Κυριακή, Αυγούστου 28, 2022

FaThEr FoOtAgE

 


Σαν σήμερα θα είχες γενέθλια, θα σε έπαιρνα τηλέφωνο, θα λέγαμε τα βασικά, κυρίως υγεία να έχουμε και θα κλείναμε με εσένα να λες «πες μου 5 αριθμούς να παίξω στο Τζόκερ»

Σαν σήμερα σε μια άλλη εκδοχή ζωής θα ήσουνα στον Πόρο, στο εξοχικό της αδερφής σου και θα κολυμπούσες με τα αφρόψαρα, θα έκανες τα σιωπηλά εκείνα μακροβούτια που μου έφερναν ταχυκαρδία κάθε καλοκαίρι μικρή που σε έβλεπα να τα κάνεις μην και σε χάσω. Μην και εξαφανιστείς σε βάθη άγνωστα χωρίς επιστροφή. Και τι ανακούφιση κάθε φορά που σε έβλεπα να βγαίνεις στην επιφάνεια τινάζοντας το νερό από τα μαλλιά σου. Ακόμα περιμένω να βγεις, στέκομαι στην άκρη της θάλασσας, και περιμένω να βγεις. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι σε εκείνο το τελευταίο μακροβούτι σου χάθηκες για πάντα. Ακόμα περιμένω, όπως τότε.

Πριν 4 μέρες ένας φίλος μου έστειλε ψηφιοποιημένα κάποια παλιά βίντεο από το μακρινό καλοκαίρι του 89.Τοτε που παραθερίζαμε στην Τζια. Δεν ήξερα αν ήμουν έτοιμη να σε δω, 2 χρόνια μετά την τελευταία άπνοια. Πάτησα όμως το play μην μπορώντας να αντισταθώ στην εικόνα σου. Ένας γάντζος σα να ακούμπησε το πάνω τοίχωμα της παλιωμένης  μου καρδιάς. Πόσο πίσω πήγα, ήσουν σχεδόν στην ηλικία που είμαι τώρα. Αμέριμνος, τα μαλλιά σου είχαν ήδη γκριζάρει σε αντίθεση με τα δικά μου. Ήσουν στην παραλία του Οτζια, έπαιζες ρακέτες όπως πάντα σε τετράδες. Όλοι νέοι, αγέρωχοι, αθάνατοι. Όλοι σούπερ ήρωες στα παιδικά μας μάτια. Και μεις ακόμα πιο νέοι μέσα στο πύον της νιότης, καθισμένοι στην παραλία οκλαδόν, χωρίς γυαλιά ηλίου με λευκές μπλούζες, βαρεμένοι από εκείνο το θα ζούμε για πάντα.

28 Αυγούστου 2022. Έχεις γενέθλια μα δεν είσαι πουθενά να σου ευχηθώ. Το μόνο που έμεινε είναι εκείνοι οι 5 αριθμοί που θα σου έλεγα να παίξεις  στο Τζόκερ και η παλιά βιντεοταινία με μας στην παραλία του οτζια. Προσπαθώ να αγγίξω την άμμο της μέσα από την οθόνη, εσύ δεν μου δίνεις σημασία συνεχίζεις να παίζεις ρακέτες με την Φαίη που φορά εκείνο το φραουλί μαγιό και χαμογελά κάθε τόσο. Κι όμως σχεδόν τα κατάφερα. Είμαι κοντά στο κύμα η άμμος ζεστή και μαλακή, τα κατάφερα. Γράφω πάνω της ένα μεγάλο ατσούμπαλο χρόνια πολλά. Κανείς δεν με βλέπει κι όμως είμαι εκεί με όλους στο καλοκαίρι του 1989. Για λίγο σου φεύγει η ρακέτα και σταματάς. Πετάς τα γυαλιά και το καπέλο σου και κάνεις ένα θεαματικό μακροβούτι από κείνα που πάντα με τρόμαζαν και δεν ξαναβγαίνεις. Εγώ όμως σου έγραψα στην άμμο χρόνια πολλά και περιμένω. Ίσως όταν βγεις εγώ να λείπω αλλά θα το δεις γραμμένο και χωρίς να μπορείς να καταλάβεις και να εξηγήσεις θα χαμογελάσεις.  Και θα χαμογελάσω και γω, θα σκεφτώ 5 αριθμούς να πάω να παίξω και θα συνεχίσω να ζω σε εκείνο το για πάντα που κακά τα ψέματα εσύ μου έμαθες πως δεν υπάρχει πια.

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Όπως πάντα δεν τά έγραψες τά ζωγράφισες και τα είδα κι γω όλα...

nosyparker είπε...

Κάποια στιγμή θα κάνεις ένα μακροβούτι κι εσύ και θα συναντηθείτε κάτω από τη θάλασσα και θα συνεχίσετε να ζείτε εκεί στο μαγικό μπλε βυθό του "για πάντα μαζί". Δεν είναι τυχαίο το candy BLUE. Φιλιά μικρή μου, οι απώλειες είναι προσωρινές.

candyblue είπε...

ανωνυμε σε ευχαριστω, ετσι εχουν τα πραγματα που λες

candyblue είπε...

nosyparker σ ευχαριστω για το εδώ σχόλιο κορίτσι. Οι απώλειες των γονέων είναι δύσκολο να αντιμετωπιστούν σαν προσωρινές. Η ζωή συνεχίζεται βέβαια αλλά οι ουλές θα μένουν εκεί για παντα

Ανώνυμος είπε...

Με δάκρυα στα μάτια σε φιλώ......Α.Π.

candyblue είπε...

Αννα πολιτου -αντωνης Πανουσης Αντωνης Πιερρακος Αλεξανδρος περρος

τέλσον είπε...

έχεις καθαρή ματια και είσαι δυνατό κορίτσι.

candyblue είπε...

@ τέλσον σε ευχαριστω που με διαβάζεις ακομα