CoMmE cEcI

Αλλόκοτος καιρός. Ψευδαίσθηση ενός αποδυναμωμένου καλοκαιριού. Θα ήθελα να ζήσω ανατολικά. Επιθύμησα τις εποχές.
Τις πρώτες μέρες του χρόνου, ανηφόρισα στα ορεινά σημεία της Πελοποννήσου να φτάσω τον χειμώνα. Να τον ξυπνήσω γιατί μου έλειψε, αν και ποτέ δεν τον χώνεψα. Μαίναλο. Ζήρια. Δάση με έλατα. Ομίχλη και πεζοπορία με κεφάλι σκυφτό. Ο νέος χρόνος με τράβηξε κοντά του απότομα. Με έχωσε μέσα σε μια φύση πιο πράσινη από όσο θα έπρεπε. Δροσοσταλίδες για κρέμα ημέρας. Το πρόσωπο μου μυρίζει νωπό χώμα. Κάτω από ένα απομεινάρι βελανιδιάς άφησα το φωτοστέφανο του πανικού και την μικρή αλυσίδα της ουτοπίας του εφήμερου που είχα κρεμασμένη στον λαιμό. Ιαματικά φυτά για τροφή. Ψευδαισθήσεις όλα. Τα βράδια δίπλα στην φωτιά καίμε τις ιστορίες που δεν μας χώρεσαν. Και κάποτε όταν το βλέμμα μας ανταμώνει τον Κορινθιακό κόλπο σου ψιθυρίζω με άφθονο κρασί στο αίμα πως βλέπω τον χάρτη του ουρανού να αλλάζει. Ξημερώνει αργά και από την πλατεία της Δημητσάνας οι κορυφές των βουνών πετάγονται άξαφνα μπροστά μας όπως τα χέρια των καλών μαθητών στην τάξη.

Στους λόφους της πόλης μια μαστουρωμένη άνοιξη παραμιλά.
Νυχτώνει και κατεβαίνω ήσυχα μέσα στο βραδινό αεράκι σε μέρη παρακμιακά. Θυμάμαι τα πάντα. Ακόμα και αυτό που υπήρχε πριν από μας.
Μαζί σε όλα, ουρλιάζουμε τις λέξεις γνέφοντας στους σερβιτόρους να μας γεμίζουν τα ποτήρια μόλις αδειάζουν, και σκέφτομαι πως το τέλος δεν θα έρθει γιατί είναι ήδη εδώ. Αεροπλάνα με ανυποψίαστους επιβάτες πετάνε πάνω από το κεφάλι μας καθώς η πόλη γίνεται όλο και πιο άσχημη και οι συναντήσεις μας μου αφήνουν στα σπλάχνα την έντονη επιθυμία να εξομολογηθώ. Έχω ακόμα το άρωμα σου στη σάρκα μου. Κατεστραμμένη σάρκα, ερείπια στα βάθη μου, που μέσα τους ανθίζουν χορτάρια. Οι άνθρωποι καταστρέφουν τα πάντα. Έτσι πάει μπροστά ο κόσμος.

Λυκαυγές μιας νέας δεκαετίας και εγώ με μια χλωμή σελήνη γλείφω ότι με στοίχειωσε. Πίσω μου γραμμές γυμνοσάλιαγκα παίρνουν σχήματα πελώριων κύκλων. Άνθρωποι περνούν δίπλα μου, απέναντι μου, με προσπερνάμε μέσα από τα αυτοκίνητα τους. Άνθρωποι που δεν θα μάθουν ποτέ τίποτα για μένα. Η μέρα δεν είναι παρά μια σύντομη ανάπαυλα ανάμεσα σε δυο νύχτες. Μου μένουν ακόμα πολλά να κάνω.