ΑνΕπΙτΗδΕυΤα

Με πολύχρωμα κιάλια χαζεύω τα πάντα πίσω από τα τείχη του Αυγούστου. Κροταλίζω 3-4 παγάκια μέσα στο στόμα και μουρμουρίζω αγαπημένους διαλόγους από ταινίες του Γκοντάρ. Κοιμάμαι με την Άννα Καρίνα αγκαλιά, ονειρεύομαι τις γειτονιές στις ταινίες του Ντε Σίκα και ξυπνάω νυσταγμένη στα παράλια της γαλάζιας μου κρεβατοκάμαρας. Τελειώνει ο Αύγουστος και χάνεται μαζί με το τεμπέλικο μαύρισμα στο σώμα. Σηκώνω τα μαλλιά μου ψηλά και φοράω πολύχρωμα μακριά κολιέ, που αγγίζουν τον αφαλό μου. Μαζεύω κοχύλια από το πάτωμα των θερινών του κέντρου και γλύφω τα άδεια ποτήρια των καλοκαιρινών οινοποσιών μου. Ξημερώνομαι στα σκαλιά άγνωστων εισόδων, μιλώντας με κοπέλες γεμάτες νιότη και μακριά πόδια. Σκαρφαλώνω σε ταράτσες με θέα, από κάθε μεριά της πόλης, και κοιτάω με τα κιάλια μου το μέλλον. Είμαι γεμάτη νερό και αέρα. Κάνω έναν ήσυχο θόρυβο που όποιον πλησιάζω τον μεθάει .Κι έτσι μέσα στην ωχρή καθημερινότητα μαθαίνω να συλλαβίζω νέα όνειρα και να μοντάρω νέες εικόνες. Να ακολουθώ νέες σχέσεις και πορείες ανθρώπων που δεν μου θυμίζουν τίποτα και κανέναν.
Νέοι φίλοι γαργαλάνε τα μαυρισμένα πέλματα μου και γω αντί να γελάσω, όπως νοιώθω να κάνω, φτερνίζομαι απανωτά. Αλλάζω μαλακτικά ρούχων και σαμπουάν μαλλιών για να μην μυρίζω όπως παλιά. Σε λίγο ετοιμάζομαι να καταπιώ άλλον έναν χρόνο, αλλά δεν με πτοεί αυτό. Γιατί έχω μάθει πέρα από το να καταπίνω τον χρόνο να τον μηρυκάζω ξανά και ξανά σε όποια ηλικία προτιμάω.
Τα Σαββατοκύριακα που μπορώ ξεφορτώνομαι την πόλη και τα ρούχα μου και παίρνω το ποδήλατο μου και σένα τρέχοντας στις ακτογραμμές της Πελοποννήσου. Ιδρώνω από τις πεταλιές και κοντράρομαι με 14χρονα που κοροϊδεύουν το ποδήλατο μου. Φοράω τα ίδια ρούχα που φόραγα πριν 20χρόνια,άβαφτη, με ψηλές αλογοουρές και αρνούμαι, αρνούμαι πεισματικά να μπω στον κόσμο που όλοι θέλουν. Κι έπειτα λαχανιασμένη και βρώμικη με χτυπημένα πόδια παίρνω το λάστιχο του κήπου και κάνω βραδινό ντους κάτω από τα αστέρια με αφρόλουτρο Μαδαγασκάρης και όσο περιμένω να στεγνώσουν τα άκρα μου και τα μαλλιά μου, ρουφάω με μανία σοκολατούχο γάλα μιας άλλης εποχής. Ξέρετε, είμαι ένας αθώος άνθρωπος χωρίς επιτήδευση, με άφιλτρο βλέμμα και αυτό ενοχλεί.
Αλλά ότι κι αν συμβαίνει αιμορραγώ όσο πρέπει την στιγμή που πρέπει. Και μετά τίποτα. Και μετά η βαριά ανάσα του Αυγούστου που εκπνέει και στο βάθος ο γενέθλιος μήνας που σκουπίζει τον ιδρώτα από το μέτωπο μου.