Δευτέρα, Μαΐου 02, 2011

ΠεΣ μΟυ ΠόΤε

Μαγιάτικο πρωινό γεμάτο βλέννες φωτός και σκόνη μπαγιάτικου ουρανού. Ξυπνάω και κοιμάμαι με τα υπολείμματα του περσινού καλοκαιριού κρυμμένα κάτω από τα νύχια μου. Στόλισα τα μαλλιά μου με μικρά ανθάκια σήμερα και γέμισα τα βάζα με ροζέ ορχιδέες. Η Άνοιξη ξενυχτάει μαζί μου μέσα σε υποφωτισμένα σαλόνια, κατασκότεινα bar, και γαλάζια μάτια. Ξενυχτάει γύρω από μακροσκελείς παρέες με ρούχα ελαφριά και ποτά διάφανα σαν ποταμίσια ρυάκια, που τα παγάκια λιώνουν μέσα τους σαν διορίες που λήγουν. Οι γάμπες και τα χέρια μου είναι λευκά σαν φρεσκοπλυμένα σεντόνια κάτω από τον Ήλιο. Τα μάτια μου πρησμένα και κόκκινα, ερεθισμένα από έρωτες κοφτερούς που με κάνουν να τους παρατηρώ ματώνοντας. Είμαι αλλιώς πια, τελείως διαφορετική. Μοιάζω με λάθος αποτέλεσμα εξίσωσης γεμάτης από αιχμηρά χ και ψ που σκαλώνουν σαν μικρές πευκοβελόνες στα μαλλιά μου μπερδεύοντας τα συνεχώς .Περιμένω μια αλλαγή, ένα λάθος πάτημα, enter καταλάθος 2 φορές η space καμία. Περιμένω μια νύχτα καταλάθος μεγαλύτερη από την κανονική και ύστερα την επόμενη μέρα να ανατέλλει τσιρίζοντας με μελάτα φωνήεντα και να διώχνει τα σύννεφα. Σ’ αγάπησα, μα τώρα αγαπάω άλλον. Κατοίκησα πάνω σου τόσα χρόνια και μπήκα όσο βαθύτερα μπορούσα μέσα σου χωρίς να ανάψω ούτε ένα φως. Τώρα δεν θυμάμαι καν τα τετραγωνικά σου. Μένω αλλού πια. Με μια βαλίτσα στο χέρι αφήνω παντόφλες και πυτζάμες φρεσκοπλυμένες σε σπίτια που δεν θα ξαναδώ δεύτερη φορά. Πλέω σε ένα χυλό αδράνειας και απάθειας και για αυτό φταίει αυτή η σκρόφα η Άνοιξη. Ταλαντούχα αμαρτωλή γεμάτη δόξα και τρέλα και γω μέσα της ένας παλιός κομπάρσος με τα ίδια ρούχα που ακόμα να πληρωθεί. Ακούω cd με κομμάτια γεμάτα μελαχρινή μελαγχολία και εύχομαι να βούλιαζε κάτι. Από την απέναντι θέα μέχρι εκείνη εκεί την πολιτεία στο χάρτη. Κι έπειτα ένα μικρό πετραδάκι πέφτει πάνω στο παρ μπριζ και με ξυπνάει από όλα. Και τότε το μόνο που υπάρχει είναι μια ξύστρα, ντέφια και κρουστά και αργές εικόνες σα να βγήκαν μέσα από μεθύσι ,και κελαηδίσματα πουλιών και παράλληλα σύμπαντα. Κόσμοι έρχονται και μπλέκονται. Ο πόνος για αυτό που δεν πραγματοποιήθηκε. Η απουσία κι έπειτα η παρουσία και το μεταφυσικό στοιχείο του ερώτα. Όλα εδώ βαλμένα με λάθος σειρά. Και στο τέλος πάντα να φεύγω με κινηματογραφικό βλέμμα. Και συ να κοιτάς, όπως όλοι, γοητευμένος. Το βλέμμα μου είναι ένα μυστικό για ένα μυστικό. Όσο περισσότερα λέει τόσο πιο λίγα ξέρεις .Και απομακρύνομαι μέχρι να ζιπαριστώ σε μια μαύρη γυαλιστερή τελεία μαζί με τα 265 κόκκαλα μου. Δεν περιμένω τίποτα. Ο Μάης μου αρκεί για τώρα.

Παρ όλα αυτά πες μου πότε.

11 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Σαν κάτι να μην σου αρέσει στο μήνα.. ;

candyblue είπε...

Σα να ξερεις πολλα εσυ
:)

Hfaistiwnas είπε...

Μα το έδειξες..

candyblue είπε...

Και συ το είδες.Δεν το βλέπουν όλοι αυτό

Hfaistiwnas είπε...

:)
Ελπίζω όλα να πάνε καλά..

candyblue είπε...

Όλα καλά στην αληθινή ζωή. Όλα όμορφα και καλά όπως είναι πάντα...απλά όπως ξέρεις (και πολύ καλά μάλιστα) στα ποστ μου αφήνω πάντα τις μαύρες βλέννες που με προβληματίζουν χωρίς φόβο και πάθος. Στην αληθινή ζωή όμως όλα είναι καλύτερα και από καλά. Όμως για να είναι έτσι εγώ πρέπει κάπου και κάπως να πυκνώνω… Φαντάσου λοιπόν τα πόστ μου σαν σημειώσεις στο περιθώριο ενός τετραδίου, σαν σκέψεις και οπτικά ερεθίσματα που με ευχαριστούν η με δυσαρεστούν. Ποτέ μα ποτέ όμως μην τα πάρεις στα πολύ σοβαρά, θα σε γελάσουν.

Hfaistiwnas είπε...

Οκ.. :)
Θα προσέχω!

you know who dear είπε...

Ποτέ! Εγώ σου έδωσα τη ψυχή μου και εσύ μου έδωσες την περσόνα σου. Εγω σου είπα όλη την αλήθεια, ενώ εσύ ούτε τα μισά. Η παρουσία σου δεν ήταν ποτέ αληθινή. Με πρόδωσες και έχασες την άνοιξη για πάντα. Μένω αλλού πια. Στην άλλη άκρη της πιο μακρινής θάλασσας. Δε σου αξίζω. Presence off.-

candyblue είπε...

Νομιζω πως αυτά που λέτε κύριε χ,ψ κ επι τα αυτά είναι über realism.Δεν εδωσα σε κανέναν την περσόνα μου.Μήπως εσεις την πήρατε καταλάθος επειδη σας βόλεψε περισσοτερο απο την αληθινή;
Άλλωστε έχω προδόσει όπως και εσείς φαντάζομαι τόσους πολλούς που αδυνατώ να βρω ποιος απο αυτούς είσαστε.

Αν λοιπόν έχετε τα αρχιδια μπορειτε να μου αφησετε ενα μειλ με περισσοτερα

Ανώνυμος είπε...

αγαπητή, σε διαβάζω από καιρού εις καιρόν, επειδή...έχεις ωραία σχέδια και ωραίο λόγο αλλά μετά από τόσον καιρό, εντυπωσιάζομαι ξανά....από τη μια σαν να σαι 'καθηλωμένη" σ ένα αδύνατο πένθος...πολύ χρήσιμο μάλλον και πολύ....(κατα βάθος νηπενθές)...κι απ την άλλη σαν να γκρινιάζεις που δεν θέλεις κανείς να σ΄ακούσει!Γιατί;;

candyblue είπε...

Σε ευχαριστώ πολύ καταρχην που με διαβάζεις κι επειτα που με αφήνεις και το ξέρω.Με ακούνε όλοι όσοι χρειάζεται να το κάνουν, για αυτό και ποτέ δεν θα μπορούσα να γκρινιάξω για κάτι τέτοιο.Από την άλλη μιας και με διαβάζεις τόσο καιρό θα έχεις καταλάβει ότι σε αυτό το blog εχω την ευκαρία να πειραματιστώ με την γραφή και την γιγάντια φαντασία μου. Δεν είναι πάντα όλα όπως τα γράφω.Σε καμια περιπτωση.Φτιάχνω ένα πείραμα εδώ μέσα που και γω από ένα σημειο και μετα το παρακολουθω και το χαζευω με κάποιο θαυμασμό, κρυφό ακόμα αν θες. Κανενα πένθος μονο μια υπερτατη μελαγχολία για όλα αυτά που με έκαναν άνθρωπο και τα χωρεσα και τώρα ίσως με στενευουν.Με χαμόγελο τα γράφω όλα.Αυτη την εικόνα κράτα.Οτιδηποτε άλλο θες να ρωτήσεις θα προτιμήσω να το κάνεις στο mail μου.

Καλημέρες