Δευτέρα, Φεβρουαρίου 20, 2023

FeBrUaRy FoOtAgE


 

Χτες το βράδυ ονειρεύτηκα μια μαύρη τρύπα. Ήμουν λέει σε έναν αρχαίο και ήσυχο γαλαξία, όπου δεν υπήρχε πολύ αστρικό υλικό για να τραφεί. Ήταν σαν μια ακέφαλη χορεύτρια hula hoop με μαύρη φούστα τουτού. Φώναζε το όνομά μου σε λούπα. Χωρίς συνέπεια λογικής, όπως γίνεται στα όνειρα, η φούστα έγινε παράθυρο αεροπλάνου και κατάφερα να δω μέσα της. Υπήρχε λέει άφθονη σκοτεινή ενέργεια, που τροφοδοτούσε τη συνεχή επέκταση του σύμπαντος. Έμοιαζε σαν μπαγιάτικη χτυπημένη μαρέγκα. Βυθίζοντας τα δάχτυλά μου σε αυτή την μαρέγκα αναζήτησα τα οστά, το κρανίο, τους σπονδύλους, το ανθρώπινο σώμα αποφλοιωμένο αυτών που είχαν χαθεί. Τον μπαμπά μου και την πρώτη μου γάτα.  Την κοκάλινη στέκα μου με το γκρι ελεφαντάκι που φόραγα στο γυμνάσιο, την αγάπη που έδωσα και πήρα, τις ξανθιές μπούκλες του αδερφού μου και τη μωβ ζακέτα της γιαγιάς. Όλα εκεί και άλλα που δεν γνώριζα γιατί ακόμα δεν μου είχαν συμβεί. Όλα όσα έχασα από κοντά μου κόχλαζαν ήσυχα, χωρίς θόρυβο μέσα στην μπαγιάτικη μαρέγκα της σκοτεινής ενέργειας που λαμπύριζε από ξεχασμένες εκρήξεις αστεριών. 

Ξύπνησα με τον τρόπο του κενού και μια άβυσσο στο πλευρό μου.

Η Μιλού είχε κολλήσει το σώμα της πάνω μου και γουργούριζε έχοντας τα πατουσάκια της στα μακριά και μπερδεμένα από τον ύπνο μαλλιά  μου. Άλλο ένα πρωί που ξυπνάω ζωντανή για χάρη της. Άλλο ένα πρωί που με έβγαλε με το ζόρι (κι ας κάνει ότι δεν ξέρει κάτι), από τις σκοτεινές ενέργειες των ονείρων που μοιάζουν πια με ατέλειωτους εφιάλτες σε μια γλώσσα που δεν γνωρίζω και χωρίς υποτίτλους.

Η ζωή τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα χωρίς εποχές μόνο με επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα και απώλειες. Ο φόβος και η αμφιβολία για τη νέα πραγματικότητα, που αφορά την τεχνολογική εξέλιξη, παίρνει τη μορφή ενός πιθανού δολοφόνου της ουσιαστικής επικοινωνίας. Ο κόσμος μεταλλάσσεται σε ένα συνεχώς αβέβαιο μέρος για να ζει κανείς. Ζούμε αλλά δεν νοιώθουμε αυτό που ζούμε. Όλοι είναι ξυστά κατεστραμμένοι και με λοξές ματιές σε προσπερνούν μαζί με τα γεγονότα που μυρίζουν μπαρούτι και θάνατο. Κουράστηκα με τόσο θάνατο και προσπαθώ μέσα από διαδικασίες αφαίρεσης, να βρω ένα σημείο ηρεμίας και ένα καταφύγιο.

Νέα σελήνη. Το τελικό θραύσμα ενός χλωμού μισοφέγγαρου είναι ορατό πάνω από τον ορίζοντα πριν η Σελήνη μπει στη νέα φάση της. Ένα λεπτό φωτεινό τμήμα της επιφανείας της φωτίζεται από το φως του ήλιου. Κάτω από τη Σελήνη, ο ορίζοντας της Γης μετατρέπεται από αποχρώσεις του μπλε σε ένα ροζ πορτοκάλι που πλησιάζει την επιφάνεια του πλανήτη. Η σκοτεινή μαυρίλα του διαστήματος, εκτός από μερικά αμυδρά αστέρια σε απόσταση. Το κοιτάμε μαζί.

Είσαι ο λόγος που δεν θέλω να τελειώσει ο κόσμος.


Δεν υπάρχουν σχόλια: