Πέμπτη, Μαΐου 03, 2012

ΚάΤω Απ' ΤοΝ αΣτΕρΙσΜό ΤηΣ φΡάΟυΛαΣ




Κλέβω τριαντάφυλλα από ξεχασμένες μονοκατοικίες και στα χαρίζω. Κάθε Μάη .Σε παρακολουθώ που τα βάζεις στα βάζα με επιμέλεια. Παρατηρώ τις συσπάσεις των μυών στο αδύνατο στέρνο σου. Το φως που στάζει από τις γαλαζοπράσινες λίμνες των ματιών σου. Ξεχύνεται πάνω στα πολύχρωμα τριαντάφυλλα, γύρω από  τις παλιές πολυθρόνες.
Κάτω απ' τον αστερισμό της φράουλας παρακολουθούμε τα γεγονότα εντυπωσιασμένοι από την ανοχή μας κι εκστασιασμένοι από την παθητική ψυχραιμία μας. Λίγο ακόμη και τον φάγαμε το μήνα των μεγάλων ερώτων. Μια μικρή ουρίτσα από άνοιξη έμεινε, που θυμίζει καλοκαίρι. Και καθώς περνάει ο καιρός και ο κόσμος δυσκολεύει σαν κακοτράχαλο οδόστρωμα κάτω από την σόλα μου αισθάνομαι πολύ τυχερή που άφησα τα λάθη της περασμένης μου ζωής να ξοφλήσουν. Τυχερή που αφαίρεσα όλη αυτή την αμήχανα αντιερωτική ζωή που με τάιζαν  και την αδιάφορη αγάπη που με μπούκωναν. Άνθρωποι αταίριαστοι δίπλα μου. Μικροαστοί που μέτραγαν εργατοώρες προσπαθώντας να αποδείξουν κάτι. Αδύναμοι απέναντι μου σαν άχρωμα παράσιτα, μηδενικοί και αόριστοι. Αταξίδευτοι στην ψυχή και στο βλέμμα. Αταξίδευτοι γενικώς. Δυστυχώς τους έδωσα ένα κομμάτι καλών μου χρόνων. Ευτυχώς  έστω και αργά τους έστειλα  στο διάολο να συνεχίσουν εκεί την τόσο ταχτοποιημένη και  μικροαστική ζωή τους με τερατώδη δικά μου αντίγραφα. Ευτυχώς.

Όσο για τις εκλογές, όσο τις σκέφτομαι ξερνώ. Αλλά σαφώς και θα πάω να ψηφίσω. Είναι κι αυτό το βάσανο βλέπεις... Που να πάρει ο διάολος. Τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών θα μας ορίσουν, όπως οι εφηβικοί μας έρωτες. Οι παρέες της ηλικίας μου άρχισαν να μιλούνε για πολιτική ξανά. Στις αυλές του κόσμου, εκλογές, εξαγορές, συναντήσεις ηγετών, θόρυβος και βουητό και  η χώρα μου σαν μια άλλη Μπλανς Ντιμπουά καταρρέει κάτω από την καλοσύνη των ξένων .Βαρέθηκα τα πάντα εννοείται. Αλλά είναι ακόμη Μάης και ο νους ξεστρατίζει. Κι εξάλλου η Μπλανς Ντιμπουά είναι πια ένα οξειδωμένο σύμβολο παλιάς ευγένειας με οικουμενική απόγνωση.
Έτσι, αφήνω μισάνοιχτο το παράθυρο ν' ακούσω  τους ανθισμένους βυσσινόκηπους και το σούρσιμο των φιδιών καθώς αλλάζουν πουκάμισο. Τώρα πια μπορώ να κοιμάμαι με αληθινούς  πρίγκιπες. Αληθινούς σαν πραγματοποιημένα όνειρα. Και κάπως έτσι γλιστρώ στο καλοκαίρι  με την πνοή του αέρα από το ανοιχτό παράθυρο να μου μπερδεύει τα μαλλιά και ελάχιστα περίεργη για το μέλλον. Αυτό το ακαθόριστο μέλλον. Από τότε που η σκόνη των χωραφιών θόλωνε τον ορίζοντα, μέχρι σήμερα, ο Μάιος υπήρξε για μένα επίφοβος. Σαν κλόουν σε θρίλερ.


Υπομονή  και εγρήγορση. Έχουμε  πάντα το φως με το μέρος μας.

6 σχόλια:

Παπαρούνα είπε...

" Έχουμε πάντα το φως με το μέρος μας."

όπως λέει και στο τελευταίο βιβλίο ο Αλεξάκης.. ο ήλιος αγνοεί την ύπαρξη της σκιάς.

mind the gap είπε...

Και μέσα μας candy έχουμε άπλετο φως και ίσως άμα το ξεκλειδώσουμε μας ελευθερώσει από πολλά.

Αλήθεια γιατί πρέπει πάντα να χαϊδεύουμε τα αυτιά των άλλων;'Ισως αυτό που κάνεις σε κάποια ποστ και κράζεις κάποιους ή κάτι γενικά η συγκεκριμένα, ίσως αυτό να είναι και το φως.

ΟuRaniAa είπε...

''...αισθάνομαι πολύ τυχερή που άφησα τα λάθη της περασμένης μου ζωής να ξοφλήσουν. Τυχερή που αφαίρεσα όλη αυτή την αμήχανα αντιερωτική ζωή που με τάιζαν και την αδιάφορη αγάπη που με μπούκωναν. Άνθρωποι αταίριαστοι δίπλα μου. Μικροαστοί που μέτραγαν εργατοώρες προσπαθώντας να αποδείξουν κάτι. Αδύναμοι απέναντι μου σαν άχρωμα παράσιτα, μηδενικοί και αόριστοι. Αταξίδευτοι στην ψυχή και στο βλέμμα. Αταξίδευτοι γενικώς. Δυστυχώς τους έδωσα ένα κομμάτι καλών μου χρόνων. Ευτυχώς έστω και αργά τους έστειλα στο διάολο να συνεχίσουν εκεί την τόσο ταχτοποιημένη και μικροαστική ζωή τους με τερατώδη δικά μου αντίγραφα. Ευτυχώς.''

H απόλυτη ταύτιση...

candyblue είπε...

@ Παπαρούνα Ωραία τα λέει ο Αλεξάκης,αν και κρύφτηκε ο ήλιος και η μόνη σκιά είναι αυτή του εαυτού μας πια.
Παπαρούνα Καιρό είχα να σε βρω εδώ μέσα...χαίρομαι που ακόμα κοκκινίζεις

candyblue είπε...

mind the gap: Δεν κράζω, φτύνω.Και αντί για σάλιο βάζω λέξεις. Το χρειάζεται η κοινωνία και κάποιοι γύρω μας αυτό.

candyblue είπε...

ΟuRaniAa: Χαίρομαι για την λέξη απόλυτη και ύστερα χαμογελάω για την λέξη ταύτιση.