Κυριακή, Οκτωβρίου 07, 2012

67 αΥΓοΥσΤου



Οκτώβρης λένε τα ημερολόγια. Σήμερα 67 Αυγούστου λέω εγώ. Ένα καλοκαίρι ζαλισμένο που έχασε το δρόμο και παρέμεινε. Ένα ισχνό φθινόπωρο που βγήκε από τον κόπο να εμφανιστεί. Κάπου πιο κάτω μυρίζει βροχή και νοτισμένο χώμα και καθώς οδηγώ για την δουλειά νιώθω να μπαίνω σε μια λούπα  δροσιάς. Το σκηνικό αλλάζει κάθε μέρα. Γίνεται  όλο και πιο αφαιρετικό. Καθώς και η αγάπη. Τα νούμερα δεν βγαίνουν σε καμιά καθημερινότητα. Όλοι ζητάνε και από κάτι. Χαμογελάς γιατί σκέφτεσαι πως είσαι από χρυσό. Οι νύχτες μεγαλώνουν επιθετικά  και τα πρωινά το φως τυφλώνει με μια εκδίκηση  για ζωή. Ακόμα καλοκαίρι, ακόμα θάλασσα, ακόμα  έξω. Ακόμα αιθεροβάμονες με άγρια ξανθά μαλλιά.
Στο δικό μου σκηνικό  νέα πρόσωπα κάνουν βραδινές εμφανίσεις. Ανοίγουν την πόρτα του γραφείου μου και χαιρετούν χαμηλόφωνα. Το φεγγάρι μια μικραίνει μια μεγαλώνει πάνω από μια μεγάλη ελιά και πλημμυρίζω μέσα μου από κάτι που ξέχασα την λέξη για να σας το πω. Ο Οκτώβρης  συνεχίζει να καλοκαιριάζει  στα μπράτσα μου φορώντας μια μπλε σειρήνα στα μαλλιά και  κυνηγώντας τα υγιή κομμάτια που ξέφυγαν από τον άρρωστο τούτο κόσμο. Κρύβομαι πίσω από δέντρα και κλειστές πόρτες. Τι πρέπει να σκεφτώ τώρα; Εδώ ανοίγουν τα υπόγεια της δεκαετίας του '50, μουχλιασμένα δίχως παράθυρα. Προσεχώς άβυσσος . Ανθίζουν  ήδη νέες μορφές βαρβαρότητας με την διάδοση των όπλων μαζικής καταστροφής. Τα κόμματα σαν καλοντυμένοι τσιρκολάνοι κάνουν ανάποδα ψαλιδάκια στον αέρα. Τα έδρανα δεν ήταν ποτέ άλλοτε όπως τώρα, σαν σκηνικά ταινίας τρόμου. Τρίζει κάτι εκεί έξω. Ακούω τον θόρυβο αυτόν όλο και πιο συχνά. Τον ακολουθώ λες και είναι δικό μου ίχνος.
Δεν είμαι τίποτα. Ούτε μια ξοφλημένη ιδιοφυία. Αλλιώς δεν θα είχα αυτή την λάθος νότα να με συντονίζει. Ακουμπάω ξανά την πλάτη μου πίσω στην καρέκλα. Πάντα η θέση μου σε εκείνη την μαβιά καρέκλα. Προκαλώ τον ίλιγγο της ιστορίας να με μυριστεί. 
Όχι δεν αξίζω και τόσα. Μια χορταριασμένη φάλτσα μελωδία ακολουθεί τα βήματα μου και γω με ένα βλέμμα κενό και απογευματινό αφήνω τις ρωγμές μου να φανούν. Από το ψηλό παράθυρο κάποιος με κοιτάει. Ονειρεύομαι πως κοιτάει την θάλασσα και του χαμογελώ.
Κατηφορίζω ανάμεσα στις διακεκομμένες  λωρίδες του μέλλοντος με μια μεγάλη καλοσύνη στα μάτια. Μια διαυγής διάγνωση  με τσιμπάει στην καρδιά. Συνηθίσαμε να βλέπουμε τη φθορά μόνο στις μηχανές, αλλά η πραγματική καταστροφή συντελείται μέσα μας .Όλα τα πρόσωπα  δίπλα μου και παραπέρα βίαια, βρώμικα και εχθρικά. Εγώ πάλι είμαι υπέρ του καθαρού προσώπου. Τίποτα να μην γράφει , να μπορείς να γίνεσαι ένα με το τοπίο. Χαμαιλέοντας. Ένα με το τοπίο να μην μπορούν να σε κατατάξουν πουθενά.

Μια μικρή πίκρα αναβράζει σαν ξεχασμένο depon. Ο κόσμος δεν έγινε τώρα κακός.... πάντα ήταν.

6 σχόλια:

fieryfairy είπε...

"Ο κόσμος δεν έγινε τώρα κακός.... πάντα ήταν."

Δυστυχώς αυτό υποψιάζομαι κι εγώ - στα δύσκολα φάνηκε το πόσο.

candyblue είπε...

έτσι ακριβώς

Hfaistiwnas είπε...

Φθορά που επέρχεται σε όλους.. μέσα και έξω..
Καλημέρα!

candyblue είπε...

ο τρόπος ζωής που ζούμε εξερράγη εκεί που τον χαϊδεύαμε είναι γνωστό.

Unknown είπε...

ναι..ηταν δυστυχως.και ειναι.

candyblue είπε...

παρ όλα αυτά όμως, για εμάς τους ρομαντικούς,,, «Είτε βραδιάζει είτε φέγγει, μένει λευκό το γιασεμί».