Με ΑφΟρΜή ΕκΕίΝο Το ΠαΓκΑκΙ

Το θέρος, λιτό λινό, κυκλοφορεί θητεύοντας το φως. Νοιώθω καλά μέσα σε τόσο λευκό. Το φως αναχαιτίζει τελικά όλα τα άσχημα. Τραβάω από τα συρτάρια του θυμικού μου παλιές καλοκαιρινές ιστορίες που έζησα πουλώντας του σε καλή τιμή τις καινούργιες μου, γυαλισμένες με βερνίκι νυχιών, όπως τότε που γυάλιζα κοχύλια και μικρές χρωματιστές πέτρες που μάζευα από την άμμο. Σε είδα πάλι σε εκείνο το σαφρακιασμένο παγκάκι κάτω από τα πεύκα,σε είδα να με φιλάς καθώς έπεφτε ο ήλιος του μεσημεριού. Γύρω μας τα τρυφερά βλαστάρια του γαϊδουράγκαθου που σε λίγο θα ξεραθεί, όπως προβλέπει ο νόμος του Ιουλίου. Στα μάτια σου βλέπω ένα παλιό σπίτι και μια γυναίκα στο μαρμάρινο νεροχύτη τής κουζίνας. Στο κέντρο ένα παλιό τραπέζι. Στο παλιό μαγέρικο, η κυρά Μάρω καθαρίζει φασολάκια, όπως η μητέρα στο ποίημα του Ρίτσου. Στάζουν οι σκέψεις,τα μάτια βλέπουν παλιές γιορτές χωρίς τις υγρασίες του παρελθόντος. Δίκαιος ήλιος τις ζεσταίνει. Κατέβηκα μέχρι το λιμάνι του Ιουλίου να δω τα πλοία .Έδεσα τη μνήμη μου στους κάβους του λιμανιού με αέρινα σχοινιά, που σου δίνει η στιγμή που περνάει και χάνεται. «Ποτέ δεν θα φύγουμε μαζί»,είπες. Πότε δεν το πίστεψα, ακόμα και όταν σε είδα να φεύγεις μόνος. Αποσύρομαι στην επικράτεια των αργών ωρών μου,εκεί που οι ψίθυροι και τα σπασμένα φιλιά γίνονται άστρα,εκεί που οι μοναχικοί μηροί των γυναικών ευλογούν το βλέμμα των ανδρών τους. Νυχτώνει και υπάρχει πολύ ομορφιά γύρω μου,με το βλέμμα καρφωμένο στο μεγάλο θεωρείο του ουρανού ανακαλύπτω κι άλλους αστερισμούς χωρίς να το ξέρει κανένας. Από παιδί έλεγα, πως αν μελετούσες ένα όμορφο πράγμα κάθε μέρα, θα σου έδινε πίσω κάτι πολύ ξεχωριστό. Κάπως έτσι σε βρήκα,ακολουθώντας τους νέους μου αστερισμούς και μελετώντας τους χάρτες του ουρανού. Κάπως έτσι σε βρήκα σε εκείνο το σαφρακιασμένο παγκάκι να στρίβεις το τσιγάρο σου και να βυθίζεις το βλέμμα σου στα παγωμένα νερά του αισθητικού εκλεκτισμού μου. Κάπως έτσι σε πέρασα αργά στα συστατικά του αίματος μου. Δεν βρέχει πια μέσα μου, καμιά απουσία δεν με ορίζει. Αναπνέω και εκπνέω όπως παλιά, τότε που τα φώτα της πόλης ήταν λιγότερα απ’ότι τώρα και εκείνο το παγκάκι με όλα τα φιλιά μας χαρακωμένα πάνω του,δεν υπήρχε καν. Πότε είναι το επόμενο ραντεβού μας;