Τετάρτη, Ιανουαρίου 05, 2011

ΠρΩτΕσ ΜεΡεΣ εΙκΟσΙ δΕκΑ

Με την κάπα της εσωστρέφειας και με ένα κομματάκι λύπης στο στόμα προχωράω πάνω στις ολοκαίνουργιες μέρες αφήνοντας πατημασιές. Το σπαστό μου ποδήλατο με ταξιδεύει σε παραθαλάσσια μέρη γεμάτα πεθαμένα φύκια και σκουριασμένη αλισάχνη. Αφήνω ροδιές με ιώδιο πάνω σε χαλασμένα πεζοδρόμια και η ματιά μου φωτογραφίζει αδιάκοπα νέα μέρη που τα προβάρω μόνο στα όνειρα μου, εκεί κοντά στις πρώτες πρωινές ώρες. Ο ήλιος χαμηλώνει απότομα σαν να έπεσε σε βαθιά λακκούβα και γω σκέφτομαι ακόμα τις λέξεις σου. Γιατί οι λέξεις σου με άρπαξαν από αυτό που ήμουνα κάποτε. Αυτές με ξερίζωσαν από το παλιό μου χώμα και με μεταφύτευσαν στο άπειρο. Στο άπειρο που πάντα μου έμοιαζε με στραβό χαμογελαστό στόμα. Και πάμε παρακάτω. Εκεί που ένα νέο αγόρι περπάτησε δίπλα μου για μια νύχτα. Εκεί που η ισορροπία του ύψους μου έχασε ξανά. Και γω κατάλαβα τότε πως δεν ήταν αγόρι αλλά μια προέκταση δική μου, από πάντα εκεί. Μια προέκταση αέρινη με κόκκινες αντανακλάσεις στον κρόταφο και με κάτι μάτια που έμοιαζαν με μάτια σκύλου. Πιστά και γεμάτα σοφία .Εκείνο το αγόρι με έφερε στο τελείωμα του χρόνου κι έπειτα εγώ συνέχισα με βήμα πιο αργό και μαλλιά μπερδεμένα από λύπη και αέρα να στέλνω μηνύματα γεμάτα καψαλισμένες ευχές .Για το νέο έτος. Για το ανυπόφορα αγουροξυπνημένο νέο έτος.
Και πάω αργά όλο και πιο πέρα, χωρίς να στρίβω πουθενά, χωρίς να κοιτάζω πίσω. Με μάτια στραμμένα προς τα μέσα, και τα ηχεία του μυαλού σε σιγή, κάνω προσθαφαιρέσεις ανθρώπων και ανοίγω νέα κουτάκια για να χωρέσω εκεί ότι σάπιο, ότι ψεύτικο και ακατανόητα αηδιαστικό με γέρασε. Το ταχτοποιώ πρόχειρα μόνο και μόνο για να το καταχωρήσω, αργότερα που θα επανέλθω, σε λέξεις και σε μελλοντικά ποστ που θα με βοηθήσουν να πυκνώσω, να καταλάβω τι μου συμβαίνει για να μπορέσω να πάω κι άλλο παρακάτω. Ίσως το αποτέλεσμα να μην αρέσει σε αυτούς αλλά θα αρέσει σε μένα.

Σε περιμένω στο αεροδρόμιο ξανά. Οι φλέβες στα χέρια σου πετάγονται και τα μάτια σου στέκουν εκεί ερωτευμένα να κοιτάνε. Σε κοιτάω σχεδόν αδιάφορη, όμως η αλήθεια είναι ότι ομόρφυνες πολύ από την τελευταία φορά που σε είδα. Σου τραβάω την βαλίτσα από τα χέρια σκεπτόμενη πως το ωραίο μπορεί να είναι η αρχή του αποτρόπαιου. Φιλιόμαστε. Και σε αφήνω λίγο να γευτείς το μικρό κομματάκι λύπης που έχω στο στόμα. Ξέρεις ισχύει αυτό. Μετά από κάποιες αποτυχημένες σχέσεις συνεχίζουμε να ζούμε με μια λύπη που δεν φεύγει ποτέ, παρά μεγαλώνει και προστίθεται μαζί μας. Κι έπειτα ο Υμηττός και από κάτω οι τεμπέλικη γη της Κάντζας και από πάνω μας το πιο ακριβό δώρο που μας δίνεται. Ο ουράνιος θόλος. Τα χέρια σου και τα κοντοκουρεμένα σου μαλλιά που χρυσίζουν. Τα αδύνατα άκρα μου και τα πρησμένα μου χείλη.

Το ωραίο είναι η αρχή του αποτρόπαιου και η πύκνωση αυτή δεν σταματά ποτέ.

11 σχόλια:

MelidonisM είπε...

Ίσως το αποτέλεσμα να μην αρέσει σε αυτούς αλλά θα αρέσει σε μένα.

Se opoion aresoume, gia tous allous den tha boresoume

Hfaistiwnas είπε...

Καλησπέρα..
Καλή χρονιά!!!
Κάποιος από τα παλιά γύρισε..
Καλό ακούγεται ε;

MelidonisM είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΟΧΙ ΣΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΔΙΦΩΝΟΥ είπε...

Σας καλούμε να συμπαρασταθείτε στο πλευρό των εργαζομένων στην προσπάθεια για τη μη αναστολή της κυκλοφορίας του Διφώνου.

Στο facebook θα μας βρείτε εδώ:

http://www.facebook.com/pages/OCHI-STO-KLEISIMO-TOU-DIPHONOU-official/180074428682623?ref=ts

Ευχαριστώ.

MelidonisM είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

Λύπη παντοτινή μα κι ελπίδα. Πως αλλιώς; Ξυράφια οι λέξεις σου

Τάσος Κάρτας είπε...

Πώς να σωπάσω μέσα μου τη μαγεία εικόνων και το λυρισμό των στοχασμών σου;
"Σαν γαλαξίας απέραντος το σύμπαν σέρνω στο χορό: κι είναι το πνεύμα μου σαν ουρανός σαν ωκεανός σαν μιαν απέραντη πλατιά γαλάζια θάλασσα που οι στενοί πάνω του ουρανοί δε του σκεπάζουν το (λάλον) νερό" (Νικηφόρος Βρεττάκος)- ΠΡΟΣΠΕΛΑΣΗ παραμυθιού, λοιπόν, και διπλό ΚΛΙΚ στις μαγικές λέξεις που, κλείνοντας τα μάτια, μαθαίνεις να ονειρεύεσαι ξοδεύοντας χρώματα ψυχής και αναπνοές αγάπης, αστείρευτη πηγή αισιοδοξίας και πυξίδα που δείχνει το δρόμο στο ιδεόγραμμα μιας ζωής στολισμένης με χαρές κι ευτυχία. Είθε! Χρόνια Πολλά
Υ.Γ. Να αντιγράψω ως ηλεκτρονική επιφυλλίδα τις ΠΡΩΤΕΣ ΜΕΡΕΣ ΕΙΚΟΣΙ ΔΕΚΑ στις "Ιστορίες λέξεων με αρχή μέση και ΓΑΜΑ Λυκείου;" παραπέπμποντας φυσικά στο ιστολόγιο σου;

candyblue είπε...

@ Hfaistiwnas :Καλή χρονιά… τσουλήθρα σε μια νέα δεκαετία που δυσοίωνη (?) θα φανεί. Κάποιος από τα παλιά άνοιξε μια όμορφη παρένθεση ίσα ίσα να περάσει και πάλι το φως στα αρχεία μου.
Να είσαι καλά και να περνάς όμορφα.



@ Μιχάλης Μελιδόνης: Άραγε παίρνεις ποτέ στα σοβαρά αυτά που διαβάζεις; Και ακόμα παίρνεις στα σοβαρά τον εαυτό σου;

candyblue είπε...

@ Freedula :Ξυράφια ναι έτσι για να φεύγει το παλιό δέρμα και να βγαίνει το καινούργιο μέσα από πόνο και φως.





@ κ ART ά SOS (από το Κάρτας και Τάσος) :Θα ευχαριστώ πάντα. σε ευχαριστώ λοιπόν για τον χώρο που κάνεις να μπουν οι λέξεις και τα νοήματα μου μέσα σου.

Φυσικά και μπορείς. Οι λέξεις όπως και η μουσική είναι για να μοιράζονται αλλιώς δεν θα εκτίθονταν.

(Θα μου στείλεις έπειτα το λινκ?)

Τάσος Κάρτας είπε...

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΛΕΞΕΩΝ κλπ
το ζητούμενο λινκ
http://ta4mx.blogspot.com/
Με τις θερμές ευχαριστίες μου

PeNNy LaNe είπε...

Σημασία έχει να είσαι εσύ καλά! Μόνο εσύ! Εύχομαι να βρεις την άκρη σου και να προχωρήσεις από ότι σε κρατάει πίσω σύντομα!