Πέμπτη, Μαρτίου 14, 2013

Με μΙα ΠεΡοΥκΑ μΠλΕ








Φουντώνει ο αγρός, το χώμα μυρίζει ανυπομονησία για το σούρσιμο των ερπετών, τα χαμομήλια ξεγελιούνται κι ανθίζουν, θυμάται κι ο Μάρτης ότι είναι παλουκοκαύτης και αγριεύει. Οι μέρες μεγαλώνουν σιγά σιγά κι ελπίζω να χτίσουμε συμπαθητικά νοερά τείχη γύρω μας έτσι που να εμποδίζεται κάπως η ασχήμια της πιάτσας. Ο Ερμής πάντα ανάδρομος φέρνει μικρές καταστροφές έξω και μέσα μου ισοπεδώνοντας ότι από καιρό έχασκε  με ερείπια στα μάτια.
Στο τηλέφωνο η γνωστή φωνή να με αγκαλιάζει. Στο πάτωμα ρούχα πεταμένα. ‘Ένα μικρό αγόρι μπαινοβγαίνει στο σπίτι μου τον τελευταίο καιρό. Μου κάνει συντροφιά τις νύχτες που κρύβομαι από όλους. Έρχεται με ένα φακό στο χέρι και ψάχνει κάτω από τις πολυθρόνες για πρότυπα, αλλά έμενα οι πολυθρόνες μου είναι ξεσκισμένες από τα νύχια των γάτων που κατοίκισαν το σπίτι αυτό και στερεωμένοι με βιβλία του Ρεμπώ για να μην γέρνουν. Το ίδιο και τα πόδια των τραπεζιών που κουτσαίνουν, υποβοηθούνται  με παλιές εκδόσεις αρχαιοελληνικών λεξικών. Αρχίζω να συμπαθώ αυτό το αγόρι κι ας είναι ένα αγόρι μικρό.
Έχει σηκωθεί χώμα με τον τρελό νοτιά .Η ατμόσφαιρα μασκαρεμένη μυρίζει κάτι από πένθος με την ιδιάζουσα γεύση της αμμοθύελλας. Μοσχοβολά όμως και ταραμά καθαρής Δευτέρας. Εγώ με την βρογχίτιδα ακόμα να γρυλίζει στα βάθη των πνευμόνων μου τριγυρνώ με την γαλάζια μου περούκα και με μια μάσκα χρυσή που κρύβει όλα μου τα συναισθήματα. Πάνε οι εποχές που ντυνόμουνα κολομπίνα πασχαλίτσα και φρικιό και ξαμολιόμουν στους γεμάτο λάσπες δρόμους της αρχαίας γειτονιάς. Την βρίσκω κάπως έτσι και περιμένω να τελειώσουν και οι φετινές αποκριές με μπόλικη χρυσόσκονη στα τσίνορα. Το σαρακοστιανό μου μένος κατέπεσε πια και έτσι  λιτή  αναμένω τους επιταφειακούς ανέμους.
Αυθάδης, λεξιλάγνα και εμμονοληπτική με το παρόν, δίχως ίχνος έγνοιας για το μέλλον λέω να κρατήσω την μπλε περούκα μου και να κρατηθώ από τα γεννητούρια των άστρων. Να αφήσω μ' ένα σάλτο φωτός στα αζήτητα  τα υπόλοιπα της αθεράπευτης νοσταλγίας και της φθοράς. Γερνάει ο χρόνος και δεν μπορώ άλλο να κάθομαι να ψάχνω θεραπεία στο γαλάζιο φως μιας οθόνης.

"Όταν με χρειαστείς σφύρα, ξέρεις να σφυράς έτσι; Ενώνεις τα χείλη σου και φυσάς..."

6 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Καλημέρα!!
Λίγο από Άνοιξη και Απόκριες και Σαρακοστή.. Νηστίσιμα τα λόγια.. :)

fieryfairy είπε...

Θα'θελα κι εγώ να είμαι "δίχως ίχνος έγνοιας για το μέλλον". Ισως χρειαστώ τη μπλε περούκα σου :)

Emmanouilarty είπε...

Το μικρό αγόρι έχει πολλά αποκριάτικα να σου δώσει.
Νηστίσιμους ταραμοκεφτέδες να ζητήσεις να σου φτιάξει η Πάολα..με το θερμομίξ, όνειρο γίνονται!

το μικρό αγόρι βέβαια το κόβω για πολύ κρεατοφάγο, οπότε περισσότεροι Ταρμάδες για σένα! :P

candyblue είπε...

@ Hfaistiwnas:Η ψυχή ποτέ δεν νηστεύει.Τα λόγια καλύτερα να μένουν νηστίσιμα. Καλή Σαρακοστή. Πάμε παρακάτω στον καιρό της Άνοιξης.

candyblue είπε...

@FieryFairy:Κάνει θαύματα σου λέω αυτή η περούκα.Νομίζω πως ο κόσμος με παίρνει πιο πολύ στα σοβαρά έτσι.

candyblue είπε...

@ Emmanouilarty:Μικρό αγόρι πέρασαν οι Απόκριες. Πρέπει να βρεις να μου δώσεις άλλα τώρα. Προς το παρόν άσε το σήμα της κεραίας μου ήσυχο και φάε εσύ τους ταραμοκεφτέδες να φάω και γω λίγο τσι τσι. Καλόμαθες.