Παρασκευή, Δεκεμβρίου 06, 2013

dEcEmBeR FoOtAge


Κάθομαι στο μπαλκόνι. Βρέχει συνεχόμενα. Κρατώ στις παλάμες μου μια κούπα με ζεστό καφέ και τις ζεσταίνω. Πάντα μου άρεσε να το κάνω αυτό. Ιδίως στα μεγάλα κρύα που έφηβη καθόμουν έξω στο μπαλκόνι του πατρικού μου σπιτιού με μια άλλη κούπα που περιείχε το ίδιο ρόφημα και ζεματούσε τις παλάμες μου. Κοιτούσα την Αίγινα και την Καστέλα. Τώρα κοιτάω το κενό.Αναπολώ την εποχή που κλειδωνόμουν στο μπάνιο και ανακάλυπτα τον κόλπο μου για πρώτη φορά κάτω από τις υποδείξεις του περιοδικού «Ερωτική Αρμονία». Έξω ήταν και πάλι Χριστούγεννα με όχι και τόσα πολλά φώτα και στολίδια και το δέντρο στο σαλόνι ήταν ολοζώντανο μαζί με την υποψία του Άι Βασίλη. Τα πρώτα σκιρτήματα και τα ατέλειωτα φιλιά.Σελίδες ημερολογίου με υπογραμμισμένα "Σ αγαπώ." Στάμπες από καφετί βούτυρο κακάο σε λευκές σελίδες λευκωμάτων. Το λεωφορείο της Ηλιούπολης  που με κατέβαζε στην Σίνα, φορτωμένη δώρα, και τα καθυστερημένα ραντεβού μετά το φροντιστήριο, κι έπειτα μετά την σχολή. Τότε που οι επιθυμίες μας ήταν  και η πραγματικότητα μας. Τώρα, 22 χρόνια μετά, προσπαθώ να καταργήσω τα σύνορα μεταξύ ενοχής και αθωότητας. Οι αναμνήσεις μου έχουν ξεθωριάσει. Δεν έχουν ούτε ρεαλισμό ούτε συναίσθημα. Μοιάζουν με ταινίες του Αντονιόνι.Χωρίς λαμπιόνια.
Στο τρένο μέσα τα τοπία μας χαστουκίζουν με ταχύτητα. Η Σαλονίκη μας καρτερεί και τα κόκκινα φώτα της νέας παραλίας, που μόλις άναψαν, λένε ιστορίες για ψηλά κατάρτια και μεγάλες υγρασίες με ατέρμονη  βροχή. Κοιτώ το στόμα σου σαρκώδες και έτοιμο να εκραγεί. Έξω Δεκέμβρης. Πάει για σούρουπο. Τέτοια ώρα ο ουρανός  έχει δύο χρώματα, ροζ και γαλάζιο. Δεν μπορεί να αποφασίσει αν θέλει να είναι αγόρι ή κορίτσι.
Στολισμένα έξω τα πάντα. Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα χωρίς ξεσηκωμό. Μέρες ήρεμες με γεύση βρογχίτιδας και ομοιοπαθητικής κάψουλας. Αγρύπνιες στο αναμμένο τζάκι. Παραμένω ολοζώντανη με ένα μεγεθυντικό φακό στο χέρι για παρατήρηση κάθε λεπτομέρειας. Μονάζω μέσα στις ιδέες και στα θραύσματα μνήμης μου. Ξημερώνει και κοιτάω τα σύννεφα που ταξιδεύουν μαζί με μένα στις αλέες του ουρανού. Τα Χριστουγεννιάτικα φωτάκια των εισόδων και των  μπαλκονιών αναβοσβήνουν ακόμα ρυθμικά. Κάποια στιγμή σταματώ στην άκρη του δρόμου και στέκομαι  μπροστά τους ευλαβικά, όπως στα εικονίσματα.

4 σχόλια:

stivio είπε...

Μ αρεσει ο τροπος που περιγραφεις τα συναισθηματα σου εχουν μια ρωμαντικοτητα αλλα και ρεαλισμο. Τωρα πως κατορθωνεις και τα παντρευεις χωρις να μας σοκαρουν αυτα που αναφερεις για κλειδωμενες και ανοιχτες πορτες εκει ειναι η τεχνη σου και ισως και η γοητεια σου.Μ ευχαριστει να διαβαζω τετοια κειμενα..

candyblue είπε...

@stivio: Καλώς ήρθες κατά αρχήν στο κρησφύγετο μου.Σε ευχαριστώ που με αφήνεις να ξέρω για όλα αυτά που ένιωσες μετά την ανάγνωση αυτού του κειμένου.

Δεν υπάρχει συνταγή για το πάντρεμα.Υπάρχουν οι λέξεις και η σειρά που εγώ τους βάζω.
Καλό απόγευμα εύχομαι.

Hfaistiwnas είπε...

Καλησπέρα!
Όμορφος ο Δεκέμβρης όμως ε; Χουχούλιασμα με ζεστό καφέ και λαμπάκια στο δέντρο..

candyblue είπε...

Όμορφος και αγαπημένος ναι...ευτυχώς έπιασαν και δω τα κρύα τα καλά και χαιρόμαστε τζάκι και χουχούλιασμα.
όσο για το δέντρο δεν χορταίνω να το βλέπω να παραμιλά πρωί και βράδυ :)