ΤρAγIκH πAρAμYθIα

Μια φορά κι έναν καιρό σε μια όμορφη πόλη δεν ζούσε πια ο Άλεξ.
Η μαμά του δεν έκλαιγε πια, γιατί δεν θυμόταν αν υπήρξε μαμά.
Οι φίλοι του, που τόσο τον μισούσαν, της είπαν μια ωραία ιστορία για τον μικρό τους φίλο, καθώς εκείνη με βγαλμένα μάτια άκουγε. «Θέλαμε να τον εκδικηθούμε επειδή έλεγε ότι δεν ήμασταν καλά παιδιά. Τον κυνηγήσαμε μέχρι το νεκροταφείο και τον σκοτώσαμε στο ξύλο. Δύο παιδιά έφεραν φτυάρια για να τον θάψουμε. Στην αρχή νομίζαμε ότι λιποθύμησε και τον θάψαμε με το κεφάλι έξω από το χώμα για να αναπνέει. Μετά είδαμε ότι πέθανε και τον θάψαμε ολόκληρο.»
Και εκείνη τότε φύσηξε την πόρτα και βγήκαν τα τρία γουρουνάκια διαμελισμένα φορώντας μόνο τα γυαλιά του Αλεξ και από πίσω η κοκκινοσκουφίτσα με ανοιχτά τα πόδια αναστέναζε στα βίαια πάθη του κακού της λύκου ουρλιάζοντας, «Αχ Αλεξ, που πήγες χωρίς να ευχαριστηθείς κάτι τέτοιο»! Και οι μισητοί του φίλοι γελάγανε δυνατά σκαλίζοντας την μύτη τους. Και έπειτα η μάνα του θυμήθηκε το σπίτι των 7 νάνων και χτύπησε την πόρτα. Της άνοιξε η χιονάτη και ο παιδεραστής πρίγκιπας που έσερνε πίσω του γυμνά 3 ανήλικα κορμάκια, γεμάτα σάπιο έρωτα και σκουλήκια.
«Δεν θα σας τον δώσουμε», είπε ο παιδεραστής πρίγκιπας με εμπάθεια. Δεν μας έκατσε και τον σκοτώσαμε με το γοβάκι της σταχτοπούτας. Οι νάνοι θεόγυμνοι αυνανιζόντουσαν μπροστά στον χάρτη της μικρής τους πόλης, χωρίς σταματημό.
Και τότε η μάνα που δεν θυμόταν αν υπήρξε μανά, έβηξε δυνατά και έφτυσε το κομμάτι από το μήλο που της είχε κάτσει στο λαιμό και είπε,
«Αι στο διάολο όλοι σας. Αποφάσισα να πάρω μορφίνη για τους μώλωπες,
και ξυλοκαίνη για την μνήμη...Δεν χωράω σε κανένα παραμύθι πια».
Και έτσι, αφού ούτε αυτοί ζήσαν, ούτε εμείς, δεν πρόκειται ποτέ κανένας μας να κοιμηθεί ξανά με το φως κλειστό, εκτός και αν ο Αλεξ φανεί πάλι φορώντας τις μπότες του κοντορεβιθούλη και κρατώντας στο χέρι του το κεφάλι της μέδουσας Γοργώ!