Σάββατο, Ιουλίου 08, 2006

Με ΑφΟρΜή ΕκΕίΝο Το ΠαΓκΑκΙ

Το θέρος, λιτό λινό, κυκλοφορεί θητεύοντας το φως. Νοιώθω καλά μέσα σε τόσο λευκό. Το φως αναχαιτίζει τελικά όλα τα άσχημα. Τραβάω από τα συρτάρια του θυμικού μου παλιές καλοκαιρινές ιστορίες που έζησα πουλώντας του σε καλή τιμή τις καινούργιες μου, γυαλισμένες με βερνίκι νυχιών, όπως τότε που γυάλιζα κοχύλια και μικρές χρωματιστές πέτρες που μάζευα από την άμμο. Σε είδα πάλι σε εκείνο το σαφρακιασμένο παγκάκι κάτω από τα πεύκα,σε είδα να με φιλάς καθώς έπεφτε ο ήλιος του μεσημεριού. Γύρω μας τα τρυφερά βλαστάρια του γαϊδουράγκαθου που σε λίγο θα ξεραθεί, όπως προβλέπει ο νόμος του Ιουλίου. Στα μάτια σου βλέπω ένα παλιό σπίτι και μια γυναίκα στο μαρμάρινο νεροχύτη τής κουζίνας. Στο κέντρο ένα παλιό τραπέζι. Στο παλιό μαγέρικο, η κυρά Μάρω καθαρίζει φασολάκια, όπως η μητέρα στο ποίημα του Ρίτσου. Στάζουν οι σκέψεις,τα μάτια βλέπουν παλιές γιορτές χωρίς τις υγρασίες του παρελθόντος. Δίκαιος ήλιος τις ζεσταίνει. Κατέβηκα μέχρι το λιμάνι του Ιουλίου να δω τα πλοία .Έδεσα τη μνήμη μου στους κάβους του λιμανιού με αέρινα σχοινιά, που σου δίνει η στιγμή που περνάει και χάνεται. «Ποτέ δεν θα φύγουμε μαζί»,είπες. Πότε δεν το πίστεψα, ακόμα και όταν σε είδα να φεύγεις μόνος. Αποσύρομαι στην επικράτεια των αργών ωρών μου,εκεί που οι ψίθυροι και τα σπασμένα φιλιά γίνονται άστρα,εκεί που οι μοναχικοί μηροί των γυναικών ευλογούν το βλέμμα των ανδρών τους. Νυχτώνει και υπάρχει πολύ ομορφιά γύρω μου,με το βλέμμα καρφωμένο στο μεγάλο θεωρείο του ουρανού ανακαλύπτω κι άλλους αστερισμούς χωρίς να το ξέρει κανένας. Από παιδί έλεγα, πως αν μελετούσες ένα όμορφο πράγμα κάθε μέρα, θα σου έδινε πίσω κάτι πολύ ξεχωριστό. Κάπως έτσι σε βρήκα,ακολουθώντας τους νέους μου αστερισμούς και μελετώντας τους χάρτες του ουρανού. Κάπως έτσι σε βρήκα σε εκείνο το σαφρακιασμένο παγκάκι να στρίβεις το τσιγάρο σου και να βυθίζεις το βλέμμα σου στα παγωμένα νερά του αισθητικού εκλεκτισμού μου. Κάπως έτσι σε πέρασα αργά στα συστατικά του αίματος μου. Δεν βρέχει πια μέσα μου, καμιά απουσία δεν με ορίζει. Αναπνέω και εκπνέω όπως παλιά, τότε που τα φώτα της πόλης ήταν λιγότερα απ’ότι τώρα και εκείνο το παγκάκι με όλα τα φιλιά μας χαρακωμένα πάνω του,δεν υπήρχε καν. Πότε είναι το επόμενο ραντεβού μας;

19 σχόλια:

Ecumene είπε...

Αχ..εχουν και τα παγκακια ψυχη...

Καπετάνισσα είπε...

"..εκεί που οι ψίθυροι και τα σπασμένα φιλιά γίνονται άστρα..."
Μες στην πλάνη μου και γω, τόσα χρόνια με τα χέρια απλωμένα τις νύχτες κι ούτε άστρο... ούτε φιλί ραγισμένο να δω, να νιώσω...
Να πέφτανε τάχα;


"...εκεί που οι μοναχικοί μηροί των γυναικών ευλογούν το βλέμμα των ανδρών τους..."
Αυτό το βλέπω, ναι. Θαρρώ λέγεται Αγιοσύνη.


Είσαι υπέροχη, να ξέρεις.
Πρέπει να το ξέρεις. ΠΡΕΠΕΙ.

Ανώνυμος είπε...

''Σε τούτη τη ζωή κάτι όμορφο δε χάνεται ποτέ...μένει κομμάτι του εαυτού σου, γίνεται μέρος του χαρακτήρα σου...
Έτσι, ένα κομμάτι από σένα θα με ακολουθεί όπου κι αν πάω -κι ένα κομμάτι από μένα θα είναι δικό σου για πάντα..."

Ψάχνοντας κοχύλια...

Ανώνυμος είπε...

Α και κάτι άλλο..
αν δεν βρέχει πια μέσα σου όπως λες..ίσως καμιά φορά βρέχει στα μάτια σου!

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad είπε...

Είναι η πρώτη φορά που σε ποστ σου δε βλέπω κολλαζ μα αυτούσια μια φωτογραφία. Ίσως αυτό να σημαίνει κάτι. Ίσως πάλι όχι. Μ'αρεσε πάντως. Γιατί στα παγκάκια έχω αδυναμία. Ειδικά σ'αυτά τα σαφρακιασμένα. :)

candyblue είπε...

@ 2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad : Όχι δεν είναι έτσι. Υπάρχουν αρκετές φωτογραφίες σε παλαιότερα ποστ. Εξαρτάται την στιγμή. Μπορεί μια φωτογραφία να μου αρέσει πιο πολύ ακέραια παρά μέσα σε ένα κολάζ μου. Τότε παίζει μόνη της,με μόνο τα χρώματα της αλλαγμένα...

Ξέρω οτι έχεις αδυναμία στα παγκάκια.Το θυμάμαι!

@ Ganuma De Linarus: ίσως εκεί να υπάρχουν νερά και υγρασίες καμιά φορά...

@ Καπετάνισσα: Πάντα με τη γλύκα έρχεσαι εδω μέσα .Πάντα με ζαχαρωτά στα χέρια.
σε ευχαριστώ πολύ και υπέροχα!

@ εργοτελίνα: Έχουν ψυχή γιατί τα ακουμπάμε...καλώς ήρθες

Ανώνυμος είπε...

Στον πάγκο του Προκρούστη
με έδεσες, τον πούστη...

Sorry candyblue αλλά τέτοια posts πρέπει να τα κλείνεις από σχόλια. Tι μπορεί να πει κανεις; Τίποτα! Και εγώ, αυθάδης ως και χυδαίος, βγάζω γλώσσα για να μη τη δαγκώσω και ματώσει...

Ανώνυμος είπε...

Καλά, με συγχωρείς. Συγγνώμη παιδιά, άλλο ήθελα να πω και άλλο προέκυψε.

candyblue είπε...

@ Γυφτάκι: Και πάνω που ετοιμαζόμουνα να σου πω ότι αν δεν μπορεί κάνεις να πει κάτι δεν λέει...δεν είναι ανάγκη να κάνει τον κόπο και να μπει καν στο commentologio

Δεκτή η συγγνώμη σου,με έχεις κερδίσει έτσι και αλλιώς.
Μόνο που...να, ακόμα περιμένω την σκηνή...τι θα γίνει;

gpol είπε...

αντί να ακούσω tindersticks να ψιθυρίζουν another night in και να πιω ένα ποτό, το πίνω διαβάζοντας αυτά που γράφεις. Τα κείμενά σου ψιθυρίζουν σχεδόν με τον ίδιο τρόπο.

candyblue είπε...

@ nomoretearsallowed:Και συ όμως τώρα....θα με κάνεις να πάω να το ακούσω και να πιω και ένα ποτό
Και έχω να το ακούσω και καιρό..χμ!

Nyktipolos είπε...

"Το θέρος, λιτό λινό, κυκλοφορεί θητεύοντας το φως."

Πήγαινε μια βόλτα στου φίλου μου του Δύοντα Ανατέλλων το ποστ και διάβασε τον ¨Θέρωτα" http://opusdays.blogspot.com/ εδώ...

Nyktipolos είπε...

Ήταν ένα παγκάκι στην πλατεία της γειτονιάς μου, στο Νέο Ψυχικό. Εκεί περάσαμε όλα τα απογεύματα της εφηβείας μας. Οι έρωτές μας, οι ανησυχίες μας, τα ανέκδοτά μας, τα πρώτα μας τσιγάρα, τα πρώτα μας απαγορευμένα από την χούντα βιβλία και αποσπάσματα, οι πρώτες μας αμφιβολίες, το πρώτο μας φιλί, όλες οι πρωτιές της ζωής μας ήταν πάνω σε αυτό το παγκάκι. Ακόμα και ο πρώτος θάνατος, του κυρίου Κούλη του επιδειξία της γειτονιάς που προτίμησε να αφήσει την τελευταία του πνοή εκεί, παρά στην αφόρητη μοναξιά της μισογκρεμισμένης προσφυγικής του καλύβας. Εκεί και οι πρώτες μας ενοχές για την καζούρα, το πετροβόλημα και τις κοροϊδίες στον φουκαρά τον κύριο Κούλη. Εκεί, σε αυτό το παγκάκι, ένας φίλος που τον μνημονεύω σε ένα από τα αφηγήματα του μπλογκ μου, λάτρης των κατηγοριοποιήσεων και αστείρευτος πλακατζής, χάραξε ένα πέος με τη φράση: "Ο Κούλης Ζ!" Ήταν την εποχή που διαβάζαμε το "Ζ" του Βασιλικού...

candyblue είπε...

@ Nyktipolos: σαν να είμαι και γω εκεί...ζωντάνεψαν οι μνήμες και αυτό είναι μια υγιής αντίδραση

Ανώνυμος είπε...

Για μένα τα παγκάκια είναι ψυχές... Η πιο όμορφη παράδοση που έχω ακούσει είναι στην Αγγλία όπου όταν κάποιος φεύγει για χρόνους και τόπους αλλοτινούς φτιάχνουν ένα παγκάκι προς τιμή του ώστε να περάσουν μέσα στο ξύλο του όλες τις αναμνήσεις και να του δώσουν ζωή. Να μην ξεχαστεί.. Γιατί πάνω σε αυτό το παγκάκι κάποιοι άλλοι θα ζήσουν έρωτες, φιλίες, προδοσίες...αιώνιους θανάτους και ζωές..ααίναος κύκλος...Σου έχω δείξει φωτό ε??

candyblue είπε...

@ Ίχνη: Ναι,ναι! Τις θυμάμαι αυτές τις φωτογραφίες που μου λες..Την ιστορία όμως δεν την ήξερα..πολύ όμορφη ιστορία.

efoudi είπε...

κοίτα να δείς τι βρήκα μετά απο τόσο καιρό..!

απίστευτη αναφορά για παγκάκι..είχα αφήσει κι εγώ μια ιστορία κάποτε σ'ενα παγκάκι..

χάρηκα που το θυμήθηκα..

efoudi είπε...

efoudi ή efi..όπως αγαπάς..

candyblue είπε...

@ efi:Κοιτα να δεις πότε σε βρήκα....ένα χρόνο μετά...σχεδόν
Και κράτησα τι efi και μαζί όλα τα άλλα.