Σάββατο, Ιουλίου 15, 2006

ΤρAγIκH πAρAμYθIα


Μια φορά κι έναν καιρό σε μια όμορφη πόλη δεν ζούσε πια ο Άλεξ.
Η μαμά του δεν έκλαιγε πια, γιατί δεν θυμόταν αν υπήρξε μαμά.
Οι φίλοι του, που τόσο τον μισούσαν, της είπαν μια ωραία ιστορία για τον μικρό τους φίλο, καθώς εκείνη με βγαλμένα μάτια άκουγε. «Θέλαμε να τον εκδικηθούμε επειδή έλεγε ότι δεν ήμασταν καλά παιδιά. Τον κυνηγήσαμε μέχρι το νεκροταφείο και τον σκοτώσαμε στο ξύλο. Δύο παιδιά έφεραν φτυάρια για να τον θάψουμε. Στην αρχή νομίζαμε ότι λιποθύμησε και τον θάψαμε με το κεφάλι έξω από το χώμα για να αναπνέει. Μετά είδαμε ότι πέθανε και τον θάψαμε ολόκληρο.»
Και εκείνη τότε φύσηξε την πόρτα και βγήκαν τα τρία γουρουνάκια διαμελισμένα φορώντας μόνο τα γυαλιά του Αλεξ και από πίσω η κοκκινοσκουφίτσα με ανοιχτά τα πόδια αναστέναζε στα βίαια πάθη του κακού της λύκου ουρλιάζοντας, «Αχ Αλεξ, που πήγες χωρίς να ευχαριστηθείς κάτι τέτοιο»! Και οι μισητοί του φίλοι γελάγανε δυνατά σκαλίζοντας την μύτη τους. Και έπειτα η μάνα του θυμήθηκε το σπίτι των 7 νάνων και χτύπησε την πόρτα. Της άνοιξε η χιονάτη και ο παιδεραστής πρίγκιπας που έσερνε πίσω του γυμνά 3 ανήλικα κορμάκια, γεμάτα σάπιο έρωτα και σκουλήκια.
«Δεν θα σας τον δώσουμε», είπε ο παιδεραστής πρίγκιπας με εμπάθεια. Δεν μας έκατσε και τον σκοτώσαμε με το γοβάκι της σταχτοπούτας. Οι νάνοι θεόγυμνοι αυνανιζόντουσαν μπροστά στον χάρτη της μικρής τους πόλης, χωρίς σταματημό.
Και τότε η μάνα που δεν θυμόταν αν υπήρξε μανά, έβηξε δυνατά και έφτυσε το κομμάτι από το μήλο που της είχε κάτσει στο λαιμό και είπε,
«Αι στο διάολο όλοι σας. Αποφάσισα να πάρω μορφίνη για τους μώλωπες,
και ξυλοκαίνη για την μνήμη...Δεν χωράω σε κανένα παραμύθι πια».
Και έτσι, αφού ούτε αυτοί ζήσαν, ούτε εμείς, δεν πρόκειται ποτέ κανένας μας να κοιμηθεί ξανά με το φως
κλειστό, εκτός και αν ο Αλεξ φανεί πάλι φορώντας τις μπότες του κοντορεβιθούλη και κρατώντας στο χέρι του το κεφάλι της μέδουσας Γοργώ!

13 σχόλια:

GLOBAL είπε...

Σαν μάνα μίλησες το ξέρεις;
Το κουβαλάς μέσα σου.
Το παιδάκι, ακόμα εύχομαι να ζει.

giftaki είπε...

Να γελάσω τώρα; Η Global έγραψε ακριβώς αυτό που έμπαινα να γράψω και εγώ! Candy έχεις κανένα παιδί και δεν μας το έχεις πει; Οχι, σαν μάνα, σαν γονιός γενικότερα έγραψε...

alzap είπε...

Πολύ σκληρό, πολύ τρυφερό. Ολη η αλήθεια και η απελπισία σε λίγες λέξεις. Μου δημιούργησε ενοχές το κείμενό σου, γι΄αυτά που ΔΕΝ σκέπτομαι. Να είσαι καλά!

NinaC είπε...

Πολύ άγριο, πολύ σκοτεινό.
Σαν παιδί... ή σαν παραμύθι...
Και τα παιδιά και τα παραμύθια μπορεί να γίνουν άγρια και σκοτεινά.

Εξαιρετικό κείμενο.

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad είπε...

Αουτς!

candyblue είπε...

@ globalitsa: Λες ε? Μήπως έφτασε η ώρα μου…
Μπαααααα σαν μπουχτισμένη από ψέμα και αηδία μίλησα.

@ γυφτάκι: Παιδί;
Όχι ακόμα…αλλά που θα πάει.
Σε ευχαριστώ πολύ, πάντως

@ alzap-Composition Doll:Χίλια ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
Καλώς σας βρήκα

@ 2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad:
Ναι πονάει!
Όχι όλους, δυστυχώς.

mortaki είπε...

παραμυθοεφιάλτης... :(((

Ο Καλος Λυκος είπε...

It's just the beast under your bed, in your closet, in your head...

Δεν σε ξέχασα...είδες;

Ρωξάνη είπε...

candy μου, candyblue, πως σε ντρεπόμουνα τις τελευταίες ημέρες...
Περνούσα, ξαναπερνούσα.. ίσκιος αλαφροπάτητος, δαρμένος..

Έπαιρνα τα διαμαντάκια σου μέσα στην νύχτα μου κι έκλαιγα

(εγωιστικά) για μένα,
για τον Άλεξ,
για τον πόλεμο που μαίνεται,
για τους ανθρώπους που τσακίζουν πάνω στα μάρμαρα του κόσμου την καρδιά τους.

candyblue είπε...

@ mortaki: Και σίγουρα θα υπάρχουν και χειρότερα. Θα έρθουν πράγματα στο φως που αυτό το παραμύθι θα μοιάζει αφελής καντάδα

@ καλέ λύκε: Είσαι εδώ! Είδες παραμύθι και μπήκες.
Μόνο που δεν είναι για σένα εδώ μέσα...προσοχή στον γορίλα!

@ Hliodendron: Γλυκιά μου....

Uncle Aris είπε...

polu sklhro kai agrio...

Ανώνυμος είπε...

Λένε ότι τα παραμύθια σε κάνουν να ονειρεύεσαι.... Το δικό σου σε κάνει να ξυπνάς..

candyblue είπε...

@ Uncle Aris:Μπααααααα, η ζωή είναι ακόμα πιο σκληρή και άγρια. Αυτό είναι το παραμύθι που μας πουλάνε τόσο καιρό ειδωμένο από μια πιο αληθινή πλευρά. Απλά δεν φαίνεται ακόμα.

@ ίχνη: Ίσως γιατί μέσα του κρύβει και κάποιες αλήθειες.
Θα τις δεις αν σκεφτείς λίγο έξυπνα