Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 03, 2012

SePtEmBeR FoOtAge


Άφησα έναν ολόκληρο Αύγουστο πίσω μου σακάτη και μισότρελο. Σκέφτηκα να σηκώσω τείχη αληθινά για να μην ξαναμπούν ποτέ μέσα αυτοί που έφυγαν. Αλλά τελευταία στιγμή έπεσα σε έναν μεγάλο ύπνο που με πέταξε στις εσχατιές του μήνα. Είδα μεγάλη ερημιά και μια σιωπή αβάσταχτη, σχεδόν μαρτυρική κάτω από τα πεζοδρόμια και δίπλα στα χαλασμένα σιντριβάνια. Σώματα λησμονημένα στους δρόμους, σχεδόν νεκρά σε στάση εμβρύου να παρακαλούν το θάνατο να τους δώσει ένα ευρώ. Με δύο πανσελήνους φτηνούς σε όλα τα μεγέθη, η μικρή σιχαμερή μας πόλη τίμησε και φέτος το φως, γιατί με λέξεις δεν εξωραΐζεται η θλιβερή πραγματικότητα πια. Και όταν το νοιώσουμε όλοι αυτό, σας ορκίζομαι ότι θα γεννηθούν στίλβοντα μαχαίρια στα χέρια του κόσμου και ξαφνικά η θρηνωδία θα μεταβληθεί  σε απαίτηση για ανατροπή.
Φθινοπωρινό κεφάλαιο. Κάνω προσθαφαιρέσεις και υπολογισμούς για τον χειμώνα. Χτυπάω τις γροθιές μου στους τοίχους με δύναμη και προπονούμαι για να γίνω πιο γενναία, πιο δυνατή. Καταμετρώ τα σημάδια στο σώμα. Τα πιο πολλά από αιμοβόρα κουνούπια, άλλα από χτυπήματα σε πόρτες αυτοκίνητου ή γωνίες τραπεζιών, 2 καψίματα από γκαζάκι στον καρπό, και πολλές μελανιές σκόρπιες, που τις νύχτες στα λευκά σεντόνια μοιάζουν  με περίεργους αστερισμούς. Στο μυαλό μου έρχονται με γρήγορο μοντάζ οι στίχοι του Οκτάβιο Πας: «Άδειοι δρόμοι, φώτα θαμπά. Σε μια γωνιά το φάντασμα ενός σκύλου ψάχνει μες στα σκουπίδια το φάντασμα ενός κόκκαλου». Όλα δείχνουν έναν ψευδεπίγραφο ευρωπαϊκό -δήθεν έως πολύ δήθεν- μονόδρομο κι από κει και πέρα ας μας αναλάβει ο ωροσκόπος μας. Μήπως η ευτυχία βρίσκεται σε δέκα χιλιάδες σταγόνες βροχής που θα σκοτώσουν ευπρεπώς το καλοκαίρι;
Στα  πιο βαθιά όνειρά μου βλέπω  πως τραγουδώ  ένα άγνωστο παιδικό τραγούδι στο αυτοκίνητο μου,  ένα τελειωμένο δείπνο δίπλα σε έναν μεγάλο ροζ ποταμό,  μια αυλή ξενοδοχείου γεμάτη  βιβλία για ανάγνωση, ένα  πολύβουο πικ νικ πάνω σε κόκκινα φύλλα, το παλιό αυτοκίνητο του πατέρα μου, βεράντες στον τελευταίο όροφο, αρμαθιές με φώτα ,βιβλία τέχνης, γκαλερί, καλές συνομιλίες. Κι όταν ανοίγω τα μάτια μου, εν μέσω υγρασίας, θυμωμένου ουρανού και αδιαφορίας για τον πολτό πληροφοριών έρχεται μια είδηση, ένα γεγονός που, αν μη τι άλλο, σε αλλάζει. Αυτό είναι το γεγονός που περιμένω να συμβεί και πάντα συμβαίνει. Κατά τα άλλα οι μέρες κυλάνε σε slow motion ακόμα, με μεγάλες ζέστες,  αλλαγές σε χιλιάδες πράγματα, ξεβόλεμα και μια νέα έκθεση στα μέσα του μηνός. 
Βαριέμαι να βγάλω την τετραγωνική ρίζα της ηλικίας μου κι έτσι αισίως ενηλικιώθηκα για πολλοστή φορά σήμερα. Καλό μας φθινόπωρο και «Καλημέρα θλίψη», όπως θα έλεγε και η αλησμόνητη Φρανσουάζ Σαγκάν στους καιρούς της. 

 Ότι κουβαλάς αυτό ξοδεύεις.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα θλίψη, εντομο που φωλιαζεις μέσα μου.
Καληνύχτα ροζαλγια! Να χαμογελας και να σε χαιρόμαστε. Σου πήγαινε πολυ το κιτρινο!

Hfaistiwnas είπε...

Φθινόπωρο και υπολογισμοί.. μέσα έπεσες.. :)
Καλό μήνα!

candyblue είπε...

να χαμογελάς και συ... εσένα σου πάνε όλα να το ξέρεις.

candyblue είπε...

και που να δεις τι μας περιμένει για τον χειμώνα...

Aisein είπε...

'Ζω μες την μιζέρια και τη θλίψη και όμως αντιστέκομαι' όπως έλεγε κι ο Πωλ Ελυάρ αλλά συνειρμικά θυμήθηκα και το τραγούδι που σφύριζα το απόγευμα 'παυλάκι γύρω σου σωπαίνουν τους φτάνει που ανασαίνουν τι ζητάς... Ετοιμοθάνατου είσαι γέννα κουλός με χρυσαφένια πένα που το πας... Με το χαβά του θυμικού σου ματζούνι του μυαλού σου πιπιλάς... ξέρουνε τι τους περιμένει στην πολυθρόνα βολεμένοι τι ρωτάς... Θάνατος θάνατος θάνατος
κι έπειτα αυτό το γεγονός που περιμένεις να συμβεί και πάντα συμβαίνει μου θυμίζει εκείνα τα στιχάκια του ποιητή 'κι όταν κάποτε απλώνω το χέρι μου μες το σκοτάδι πάντα συμβαίνει να βρίσκεται κάποιο άλλο που να το σφίγγει'
Για δες πόσες όμορφες προσσεγγίσεις γύρω από το ίδιο θέμα Αλλά ο δικός σου κινηματογραφικός λόγος ξέρεις τι ξεχωριστό έχει Είναι σαν το εγχειρίδιο του κυκλώματος της ζωής Σου που βέβαια διέπεται αλλά και άλλοτε υπερβαίνει τους θεμελιώδεις κανόνες της
Α και σου εύχομαι να απολαύσεις τα μάλα και την καινούργια σου βόλτα που μόλις άρχισες γύρω από τον ήλιο
Δεν θα ταν όμορφα στο τέλος καθεμιάς από αυτές τις βόλτες να δίναμε κι ένα όνομα Μπα μερικές φορές δεν θα 'τανε κι άλλοτε πάλι θα ΄ταν υπερόχα ειδικά δηλαδή όσο διαρκεί η νιότη δηλαδή η εσωτερική περιλαμβανομένων και αυτών που αρνούνται να μεγαλώσουν

fieryfairy είπε...

Η πραγματικότητα της Αθήνας μια θλίψη - καλό κουράγιο σε σας τους νότιους.

Η τελευταία σου παράγραφος ανέσυρε εικόνες ξεχασμένες από δικά μου όνειρα (αναμνήσεις;) με γκαζόν κ ποτάμια κ βιβλία. Ίσως να συχνάζουμε στα ίδια όνειρα :)

candyblue είπε...

Σίγουρα συνάζουμε στα ίδια όνειρα.Το καταλαβαίνω από τον τρόπο που γράφεις όταν απαντάς στα ποστ μου.


Εμείς οι νότιοι βασανιζόμαστε (30 έγραψε το θερμόμετρο σήμερα το βραδυ)