ΑκΑρΙαΙα ΑνΤίΔρΑσΗ

Ήμουνα λέει μια λευκή γάζα πίσω στην πλάτη του... Όταν τον άκουσα να ανακοινώνει ότι οι Ισραηλινοί συνελήφθησαν σε λιβανικό έδαφος όπου είχαν εισχωρήσει. Ήμουνα μια λευκή γάζα κολλημένη, όταν έμαθα ότι τον φώναξε μέσα και του είπε, «Σήμερα θα απαχθείς. Θα κλαίει η μάνα σου και θα χτυπιέται,εσύ πήγαινε όσο πιο μακριά θες,στρατιώτη του Ισραήλ, αλλά να ξέρεις αγνοείσαι για μας...και μεις θα κάνουμε τα πάντα για να σε βρούμε. Θα σε ψάξουμε, θα μπούμε στο Λίβανο με τα τανκς αν χρειαστεί και θα σε πάρουμε πίσω». Ο στρατιώτης κούνησε καταφατικά το κεφάλι, τον κοίταξε χωρίς σημασία και έφυγε. Τότε αυτός φώναξε μέσα και τους άλλους δύο. Η Χεζμπολά ανακοίνωσε ότι σκοτώθηκε μαχητής της, ότι οι δύο στρατιώτες που συνέλαβε είναι ασφαλείς σε μακρινή από το Ισραήλ περιοχή και θα επιστραφούν αν το Ισραήλ ελευθερώσει τους Άραβες κρατούμενους... Ωστόσο, αργά το βράδυ η κυβέρνηση του Ισραήλ διεμήνυσε ότι δεν προτίθεται να προχωρήσει σε ανταλλαγή κρατουμένων. Και τότε θυμήθηκα την πληγή, θυμήθηκα την αιτία της ύπαρξης μου σε αυτήν την πλάτη, μετά από πολλά χρόνια, πάνε 20 θαρρώ.
«Δεν μπορούμε να διαπραγματευτούμε με τρομοκρατικές οργανώσεις», δήλωσε ο Γιντεόν Μέιρ, υψηλόβαθμο στέλεχος του ισραηλινού υπουργείου Εξωτερικών.
Ήμουνα λοιπόν κολλημένη στο πίσω μέρος της πλάτης του, αυτό που ενώνει το μπρος με το πίσω της καρδιάς, όταν ξεκίνησε να ματώνει η πληγή. Και μάτωνα, όλο και περισσότερο,όλο και πιο πολύ βάραινα σαν στουπί στο πίσω μέρος της πληγής, όταν Ισραηλινά αεροπλάνα βομβάρδισαν θέσεις της Χεζμπολά βαθιά στο Λίβανο και γέφυρες, όταν η μυρωδιά του πολέμου είχε κάνει τις άκρες μου να θέλουν να ξεκολλήσουν από αυτή την πλάτη πια...δεν άντεχα να βλέπω όλους αυτούς τους κατοίκους των ισραηλινών πόλεων στα σύνορα με τον Λίβανο να κατεβαίνουν σε καταφύγια, καθώς η Χεζμπολά απαντούσε με δεκάδες ρουκέτες και πυρά πυροβολικού. Και τότε θαρρώ ήταν που η πληγή με πέταξε μαζί με όλο το αίμα της και βρέθηκα χάμω στο ανισόπεδο έδαφος και είδα καθαρά τις Ισραηλινές δυνάμεις να εισβάλουν στο νότιο Λίβανο, υποστηριζόμενες από άρματα μάχης .Είδα αυτούς που σκοτώθηκαν. Βοές. Δεν άκουγα πια,με πάτησαν όλοι, τόσο που μαύρισα από σάπιο κολλημένο αίμα και μαύρες πατημασιές, ενώ το καλοκαίρι γινόταν έντονο φθινόπωρο με χοντρές ψιχάλες και το κλίμα άλλαζε με γοργούς ρυθμούς και όλοι κλαίγανε και όλα χανόντουσαν και στα αυτιά μου ο Εμπειρίκος κοιτάζοντας με υπεροπτικά, που ήμουν τόσα χρόνια κολλημένη πίσω από αυτην την πλάτη, μου έλεγε από την Οκτάνα: «άγνωστον αν θα εγκαταλειφθή, ή αν θα υφίσταται καν στα χρόνια εκείνα, ή αν, απέραντη και κενή, θα διατηρηθή ως δείγμα μιάς ελεεινής, μιας αποφράδος εποχής, ή ως θλιβερόν μουσείον διδακτικόν, πλήρες παραδειγμάτων πρό αποφυγήν. Εκείνο που είναι βέβαιον είναι ότι η Νέα Πόλις θα οικοδομηθή, ή μάλλον θα δημιουργηθή, και θα είναι η πρωτεύουσα του Νέου Κόσμου, εις την καρδιά του μέλλοντος και των ανθρώπων, μετά χρόνια πολλά, οδυνηρά, βλακώδη και ανιαρά, ίσως μετά μιαν άλωσιν οριστικήν, μετά την μάχην την τρομακτικήν του επερχομένου Αρμαγεδδώνος".
Ξύπνησα ιδρωμένη, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί αυτός ο Ιούλιος μας βγήκε έτσι,δεν ανέπνεα σωστά και δεν ήταν μόνο από τον εφιάλτη.