Παρασκευή, Αυγούστου 10, 2012

EκΑτο ΧρΌνΙα ΜοΝαΞιΑς


Γύρισα πίσω μετά από ένα μήνα, σχεδόν, και μη ξέροντας που βρίσκομαι. Μακρόσυρτες διακοπές, τολμηρές, γεμάτες μονοπάτια, γκρεμούς, σμαραγδένια νερά και άπλετο φως. Φως στα μαλλιά και στα δόντια. Φως στα σκοτεινά εσώρουχα και στα δερμάτινα σανδάλια. Φως  στο κέντρο των ματιών και  στη γραμμή της ζωής. Έζησα μέσα σε πέτρινα σπίτια με δύο κρεβάτια κι ένα τραπέζι μοναστηριακό. Ξενύχτισα σε αυλές καταπράσινες σπαρμένες με σπόρους αστεριών. Δεν ξέρω ποιος θεός ζει στις ρίζες των φυτών αυτών και προκόβουν. Μεγάλωσα 25 μέρες μέσα στο αλάτι των θαλασσών, στα λιπόθυμα λιοπύρια και τα ευωδιαστά βράδια. Και ήσυχα κυλούσαν οι ποταμοί της οικουμένης. Κι η ομορφιά αυθύπαρκτη  με συναντούσε πάντα εξαντλημένη  μέσα σε απογεύματα, στης θάλασσας το ρίγος, και στις  καλοσύνες των ανθρώπων. Κι έτσι αέρινη και εξαντλημένη από τα κύματα και τα σούρτα φέρτα των καραβιών επέστρεψα στα εκατό χρόνια μοναξιάς. Επέστρεψα κάπου που δεν θυμόμουν πως υπήρξα ποτέ. Ο κόσμος που ήξερα, πάει καιρός που κατεδαφίστηκε. Δεν υπάρχει τίποτα. Όλα είναι μόνο αχνή ανάμνηση. Η Αθήνα  ζέχνει παραδομένη στη φριχτότερη αθλιότητά της. Εκατό χρόνια μοναξιάς, με έρημα κέντρα, μισοπεθαμένους χρήστες και χαμένους από χέρι άστεγους, προχωρημένης ηλικίας. Ευτυχώς η ζωή, ό,τι κι αν λένε οι γιαλαντζί επιστήμονες, συντομεύθηκε κατά πολύ. Μέσα μου καταδίκασα εδώ και καιρό την ιδέα του να αλλάξει ποτέ κάτι σε αυτόν τον τόπο. Καταδίκασα την ιδέα του να γίνω σε όλους συμπαθής και κατανοητή και την ιδέα του να προσαρμοστώ σε κάτι που από καιρό με έφτυσε στα μούτρα. Για όσο αντέχω θα  είμαι ο εαυτός μου, και ας μην είναι ποτέ αρκετό αυτό. Στις ειδήσεις ακούω κάτι για φωτιές που μαίνονται για τρίτη μέρα και 27.000 στρέμματα καμένης γης, εφεδρείες που θα εφαρμοστούν την λέξη Τρόικα πολλές φορές και κάτι για χρυσά μετάλλια εν όψη των ολυμπιακών αγώνων. Μελαγχολώ. Φυσάει λίγο την ώρα που γράφω, το φεγγάρι  ολοένα και μικραίνει. Η πόλη καίει, βγάζει μια χαμηλή φωτιά. Τα τσιμέντα σαν ζεματιστά βότσαλα με αποστομώνουν. Στα γνώριμα πια και οι δουλείες με καρτερούν, οι πληρωμές το ίδιο και αρχίζω πάλι εκείνο το τρέξιμο που κάνει κάποιος μόνο όταν ζει σε πόλεις.
Μπροστά μας ακόμα ο Αύγουστος, η χάλκινη πλάτη του θέρους, τα παράξενα μελτέμια και οι «μαύρες συμπληγάδες» του Σεπτεμβρίου. Όσο για τα θαύματα του Δεκαπενταύγουστου , υπάρχουν, και, ναι, είμαστε εμείς. Που ακόμη στεκόμαστε όρθιοι. 

24 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο!!! Κολάζ και κείμενο

Ανώνυμος είπε...

Ό,τι πιό όμορφο,σ'ευχαριστώ...

claude είπε...

Really enjoying your words. Keep writing!

candyblue είπε...

Ανώνυμοι (μακάρι κάποτε να μάθω τα ονόματα σας)σας ευχαριστώ πολύ, χαρά μου να σας αγγίζουν οι λέξεις και τα κολάζ μου.Χαρά μεγάλη κι όλας.



@claude:Summer, after all, is a time when wonderful things can happen to quiet people.

nosyparker είπε...

Κι εμένα μου άρεσε πολύ το κείμενο. Τελευταία δεν προλαβαίνω να διαβάσω σχεδόν τίποτα, τουλάχιστον το λίγο που διαβάζω να'ναι καλό! :-)

candyblue είπε...

Σε ευχαριστώ καλή μου nosy.Να ομορφαίνεις μαζί με το μπεμπάκι σου

DukeTravellington είπε...

Αννούλα μου, τυχερή που έφυγες αλλά επίσης ήταν αναπόφευκτο (φευ !) το ότι θα ξαναγύριζες σ' αυτή την πόλη μας που - πολύ σωστά δυστυχώς διαπιστώνεις - είναι ίσως στη χειρότερη κατάσταση απ' όσο την ξέρουμε τα τελευταία λίγα χρόνια ... κι ας προσπαθούν οι "κρατούντες" να πείσουν ότι όσα κάνουν γίνονται για το καλό μας... ας είν' καλά οι αρκετοί - απ' ό,τι φαίνεται - κουφιοκεφαλάκηδες που κάθε φορά τους πιστεύουν... ή μήπως είναι οι βολεμένοι αυτοί ; και είναι τελικά τόσοι πολλοί ρε γμτ ; δυσκολεύομαι να το πιστέψω.... δυστυχώς θα ρημάξουν οι τόποι, ακούμε καθημερινά για τόσο κακό γύρω μας που, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα "χτυπήσει και τη δική μας πόρτα"... κι έχεις και την ανηλεή ζέστη που προσδίδει ακόμη εφιαλτικότερη "πινελιά" στο τοπίο... ελπίζω κι εύχομαι να τα καταφέρουμε... σε φιλώ

Roadartist είπε...

Εξαιρετικό. Καλή δύναμη στην επιστροφή σου.

scarlett είπε...

γραφεις μαγικά..
ακομη και για τα πιο δυσαρεστα γραφεις μαγικα

candyblue είπε...

DukeTravellington: Το γράφω συνέχεια....Εαν οι υπουργοί και οι βουλευτές θέλουν γιαούρτωμα, το εκλογικό σώμα θέλει σκατά στη μούρη.Αυτοί φταίνε, που τους ψηφίζουν... Εντάξει, μπορεί να κάνεις λάθος μια φορά. Εδώ μιλάμε για χρόνια... Αλλά να διαμαρτυρηθώ γιατί; Για κάτι που ψηφίζω;
Όχι εγώ, απλά καταλαβαίνεις ότι αυτό που είναι εκεί πάνω δεν βγήκε από μόνο του, κάποιος το προτίμησε....
Δυστυχώς τελικά ΑΥΤΗ η χώρα δεν έπρεπε να έχει αυτούς τους κατοίκους. Δεν τους αξίζει. Από τα έντεκα εκατομμύρια, αυτοί που σκέφτονται είναι περίπου τριακόσιες χιλιάδες. Ολοι οι άλλοι είναι για τα μπάζα... Είναι η φυλή τέτοια.

candyblue είπε...

@ Roadartist:Αχ, να ξερες πόσο την χρειάζομαι αυτή την δύναμη για την δύσκολη αυτή προσαρμογή. Ακόμα δεν ήρθα και οι μέρες μοιράζουν με τέφρα βιολετιά.

candyblue είπε...

@ scarlett: Νομίζω πως οφείλουμε να φανταστούμε κι αλλιώς τη ζωή μας -να περπατήσουμε σε καινούργιες νύχτες. Δίχως καμιάν άγκυρα να μας κρατά καλά δεμένους σε λέξεις και σκέψεις. Εχουμε ανάγκη, να μία ακόμη, ν' αφήσουμε πίσω όλα όσα θέλαμε, και να κοιτάξουμε όσα καταφέραμε. Έτσι νομίζω για αυτό ακόμα γράφω έτσι

Ανώνυμος είπε...

απλα τα λεει ολα. υπεροχο. και το κολαζ φοβερο...

candyblue είπε...

Ευχαριστώ πολύ...(χαμόγελο)

Aisein είπε...

Ήσουν στο φως και γύρισες Γιατι?

candyblue είπε...

Aisein: Γιατί δυστυχώς τελείωσε η άδεια μου. :(

Aisein είπε...

Αχ βρε Αννα Εκατό χρόνια μοναξιάς για

ένα μήνα στο φως Κάπως έτσι

συμβαίνει με όλους μας Αλλά ας μην το

βάζουμε κάτω ίσως κάποτε βρούμε ένα

τρόπο να εγκατασταθούμε εκεί στο φως

Βαθειά ανάσσα για την ώρα ε Εσύ τι

λες ?

candyblue είπε...

Να το βάλουμε κάτω; Ποτέ. Δεν είμαι από αυτούς έτσι κι αλλιώς. Απλώς όταν γεμίζεις με πολύ πολύ φως και πέφτεις με φορά στην σκοταδιλα της αβύσσου αυτής της πόλης, ε, δεν το λες και εύκολο όλο αυτό. Προσαρμογή, Αποσυμπίεση κλπ κλπ. ’Άλλωστε τα ταξίδια συνεχίζονται σε μέρη όπου αφθονούν τα σταφύλια. Σιγά σιγά μπαίνουμε στο φθινοπωρινό κεφάλαιο...

Unknown είπε...

Συχνά με πιάνω να ταυτίζω έναν άνθρωπο με μία μόνο ιδιότητα. Εσένα σε είχα ταυτίσει μόνο με τα κολάζ σου, μάλλον επειδή έτσι σε γνώρισα σε έκθεσή σου. Διάβασα κείμενά σου και με άγγιξαν. Είδα βίντεο σου και μου άρεσαν. Παρ’ όλα αυτά, στο μυαλό μου ήσουν «η Άννα με τα φοβερά κολάζ»... Και βρίσκομαι ξαφνικά μπροστά σ’ αυτό σου το κείμενο. Στα δικά σου «Εκατό Χρόνια Μοναξιάς». Κι αισθάνομαι ξαφνικά λιγότερο μόνος. Και δεν είσαι πια η Άννα-με-τα-φοβερά-κολάζ, αλλά η Άννα-κολάζ: ένα κολάζ ψυχής, ευαισθησίας, διεισδυτικής ματιάς και ερμηνευτικής ικανότητας, που μεταπλάθει την πρώτη ύλη, τα ερεθίσματα που προσλαμβάνει, σε μια πορεία εξομολόγησης και με πείθει για την ειλικρίνειά της, με πέλματα γυμνά που αφήνουν ευπρόσδεκτα αποτυπώματα στη βρεγμένη άμμο της δικής μου ψυχής. Να ’σαι καλά και να δημιουργείς...

fieryfairy είπε...

Από τα ομορφότερα κείμενα σου

candyblue είπε...

@ Η Emmanuel Terra
Είμαι Ελβετικός σουγιάς φίλτατε terra, όπως κατάλαβες. Πολύεργαλείο. Η αλήθεια είναι το ρίχνω στο χιούμορ γιατί με συγκίνησε το σχόλιο σου και η αιφνίδια παρουσία σου. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Το διαβάζω ξανά και ξανά γιατί από το λίγο που με ξέρεις αυτό που περιγράφεις είναι αυτό που είμαι ακριβώς.
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και κυρίως για τον κόπο που έκανες να τα γράψεις. Η ζωή έχει σκληρύνει και όλοι έχουμε στο νου μας χιλιάδες πράγματα. Και συ να είσαι καλά και να με διαβάζεις που και που.
Σε περιμένω στις 17 Σεπτεμβρίου στο black duck.Έχω τα εγκαίνια της πρώτης για το 2012 έκθεσης μου. Θα σου αρέσει πολύ το θέμα….

candyblue είπε...

@ fieryfairy:


Λες ε;;; Σε ευχαριστώ
:)
:)
:)

Unknown είπε...

Χαίρομαι που η συγκίνηση λειτούργησε αμφίδρομα. Το καλό χιούμορ είναι τόνωση, όπως και οι ευχάριστες εκπλήξεις και συγκινήσεις. Περιμένω την έκθεσή σου με ανυπομονησία. Καλή προετοιμασία και επιτυχία!

candyblue είπε...

:)

I ll do my best