Πέμπτη, Μαρτίου 22, 2012

σΤο ΚάΨιΜο ΤοΥ μΑρΤη

Λίγο μετά την εαρινή ισημερία και το πρόωρο Πάσχα. «Έαρ σαν πάντα», σε πείσμα των μουδιασμένων ημερών και του δηλητηριασμένου μέλλοντος. Λίγο πριν, και πολύ ξυστά στους τέταρτους χαιρετισμούς και στο ανθισμένο στέρνο σου. Αναπνέω κανονικά και κοιτάω με δέος τα καλειδοσκοπικά σου μάτια. Σκέφτομαι να σου φανερώσω μια μέρα την σκέψη μου καθώς θα πίνεις καφέ στο όρθιο, πίσω από την μεγάλη πικροδάφνη. Είσαι ο πιο όμορφος άντρας που κοίταξα ποτέ εδώ και χρόνια. Γεμίζω τα βάζα με λουλούδια, και χώνω βαθύτερα με τα δάχτυλά μου τα πρόωρα γεννητούρια κάποιων βλαστών στην βεράντα. Έξω η άνοιξη πλησιάζει με την θέρμη της το φωτοστέφανο που κρέμεται στραβό πάνω από τα ηλεκτρισμένα μου μαλλιά. Αϋπνίες τα βράδια, υπνηλία την μέρα και μια αέναη ερωτική διάθεση. Ήρθε.
Ακόμα στην αφαίρεση είμαι, στην εξαγωγή. Η εξαγωγή είναι τέχνη και πρέπει να ξέρεις πώς να την κάνεις. Παρατηρώ το πρόσωπο μου που αλλάζει μορφές και χρώματα. Κάθε φορά που εγκαταλείπω κάτι περπατάω πιο ανάλαφρη. Δίπλα μου κάνει μακροβούτι ένας μουδιασμένος και άναυδος κόσμος, βυθισμένος σε μαύρες σκέψεις και καταθλιπτικές διαπιστώσεις. Δουλεύουμε 30 λεπτά για ένα χάμπουργκερ, 13 λεπτά για ένα κιλό ψωμί, 27 λεπτά για ένα κιλό ρύζι, 24,5 ώρες για ένα iPod.Τίποτε δεν είναι όπως πριν. Κάθε πρωί αποχαιρετώ την Ελλάδα που ήξερα και κάθε βράδυ την κηδεύω. Κλαίω σιωπηλά πάνω από το λευκό κουφάρι της, βλέποντας φωτογραφίες των παιδικών μου χρόνων. Παρατηρώντας μέσα σε αυτές ανεξίτηλα χαμόγελα, πρόσωπα γνώριμα ανύπαρκτα πια, αχρησιμοποίητες θάλασσες και χιλιάδες αστερισμούς. Ξαναγυρίζω σε μέρη γεμάτα φως και αντεστραμμένο μπλε, μέσα σε χιλιάδες χρυσαφένιες κλωστές που κρέμονταν από μια αφροδίσια δύση. Όλα ακρωτηριασμένα και μωβ.
Στην τηλεόραση εξελίσσεται κάθε βράδυ, στο καθιερωμένο ραντεβού του ζόφου, η ίδια παράσταση. Ιλαρές χορογραφίες ενός πολιτικού αυτισμού, εδώ και χρόνια. Ο κόσμος καίγεται μα κάποιοι ζούνε κανονικά. Επεκτείνουν την συνέχεια τους μέσα από αυτοσχέδιες σχέσεις-κροτίδες, με ημερομηνία λήξεως. Γενναίοι άνθρωποι. Στον κόσμο τους.

Αναμένω το πυροτέχνημα του έαρος. Θαμπή και σχεδόν ασυγκίνητη. Ο ήλιος πυρπολεί τα λυτά μου μαλλιά και καθώς η χώρα διολισθαίνει στην άβυσσο, συνεχίζω μηχανικά να ψάχνω την ωραία πλευρά της ζωής.

9 σχόλια:

Dee Dee είπε...

Κι εγω στο ιδιο ψαξιμο ειμαι χαμενη. Με το φαναρι στο χερι αρνουμαι να παρευρεθω στην κηδεια καθε βραδυ απο δειλια. Στρουθοκαμηλιζω οσο ποτε αλλωτε. Η ανασφαλεια μου ρουφαει τη δυναμη και με αφηνει ασαρκη σαν τα καρτουν να λιωνω και να πεφτω απο πολυθρονες.
Δεν ξερω τι να ευχηθω Αννα μου πια :)

Σε φιλω!

ασωτος γιος είπε...

μαρεσεις!

candyblue είπε...

Dee Dee(μου),μην ευχηθείς κάτι, παρά μόνο κάνε πράξεις τις λέξεις που σε αναχαιτίζουν. Εμείς φτιάχνουμε εμείς γκρεμίζουμε. Αρκεί να είμαστε εμείς.



Άσωτε,είμαι τόσο αιχμηρή που απορώ γιατί.


{Με κάνεις να χαμογελάω και είναι κάτι το σπουδαίο αυτό}.

Stefanos Max είπε...

Ειναι δικο σου το κολαζ;

candyblue είπε...

Δικά μου όλα...Ελπίζω να σου άρεσαν.

negentropist είπε...

Πάντα υπάρχει η φωτεινή (ωραία) πλευρά ...

γεια

:)

mind the gap είπε...

Ω δεσποινίς candyblue, χαίρομαι πολύ που σας βρήκα επιτέλους σε αυτό το άθλιο σύμπαν των διαδικτυακών μου αναζητήσεων.Τα κείμενα σας είναι εξαιρετικά, φυλακίζουν μια εποχή...όλη και όλη την δικιά μας.

Θα σας επισκέπτομαι συχνά πολύ.
Γεια και χαρά σας.

candyblue είπε...

@ negentropist:Χαιρετώ και εκπέμπω στο ίδιο μήκος.Και γω, όπως και συ, συνειδητά έχω επιλέξει το διακριτικό περιθώριο και σιχαίνομαι αφόρητα την ελληνικότατη "δηθενιά", τον αφελέστατο και αβάσιμο "καθωσπρεπισμό" και γω κατά βάθος αναπνέω δυνατά μόνο και μόνο γιατί η ζωή είναι γεμάτη όμορφα πράγματα γμτ..

καλώς σε βρηκα

candyblue είπε...

@ mind the gap, αν και το nickname σου με ανησυχεί πολύ, θα είμαι συγκρατημένη και για αρχή θα σου πω ένα απλό, χωρίς ιριδισμούς, ευχαριστώ.

Καλώς ήρθες και συ!
Τα καλά θα συνεχιστούν όσο η μέρα και η αγάπη μας, μεγαλώνει.