Τρίτη, Φεβρουαρίου 09, 2010

ΌπΩς ΌλΟι ΞέΡοΥμΕ


Ξημέρωμα Δευτέρας. Μυρίζουν πρωινό τα μαλλιά μου. Ύπνο και παιδική κρέμα. Τα πιάνω ψηλά με ένα λαστιχάκι. Έτσι ξεκινά η μέρα μου κι με ένα χαπάκι μισό. Τα ρούχα μου ζεστά. Με τους μηρούς σαν ανοιχτό ψαλίδι κοιτάζω έξω από το δωμάτιο την μέρα. Ντύνομαι χοντρά και βγαίνω έξω. Λατρεύω τον ουρανό που γίνεται υγρός και λουφάζει μέσα σε νερόλακκους στη μέση της ασφάλτου. Και τότε αρχίζει ξαφνικά να βρέχει ξανά και συ αναρωτιέσαι από πού έρχονται οι ψιχάλες αυτές. Από τον πάνω ουρανό ή από την αντανάκλαση του μέσα στους τεράστιους νερόλακκους; Κι έπειτα έρχεσαι κι όλες οι λέξεις είναι ένα ψέμα. Θα αρκούσε να κοιταζόμαστε. Στο βλέμμα σου στάζουν όλες οι διαδρομές πριν από μένα. Υψοφοβικές διαδρομές. Αετοράχες. Μετέωρα γεφύρια και κάθετοι βράχοι, μολυσμένοι ουρανοί χωρίς γαλάζια ξέφωτα και κάπου εκεί, στην μέση του πουθενά, σπαρμένοι οικισμοί. Μου χαμογελάς όπως πάντα. Μου χαμογελάς με εκείνο το ίδιο χαμόγελο που ξεφτίζει στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες σου. Σε κοιτάω βαθύτατα και σκέφτομαι πως μοιάζεις με έργο τέχνης, και όπως όλοι ξέρουμε η τέχνη αναζητά την μαγεία. Δεν μπορεί τις μπροσούρες.
Τρίτη βράδυ. Σε ένα μακρύ διάδρομο τακούνια πιέζουν αδιάκοπα το πάτωμα. Υπάρχουν ήχοι που μας ξεπερνούν. Ήχοι βγαλμένοι από αντικείμενα που επαναστατούν. Όπως ένα πόμολο που πέφτει γιατί κουράστηκε να στέκεται σε εκείνη εκεί την πόρτα, ένα τακούνι που σπάει ξαφνικά γιατί δεν αντέχει πια όλο αυτό το βάρος.
Έγνοιες έχω, ναι, πάνω από τρεις. Έχω πολλές. Έχουν κατοικήσει όλες την αριστερή ρυτίδα δίπλα στο στόμα μου. Αναπόφευκτο. Στο σχόλασμα θα σου πω τα ονόματα που έχω δώσει στα δάχτυλά μου. Κι η νύχτα σκοντάφτει πάνω μου και φεγγίζει το φεγγάρι ,μισό, στις ρίζες των μαλλιών μου. Και πάλι εσύ πίσω μου να φωσφορίζεις από την χλομάδα. Και πάλι εγώ μπρος σου να μην μιλώ καθόλου για μένα. Και το να μην μιλάει κανείς για τον εαυτό του, όπως όλοι ξέρουμε, είναι μια μορφή εκλεπτυσμένης υποκρισίας.
Τετάρτη Απόγευμα.
Η βροχή μας αναζητά. Τρέχει με δύναμη ξοπίσω μας και μας υγραίνει τον ακάλυπτο αυχένα. Χωνόμαστε σε ένα λιλιπούτειο καφέ. Σταυρώνεις τα χέρια σου. Το αδιάβροχο σου γλιστρά στα πόδια σου. Στην αριστερή γάμπα έχει φύγει ένας πόντος στην κάλτσα, το μικροσκοπικό αυλάκι του πάλλεται μέσα στο φως. Κι εγώ καθισμένη στην άκρη μιας τυχαίας καρέκλας σε παρατηρώ και μου φαίνεσαι τόσο αδύναμη, μέσα κι έξω. Μα όπως όλοι ξέρουμε οι αδύναμοι δεν είναι πάντα ένας αδύναμος ρόλος. Κάποιες φορές η αστάθεια τους είναι παγίδα.
Αύριο βράδυ, βαλμένη κάπου στο ακαθόριστο. Εντελώς ορατή μουλιάζω ολόκληρη από αυτά που βλέπω. Καταπίνω το σάλιο μου και με πιάνει κάτι σαν πυρετός.
-Κι όλα αυτά που ήμουν έτοιμος να σου δώσω;
-Εγώ είμαι μια κλέφτρα αγαπητέ, δεν μου αρέσουν τα δώρα που πέφτουν από τα χέρια!

6 σχόλια:

markos-the-gnostic είπε...

ωραίο να δίνεις ονόματα.
έχεις δώσει ονόματα και στα 20 δάκτυλα;

ΦΙΛΙΠΠΟΣ είπε...

Προς το Blog σας

Ένα νέο blog γεννήθηκε με σκοπό να δώσει βήμα σε όλους τους Έλληνες ..Ένα Blog όπου μπορεί ο καθένας μας να γράφει ότι τον απασχολεί επώνυμα η ανώνυμα…ένα blog που δίνει την ευκαιρία σε όλους τους Έλληνες να πούνε όλα αυτά που μέχρι τώρα διστάζανε να πούνε .. Αν θέλεις και εσύ να κάνεις κάτι για όλη αυτή την απάτη που βλέπεις γύρο σου ..έλα μαζί μας …..Το Blog σου δίνει την δυνατότητα να ακουστή η γνώμη σου σε ένα ευρύ κοινό χωρίς πολιτικούς ,κομματικούς ,εθνικούς, θρησκευτικούς, η άλλους περιορισμούς .
Κάνε τώρα την αρχή έλα μαζί μας…………
Οι απόψεις που θα γράφεις εδώ δεν λογοκρίνονται σε καμιά περίπτωση και δημοσιεύονται ακέραιες

Ζητάμε και την δική σας στήριξη καθώς το Blog προωθεί τις απόψεις των Blogger και των πολιτών, και όχι δικές μας…..

www.ksipnistere.blogspot.com

www.ksipnistere.gr

ΩΣΗΕ είπε...

ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΣΕ ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΖΩ...

efoudi είπε...

ανάμεσα..
στο όμορφο πρωινό ξύπνημα,
κάτω απο τον υγρό ουρανό,
στο ένα βλέμμα που αρκεί,
στις εγνοιες και τους υποκριτές,

με την βροχή να τρέχει ανάμεσα στα πόδια μας,

εντελώς αόρατη..

σου χαμογελώ. :)

SITALKIS είπε...

Άννα, πολύ ενδιαφέρον το blog και εικαστικά όμορφο... Άρχισα και εγώ ένα δικό μου blog. Θα με βρεις στο http://sitalkisking.blogspot.com

candyblue είπε...

@ markos-the-gnostic Μόνο στα δέκα των χεριών. μόνο σε αυτά. Το κάθε ένα πιάνει και ξεχωριστά πράγματα.


@ksipnistere Καλό ξεκίνημα


@ ΩΣΗΕ : και γω χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω εδώ μέσα. Πάει καιρός


@ efoudi : Μέσα από μια νέα εποχή που μόλις ξεκίνησε χαράζω μια νέα πορεία. Την πορεία του αινιγματικού χαμόγελου. Πιάνει. Δοκίμασε το.


@ SITALKIS : Σας ευχαριστώ πολύ καλή αρχή σας εύχομαι.
Μα αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι που βρήκατε το όνομα μου?