολύ το φοβάμαι.

Ο πόλεμος είναι πάντα σαν καυτή ανάσα στο σβέρκο μας. Δυστυχώς!

Ecumene είπε...

Αυτό είπα εγώ;...

Ανώνυμος είπε...

1000 συγνώμη για το άσχετο του θέματος αλλά επί έχω ψιλοτρελαθεί...
img99.imageshack.us/my.php?image=dsc002096au.jpg

img157.imageshack.us/my.php?image=dsc002100rw.jpg

Στα κουτάβια αυτά θα γίνει ευθανασία αν δεν βρουν οικογένεια αφού δεν είναι δυνατό να φιλοξενηθούν άλλο εκεί που είναι τώρα

Ας επικοινωνήσει όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά σε κάποια Μυρτώ στο 6977620737

σορυ και πάλι :(

gpol είπε...

Η γάζα θα φάει όλο το αίμα, θα πατηθεί χιλιάδες φορές, από χιλιάδες πόδια. Μετά τη βροχή, μπορεί κάποιος να τη σηκώσει να την πλύνει να την καθαρίσει και μετά να την κολλήσει σε άλλη πλάτη, σε άλλη γη. Από αυτή την πλάτη θα ξαναφάει αίμα, θα ξαναπατηθεί... Τι λέω μπορεί. Σίγουρα.

Μαρκησία του Ο. είπε...

Πειράζει που αδιαφορώ για την ταμπακιέρα;
Δεν την καταλαβαίνω.

Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν αντέχω να βλέπω μωρά παιδιά σακατεμένα στο νοσοκομείο, μάνες να κλαίνε, παιδιά να παίζουν πετροπόλεμο με τα τανκς, να ακούω δηλώσεις μίσους άσβεστου, να βλέπω ανθρώπους χωρίς πατρίδα, κτίρια να καίγονται, φρίκη στα μάτια των όσων μένουν.

Οι μάνες, τα παιδιά, οι άντρες που πολεμούν, όσοι πεθαίνουν είναι ίδιοι παντού γιατί ο θάνατος είναι ίδιος για όλους.
Πότε θα αξιωθεί ο άνθρωπος να πει φτάνει πια; γιατί τέτοια μανία;

candyblue είπε...

@ nomoretearsallowed: Τα λόγια σου δυσοίωνα σαν του μάντη Τειρεσία σε μια τραγωδία που τώρα γράφεται

Πόσο αληθινά όμως είναι;


@ Μαρκησία του Ο. «Πότε θα αξιωθεί ο άνθρωπος να πει φτάνει πια; γιατί τέτοια μανία;"

Ποτέ μάλλον. Θυμάσαι εκείνο το κατασκευαστικό λάθος που έλεγα;